Album Stories (50)
Toxicity
System Of A Down
Τις πρώτες μέρες του lockdown, μια ωραία ηλιόλουστη πρωία, χτύπησε το κουδούνι. Προφανώς, δεν περίμενα κανέναν και με απορία ρώτησα στο θυροτηλέφωνο ποιος ήταν. "Κούριερ. Ένα πακέτο στο όνομα Μιχάλης Νικολίτσης." Χμμμ, δεν είχα παραγγείλει τίποτα, οπότε ανήσυχος πάτησα το κουμπί της εξώπορτας. Λες να είναι ο κορωνοιός ο ίδιος και να μεταμφιέστηκε σε ταχυδρόμο; Όχι, ήταν ένα βινύλιο, δώρο του ηρωικού κάβαμαν και Υπόγειου comrade, Θύμιου. SYSTEM OF A DOWN - TOXICITY. Ευχαριστώ Θύμιο, μου χάρισες έναν από τους καλύτερους δίσκους της ζωής μου.
Για τους System of A Down, το κατά βάση nu metal Αμερικανο-Αρμένιο με βάση το L.A. γκρουπ των Serj Tankian (κιθάρα, πλήκτρα, φωνή), Daron Malakian (κιθάρα), Shavo Odadjian (μπάσο) και John Dolmayan (τύμπανα), όλα είχαν ξεκινήσει κάπως μουδιασμένα και αμήχανα, όταν είχαν κυκλοφορήσει το self titled debut τους πίσω στο 1998. Χωρίς να τους θάψουν ή να τους αποπάρουν, μουσικός τύπος και κοινό ίσως έκαναν κάτι χειρότερο: αδιαφόρησαν και πέρασαν και δεν ακούμπησαν... Παρόλα αυτά, φτάνοντας στον αξέχαστο σημαδιακό Σεπτέμβριο του 2001, την παραμονή της κυκλοφορίας του δίσκου, στις 3 του μήνα, οι SOAD θα έκαναν την παρουσίασή του με μια δωρεάν συναυλία σε ένα άδειο οικόπεδο του Los Angeles. Η χωρητικότητα του χώρου ήταν περί των 3.500 ατόμων. Κόσμος και κοσμάκης άρχισε να συρρέει στο αυτοσχέδιο venue, ώσπου σε μια φάση αρχίσαν μανούρες και τσαμπουκάδες και σύντομα έσκασε μύτη η αστυνομία. Ακολούθησε μεγαλύτερος χαμούλης, ο οποίος έφυγε εκτός ελέγχου όταν ανακοινώθηκε πως η συναυλία ματαιώνεται για λόγους ασφαλείας. Τότε τα επεισόδια αγρίεψαν πολύ, σε σημείο που έπεσαν οι πύργοι των ηχείων με κίνδυνο ανθρώπινων ζωών, δακρυγόνα σκάγαν από παντού και φωτιές άρχισαν να καίνε ολούθε... Μέσα από τις φλόγες και τους καπνούς ξεπήδησε λίγες ώρες αργότερα το Toxicity. Στις 4 Σεπτεμβρίου. Και η συνέχεια του ήταν ακόμα πιο αναπάντεχη, καθώς έμελε να πέσουν τούτη τη φορά αληθινοί πύργοι...
"Mία εβδομάδα πριν τις 4 αεροπειρατείες και τα χτυπήματα στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο. Στις 4 Σεπτεμβρίου, μία μπάντα που ως τότε ήταν γνωστή σε ένα κλειστό metal κοινό, κυκλοφορεί τον 2ο δίσκο της: System Of A Down, "Toxicity". Είναι ένα αληθινό αριστούργημα αυτό το άλμπουμ και δεν απευθύνεται πια μόνο σε μεταλάδες, είναι πολυσυλλεκτικό και πολυμορφικό, είναι σκληρό όσο δεν πάει, αλλά και μελωδικό ως το μεδούλι του, είναι ωμό, μα συνάμα βαθιά συγκινητικό, είναι μεγαλοφυές και αψεγάδιαστο. Στο tracklist του έχει την πολυτέλεια να έχει κομμάτια-δυναμίτες όπως το "Chop Suey", το ομώνυμο "Toxicity", το "Psycho" και το "ATWA", αλλά και το υπέροχο "Aerials". Ξεχωρίζουν αυτά, αλλά -το ξαναγράφω- το "Toxicity" είναι ένας ολοκληρωτικά απίστευτος δίσκος. Η 11η Σεπτεμβρίου τον βρίσκει στην κορφή του Billboard και το γεγονός αυτό, αν σκεφτείς τους στίχους του ομώνυμου track και το εξώφυλλo του δίσκου, είναι κάπως περίεργο και... καταραμένο."
[απόσπασμα από το άρθρο Then We Take The 00's - Part 2: 2001]
Για μένα, λοιπόν, ο δίσκος εξαρχής και ακαριαία πέρασε στο μυαλό μου σαν αριστούργημα. Τον αγόρασα σε CD λίγους μήνες αργότερα, στις αρχές του 2002. Τον έμαθα ένα βράδυ στο Mo Better των Εξαρχείων που έπαιξε το "Toxicity" κι έτρεξα στο Δημήτρη να τον ρωτήσω τι ήταν αυτό το κολαστήριο που έβαλε. Για τρία χρόνια τον άκουγα ολόκληρο ή σχεδόν ολόκληρο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Ήταν η εποχή που έμενα μόνος με ένα γάτο και ένα σκύλο στην τελευταία Δυτική άκρη του λεκανοπεδίου σε ένα σπίτι χωρίς τηλεόραση και internet, μα με δυο ηχεία, ένα πικάπ, μια σιντιέρα και εκατοντάδες βινύλια και CDs. Τον άκουγα συνήθως ξημερώματα, όταν γυρνούσα από τις νυχτερινές μου εξορμήσεις. Και είναι περίεργο για έναν τύπο που δεν άκουγε ποτέ συστηματικά metal να ακούει ένα τέτοιο άλμπουμ τόσο πολύ, και ειδικά μόνος του μέσα στη μαύρη νύχτα. Το περίεργο του ζητήματος λύνεται με το δεδομένο πως το "Toxicity" δεν είναι ακριβώς μέταλ. Είναι πολλά περισσότερα. Στα αυλάκια του ρέει άφθονη υποχθόνια αρμονία και υποβόσκουσα μελωδία, η σκληρή Δύση συγκρούεται με την πονεμένη Ανατολή και μέσα από το ρήγμα που δημιουργείται αναβλύζει η παράδοση της Αρμενίας, αλλά και η... Ελλάδα. Το είχα νιώσει από τότε στις ακροάσεις στο σπίτι μου, το Greek element στον ήχο του δίσκου, μου το επιβεβαίωσαν κι επίσημα μεταγενέστερα διεθνή άρθρα πάνω στο album.
“We’re now in a position where we can tell people to judge us for who we are. We haven’t changed our nationalities, we still believe in voicing our opinions, whether it’s political or social commentary, or about eating pizza. Everybody wanted us to be Rage Against The Machine when we first came out. We’re not. It seems like all of our hard work is reaching its fruition."
Daron Malakian, Αύγουστος 2001.
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια στο δίσκο είναι το "ATWA", ακρώνυμο του Charles Manson: "Air, Trees, Water, Animals". Αέρας, Δέντρα, Νερό, Ζώα. Και να που ο βασικός songwriter της μπάντας μας βγήκε φαν ενός εκ των πλέον διαβόητων serial killer της ανθρώπινης ιστορίας...
"When they only show a few seconds of what Manson is saying on television, like him saying, ‘If I was going to kill, I’d kill everybody’, they don’t show you what he said for the hour leading up to that statement. There’s a whole other side of Manson that isn’t so evil, but is actually very just and very right.”
Daron Malakian
Δεν ήταν, όμως, μόνο το "ATWA", που προκάλεσε και ιντριγκάρισε με τη θεματική του. Το χιλιοτραγουδισμένο και χιλιοπαιγμένο leading single (Αυγ.2001) "Chop Suey", που αρχικά ονομαζόταν "Self Righteous Suicide" ή απλώς "Suicide", καταπιάνεται με την εξάρτηση από τις ναρκωτικές ουσίες. Σύντομα, τον πρώτο καιρό που ακολούθησε την κυκλοφορία του, μπήκε στη μαύρη λίστα των ραδιοφωνικών σταθμών για "ύποπτους στίχους που ενδεχομένως θα προξενήσουν στους Αμερικανούς πολίτες μετατραυματικές από τα τρομοκρατικά χτυπήματα σκέψεις" και έφαγε πόρτα από το airplay τους. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να κάνει στη συνέχεια το γνωστό βαρύγδουπο πάταγό του και να φτάσει σε εκατομμύρια αυτιά, εντός και εκτός της Αμερικάνικης επικράτειας.
Ο Malakian δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον back story στο τραγούδι:
"The song is about how we are regarded differently depending on how we pass. Everyone deserves to die. Like, if I were now to die from drug abuse, they might say I deserved it because I abused dangerous drugs. Hence the line, 'I cry when angels deserve to die'. The lyric passages 'Father, into your hands I commend my spirit' and 'why have you forsaken me?' are a reference to Jesus' death on the cross, as, according to the Gospels, it was one of the seven things Jesus said while dying."
Το... μακελειό του δίσκου αλλά και το ερμηνευτικό μεγαλείο του Tankian μάλλον συμπυκνώνονται πανηγυρικά στο ομώνυμο "Toxicity", που σκάει σαν βόμβα στη θέση 12 του άλμπουμ. Θεωρώ πως είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι SOAD και όσα συμβαίνουν στα σχεδόν 4 λεπτά της διάρκειάς του είναι θρυλικά και επικά. Ο στίχος "the toxicity of our city" προφέρεται και ακούγεται με τέτοιο τρόπο που "καταδικάζεται" να μείνει στην ιστορία, ενώ ο ερχομός της κραυγής "disorder" ραγίζει συγχρόνως εγκέφαλο και καρδιά, ακόμα και σήμερα, 19 χρονιά και... 1.000.000 ακροάσεις μετά, που ξανακούω το τραγούδι γράφοντας το παρόν άρθρο.
Ήταν το δεύτερο single του δίσκου και κυκλοφόρησε στις 22 Ιανουαρίου του 2002. Φέρει τον χαρακτηρισμό του "τριπλομετρικού", μιας και εναλάσσει το ρυθμό του ανάμεσα σε 4/4, 6/4 και 12/8.
Από τα αγαπημένα μου στο άλμπουμ ήταν και το "Aerials", το τρίτο single του δίσκου που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2002. Ήταν το τελευταίο track στο δίσκο, όμως... δεν ήταν το τελευταίο, γιατί τον καιρό της ακμής των cds υπήρχε εκείνο το τέλειο συνήθειο, το φετίχ τον hidden tracks. Όταν ο ψηφιακός δίσκος τελείωνε, κάποια στιγμή έμπαινε ξαφνικά ένα τραγούδι. Tο "κάποια στιγμή" μπορούσε να ήταν μετά από 1 λεπτό, μπορούσε να ήταν και μετά από 5 λεπτά. Εκείνη την εποχή, με το internet σε βρεφικό στάδιο ανάπτυξης και με τις πληροφορίες να διακινούνται και να ρέουν αργά σαν τις ημέρες στη Βιλαρίμπα και στο Βιλαμπάχο, το στοιχείο της έκπληξης ήταν εφικτό και υπέροχο. Μου συνέβη με το "Arto" των SOAD, ένα βράδυ που τελείωσε ο δίσκος και με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Mπήκε το κομμάτι μέσα στη σιωπή, άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ταβάνι. Ηδονή. Το ορχηστρικό track πήρε το όνομά του από τον Τουρκο-Αρμένιο μουσικό Arto Tunçboyacıyan, o οποίος συμμετέχει με τα μαγικά του όργανα και την avant garde-folk αύρα του. [για την ιστορία, το "Arto" μπαίνει στα 3'57" μετά το πέρας του δίσκου]
“There’s no guitars or anything on that one. We used these Armenian instruments and we all chanted. It’s really emotional, and my mom cries every time she hears it. I wanted to remember all the Armenians that died in 1915 during the genocide.”
Shavo Odadjian
Οι οικογένειες των μελών της μπάντας είχαν ζήσει την Αρμενική γενοκτονία στις αρχές του 20ου αιώνα και για να σωθούν από τις μαζικές μαρτυρικές δολοφονίες των Τούρκων είχαν άρον-άρον φύγει για την Αμερική. Τούτο το βάρος και το ιστορικό φορτίο περνάει στο δίσκο, το νιώθεις - κάποιες φορές άμεσα, κάποιες φορές έμμεσα.
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του δίσκου, η μπάντα δούλεψε και έφτιαξε περίπου 30 τραγούδια. Στην προσπάθειά τους να επιλέξουν πoια θα συμπεριλάβουν στο άλμπουμ, έκαναν ψηφοφορία, στην οποία δεν συμμετείχε ο βασικός δημιουργός τους, ο Daron Malakian, γιατί -όπως μεταγενέστερα δήλωσε- είχε τόσο ζυμωθεί και δεθεί με όλα τα τραγούδια που δεν μπορούσε να διαλέξει. Τα "απομεινάρια" των ηχογραφήσεων του "Toxicity" στην ουσία δημιούργησαν το LP που ακολούθησε έναν χρόνο μετά, το "Steal This Album".
To "Toxicity" έχει μέχρι σήμερα πουλήσει περισσότερα από 12 εκατομμύρια αντίτυπα. Οι System Of A Down διαλύθηκαν το 2006 και επανενώθηκαν το 2010, χωρίς όμως να έχουν δώσει ίχνος νέου υλικού.
