Νέες Κυκλοφορίες
Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο
Παιδί Τραύμα
Album No.2 για το Παιδί Τραύμα. "Θα Καταστρέψω τον Κόσμο". Το άλμπουμ βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός παρανοϊκού εγκληματία που συνελήφθη από τις αρχές στα μέσα της δεκαετίας του 1990, λίγο πριν ολοκληρώσει το φρικτό του σχέδιο. Ή και όχι.
Μέσα δεκαετίας 1990. Οι αρχές συλλαμβάνουν έναν παρανοϊκό εγκληματία, λίγο πριν ολοκληρώσει το έργο του. Οδηγείται στον ανακριτή. Αυτοαποκαλείται «Άνθρωπος Κακός» και σοκάρει τους πάντες με την απολογία του: Μια γυναίκα κλειδωμένη σ’ ένα δωμάτιο. Εκρηκτικά στους δημόσιους χώρους. Δηλητήριο στα υδραγωγεία. Έχει ένα φρικτό σχέδιο: Να καταστρέψει τον κόσμο. Καταδικάζεται ομόφωνα σε ισόβια και η υπόθεσή του μένει αυστηρά απόρρητη για λόγους καθησυχασμού της κοινής γνώμης. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, βασισμένα αυτολεξεί στην απολογία του.
* Διάβασε εδώ τη συνέντευξη του Ανθρώπου που Θέλησε να καταστρέψει τον Κόσμο στο Υπόγειο.
Βλέπω όνειρο:
Βρίσκομαι στο μέλλον κι έχει μόλις ανατείλει ο ήλιος. Στέκομαι στη μέση της άδειας λεωφόρου.
Δεν έχει πολλά αμάξια. Βρίσκομαι στο μέλλον κι έχει μόλις ανατείλει ο ήλιος.
Κοιτάζω προσεκτικά τι χρώμα έχουν τα αμάξια που περνούν .
Σκέφτομαι ότι, αν το επόμενο είναι μαύρο, θα φανείς
κι εσύ μετά.
Βλέπω ένα όνειρο και με πλημμυρίζει φόβος.
Απαριθμώ όσα πρέπει να γίνουν για να πάνε όλα καλά :
• να φοράς μαύρα ρούχα με κοτσίδα στα μαλλιά
• να μετρήσουμε τις φακίδες μου και να βγουν
ζυγό αριθμό
• να χορέψουμε Daft Punk σ’ ένα τελειωμένο μπαρ
• να μετρήσω ως το δέκα ξεχνώντας το τέσσερα
• να τελειώσει το τραγούδι και να πατήσω στοπ
Εναρκτήριο κομμάτι, το "Στοπ". Με την ίδια ειρωνική διάθεση μας τραγουδάει το Παιδί Τραύμα "Έτσι θα 'μαι". Ημιεπιθετική άρθρωση, αστικές ιστορίες από αυτές που έχουμε ζήσει όλοι. Το εναρκτήριο κομμάτι είναι σαν να συνεχίζει αισθητικά από εκεί που έκλεισε το debut album, είναι όμως εμφανής η αυτοπεποίθηση, το ισορροπημένο βήμα.
Είναι φορές που νομίζω ότι το έσκασε από παραμύθι. Σαν τη Χιονάτη που τρέχει να κρυφτεί.
Κι ότι όλοι θέλουν να την κάνουν δική τους. Την ακούω να με παρακαλάει να ηρεμήσω κι ότι όλα
είναι καλά. Μα θα φύγει μακρυά μου, το ξέρω. Ένα βουητό στο κεφάλι μου δυναμώνει συνεχώς κι
είναι σαν να λέει «κόμου, δικόμου, δικό μου». "Είσαι δική μου" σκέφτομαι, για να σταματήσω
το γαμημένο βουητό. Δική μου. Μοιάζω μ’ ένα μικρό και αλαζονικό γουρούνι που διατάζει.
Η "Χιονάτη" βγαλμένη από τα 90s, από τα ξεχασμένα συρτάρια των Στέρεο Νόβα ή του Παυλίδη, με καταπληκτικά πλήκτρα και μια αφήγηση να σου τραγουδάει τελικά μια σκοτεινή ιστορία. Μια ιστορία από ένα βράδυ ήττας. Μια ιστορία τρέλας.
Λέει ότι πήρε ένα φόρεμα γι’ απόψε. Λέει ότι δεν ήθελε κι ότι
βαριόταν, αλλά έπρεπε να πάρει κάτι. Λέει να περιμένω λίγο, θα μου το φέρει να της πω αν μου
αρέσει. Μου το δείχνει. Λέει ότι πάει με τα χρώματά της και ρωτάει τι νομίζω. Κοιτάζω τα
χείλη της και ξαναλέω: «Βάλε ό,τι θες, δεν κάνει διαφορά, σε λίγο όλοι θα ’χουμε πεθάνει.»
Συνεχίζουμε με "Το Φόρεμα", ένα pop anthem που πατάει γκάζι τη στιγμή που πρέπει. Η ιστορία του ανθρώπου που καταδικάστηκε κορυφώνεται τη στιγμή της σύλληψης της ιδέας. Η παραγωγή του Κτήρια τη Νύχτα είναι (και) εδώ μαγική. Κομμάτι κομμένο και ραμμένο για live.
To "Ακαταλαβίστικο" και το "Με Λένε Μαρία" έρχονται να συμπληρώσουν την αγία τριάδα του δίσκου, που έχει το πόδι κολλημένο στο γκάζι δίχως να νοιάζεται στιγμή για τη στροφή που ακολουθεί. Είναι το αυτοκίνητο που γκαζώνει, όταν ανάβει το πορτοκαλί λίγο πριν το κόκκινο, οι μηχανές που ξεκινάνε πριν ανάψει το φανάρι.
Από κοντά στην ένταση και τα "Ασθενοφόρα". Η σειρήνα σε ξυπνάει για να συνειδητοποιήσεις τα προβλήματά σου και πώς όλα αυτά τα δημιούργησες εσύ στον εαυτό σου.
Το "Πάτσι" που ακολουθεί, με τη Sophie Lies στα φωνητικά, λειτουργεί θερπαυτικά, σχεδόν καταπραϋντικά, μιας και οδεύουμε προς το τέλος και επέρχεται η αναπόφευκτη κάθαρση.
"Ο Παλιός ο Χρόνος". Πόσο άλλαξε. Ένα κρύο βράδυ στο Tiki, στην πρώτη συναυλία του Παιδιού, συνοδεία μόνο ενός πιάνου. Από τις πιο δυνατές ιστορίες του.
- Γεια σου, μπορείς να μου δώσεις τον μπαμπά;
- Δεν είναι εδώ.
- Τότε δως μου τη μαμά.
Ποια είσαι εσύ; Τι θέλεις απ’ τη γαμημένη μας ζωή; Το ξέρω πως δε φταίω εγώ, ούτε κι εσύ,
μάλλον θα φταίει πως γεννηθήκαμε μαζί. Δεκαεννιά, ένα τηλέφωνο χτυπάει δυνατά:
- Γεια σου, τι κάνεις;
- Baby, δεν είμαι καλά.
- Γιατί, τι έγινε;
- Ούτε που ξέρω πια...
Το άλμπουμ κλείνει με τα "Θεραπεία" & "Άνθρωπος Κακός" διαγράφοντας έναν τέλειο κύκλο, μένοντας πιστό στη θεματική του, δίνοντας παράλληλα μια διαφορετική διάσταση στην κατηγορία concept album. Το σύνολο είναι ομοιογενές, όμως τα κομμάτια, σαν ανεξάρτητες οντότητες, κουβαλάνε την ιστορία τους και ξεπετιούνται σα φλόγες μέσα σε θάλασσα.
Το Παιδί Τραύμα είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του από τις "Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις", το debut album του που έσκασε σαν δυναμίτης στο τέλος του 2018.
