by Tasos Z. (09/09/2018)

Album Stories (34)

AM - Arctic Monkeys

[revisited by Tasos Zannis]

[Εξέλιξη, διαφορετικότητα, εκκεντρικότητα, Αλεξ Τέρνερ, σεξαπίλ, τρίχες, μπριγιαντίνη, ροκ σταριλίκι, δημοσιότητα, celebrity icon, ξανά Αλεξ Τέρνερ, εμπορικότητα, 'that rock n' roll, hey?', περσόνα, υπερέκθεση, αμερικανοποίηση, μεταμόρφωση, κωλοπαιδαρισμός, σνομπισμός, άλλη μια φορά Αλεξ Τέρνερ, ταλέντο, συνεργασίες, νέο fanbase, επιτυχία]

Απαραίτητο εισαγωγικό σημείωμα: Όλοι έχουμε συνδυάσει ένα τραγούδι με μια προσωπική μας στιγμή. Όλοι βρίσκουμε έναν καλλιτέχνη ή μια μπάντα που μας περιγράφει απόλυτα σε μια φάση της ζωής μας, που μας ακολουθεί και μας διαμορφώνει. Θα ήταν τουλάχιστον ειρωνικό να πω ότι δεν έχει βρεθεί αυτή η μπάντα για μένα. Γιατί έχει βρεθεί, εδώ και οκτώ χρόνια. Είμαι σίγουρος πλέον ότι οι Arctic Monkeys έχουν επισφραγίσει την εφηβεία μου και την αρχή της ενηλικίωσής μου. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχω ταυτιστεί περισσότερο με μια μπάντα από την παρέα του Άλεξ Τέρνερ (και τον Άλεξ τον ίδιο). Είναι οι καταστάσεις στο debut album τους, είναι το στυλ τους, είναι ο τρόπος που ο Τέρνερ καταφέρνει να εισβάλλει στην ψυχή σου και να βρει τόσες διαφορετικές και ποιητικές λέξεις για να περιγράψει γλαφυρά ό,τι νιώθεις. Όταν κόζαρα (sic) το κορίτσι με το σκισμένο τζιν στο ροκάδικο (I Bet You Look Good On The Dancefloor), όταν η καρδιά μου ράγιζε κι εκείνη μου έλειπε όσο κανείς άλλος (505), όταν έκανα όνειρα απόδρασης από τη μίζερη καθημερινότητα (Secret Door), όταν με έπιαναν οι μελαγχολίες μου και σκάλιζα το παρελθόν (Love Is A Laserquest), όταν δίναμε το πρώτο φιλί (I Wanna Be Yours), οι Monkeys ήταν πάντα εκεί για να ντύσουν με το κατάλληλο soundtrack την έως τώρα ζωή μου. Είναι το ομορφότερο μουσικό στόρι που θα μπορούσε να ξετυλίγει το κουβάρι των νιάτων μου, και ως τέτοιο θέλω να το θυμάμαι όσο περνάνε τα χρόνια, κι ας έχω αρχίσει να νιώθω ενίοτε ότι κάπου χάνω τη μαγεία της αγνότητας έτσι όπως τη γνώρισα και την έζησα. Γιατί μεγαλώνω κι εγώ αλλά μεγαλώνουν κι αυτοί. Η αγνότητα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.

Και ίσως να μην είναι τόσο τυχαίο το παραπάνω κλείσιμο περί αγνότητας. Το AM γίνεται πέντε χρονών σήμερα. Αυτός είναι ο λόγος που γράφονται αυτές οι γραμμές. Για να καταθέσω το δικό μου review, έστω και πέντε χρόνια μετά, για ένα πολύ δικό μου άλμπουμ, γεμάτο ιστορίες ανεκπλήρωτων απωθημένων, μεθυσμένων τηλεφωνημάτων και ερωτικών εξομολογήσεων. Τρία στοιχεία που διαμόρφωσαν το στόρι του άλμπουμ και συνέβαλαν στον ερχομό ενός νέου fanbase που θα έσπερνε τη διχόνοια και θα τους έφερνε σε ρήξη με τους παλιούς.

