Album Stories (51)
Κουστουμάκι
The Boy
Με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την κυκλοφορία του The Boy, "Κουστουμάκι" (28/4, Inner Ear), ο Δημήτρης Νικολίτσης γράφει για το magnum opus του Αλέξανδρου. Να σημειωθεί πως το παρόν album story αποτελεί απόσπασμα ενός μεγαλύτερου κειμένου/αφιερώματος στη δισκογραφία και του έργο του Αγοριού, το οποίο θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες.
2010
Η Ελλάδα βράζει. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έχει δολοφονηθεί από τον αστυνομικό Κορκονέα στα Εξάρχεια 16 μήνες νωρίτερα και μόλις 5 μέρες πριν, ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου με διάγγελμα του από το Καστελόριζο ανακοινώνει στον Ελληνικό λαό την είσοδο της χώρας στην εποχή των μνημονίων.
Μέσα σε αυτό το κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης συνεχίζει την μοναχική μουσική πορεία του με το δεύτερο μέρος μιας άτυπης τριλογίας. Ο δεύτερος δίσκος του έχει τίτλο “Κουστουμάκι” και δέκα χρόνια μετά και ύστερα από πολλές πολλές κυκλοφορίες, είναι σίγουρα ο αγαπημένος μου, ο καλύτερος μου δίσκος για την δεκαετία που πέρασε. Στο εξώφυλλο ο The Boy μεγαλώνει σε σχέση με το πρώτο και σηκώνει το μεσαίο του δάχτυλο - και τότε και τώρα. Ο δίσκος κυκλοφορεί μόλις ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο "Please Make Me Dance", αλλά μουσικά είναι πολύ διαφορετικός και πολύ πιο στέρεος. Η ατελείωτη σκληράδα του πρώτου μετριάζεται με μια γλυκύτητα και ηρεμία από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το “Αγρίμι”. Δεν θα βρούμε αγγλόφωνο τραγούδι. Όλοι οι στίχοι είναι τραγουδισμένοι στη μητρική μας γλώσσα - ίσως για να μην υπάρχει δικαιολογία για όσους από εμάς δεν καταλάβουν αυτά που εκείνος θέλει να μας πει.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν κάποιο γεγονός άλλαξε/ώθησε τον Boy και τον... έβαλε στο τούρμπο, αλλά αυτός ο δίσκος καταιγιστικός και αδυσώπητος, είναι η αρχή μιας μεγάλης μουσικής περιπέτειας. Οι στίχοι αφηγούνται σε πρώτο ενικό πρόσωπο και ήδη από τότε με κάνει να αναρωτιέμαι ποια απ'όσα αφηγείται είναι δικά του βιώματα και ποια από αυτά είναι κομμάτια ενός πολλαπλού καθρέφτη από ζωές άλλων, όλων μας ίσως. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω που τελειώνει η “περσόνα” The Boy και που ξεκινάει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης.
Ακούγοντας το “Κουστουμάκι” γίνεται αντιληπτό ότι πηγή έμπνευσης είναι γενικότερα η Αθήνα, η Ελλάδα, οι ανθρώπινες σχέσεις και η ζωή σε τούτη τη σάπια κοινωνία που ζούμε. Όμως, από τη βρώμα της Αθήνας γεννήθηκε αυτός ο δίσκος αριστούργημα. Έντεκα tracks εκ των οποίων τα δέκα πρώτα είναι πανέμορφα. Ο Boy έχει ένα χάρισμα, ίσως και ο ίδιος να μη το ξέρει (ή να μην τον ενδιαφέρει να το ξέρει): είναι ποιητής που μιλάει κατευθείαν και ταυτόχρονα στο μυαλό και στην ψυχή. Γλώσσα καθημερινή και απλή, αλλά το νόημα και οι εικόνες που δημιουργούν οι λέξεις αγγίζουν κάποιο είδος τελειότητας. Κάποιες φορές η απλότητα είναι το καλύτερο πράγμα. Παράδειγμα το εξάλεπτο “Τσεκούρι”, με μόνους στίχους “Κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο. Να σας χτυπάω δυνατά. Και να σας διαλύω. Να εξαφανίζω επιτέλους τους εφιάλτες μου. Τους τρομοκράτες μου”, καταφέρνει με περίσσια ευκολία να σε ρουφήξει στη δίνη που δημιουργούν τα απαλά πατήματα στα πλήκτρα του πιάνου και να σε μεταφέρει εκεί που θες εσύ να σηκώσεις το δικό σου τσεκούρι απέναντι στους δικούς σου τρομοκράτες. Κάθε μέρα, κάθε μέρα. Οι στίχοι εδώ είναι γραμμένοι από την αστεριγραμμεςκυκλος, η οποία επιμελήθηκε και το artwork του δίσκου.
