To ypogeio.gr

Album Stories (61):

The Last Exit

Still Corners


το ταξίδι συνεχίζεται
στις αχανείς ερήμους
του μυαλού

 

Το “Slow Air” ξετυλίγει υπέροχα το κουβάρι ενός ονειρικού ταξιδιού, περιέχει εκπληκτικές μουσικές στιγμές, αλλά νιώθω ότι δεν υπάρχει κάποιος προορισμός σ’ αυτό το ταξίδι. Υπάρχει απλά αυτή η αίσθηση της roadie απόδρασης (αυτή τη φορά στην Αμερική) και της ανακάλυψης μιας νέας ζωής. Ίσως αυτό ήθελαν· να ξεκινήσουν χωρίς προορισμό και να τους καθοδηγήσει η μουσική. Η απορία μου είναι η εξής: είναι αυτό ένα νέο κεφάλαιο που ξεκινάει για τους Still Corners ή όλα αυτά είναι αποτέλεσμα των μπλεγμένων συναισθημάτων που έλαβα από το “Slow Air”;

Έτσι είχα κλείσει το review του “Slow Air” το 2018. Ένα “Slow Air” που λάτρεψα απόλυτα γιατί με ταξίδεψε, παρότι δεν βρήκα κάποιον προορισμό. Και τελικά σημασία είχε το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Το “Slow Air” με πέτυχε στη θητεία μου και την έκανε περισσότερο υποφερτή.

Οι Still Corners είναι άρχοντες των ταξιδιάρικων vibes. Το 2011 μας γνώρισαν τον αιθέριο dream-pop κόσμο τους με το “Creatures of an Hour” και δύο χρόνια μετά, ήρθε το αριστουργηματικό “Strange Pleasures” (2013), στο οποίο είχες την αίσθηση ότι τα φωνητικά της Tessa Murray είναι τόσο απόκοσμα που την ένιωθες να στροβιλίζεται στη στρατόσφαιρα. Το δεύτερο άλμπουμ των Still Corners ίσως να είναι η magnum opus στιγμή τους, σίγουρα πάντως είναι η δική μου αγαπημένη.

Το 2016 μεταφέρθηκαν από το Λονδίνο στο Kent της Νοτιοανατολικής Αγγλίας, περπάτησαν σε σκοτεινά μονοπάτια και δημιούργησαν ένα νυχτερινό driving record, το “Dead Blue”. Ένα εκρηκτικό ηφαίστειο από σκοτεινά synths.

Συνεχίζοντας στο ίδιο ατμοσφαιρικό μοτίβο, το 2018 άφησαν την Αγγλία και ταξίδεψαν στην Αμερική. Η αίσθηση της αποπνικτικής ζέστης στο Τέξας δημιούργησε το υπέροχο “Slow Air”, ένα μαγευτικό και κινηματογραφικό δίσκο με ατμοσφαιρικές μελωδίες βγαλμένες από το ομορφότερο όνειρο μιας δροσερής καλοκαιρινής βραδιάς.



3 χρόνια μετά, οι Still Corners παρέμειναν στην Αμερική και επέστρεψαν με το “The Last Exit”. Το 5ο τους άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε 10 μήνες στο Dark Highway Studio σε παραγωγή του ίδιου του Greg Hughes και κυκλοφόρησε στις 22 Ιανουαρίου 2021 από την Wrecking Light Records.

Ο Greg και η Tessa πήγαν στην έρημο Μοχάβι στην Καλιφόρνια και κατάφεραν να μοιραστούν με μοναδικούς ήχους τις εικόνες που είδαν πριν ξεσπάσει η πανδημία. Το lockdown τούς άλλαξε τα πλάνα. Πίστευαν ότι το άλμπουμ ήταν έτοιμο για κυκλοφορία, αλλά με τη Νέα Πραγματικότητα του Covid, βρήκαν νέα έμπνευση και άρχισαν να ξαναγράφουν.