Να πω την αλήθεια μου, όμως, δεν το προορίζω για κανονικό review. Κι αυτό γιατί εδώ πέρα, στο Υπόγειο, υπάρχει άλλο ένα άρθρο στα Album Stories με το ίδιο περιεχόμενο, γραμμένο από τη Στέβη που όχι απλά περιγράφει επακριβώς όλα όσα νιώθω για το AM αλλά με υπερκαλύπτει από όλες τις πλευρές. Υιοθετεί το κατάλληλο ύφος, χρησιμοποιεί τις κατάλληλες λέξεις και γράφει ένα ορμητικό κείμενο που το θεωρώ ένα από τα πιο καλογραμμένα και to the point που έχω διαβάσει στο Υπόγειο (https://www.ypogeio.gr/Archive/Album-Stories-(16)_919). Γι’ αυτό κι εγώ επιλέγω να μην απομυθοποιήσω αυτό το εγχείρημα της Στέβης. Θα γράψω τις δικές μου ξεχωριστές εμπειρίες από το AM, το πώς έζησα την ξαφνική έξαρση του fandom στα social media και θα αναφερθώ σε συγκεκριμένες στιγμές που καθόρισαν την AM-era. Για όλα τα υπόλοιπα, ανατρέξτε στο πόνημα της Στέβης. Αξίζει και με το παραπάνω.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπου αρχή ορίζεται η 9η Σεπτέμβρη του 2013, όταν οι Arctic Monkeys κυκλοφόρησαν το AM, το πέμπτο τους άλμπουμ. Σάρωσαν όποιο βραβείο βρέθηκε στο διάβα τους, ολοκλήρωσαν το hype στο οποίο τόσο επέμενε ο Τέρνερ να μην πιστέψουμε και έφτασαν στο απόγειο της καριέρας τους. Χωρίς να το καταλάβουν, ξεκινάει, σταδιακά, μια εποχή της μπάντας βαθιά ταγμένη στη μαζοποίηση, την πώληση και την κερδοσκοπία.

Άλλοι το βρήκαν εντυπωσιακό, άλλοι άρχισαν να δανείζονται στυλίστικές απόψεις/ατάκες/swagger του Τέρνερ που μέχρι και «Έλβις του Σέφιλντ» τον αποκάλεσαν χρήστες στο Twitter (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του swagger η – κατά πολλούς αλαζονική – ομιλία που έβγαλε στα Brit Awards του 2014), άλλοι ξένισαν με την αλλαγή και προσπέρασαν το άλμπουμ με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν κατάλαβα ποτέ που είναι το παράλογο σε όλο αυτό, όπως επίσης δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψή τους στους υπόλοιπους. Θα ξεχάσω εγώ τους επικούς τσακωμούς στα ποστ στο ελληνικό facebook group με τα 400+ σχόλια; Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους, deal with it να πάμε παρακάτω.

Προσωπική και ταπεινή άποψη, πως δεν σηματοδοτεί το AM ένα τέλος εποχής. Πήγαινε ένα-δύο άλμπουμ και επτά-οκτώ χρόνια πίσω και πες μου τι βλέπεις. Δεν θαμπώθηκε το 2013 από τη διασημότητα ο Τέρνερ. Η εξέλιξη ενός καλλιτέχνη είναι απαραίτητη για τη βιωσιμότητά του. Κανείς δεν μένει στάσιμος. Θέλει θάρρος η εξέλιξη. Θέλει θάρρος και ένα μυαλό να στροφάρει.

Οι Monkeys έφτασαν στην κορυφή γιατί είχαν ακριβώς αυτό το πακέτο, μαζί βέβαια και μ' ένα αδιανόητο pushάρισμα από το NME που ναι μεν τους παρακολουθούσε από τα γεννοφάσκια τους και τους βοηθούσε στο promotion αλλά από ένα σημείο και μετά, βάλθηκε να υπηρετεί το ίδιο το σύστημα (ψάχνοντας απεγνωσμένα τους επόμενους Monkeys σε κάθε παρέα που υπέγραφε συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική) και να αποθεώνει a priori την οποιαδήποτε αναφορά στην μπάντα, συμβάλλοντας έτσι ακόμα περισσότερο στη δημιουργία του celebrity icon Άλεξ Τέρνερ. Όχι βέβαια πως κι ο ίδιος δεν… τρεφόταν από τη διασημότητα για να προβάλει τον εαυτό του – δεν ήταν λίγες οι φορές που έβγαζε από την τσέπη του μια τσατσάρα για να χτενίσει το μαλλί στο AM Tour (Μάιος 2013 – Νοέμβριος 2014 = 150 συναυλίες παγκοσμίως).

Δες την αλλαγή που ξεκίνησε να συμβαίνει στο μαγευτικό Humbug (2009), στο οποίο ποιος ξέρει με τι βοτάνια πειραματίστηκαν για να βγει αυτό το εξαίσιο αποτέλεσμα. Παρατήρησε ύφος και στάση ζωής στο Suck It And See (2011). Παρατήρησε πως υπεισέρχεται ο αμερικανικός τρόπος ζωής στα βιντεοκλίπ του τέταρτου άλμπουμ. Το 2013 ήταν το ξέσπασμα. Η απαρχή είχε γίνει καιρό πριν.

Αυτοί που μεγάλωσαν με Napster, MySpace και έχουν στη συλλογή τους το Beneath The Boardwalk (demo ακυκλοφόρητων τραγουδιών που δινόταν δωρεάν σε συναυλίες τους το ένδοξο 2004), είναι απόλυτα φυσιολογικό να απέχουν από αυτή την τρομερή υπερέκθεση της μπάντας που κατέληξε να συζητείται περισσότερο για τα leather jackets και τα απίστευτα περιποιημένα μαλλιά του Τέρνερ (βλ. quiff) πάρα για το μουσικό του ταλέντο.

Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που παραμένουν στην πρώτη γραμμή ακόμα και το 2013. Παραμένουν πιστοί, δηλαδή είναι ακόμα φαν, όχι στον ίδιο βαθμό, σίγουρα όχι στην ίδια μορφή, και χωρίς να εκφράζουν απαραίτητα σύμφωνη γνώμη με τον υπόλοιπο πλανήτη, που μοιάζει να κουνιέται ρυθμικά μαγεμένος στα καυλωτικά ριφάκια του Do I Wanna Know? και του Arabella. Αυτός ήταν ο κόσμος του 2013, θυμηθείτε λίγο. Δεν ήταν απλά ένα τραγούδι, μια μπάντα, μια συναυλία. Είχε εξελιχθεί σε κοινωνικό φαινόμενο των νέων.

Το AM με πέτυχε ακριβώς μετά τις πανελλήνιες, και σε μια περίοδο που έψαχνα μια διέξοδο μουσικά, να ξεφύγω λίγο από τα κλασικά που έπαιζαν παντού. Πού να ήξερα βέβαια ότι όλο αυτό θα έπαιρνε τόσες διαστάσεις και θα ήταν αυτό που θα έπαιζε παντού.

Παγερά αδιάφορο με αφήνει το κατά πόσο κατέληξε να γίνει mainstream. Εγώ ξέρω ότι μου κράτησε την καλύτερη συντροφιά που θα μπορούσα να έχω στα τέσσερα χρόνια στην Καστοριά ως φοιτητής (κάτι Fireside και κάτι Mad Sounds, στη βροχή και το κρύο της Καστοριάς, σε πρωινά ξυπνήματα, σε δύσκολα βράδια, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο), με σημάδεψε, με διαμόρφωσε για διάφορους λόγους, με συνόδευσε σε σημαντικές στιγμές με σημαντικούς και ξεχωριστούς ανθρώπους και με έκανε να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τους Monkeys.

Οπότε γιατί να με νοιάζει αν ακούω κάτι που είναι mainstream; Και στην τελική τι τόσο κακό έχει το mainstream; Δεν είναι ωραία η μουσική επειδή είναι εμπορική; Συγγνώμη κιόλας, το R U Mine? είναι ίσως το πιο γαμηστερό track των '10s κι ας έχουμε ακόμα ενάμιση χρόνο για να κλείσει ο φάκελος.

Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι από το AM. Όλα σημαίνουν κάτι, όλα έχουν ένα backstory, όλα λένε κάτι. Όλα τα έχω ακούσει εκατοντάδες φορές, στο αμάξι, στο λεωφορείο, σε πλοία, αεροπλάνα, στο κρεβάτι μόνος μου, στο κρεβάτι με παρέα. Κάπως έτσι καταλαβαίνω ότι αυτό το άλμπουμ έχει πάρει άλλες διαστάσεις μέσα μου και σαφώς σημαίνει πολλά.

Ας μείνω στο No. 1 Party Anthem όμως, γιατί σε αυτή την ιστοριουλα συνοψίζεται το γενικότερο feeling του δικού μου AM, γιατί εδώ βρίσκω μια ταύτιση μετά από πέντε χρόνια, γιατί αυτό το certified mind blower μου έκανε το κλικ από την αρχή, γιατί ο Τέρνερ είναι απλά ο καλύτερος της γενιάς του.