Τι συμβαίνει όμως με το ενδέκατο κομμάτι; Το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ είναι το ομώνυμο “Κουστουμάκι”. Δε θα ξεχάσω ποτέ πώς ένιωσα όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Διαρκεί δέκα λεπτά και πενήντα τέσσερα δευτερόλεπτα και αξίζει κάθε στιγμή του. Γραμμένο για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Δεν έχει ρεφρέν, δεν έχει κουπλέ. Είναι ένα ποίημα που ο Βoy το τραγουδάει απνευστί και μονοκοπανιά, χωρίς στολίδια και επαναλήψεις. Καταγράφει τα πάντα. Με αφορμή εκείνο το μαύρο βράδυ, ο Αλέξανδρος βγάζει από μέσα όλο τον πόνο όλο το έρεβος του ουρανού, πέφτει και σε πλακώνει, αλλά μετά σε γεμίζει δύναμη, δύναμη να πολεμήσεις να σταθείς όρθιος. Δέκα χρόνια μετά, το κομμάτι αυτό είναι (δυστυχώς) πάντα επίκαιρο και έτσι θα είναι και σε άλλα δέκα χρόνια. Το διαμάντι του The Boy. Μέσα σε αυτό το τραγούδι, μπορείς να νιώσεις και να βρεις τα πάντα - μίσος, θυμό, αγάπη, έρωτα. Θέλω να πω δημόσια ότι όταν πεθάνω θέλω όσοι θα είστε εκεί να τραγουδήσετε αυτό το τραγούδι και να αποχαιρετιστούμε για πάντα. Αυτό το έπος είναι το μόνιμο καταφύγιό μου. Χρόνια τώρα, ατελείωτες φορές, έχω κρυφτεί μέσα στους στίχους και στις μελωδίες του, τη λιτανεία του και την ταυτόχρονη υποδόρια ορμή του.
* Σημείωση: Το 2016 ο The Boy έχει συναυλία στο Μπάγκειον. Παίζει ασταμάτητα για 3 ώρες και κάτι ψιλά. Εγώ είμαι χαμένος, όμως σε κάθε τέλος τραγουδιού φωνάζω "παίξε το Κουστουμάκι!!!", το οποίο -σημειωτέον- είχε να ακουστεί αρκετά χρόνια σε live. Στα τελειώματα της συναυλίας απαντάει από το μικρόφωνο κάτι του τύπου “Με έπρηξες/φαγώθηκες, άντε να το παίξω”. Ξεκινάει, μπαίνει η εισαγωγή ακούω τις πρώτες λέξεις και γονατίζω κυριολεκτικά. Δευτερόλεπτα αργότερα λέει “Σόρι, κάηκα δε το θυμάμαι” και το κόβει. Τελειώνει η συναυλία, πάω να του μιλήσω για πρώτη φορά και του λέω “Αλέξανδρε, είμαι ο Δήμητρης από το Υπόγειο, μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά;”. Τον αγκάλιασα, του πα (ακόμα) μια μαλακία κι έφυγα. Συνέχισα, όμως, να τον πρήζω και στο μέλλον, μέχρι που κατάφερα (μάλλον) να τον κάνω να το παίζει σε κάθε live. Έκτοτε, του έχω πει πολλές φορές ευχαριστώ, θα το πω άλλη μια φορά. Ευχαριστώ. Γενικώς.
«Το Κουστουμάκι είναι μια παραληρηματική διαταραχή. Προσωπικά τραύματα μπλεγμένα με μετ-αποκαλυπτικές εικόνες τρόμου. Όνειρα και φαντασιώσεις. Παρελθόν και μέλλον. Πάντα απών το παρόν και η πραγματικότητα. Εικόνες και χαρακτήρες που κατοικούν στο μυαλό μου. Που γεννήθηκαν μέσα στην Αθήνα του 2010. Επιτέλους, ανατέλλουν τα έτη της επιστημονικής φαντασίας. Ένα αγρίμι μεθυσμένο τσιρίζει την ασχήμια του στα μπαρ. Φωνάζει για τα πρόσωπα που δεν έχουν πια σημάδια. Στο πεζοδρόμιο η Ελλάδα, βαμμένη ξανθιά με λιπ γκλός στα χείλη, έχει να πιάσει πελάτη μια βδομάδα. Να θυμάστε πάντα αυτό. «Είμαι αυτός που κολλάει από πίσω σας στο μετρό». Οι Άσπρες Φορεσιές τελούν το μυστήριο της συναισθηματικής αποσύνθεσης. Κράτα τα μάτια σου κλειστά όταν κοιτάς τους αφανείς επισκέπτες από τον Χειρότερο Πλανήτη. Στο Δάσος των Νεκρών φτιάχνουν την τροφή για τα μωρά της Νέας Κοινωνίας. Μα εσύ πιάσε το τσεκούρι σου, δειλέ μου φίλε, και δείξε μας τον νέο τρόπο επικοινωνίας. Εμείς θα καταλάβουμε. Πια δεν μιλάμε με λέξεις άλλα με αίμα. Όσο και αν φοβάσαι όμως την δαγκωματιά, πιο πολύ φοβάσαι την ελευθεριά. Βάλε το Κουστουμάκι της ενηλικίωσης. Είσαι ο Λη Χάρβευ Όσβαλντ. Πριν την τελευταία βολή ψιθυρίζεις “Αιώνια θα είστε πρωτοστάτες της γενοκτονίας”.»
The Boy, 2010.
Η ηχογράφηση και η μίξη έγινε στα Soundflakes Studios από τον Callmelazy.
Το master στα Sweespot Studios
Παραγωγή: Callmelazy και The Boy
Επιμέλεια artwork: αστεριγραμμεςκυκλος
Κυκλοφόρησε σε cd και διπλό βινύλιο
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28/4/2010