Η συνταγή είναι απλή, όχι απλοϊκή. Electro pop μελωδίες, απλές φαινομενικά, αλλά στην πραγματικότητα είναι η παραγωγή και το παίξιμο του Κτήρια τη Νύχτα που το κάνει να φαίνεται εύκολο. Οι στίχοι του Παιδιού είναι λόγια της καθημερινότητας. Αφορούν σκέψεις που πάνω κάτω όλοι μας κάνουμε, καθώς εμπνέονται από το αστικό τοπίο της Αθήνας και άρα μιλάει για κάτι που αφορά πολύ κόσμο. Αυτό οδηγεί σε μια αμεσότητα, καθώς και στη δημιουργία ενός κλίματος οικειότητας. Το να βάζεις τον δίσκο να παίζει είναι σα να μπαίνεις σε ένα φιλικό σπίτι, που ξέρεις κάθε γωνιά του απ' έξω. Που μέσα είναι άνθρωποι έτοιμοι να σε φροντίσουν, να σε διασκεδάσουν, να σου κάνουν τις δύσκολες ερωτήσεις μόνο και μόνο για να σκεφτείς, όχι για να νιώσεις άβολα. Οι φίλοι που πρώτα μπαίνουν στον καυγά και μετά ρωτάνε τι έγινε.
Ανάμεσα στα αγαπημένα Ξύλινα Σπαθιά του Παιδιού και τους Στέρεο Νόβα, από τον Παυλίδη μέχρι τον Boy υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κενό, στο οποίο τέτοιες δουλειές μπορούν να ανθίσουν. Για κάθεμιά σκέψη που μιλάει για μίμηση, έχω να αντιτάξω τα πρότυπα ως έμπνευση. Μια έμπνευση που προέρχεται από αυτό που ζούμε. Η κοινή καθημερινότητα είναι ικανή να δημιουργήσει παρόμοιες ιστορίες. Το πώς λέγονται τελικά είναι η ταυτότητα του Παιδιού, που και σε αυτό το δίσκο είναι χαρακτηριστική.
Δε λέω ότι το Παιδί Τραύμα έχει πλησιάσει τα επίπεδα καλλιτεχνών που ανέφερα. Το ταβάνι δεν το ξέρει κανείς όμως. Και ίσως είναι καιρός να φτιάξουμε νέα ινδάλματα και μουσικούς να συνεχίσουν. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, αν δε στηριχθεί η εγχώρια σκηνή. Αυτό δεν θα συμβεί, όταν πυροβολάμε μια εγχώρια παραγωγή απλά και μόνο επειδή είναι εγχώρια.
Το "Θα Καταστρέψω τον Κόσμο" μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι. Όπως και το οποιοδήποτε άλμπουμ. Αντικειμενική αποτίμηση δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει, μιας και μιλάμε για συναισθήματα. Είναι κάπως άδικο και παράξενο να δέχεται επιθέσεις περί αισθητικής.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση άκουσα τον δίσκο πολλές φορές. Τον άκουσα με όλους τους αισθητήρες μου ανοιχτούς και ξέρω να πω πώς με έκανε να νιώσω. Ένιωσα άνετα, ένιωσα οικεία. Είδα και εξέλιξη, μια διάθεση να κάνει το επόμενο βήμα, να περάσει σε μια επόμενη πίστα. Με τα ίδια συστατικά, με συστολή, αλλά και τις αναγκαίες δόσεις πειραματισμού.
Σε μένα μοιάζει να πέτυχε. Αυτό που έκανε νιάου νιάου στα κεραμίδια (με το πρώτο άλμπουμ) ήτανε γάτα τελικά. Σχεδόν πάντα είναι γάτα. Το Παιδί Τραύμα θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό ακόμα με τη δουλεια του. Αν αυτό είναι μια συναισθηματική παρόρμηση, fine by me. Έχω σταματήσει καιρό τώρα να διαβάζω Pitchfork. Μπορείτε να το δοκιμάσετε κι εσείς. Προλαβαίνετε ακόμα.
Released: September 21, 2020 via Inner Ear