«Υπάρχει πάντα κάτι στο τέλος του δρόμου και για εμάς ήταν αυτό το άλμπουμ. Βρήκαμε κάτι εκεί έξω στην έρημο, κάτι στα απέραντα τοπία που συνεχίζουν για πάντα», λένε Tessa και Greg.

Η ονειρική διάσταση από τις αχανείς λεωφόρους του Slow Air μεταφέρεται στην ατμόσφαιρα της ερήμου. Μιας περιοχής με καθαρό τοπίο, κενές πόλεις και αχανείς αποστάσεις. Αυτό το ονόμασαν “desert noir”. Μια βαθιά ατμοσφαιρική μελωδία με ήχους από καταιγίδες, κογιότ και γρύλους που συνθέτουν τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της Δύσης.



Η εκκίνηση του άλμπουμ δίνεται με το ομώνυμο “The Last Exit” που αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο της Road Τριλογίας: “The Trip” (2013) - “The Message” (2018) - “The Last Exit (2021). Στο πρώτο, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ξεκινάει ένα ταξίδι προς το άγνωστο, στο δεύτερο αποχαιρετά τους αγαπημένους του και στο τρίτο αποχωρεί επίσημα. Ίσως να οδεύει προς την έξοδο του Γνωστού Κόσμου και παράλληλα να βλέπει μπροστά του την είσοδο του Αγνώστου, του Απρόβλεπτου.

I’m drifting off to nowhere
The past an echo on my mind
In the middle of the desert
The devil trailing just behind

Προς το τέλος του track, με τα πλήκτρα να παίζουν απαλά από πίσω, η Tessa τραγουδάει “Home, I'm almost home” και φτάνει η στιγμή της απογείωσης, με την ακουστική κιθάρα να δένει αρμονικά με το σόλο του πιάνο και να χαρίζει ένα εκτυφλωτικό instrumental τελείωμα, σαν να αντικρίζεις χρωματιστά πυροτεχνήματα στον λαμπρό ουρανό.

Το δικό μου standout track του δίσκου.
 

 

Το “Crying” έρχεται σαν φυσική συνέχεια. Κι αν εκτός ιστορίας θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως break-up song, στο στόρι του “The Last Exit” αφορά τις αλλαγές που αναπόφευκτα κι αλλεπάλληλα συμβαίνουν καθημερινά στον κόσμο - θα μπορούσε να πει κανείς πως φέρνει ομοιότητες θεματικά με το “Sad Movies” από το “Slow Air”.

I've been walking around
Till 1 a.m
I've been watching a film
That never ends

 

 

Ακολουθεί το “White Sands” που μας λέει μια ιστορία ενός πνεύματος χαμένο στους αμμόλοφους της ερήμου και περιπλανιέται αιώνια, στοιχειώνοντας τους ταξιδιώτες. Ένα πνεύμα που ενσαρκώνει όλα εκείνα από τα οποία προσπαθεί να ξεφύγει όποιος πηγαίνει εκεί.

I'm the last drifter
From the white sands
For two hundred years
I've roamed across these badlands

Το δεύτερο standout track του δίσκου.
 

 

Το “Till We Meet Again” έρχεται να ηρεμήσει τα πνεύματα. Ένα instrumental track που ξεκινάει απαλά σαν μελωδία των Khruangbin και χτίζεται ώσπου ξεπροβάλλουν κιθάρες βγαλμένες από το White Album των Beatles.

Το “A Kiss Before Dying” κάλλιστα μπορεί να συνδεθεί συμβολικά με το “Crying” ως breakup song, αλλά στο στόρι του άλμπουμ αναφέρεται στη ζωή που άφησαν πίσω οι πρωταγωνιστές (“I'm a million miles from the place I was before”), ενώ στη folk-noir μπαλάντα “Bad Town” το μυαλό σου ταξιδεύει στο “Paris, Texas” (1984) του Wim Wenders.

You never leave, that's the thing that nobody knows
In a bad town the only ones left are the ghosts
And many have asked, "Do you pay to get in?
Well, you pay to get in and you pray to get out

 

 

Ο πρωταγωνιστής χάνει και βρίσκει τον εαυτό του οδηγώντας στο “Mystery Road”. