Album Stories (58)
Fourteen Autumns & Fifteen Winters
The Twilight Sad
Fourteen Autumns & Fifteen Winters: Οι παρατεταμένες εποχές των Twilight Sad
«Bugles sang, saddening the evening air,
And bugles answered, sorrowful to hear.
Voices of boys were by the river-side.
Sleep mothered them; and left the twilight sad.»
Wilfred Owen
Πίσω στα τέλη του 2003, στη χειμερινή μελαγχολία του Σκωτσέζικου τοπίου, ο James Graham, ο Andy MacFarlane, ο Mark Devine και ο Craig Orzel δίνουν ζωή στους «The Twilight Sad», από το «λυπημένο λυκόφως» που διαβάζουν στο ποιήμα "But I Was Looking at the Permanent Stars" του Wilfred Owen.
Ύστερα από κάποια shows στη Γλασκώβη, το 2005 ηχογραφούν και παραδίδουν στη FatCat Records το πρώτο τους demo με τέσσερα κομμάτια. Οι Twilight Sad υπογράφουν στη δισκογραφική και κυκλοφορούν το ομώνυμο EP ντεμπούτο τους το 2006, ενώ τον επόμενο Απρίλιο κυκλοφορεί επισήμως το πρώτο studio album τους "Fourteen Autumns & Fifteen Winters".
Η διακηρυκτική σκωτσέζικη προφορά του James Graham, συνοδευόμενη από διηγήματα καθημερινών ιστοριών, οι θαμμένες ανησυχίες των εφήβων, οι ρομαντικές αποτυχίες, τα ηχητικά που θέτουν σκληρούς όρους και οι παραμορφωμένες κιθάρες που ξυπνάνε ακρωτηριασμένες μνήμες, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που στολίζουν με έντονα μελαγχολικό τρόπο τις δύο εποχές που απαριθμούνται στο τίτλο του album. Από την άλλη, οι μεγάλοι και περιγραφικοί τίτλοι του album, κάνουν το tracklist να μοιάζει σχεδόν σαν σελίδα περιεχομένων κάποιου μακροσκελούς λογοτεχνικού βιβλίου.
Το ντεμπούτο album των Twilight Sad ξεκινάει με το "Cold Days From The Birdhouse", φανερώνοντας ένα από τα πιο δυναμικά στοιχεία της μπάντας: η φωνή και τα όργανα που την ακολουθούν εναλλάσονται από τη πλήρη πραότητα στην απόλυτη οργή, χωρίς ποτέ να ξεφεύγουν από την ουσία των όσων έχουν να πουν.
Το ίδιο συμβαίνει και στο ακόλουθο "That Summer At Home, I Had Become The Invisible Boy" - τίτλος παρμένος αυτολεξεί από τα λόγια του ήρωα Gordie στη νουβέλα “The Body” του Stephen King. Από τη μια έχουμε τον 14χρονο ήρωα των Twilight Sad που περιγράφει σχεδόν ειρωνικά το οικογενειακό του πορτραίτο, με τον Graham να ουρλιάζει «And they’re sitting around the table, And they’re talking behind your back», κι έπειτα «Kids are on fire in the bedroom». Από την άλλη, διαβάζουμε στη νουβέλα για το προβληματικό οικογενειακό πλαίσιο μιας παρέας εφήβων, η οποία ξεκινά να βρει το πτώμα ενός παιδιού σε ένα ταξίδι γεμάτο συζητήσεις και προβληματισμούς για το μέλλον: η μόνη απειλή στο ταξίδι τους είναι η σκέψη πως οι γονείς τους θα μάθουν που βρίσκονται.
Το "Walking For Two Hours" βρίσκει «ασφαλή» στέγη κάτω από επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις που στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα νόημα, γιατί η απάντηση είναι πάντα εκεί, αλλα ανίκανη να γίνει αποδεκτή «Because you are so far from old, and you’re wailing».
Έπειτα, στο "Last Year’s Rain Didn’t Fall Quite So Hard", ο Graham τραγουδάει για 3 λεπτά πάνω σε μια μόνο συγχορδία, με το multi tracking να μεταφέρει στα ηχεία ένα αγωνιώδες αλλα σταθερό συναίσθημα, παρόμοιο με εκείνο της μετάβασης ενός αμαξιού από το σκοτεινό τεχνητό φως του τούνελ στο φυσικό φως που ξεπροβάλλει ελάχιστα μέτρα πριν την έξοδο της σήραγγας. Κάπως έτσι οδηγείται στο "Talking with Fireworks / Here, It Never Snowed", γνωστό και ως «Loud/Quite», επειδή εξηγεί ακριβώς με τον τίτλο τη δομή του κομματιού.
Στο "Mapped By What Surrounded Them" (το οποίο παίζει για εμένα τον ίδιο ρόλο που παίζει το "Leif Erikson" στο Turn On The Bright Lights, ή το "New Dawn Fades" στο Unknown Pleasures) συναντάμε μια ακόμη μυθιστορηματική αναφορά στον τίτλο, η οποία αφορά τη νουβέλα "The Virgin Suicides" του Jeffrey Eugenides. Γενικά, το "14 Autumns and 15 Winters" σαν σύνολο, και ειδικά το "Mapped By What Surrounded Them", αντηχεί σε αρκετά σημεία την εν λόγω νουβέλα μέσω του αισθήματος της νωθρότητας, των παγίδων της εφηβικής και ενήλικης ζωής και των προβληματικών οικογενειακών σχέσεων.
