Then We Take The 00's
Part 2: 2001
To Υπόγειο, αφού εντρύφησε στα 90's (βλ. Then We Take The 90's), βουτάει στην περπετειώδη και υπέροχα χαοτική μουσική της δεκαετίας του 2000. Το αφιέρωμα θα δημοσιεύεται ανά έτος, για να μην κουράσει με την έκτασή του. Σε ένα κανονικό και οργανωμένο site η δημοσίευση κάθε μέρους θα πραγματοποιούταν συγκεκριμένη και προγραμματισμένη μέρα (ανά βδομάδα π.χ.). Το Υπόγειο, όμως, μπορεί να είναι διάφορα άλλα, αλλά κανονικό και σούπερ "επαγγελματικά" οργανωμένο δεν είναι, οπότε το κάθε "τεύχος" του αφιερώματος "Then We Take The 00's" θα εμφανίζεται... ξαφνικά και απροειδοποίητα. Στο τέλος κάθε κειμένου θα υπάρχει μια λίστα spotify με 30 αντιπροσωπευτικά τραγούδια της εκάστοτε χρονιάς, ενώ στο τέλος του αφιερώματος θα παρουσιαστούν και οι συνολικές λίστες με τα καλύτερα κομμάτια και τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Ladies and gents, here's the music of the Noughts...
Follow The 00's
Then We Take The 00's Part 1: 2000
2001
Το βράδυ της 10ης Σεπτεμβρίου του 2001, ημέρα Δευτέρα, είχα κάνει ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ στο διαμέρισμα που νοίκιαζα στο Λονδίνο, γιατί την άλλη μέρα θα έφευγα μια για πάντα από την Αγγλία, έπειτα από 4 χρόνια σπουδών. Μαζευτήκαμε στο flat του Bounds Green οι συγκάτοικοί μου και καμιά 10αριά κολλητάρια, τα ήπιαμε, τα συζητήσαμε και με συγκίνηση είπαμε το “the last goodbye”…
Το πρωί σηκώθηκα πολύ φορτισμένος ψυχολογικά, ετοίμασα τις βαλίτσες μου και προς το μεσημεράκι μπήκα για μπάνιο. Πάντα έκανα ένα τέλειο ντουζάκι πριν πετάξω. Μου φτιαχνε τη διάθεση και με αναζωογονούσε εν όψει του ταξιδιού. Όταν βγήκα απ’το μπάνιο, πήγα στο δωμάτιό μου να ντυθώ για να ξεκινήσω σιγά-σιγά για το αεροδρόμιο. Έβαλα το cd των Gorillaz, που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν, για παρέα και σαν προσπάθεια ανόρθωσης της εύθραυστης εκείνη τη μέρα ψυχολογίας μου, αλλά πριν προλάβει καν να παίξει μία νότα, με φώναξε η συγκάτοικος Γ. σχεδόν έντρομη: «Μιχάλη, τρέχα, έχει πέσει ένα αεροπλάνο στους Πύργους της Νέας Υόρκης!». Με το μπουρνούζι πήγα στο σαλόνι που είχαμε την τηλεόραση και έκθαμβος είδα ένα αεροπλάνο σφηνωμένο στον Πύργο. «Δεν πάμε καλά», είπα, «ο μαλάκας ο πιλότος μάλλον κοιμήθηκε στο πηδάλιο. Κάνα μικρό αεροπλανάκι θα είναι, κανενός ερασιτέχνη χομπίστα, που…». Τα λόγια κόπηκαν καθώς ένα ακόμα αεροπλάνο έπεφτε στον άλλο Πύργο. Η ώρα ήταν 2:03 Αγγλίας και ο κόσμος θα άλλαζε μια για πάντα...
Απ’το Heathrow και την British Airways με ενημέρωσαν πως θα πετάξω κανονικά το απόγευμα, εγώ όμως αρνήθηκα να μπω σε αεροπλάνο εκείνη την ημέρα. Συμφώνησα να πληρώσω περί τις 100 λίρες σαν πρόστιμο για την αλλαγή ημερομηνίας του εισιτηρίου και αποφάσισα να ταξιδέψω μια βδομάδα αργότερα, όταν και θα είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει και όταν θα είχα καταφέρει να συμμαζέψω τον φόβο μου μπροστά σε όσα τρομερά και ασύλληπτα είχαν συμβεί στις Η.Π.Α. την 11η Σεπτεμβρίου του 2001.
Το βράδυ της 18ης ήμουν τελικά πίσω στην Αθήνα, 25χρονών, με πτυχίο και μεταπτυχιακό Ψυχολόγου, έτοιμος για την δεύτερη φάση της ενήλικης ζωής μου.
Το μουσικό 2001 είχε ξεκινήσει γλυκά και ήπια, στο βάθος και λίγο πικρά, ακριβώς όπως η indie pop/rock που παίζουν οι Αμερικάνοι (Minessota) Low, που στις 22 Ιανουαρίου μας έδωσαν τον 5ο studio δίσκο τους, "Things We Lost in the Fire". Όσοι υποστηρίζουν πως είναι ο καλύτερος από τους 12 δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ως σήμερα, είναι... φίλοι μου.
Αλλάζοντας εντελώς ηχητικό τοπίο, πρέπει απαραιτήτως να κάνουμε μια στάση στις 13 Φεβρουαρίου, οπότε και η girl band Destiny's Child κυκλοφόρησε το single "Survivor", προάγγελο του ομώνυμο 3ου δίσκου της, που ήρθε την Πρωτομαγιά. Η αναφορά στο συγκεκριμένο pop άσμα γίνεται εδώ, διότι πέρα από την άμεση επιτυχία του και τον πάταγο που προκάλεσε σε όλη τη μουσική πλάση, ανεξαρτήτως ηλικίας, πατρίδας και… μουσικής θρησκείας, έκρυβε μέσα του και μία περσόνα, η οποία θα καθόριζε εν πολλοίς τις mainstream τάσεις των 00's (αλλά και των 10's). Πρόκειται φυσικα για την πληθωρική και χαρισματική Beyonce Knowles, της οποίας το τεράστιο βεληνεκές δεν χώρεσε εντέλει στο στενό πλαίσιο των Destiny's Child - το 2003 το pop group διαλύθηκε και η Beyonce συνέχισε solo, δίνοντας μες στη δεκαετία τρεις κυκλοφορίες, που έκαναν θραύση ("Dangerously In Love"/2003, "B'Day"/2006 και "I Am... Sasha Fierce"/2008). Η solo επιδρομή της Knowles έκανε την r'n'b και την neo soul παγκόσμια τσιχλόφουσκα, την οποία επιχείρησαν να... φουσκώσουν, άλλοτε με αξιοπρεπή και άλλοτε με τραγικά αποτελέσματα, πλήθος επίδοξων (θηλυκών κυρίως) pop star μέσα στη δεκαετία. Εμένα, πάντως, τα τραγούδια της Beyonce ποτέ δεν μου άρεσαν, παρόλα αυτά οφείλω να υποκλιθώ στο αυθεντικό φωνητικό και χορευτικό ταλέντο της, αλλά και στα ατέλειωτα κάλλη της...
Αφήνουμε την Beyonce και για λίγο τα 00's, και πάμε λίγα χρόνια πίσω: Περί τα τέλη των 90's, ο Damon Albarn συγκατοικούσε σε ένα flat στο Westbourne Grove του Λονδίνου, με τον comic creator Jamie Hewlett. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί το 1990, όταν ο κιθαρίστας των Blur, Graham Coxon, θαυμαστής του έργου του Hewlett, τον είχε προσκαλέσει για να πάρει μια συνέντευξη στους Blur (ο Hewlett δούλευε στο περιοδικό "Deadline"). H συνέντευξη έγινε και μετά το πέρας της ο Hewlett κόλλησε με την μπάντα, όμως Damon και Jamie γρήγορα διαπίστωσαν πως δεν συμπαθιούνται και πολύ. Το αμοιβαίο "disrespect" γιγαντώθηκε, όταν ο Jamie "τσίμπησε" την κοπέλα του Coxon, Jane Olliver. Τα έφερε, όμως, έτσι η μοίρα, που, όταν ο Albarn χώρισε την frontwoman των Elastica, Justin Frischmann, και ο Hewlett την Jane, αποφάσισαν να μείνουν μαζί στο προαναφερθέν διαμέρισμα του Westbourne Grove. Χαρές που θα έκανε ο Coxon... Λέγεται πως μία από τις αιτίες (ή αφορμές) της διάλυσης των Blur, ήταν αυτό το γεγονός, η συγκατοίκηση του Albarn με τον Hewlett, αλλά και η εν γένει επιρροή που άσκησε ο κομίστας στον ιθύνουν νου των Blur. Η οποία εν γένει επιρροή μιλούσε για hip-hop, electronica και world music. Ένα βράδυ οι δυο συγκάτοικοι έβλεπαν MTV και ο Hewlett είπε πως "το να βλέπεις σήμερα MTV είναι σκέτη κόλαση, δεν υπάρχει καμία ουσία. Να φτιάξουμε μια εικονική μπάντα και να τα σχολιάσουμε όλα αυτά."
Και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Gorillaz, μία μπάντα-κόμικ, μία virtual band, που όταν πρωτοεμφανίστηκε στις οθόνες μας με το single "Clint Eastwood" (5 Μαρτίου) μας άφησε σύξυλους. Η έκπληξη πήρε διαστάσεις θριάμβου με την κυκλοφορία του self-titled LP, που ήρθε λίγες μέρες αργότερα (26 Μαρτίου). Τα virtual μέλη της μπάντας είναι οι Murdoc Niccals (μπάσο, drum machine, φωνητικά), ο 2D (φωνή, πλήκτρα, μελόντικα), ο Russel Hobbs (τύμπανα, κρουστά) και η Noodle (κιθάρες, πλήκτρα, μελόντικα, φωνητικά). Τα αληθινά μέλη, πέραν των δύο "εγκεφάλων" Damon Albarn και Jamie Hewlett, είναι ο Dan The Automator, o Kid Koala και ο ράπερ Del the Funky Homosapien. Το "Gorillaz" είχε μέσα στα 00's έναν πανάξιο, ακόμα ισχυρότερο, διάδοχο. Πρόκειται για το "Demon Days", που κυκλοφόρησε το 2005 και θα παρουσιαστεί (και αναλυθεί) όταν το αφιέρωμα φτάσει στη συγκεκριμένη χρονιά.
Φτάνουμε στις 2 Απριλίου και στα ηχεία μας έρχεται η μοναδική φωνή του Nick Cave υπό τη συνοδεία των πάντα καλοκουρδισμένων και ψυχωμένων Βad Seeds. Το "No More Shall We Part" είναι ο 11ος δίσκος του Νικόλα και των συντρόφων του και έρχεται απαλά και τρυφερά, να εξιλεώσει πρώτα τον δημιουργό του, κι ύστερα τους ακροατές του. Γράφτηκε έπειτα από μία τεταμένη περίοδο για τον Cave, η οποία κορυφώθηκε το Σεπτέμβριο του 1997, όταν και αυτοκτόνησε ο επιστήθιος φίλος του (και κουμπάρος - έχει βαφτίσει την κόρη του) Michael Hutchence, frontman των INXS. Ο Cave τότε βυθίστηκε στο ποτό και επέστρεψε στην ηρωίνη. Ώσπου γνώρισε την Susie Bicks. Το 1999 παντρεύονται, μετακομίζουν στο Brighton της Αγγλίας και λίγο αργότερα η Susie μένει έγκυος. Στο υπόγειο του σπιτιού στο Brighton, o Cave υφαίνει τα 12 τραγούδια του "No More Shall We Part", εξαγνιζόμενος ψυχή τε και σώματι και περιμένοντας τους δίδυμους γιους του. Ο δίσκος είναι αριστούργημα, μακράν ο καλύτερος του Αυστραλού και της παρέας του μέσα στη δεκαετία των 00's, ισχυρισμός με τον οποίο πολλοί ενδέχεται να διαφωνούν. Θα το λύσουμε (ή και όχι) το ζήτημα, παρουσιάζοντας και τα επόμενα LPs του Cave και των Seeds μέσα στη δεκαετία στη συνέχεια του παρόντος αφιερώματος.
* Διάβασε περισσότερα για τον δίσκο, αλλά και για τον Nick Cave στο άρθρο Nick Cave: Το Χρονικό Ενός Εξωγήινου Υπερήρωα.
** Το "No More Shall We Part" έγινε 14 ζωγραφιές από τον Έλληνα εικαστικό Στέφανο Ρόκο. Διάβασε τη σχετική συνέντευξη του Στέφανου στο Υπόγειο εδώ.
Ξημερώνει 3 Απριλίου και από το Brighton μεταφερόμαστε σχεδόν 10.000 χιλιόμετρα δυτικά για να φτάσουμε στο San Fransisco της California και να συστηθούμε με μια πολύ σημαντική νέα μπάντα. Το όνομά τους είναι Black Rebel Motorcycle Club. Παίζουν ψυχεδέλεια με δαιμονισμένες "παμβρώμικες" κιθάρες, έχουν φωνητικά που ξερνούν βραδυφλεγές μπαρούτι, έχουν στόφα. Το debut "BRMC" είναι η απαρχή μιας σημαντικής πορείας και η πανηγυρική αναβίωση της ψυχεδέλειας που ζήσαμε στα πρώτα χρόνια των 10's οφείλεται εν πολλοίς στους Black Rebel.
Πίσω στο Νησί, και πιο συγκεκριμένα στο Bury, απ'όπου στις 7 Μαϊου μας έρχεται ένα ακόμα debut, αυτό των Elbow, με το όνομα "Asleep In The Back". Αυτή η "τρυφερή" post-britpop μπάντα μού ήταν πάντα συμπαθής, αλλά ποτέ δεν μου έκλεψε ολοσχερώς την καρδιά. Πάντα το όνομά της στη σκέψη μου συνοδευόταν από ένα "αλλά". Το αυτό ισχύει και το εν λόγω debut, το ίδιο ισχύει και για σχεδόν όλους τους δίσκους που μας έδωσαν στη δεκαετία (άλλους 3), με εξαίρεση το "Seldom Seen Kid" του 2008, το οποίο ήταν πραγματικά δυνατό, σχεδόν αψεγάδιαστο.
Στις 14 Μαϊου εισχωρούν στο 21ο αιώνα και οι μεγάλοι Depeche Mode με το "Exciter", το οποίο δεν μου άρεσε καθόλου... Sorry, dear devotees.
Μία μέρα αργότερα, στις 15 Μαϊου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα αριστουργηματικό και εμβληματικό δίσκο. Μας έρχεται από την California και την prog metal/rock μπάντα των Tool. Το "Εργαλείο", με μπροστάρη τον χαρισματικό Maynard James Keenan, δραστηριοποιούνταν από τα 90's, έχοντας στο βαρύ οπλοστάσιό τους δύο LPs, το debut "Undertow" (1993) και τον sophomore δυναμίτη "Ænima" (1996). Εδώ, όμως, έρχεται το magnum opus που ακούει στο όνομα "Lateralus" και με δύναμη που μπορεί να γκρεμίσει ταβάνια και στέγες μας στοιχειώνει ολοσχερώς και μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Δούρειος Ίππος του δίσκου το υπερκομμάτι "Schism". Οι Tool το 2006 κυκλοφόρησαν τον 4ο δίσκο τους "10,000 Days" και έκτοτε κάθε χρόνο διαβάζουμε πως θα βγάλουν το διάδοχό του. Έτσι και φέτος. Τον περιμένουμε, λέει, το Φθινόπωρο του 2019. Τον περιμένουμε με τα αυτιά μας ορθάνοιχτα... (* τις μέρες που γράφονται αυτές οι γραμμές ανακοινώθηκε επίσημα για τις 30 Αυγούσου).
Ο Μάιος του 2001 μας αποχαιρετά με μια εκ Γαλλίας κυκλοφορία, το "10000 Hz Legend" (28/5). Πρόκειται για τον δεύτερο δίσκο των Air, οι οποίοι το 1999 μας εντυπωσίασαν για τα καλά με το debut τους "Moon Safari" και έκαναν ακριβώς το ίδιο την επόμενη χρονιά, το 2000, με τις συνθέσεις τους για την ταινία "Virgin Suicides" της Sofia Coppola. Δυστυχώς, δεν έκαναν το ίδιο και με το "10000 Hz Legend" - δεν μας εντυπωσίασαν δηλαδή. Ήταν καλό, αλλά όχι υπέροχο, ήταν αξιοπρεπές, αλλά όχι μεγαλούργημα.
4 Ιουνίου και για πρώτη φορά στα χρονικά της πολυετούς μουσικής πορείας τους, οι Radiohead μας δίνουν 2 διαδοχικούς δίσκους σε ισάριθμες χρονιές. Για την ακρίβεια, 8 μόλις μήνες έπειτα από την κυκλοφορία του "Kid A" (Οκτώβριος 2000), έρχεται το "Amnesiac". Προφανώς, για να προβεί η υπερμπάντα από την Οξφόρδη σε μία τόσο σύντομη κυκλοφορία, είχε κάτι (ακόμα) να μας πει. Είχε πολλά να μας πει δηλαδή, διότι το "Amnesiac" είναι ένα ακόμα υπέροχο πειραματικό βήμα του Thom Yorke και της ταλαντούχας παρέας του - πάλι με τις κιθάρες εκτός πλάνου και με τα πλήκτρα απόλυτους πρωταγωνιστές. Βαθύ και βραδυφλεγές, κερδίζει συνεχώς πόντους μέσα μου με την πάροδο των χρόνων, αν και κομμάτια όπως το "You And Whose Army?" και "Knives Out" με είχαν καθηλώσει ακαριαία.
To 1998 μας είχε συστηθεί με έναν δίσκο που τιτλοφορείτο με το όνομά του, ένας Καναδο-Αμερικανός singer/songwriter ονόματι Rufus Wainwright. Τρία χρόνια αργότερα, στις 5 Ιουνίου του 2001, μας έδινε το δεύτερο άλμπουμ του ονόματι "Poses", πιστοποιώντας το μεγάλο ταλέντο του και το λαμπερό χάρισμά του. Το ηχογράφησε στο περιβόητο Chelsea Hotel, όπου έμεινε για έξι μήνες. Κάπου εκεί έμπλεξε και με την μεθαμφεταμίνη, την πασίγνωστη από τη σειρά Breaking Bad "crystal meth" του Mr. White και του Pinkman. O εν λόγω εθισμός τού στοίχισε παροδική απώλεια της όρασής του. Παρόλα αυτά, η μουσική του συνέχεια στα 00's ήταν συνεπέστατη και σημαντικότατη με τα δύο "Want" albums ("Want One"/2003, "Want Two"/2004), αλλά και με το "Release The Stars" του 2007. Αμέτρητα και διαχρονικά indie pop διαμάντια, που ακόμα και σήμερα λάμπουν ανεπηρέαστα από την πάροδο των χρόνων.
Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σου για την ευρέως λοιδωρημένη ως γλυκανάλατη Σκωτσέζικη μπάντα των Travis, αλλά το single "Sing" εκ του τρίτου τους δίσκου "The Invinsible Band", που κυκλοφόρησε στις 11 Ιουνίου, ήταν μια απέραντη ζωογόνος ομορφιά και δικαίως κατέκλυσε τα παγκόσμια airplays και σφράγισε με τη μελωδία του το σωτήριο μουσικό έτος του 2001. Το "Invinsible Band" ήταν ο τρίτος δίσκος του indie pop/rock κουιντέτου, είχαν προηγηθεί τα "Good Feeling" και "The Man Who", το 1997 και το 1999 αντίστοιχα. Με αυτούς τους 3 δίσκους σαν εφαλτήριο τα πήγαν καλά στα 00's, με πολλές επιτυχημένες συναυλίες και στη Βρετανία αλλά και στην Αμερική, και με 3 ακόμα τίμιους, αλλά κάπως ανιαρούς, δίσκους: "12 Memories" (2003), "The Boy With No Name" (2007) και "Ode To J.Smith" (2008).
H πρότερη αναφορά μας στη σειρά Breaking Bad με αφορμή την crystal meth δεν θα ήταν η τελευταία για το παρόν άρθρο, μιας και τώρα μεταφερόμαστε στην "πατρίδα" του Mr. White και των υπόλοιπων ηρώων της σειράς, το εξωτικό Albuquerque του New Mexico. Πάμε εκεί για να γνωρίσουμε μία σημαντική και συμπαθέστατη μπάντα των 00's, τους The Shins. Ντεμπουτάρισαν στις 19 Ιουνίου του 2001 με το κομψό και εθιστικό "Oh, Inverted World", μέσα από το οποίο είχαμε την τύχη να αφεθούμε σε μια σειρά καλοφτιαγμένων indie rock τραγουδιών, αλλά και στην χαρακτηριστική και εξαίρετη φωνή του frontman, James Mercer. Στα 00's (αλλά και στα 10's) οι Shins, αν και με διάφορες ανακατατάξεις στο line up, μας έδωσαν πολύ καλόυς δίσκους, η μπάντα αποδείχθηκε σούπερ αξιόπιστη και εμπνευσμένη. Το "Oh, Inverted World" διαδέχθηκαν τα "Chutes Too Narrow" (2003) και "Wincing The Night Away" (2007). Το μεσαίο ήταν και το περισσότερο αγαπημένο μου.
2 Ιουλίου και διαπιστώνουμε πως ο μέγας Tricky ζει ακόμα, σε πείσμα των πάμπολλων ασωτείων του μέσα στα 90's. Εντάξει, αστειεύομαι -ίσως και κακόγουστα- αλλά θέλω να σας πω πως όταν σπούδαζα στο Λονδίνο, το 99 πρέπει να ήταν, τον είχα δει σε μια συναυλία και ειλικρινά σερνόταν μεταξύ ζωής και θανάτου ή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, για να το πω λιγότερο κυνικά. Και επίσης, λίγους μήνες αργότερα, τον είχα πετύχει σε ένα ντοκιμαντέρ του Channel 4 για το trip hop και τη σκηνή του Bristol και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Στο κομοδίνο δίπλα απ΄το κρεβάτι του (γιατί απ'το κρεβάτι του μιλούσε στην κάμερα) μπορούσες να δεις λογιών λογιών ναρκωτικά, με την μαριχουάνα φυσικά να είναι το πιο αθώο. Και, απ'άκρη σ'άκρη στο δωμάτιο, έβλεπες μπουκάλια μπίρας και άλλων αλκοολούχων ποτών. Όπως και να χει, στις 2 Ιουλίου ο Tricky μας δίνει τον 5o του δίσκο "Blowback" και είναι πολύ καλός - στιβαρή και συμπαγής συνέχεια των πεπραγμένων του μέσα στα 90's.
3 Ιουλίου και έρχεται το τρίτο χτύπημα των White Stripes. Ο Jack και η Meg συνεχίζουν να γράφουν την ιστορία τους, μια ιστορία που αφορά όλο και περισσότερους μουσικούς fans της υφηλίου. Με το 3ο τους δισκογράφημα "White Blood Cells" έχουν λοιπόν και το πρώτο hit που "αναγκάζει" ακόμα περισσότερο "λαό" να ασχοληθεί με την ξεχωριστή περίπτωσή τους. Το hit είναι το lead single το δίσκου και ονομάζεται "Hotel Yorba". Είναι τόσο cool και τόσο feelgood που ακόμα και σήμερα ακούγεται φρέσκο και υπέροχο. Τριγύρω του, όμως, στο tracklist, έχει ισάξιους "συγκατοίκους", που όλοι μαζί συνθέτουν ένα ακόμα παλλαϊκά νεωτεριστικό κομψοτέχνημα του ντουέτου από το Michigan. Εξίσου (mega) hit το δεύτερο επίσημο single, "Fell In Love With A Girl", ασύλληπτες συνθέσεις τα "The Union Forever", "The Same Boy You've Always Known" και "Ι Think I Smell A Rat".
Στις 17 Ιουλίου καταφθάνει υποχθόνια και χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες ο δεύτερος δίσκος μιας μπάντας που μας είχε συστηθεί στο τέλος των 90's με έναν ξεκάθαρα ελπιδοφόρο δίσκο. Ο λόγος για τους MUSE από το Devon της Αγγλίας. Ο διάδοχος του "Showbiz" ονομαζόταν "Origin Of Symmetry" και ήταν παντοδύναμος, ήταν ο δίσκος που μέσα στ'αυλάκια του διαμόρφωσε η μπάντα την ταυτότητά της, μιας και μετακινείται αρκετά από τις τυπικές indie/alternative φόρμες του debut (οι οποίες θύμιζαν και αρκετά τους Radiohead των 90's) και δομεί σιγά-σιγά το space rock όραμα του frontman Matt Bellamy. Κομμάτια σαν το "New Born", "Plug In Baby" και "Bliss" δεν γράφονται κάθε μέρα και κάνουν πάταγο, ενώ η εκδοχή στο "New Day", πρωτοτραγουδισμένο από τη Nina Simone, ανατριχιάζει ακόμα και σήμερα. Ο δίσκος σκαρφαλώνει στο Νο3 των UK Album Charts και γίνεται πλατινένιος. Η συνέχεια της δεκαετίας για το τρίο των MUSE θα είναι εκθαμβωτικά επιτυχημένη, θα εξετάσουμε αυτήν την εξέλιξη αναλυτικά στη συνέχεια του αφιερώματος...
O Ιούλιος, όμως, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη, καθώς την προτελευταία του μέρα έρχεται ένα debut, που θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκατίας, για πολλούς μάλιστα ο Νο1 (για μένα όχι). Δεν είναι άλλος από το περίφημο "Is This It" των The Strokes. H συμμορία της Νέας Υόρκης απαρτιζόμενη από τους Julian Casablancas, Nick Valensi, Albert Hammond Jr., Nikolai Fraiture και Fabrizio Moretti, έρχεται με φόρα και μας πετάει στα μούτρα 11 "αλήτικα" και γεμάτα νιότη indie rock κομμάτια, 11 εν δυνάμει singles, ηχογραφημένα κυρίως live, με ελάχιστα takes, και με τον frontman Casablancas να εξιστορεί μαεστρικά αστικές περιπέτειες της γενιάς των 20 something της εποχής. Ναι, το "Last Nite" είναι instant hit και ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια της δεκαετίας, αλλά το "Is This It" ήταν δίσκαρος στο σύνολό του. Στα αξιοσημείωτα να αναφέρουμε πως στις Η.Π.Α. και στον Καναδά το original εξώφυλλο του δίσκου απαγορεύτηκε, λόγω της... έντονης σεξουαλικότητάς του, κι έτσι κυκλοφόρησε (και κυκλοφορεί ακόμα) με εναλλακτικό artwork. Όπως και να χει, με ή χωρις γυμνό, πρόκειται για μια εμβληματική κυκλοφορία, που έβαλε τους Strokes στο εικόνισμα της δεκαετίας (και όχι μόνο).
Συγχρόνως, μέσω τούτης της πρώτης κυκλοφορίας τους, θεωρούνται από τους βασικούς αντιπροσώπους ενός εκ των σημαντικότερων μουσικών trends των 00's, του post-punk revival και του new garage. Μαζί τους στο εν λόγω άρμα, οι The White Stripes που ήδη έχουμε αναφέρει (και... θα ξαναφέρουμε πολλές φορές), οι Hives από τη Σουηδία και οι Vines από την Αυστραλία.
Το τέλος του Αυγούστου μας επιφύλασσε αρκτετές ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, με κυριότερες τον 4ο δίσκο της Ισλανδής ιέρειας Bjork, ονόματι "Vespertine" (27/8), αλλά και -την ίδια μέρα (27/8)- το "All Is Dream", τον 5ο πολύ καλό δίσκο των Mercury Rev. Παραμένοντας στις 27 του μήνα, οι New Order κυκλοφορούν το 7ο πόνημά τους, το αξιοπρεπέστατο "Get Ready", ενώ μια μέρα αργότερα (28/8), μας ήρθε το self-titled debut ενός πολύ ξεχωριστού psych rock σχήματος, των Circulatory System, που στα σπλάχνα του έκρυβε τον frontman των Olivia Tremor Hotel, Will Cullen Hart.
Και φτάνουμε στο Σεπτέμβριο, μία εβδομάδα πριν την αποφράδα μέρα που περιγράφηκε στην εισαγωγή του παρόντος κειμένου, μία εβδομάδα πριν τις 4 αεροπειρατείες και τα χτυπήματα στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο. Στις 4 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, μία μπάντα που ως τότε ήταν γνωστή σε ένα κλειστό metal κοινό, κυκλοφορεί τον 2ο δίσκο της: System Of A Down, "Toxicity". Είναι ένα αληθινό αριστούργημα αυτό το άλμπουμ και δεν απευθύνεται πια μόνο σε μεταλάδες, είναι πολυσυλλεκτικό και πολυμορφικό, είναι σκληρό όσο δεν πάει, αλλά και μελωδικό ως το μεδούλι του, είναι ωμό, μα συνάμα βαθιά συγκινητικό, είναι μεγαλοφυές και αψεγάδιαστο. Στο tracklist του έχει την πολυτέλεια να έχει κομμάτια-δυναμίτες όπως το "Chop Suey", το ομώνυμο "Toxicity", το "Psycho" και το "ATWA", αλλά και το υπέροχο "Aerials". Ξεχωρίζουν αυτά, αλλά -το ξαναγράφω- το "Toxicity" είναι ένας ολοκληρωτικά απίστευτος δίσκος. Η 11η Σεπτεμβρίου τον βρίσκει στην κορφή του Billboard και το γεγονός αυτό, αν σκεφτείς τους στίχους και το εξώφυλλό του, είναι κάπως περίεργο και... καταραμένο.
Το άλμπουμ των SOAD και το "Hybrid Theory" των Linkin Park, που αναφέρθηκε στο προηγούμενο κομμάτι του αφιερώματος (2000), είναι οι δίσκοι ορόσημα για το ρεύμα του nu metal/alternative metal, που γεννήθηκε στα τέλη των 90's και σάρωσε τα πρώτα 4-5 χρόνια των 00's. Μπάντες όπως οι Papa Roach, οι P.O.D., οι Stained, οι Alien Ant Farm, αλλά και οι πρωτεργάτες από τα 90’s Limp Bizkit και Kid Rock, βρήκαν το χώρο και το (σωστό) χρόνο να κάνουν την επιδρομή τους.
