Νέες Κυκλοφορίες
για εμάς εδώ είναι ακόμα
γιορτή - Νίκος Χαλβατζής
Το Υπόγειο: Γράφεις καινούρια μουσική; Πότε να περιμένουμε τον διάδοχο του “Άλφα Ζεύγος”; Πώς η ζωή σου στην επαρχία εμπνέει την τέχνη σου;
Διένυσα μια περίοδο που αποδείχτηκε προς έκπληξή μου γόνιμη. Αυτό τον καιρό ολοκληρώνεται ένας δίσκος που ελπίζω να εχει εκδοθεί μέσα στην Άνοιξη, Σίγουρα δεν είναι διάδοχος του "Άλφα Ζεύγους". Αυτός ο κύκλος έκλεισε. Όπως είπε και ο Παϊσιος, θα ακούς Χαλβατζή και θα είναι σαν να μην. Η ζωή στην επαρχία δεν με εμπνέει διαφορετικά. Είναι εξίσου απαιτητική και αγχώδης, γιατί απλά έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τον κόσμο. Νομίζω οτι σιγά σιγά ο τραγουδοποιητικός μου κύκλος κλείνει. Σκέφτομαι ότι σταδιακά θέλω να απουσιάσω από το έργο μου. Και σαν ερμηνευτής και σαν Λόγος. Θα δείξει. Όχι οτι αφορά κάποιον αυτό. Παραφράζοντας τον Γιώργο, τραγούδια υπάρχουν.
Αυτή ήταν η απάντηση του Νίκου Χαλβατζή σχετικά με το νέο του δίσκο, στην πολύ μέστή συνέντευξή του για το Υπόγειο (Δεκέμβριος 2018, read in full here). Ο οποίος δίσκος τελικά ήρθε την Άνοιξη, αλλά όχι του 19, αλλά του 20. Ανήμερα 25ης Μαρτίου ανέβηκε ολοκληρωμένος στο YouTube. Ονομάζεται "για εμάς εδώ είναι ακόμα γιορτή" και απαρτίζεται από 9 τραγούδια. Στα φωνητικά συμμετέχουν η Κατερίνα Τσιάρα και η Δέσποινα Κλεισιάρη, ενώ τραγουδούν από ένα κομμάτι η Κατερίνα Μακαβού και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Η ηχογράφηση έγινε από τον ίδιο το Νίκο και τον Γιώργο Ζιώτα. Η μίξη του Νίκου. Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του Βασίλη Λότσιου.
Το άλμπουμ ξεκινάει και τελειώνει με δύο ορχηστρικά κομμάτια που φέρουν τον ίδιο τίτλο, "μια κάποια αρχή". Τυλίγεται έτσι ο δίσκος σε ένα ατελές χρονικό σπιράλ που μέσα του περικλείει ολοζώντανες εικόνες του σήμερα, του αύριο και του χτες, μπερδεμένες υπέροχα, με και σε τάξη ταυτοχρόνως, μια τάξη χάους και φαντασίας, αλήθειας και (αυτο;)βιογραφίας. Είναι εμφανής δε, καθ'όλη τη διάρκεια της ακρόασης, η μεγάλη συνθετική και ερμηνευτική δύναμη του Χαλβατζή, αυτή που τελικά τον κάνει ως ένα βαθμό να ξεχωρίζει και σταθερά να μνημονεύεται από ποικίλων γούστων και "συνομοταξιών" μουσικόφιλους, παρόλο που δισκογραφεί αραιά και απέχει από τα πολλά-πολλά, έχοντας προ τετραετίας πάρει των ομματιών του προς μια μακρινή επαρχία της επικρατείας.
Όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια έχουν μέσα τους "κάτι", μια ιδέα να σε ιντριγκάρει και ένα δικό τους μονοπάτι να σε περπατήσουν. Ο κάθε ακροατής μπορεί να ξεχωρίσει τα δικά του πιο αγαπημένα, για μένα είναι η αινιγματική "Μ." και η "Περσεφόνη" (με την συμμετοχή του Φοίβου Δεληβοριά).
Η νέα δουλειά του Νίκου Χαλβατζή έρχεται 6 ολόκληρα χρόνια μετά το ένδοξο "Άλφα Ζεύγος" (βλ. Then We Take The 10's: 50 Δίσκοι + 180 Τραγούδια). Το "για εμάς εδώ είναι ακόμα γιορτή" όντως διαφοροποιείται από τους προγόνους του και σχηματοποιεί με επιτυχία τη δική του ταυτότητα και υπόσταση, χωρίς να αγωνιά ή να καταπιέζεται. Είναι ένα όμορφο, τρυφερό και ευφυές μουσικό δημιούργημα που σίγουρα αξίζει της προσοχής σας. Υπάρχει στο YouTube στο κανάλι του Νίκου, ενώ σύντομα αναμένεται σε βινύλιο, η έκδοση του οποίου θα περιέχει κάποια extra tracks. Σας αφήνουμε με το δίσκο και κάποια back stories των τραγουδιών που μοιράστηκε μαζί μας ο Νίκος Χαλβατζής στη σελίδα του στο facebook.
* Αξιοσημείωτη και η μουσική του Νίκου Χαλβατζή για το ντοκιμαντέρ του Χρήστου Τόλη για τη WWF, "The Switch". Stay tuned - review coming soon.
Περσεφόνη
Αυτή που περνάει (του Φοίβου) είναι η Περσεφόνη (του Μάνου). Σε ένα δυστοπικό ευτυχές μέλλον όπου η φύση εισβάλει στις πόλεις απουσία του ανθρώπου.
Κρίσεις και ευκαιρίες.
1995
Μια επιβολή για διαφορετικούς λόγους. Όταν όλη η πόλη για εβδομάδες είναι αναγκασμένη να ζει έξω. Σπίτια και υπάρχοντα που γίνονται απειλητικά. Η ανάγκη να συναντήσεις τους άλλους. Το ακριβώς αντίστροφο από ότι συμβαίνει σήμερα. Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα πρωτοάκουσα τον όρο κανονικότητα
το πανηγύρι στην παλιά Σαγιάδα
Όταν γύρισαν οι κάτοικοι της καμμένης (από τους Γερμανούς, τους Τσάμηδες, τους εθνικόφρονες, τον Θεό τον ίδιο;) Σαγιάδας, το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος τους μετεγκατέστησε σχεδόν παραλιακά πια σε νέα σπίτια που είχε φροντίσει να τους χτίσει. Τους επονομαζόμενος "πυρήνες". Δίπατα σπιτάκια με αυλές και μια ιδιομορφία. Κάθε είσοδος από τις διπλές αυτές κατοικίες κοιτούσε στον αντίθετο δρόμο. Κάθε οικογένεια ξεπροβόδιζε για αλλού...
ένα μηδέν
πέπλο στα μάτια μου...