«Pieces of the puzzle, but no matter how we put them together, gaps remained - oddly shaped emptiness mapped by what surrounded them, like countries we couldn’t name»
(The Virgin Suicides, Jeffrey Eugenides)
Η ιστορία του Eugenides εξελίσσεται μέσα σε ένα μουντό και οκνηρό φόντο που καθρεφτίζει τη νεανική εγκατάλειψη και συνάμα τη γονεϊκή καταπίεση, η οποία καταλήγει σχεδόν μοιραία στην αυτοκτονία. Όλη η ιστορία εντάσσεται σε μια μυστήρια ατμόσφαιρα – τα γεγονότα που συμβαίνουν στις 5 αυτόχειρες αδερφές είναι κάτι που λέγεται μόνο ψιθυριστά, ή μάλλον αποτελεί κοινό μυστικό. Από την άλλη δε, στο "Mapped By What Surrounded Them", οι Twilight Sad τραγουδούν για την μικρή Emily με τη συνοδεία παιδικών εικόνων -«and she’s sitting in the primrose garden, and she’s playing with her toys»- , οι οποίες οδηγούνται ευθύς αμέσως στο σκότος:
«Just another child-like ghost
The trees and animals cry
And you've shot her down
And she's taken far too young»
Μια βαθύτερη, υποκειμενική (και μη) ερμηνεία του "Mapped By What Surrounded Them" προσφέρεται επίσης στην live εκδοχή που έδωσαν οι Twilight Sad μαζί με τη Βασιλική Εθνική Ορχήστρα της Σκωτίας το 2015 – μια πιο ακουστική έκδοση στην οποία η αγανάκτηση σκεπάζεται σχεδόν από μια ατάραχη απαγγελία.
Οι λυρικές μεταβολές είναι παρούσες καθόλη τη διάρκεια του δίσκου – τόσο στο "And She Would Dark The Memory" όσο και στο "I’m Taking The Train Home" που ακολουθούν. Στο πρώτο έρχεται να προστεθεί το ακορντεόν του MacFalarne που κορυφώνει τη μουσική, η οποία ξέφρενη κινείται σαν τρένο που κοντεύει να χάσει τη πορεία του, ενώ στο δεύτερο συμπληρώνεται στιχουργικά το παζλ του album.
Το Fourteen Autumns & Fifteen Winters κορυφώνεται με ένα ομότιτλο instrumental outro – μια μελωδία που θα μπορούσε να συνοψίζει όλα εκείνα τα συστατικά που εμπεριέχονται στο συναίσθημα της χαρμολύπης.
Στη μουσική των Twilight Sad δεν υπάρχει κανένα απόλυτα προσβάσιμο νόημα. Η μουσική και οι στίχοι σε πάνε μόνο μέχρι όπου θέλουν εκείνοι. Σε αφήνουν σε αχαρτογράφητα μονοπάτια προς εξερεύνηση. Απο εκει και έπειτα αναπόφευκτα χαράζεις έναν δικό σου δρόμο, προκειμένου να ταυτίσεις τις προσωπικές σου εμπειρίες και μνήμες, να ερμηνεύσεις το νόημα με εκείνον τον τρόπο που σε παρηγορεί καλύτερα. Αυτό είναι κάτι που υπερτονίζει ο James Graham σε πολλές συνεντεύξεις, και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το οτι η σκωτσέζικη προφορά του συμβάλει κάπως άθελα της σε αυτό, αφού αφήνει διαρκώς περιθώρια για να ακούσεις κυριολεκτικά κάτι διαφορετικό απο εκείνο που πραγματικά τραγουδάει, όπως συμβαίνει στις τελευταίες γραμμές του "Cold Days From The Birdhouse", στις οποίες κανείς δε ξέρει αν ο Graham ρωτάει «Where are your manners? / mirrors? / morals?». Μπορείς να ακούσεις ένα απο αυτά αλλα μπορείς να ακούσεις και τα τρία ταυτόχρονα.
Στη συνέντευξη του στο GoldFlakePaint, είχε δηλώσει το εξής: «I get asked “What the fuck are you saying? I can’t understand a word of it! I like it but I can’t make it out because of your accent“. A lot of people get the lyrics wrong. There is a website on the Internet that has tried to decipher the lyrics to the first album and it’s nowhere near close to the actual lyrics, but I do think it’s very cool that someone has tried to do that. People ask about the lyrics on every album but they get the same answer which is: Come to your own conclusion»
Πέρα από το μυστηριώδη και ελκυστικό στιχουργικό σύμπαν το Twilight Sad, μπορώ να πω σχεδόν βέβαιη πως όλα τα απόκοσμα τοπία που ζωγραφίζονται με θέα τους παρατεταμένους χειμώνες της Σκωτίας, όλη εκείνη η ζοφερή και συνάμα απελευθερωτική αίσθηση της μουσικής τους, όλα τα θορυβώδη τύμπανα και δραματικά ακορντεόν, κατάφεραν να κάνουν το "Fourteen Autumns & Fifteen Winters" ένα από τα πιο δυναμικά album της indie rock σκηνής.
released April 3, 2007