Την αποφράδα 11/9 είχε προγραμματίσει την κυκλοφορία του 6ου δίσκου του ο Αμερικανός ράπερ Jay Z, ονόματι “Blueprint”. Για την ακρίβεια, το είχε προγραμματίσει μια βδομάδα αργότερα, για τις 18 Σεπτεμβρίου, αλλά αποφάσισε μαζί με την εταιρεία του να το δώσουν στις 11 Σεπτεμβρίου για να προλάβουν τυχόν παράνομη ιντερνετική διακίνησή του. Πού να ξεραν… Τελοσπάντων, όπως και να χει, το “Blueprint” θεωρείται εμβληματικός για το είδος του δίσκος και σούπερ επιδραστικός για όσα στο συγκεκριμένο genre ακολούθησαν το υπόλοιπο της δεκαετίας. Εγώ δεν ξετρελάθηκα, αλλά οκ, εγώ «δεν πιάνομαι», μιας και δεν είμαι ούτε ειδήμων ούτε fan του hip-hop και των συναφών μουσικών τεχνοτροπιών. Να αναφέρω, όμως, εδώ πως ο πολύς κύριος Jay Z, έναν χρόνο αργότερα και στα γυρίσματα ενός video clip, γνώρισε την θηριώδη κυρία Beyonce Knowles, που αναφέραμε πριν, και έκτοτε είναι ζευγάρι, παντρεύτηκαν (πλακώθηκαν και στο ξύλο κάποιες αρκετές φορές) το 2008 και έχουν και τρία παιδάκια...
Την 1η μέρα του Οκτωβρίου λικνιζόμεθα, μετά πιάνου και ακορντεόν, στο παραμυθένιο soundtrack του Yann Tiersen για την Γαλλική ταινία Amélie. Και το φιλμ -που είχε κάνει πρεμιέρα τον Απρίλιο-, αλλά και η μουσική της σημάδεψαν για τα καλά το 2001. Μιας και μιλάμε για OSTs, να αναφέρουμε παρενθετικά και να πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, στις 8 Μάιου, οπότε και κυκλοφόρησε η μουσική για την ταινία Moulin Rouge. Εκεί βρίσκεις και ένα από τα πιο "πολυφορεμένα" τραγούδια του 2001, την εκρηκτική και υπερσέξι διασκευή στο "Lady Marmelade" (ναι, αυτό που λέει "voulez-vous coucher avec moi - ce soir?") από τις Christina Aguilera, Lil' Kim, Mya και Pink.
Στις 8 Οκτωβρίου ντεμπουτάρουν οι Βρετανοί (Wigan) Starsailor με το αξιοπρεπές "Love Is Here". Αξιοπρεπές μεν, όχι κάτι το ιδιαίτερο δε, το single όμως "Alcoholic" ήταν φαρμακερό. Η μπάντα μας έδωσε στα 00's άλλους 3 δίσκους ("Silence Is Easy"/2003, "On The Outside"/2005, "All The Plans"/2009) - σταθερά συμπαθείς, αλλά ποτέ απογειωτικοί και χωρίς την πολυπόθητη υπέρβαση. Επέστρεψαν, ύστερα από πολυετές hiatus, το 2017 με το άλμπουμ "All This Life".
Κατά τ'άλλα ο 10ος μήνας του χρόνου είχε 3 σημαντικές, αλλά σχετικά μέτριες στο τελικό τους αποτέλεσμα, κυκλοφορίες από κάποιες "παλιοσειρές" του μουσικού στερεώματος: "The Photo Album" (8/10) από τους Death Cab For Cutie, "The Argument" (16/10) - 6ος και τελευταίος δίσκος των Fugazi και "We Love Life" (22/10)- 7ος και τελευταίος ως τώρα δίσκος των φοβερών και τρομερών Pulp.
Οι τελευταίοι δύο μήνες του έτους δεν μας επεφύλασσαν κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Α, ναι, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 20, στις 6 Νοεμβρίου, το wondergirl από το McComb του Mississippi, η Britney Spears, κυκλοφόρησε τον τρίτο δίσκο της μέσα σε ισάριθμα χρόνια με τίτλο το όνομά της (“Britney”), αλλά δεν είχε ούτε την ενέργεια ούτε την pop σπιρτάδα των δύο πρώτων, ένας δίσκος που ξεχάστηκε ενδεχομένως και πριν βγει η χρονιά. Όλοι, όμως, θα θυμούνται την παρακάτω φωτογραφία από το MTV Awards, που έλαβαν χώρα στις 6 Σεπτεμβρίου του 2001. Η Britney χορεύει και τραγουδάει στη σκηνή με έναν δίμετρο albino πύθωνα από την Μπούρμα.
Με αυτή την absolutely iconic φώτο της κυρίας Spears σας αποχαιρετώ. Τα λέμε το 2002 με ευρώ...
30 τραγούδια από το 2001 σε αλφαβητική σειρά με βάση το συγκρότημα/καλλιτέχνη:
