Stevi B.

Χελόου! Είμαι η Στέβη Μπάνου. Θα με βλέπετε αραιά και που εδώ στο Υπόγειο, γι' αυτό θα ήθελα να κλέψω ένα λεπτό από το χρόνο σας για να παρουσιάσω τον εαυτό μου.

Συνήθιζα να γράφω στην προσωπική μου σελίδα Sunset Disco (εμπνευσμένος τίτλος από στίχο του Two Steps Twice των Foals) όπου, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, υπερασπίστηκα τη Dua Lipa, παρακολούθησα τη συνεχόμενη εξέλιξη της pop κουλτούρας και εξαγρίωσα ένα μέρος των οπαδών της Lana Del Rey (πρόσφατα συγχωρέθηκα από μερικούς Λανατικούς γιατί μου άρεσε πολύ το δεύτερο άλμπουμ της Βασίλισσας).

Ζω στα Μελίσσια στα οποία έχω μεγαλώσει κιόλας. Ήμουν εν δυνάμει goth όταν ήμουν 10, πολύ emo στα 13, και μέχρι τα 20 μου, είχα γίνει προβλέψιμα καχύποπτη για όποιον περιέβαλε την ταυτότητά του γύρω από ένα είδος μουσικής. Το πρώτο άλμπουμ που θυμάμαι να αγοράζω για τον εαυτό μου ήταν το "American Idiot" των Green Day. Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να κατεβάζω από το limewire ήταν το "Perfect Situation" των Weezer. Από πολλές απόψεις, είμαι παιδί της γενιάς του Internet. Άρχισα πρόσφατα να υποψιάζομαι ότι το να καυχιέσαι για την πολιτιστική παμφαγία έχει γίνει μια δική της μορφή σνομπισμού και ότι το νέο πρόσωπο του music-nerd ελιτισμού δεν είναι ο High Fidelity bro, αλλά ο χρήστης Facebook που θα ήθελε πολύ να τον χειροκροτήσετε γιατί ακούει Ke$ha και Sunn O))) και Gucci Mane και ...

Μπορώ να απαγγείλω τουλάχιστον το μισό μονόλογο του Lee Ranaldo στο Be Safe. Στα τραγούδια του καραόκε μου περιλαμβάνονται τα “Get On Your Dancing Shoes” των Arctic Monkeys και το “Alejandro” της Lady Gaga.

Έχοντας πει αυτά, τρελαίνομαι για οτιδήποτε ακούγεται ακόμα και λίγο σαν τους FIDLAR, ή πετάει καθαρό neon συνθετικό σαν το beat του να είναι φτιαγμένο από Flubber (έκθεμα Α). Τραγούδια που μπορεί να μου προκαλέσουν αυθόρμητο ξέσπασμα σε δάκρυα περιλαμβάνουν τo Spanish Sahara των Foals, το Exit Music των Radiohead και το That’s Where You’re Wrong των Arctic Monkeys - με το τελευταίο να συμβαίνει κάπου σε ένα bar στο οποίο δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου ποτέ.

Οι άνθρωποι με ρωτούν μερικές φορές πως μου ήρθε να ασχοληθώ βαθύτερα με τον κόσμο της μουσικής και να γράφω για αυτόν και η ειλικρινής απάντηση μου είναι ότι ποτέ δεν το έκανα πραγματικά. Για αρχή σαν άνθρωπος που μιλάει πάααααρα πολύ, μου αρέσει να γράφω. Επίσης πάντα μου άρεσε να ακούω και να μαθαίνω μουσική. Πέρασα από το πιάνο στην κιθάρα για να καταλήξω στα ντραμς και έμαθα να χορεύω από μπαλέτο μέχρι jazz. Ασχολήθηκα εθελοντικά με τη διοργάνωση μουσικών φεστιβάλ, είχα τη δική μου ραδιοφωνική μουσική σε ιντερνετικό σταθμό και σήμερα εργάζομαι στον τομέα του marketing γνωστών ραδιοφωνικών σταθμών. Οπότε η φάση μου ήταν απλά when you love something, let it burn you.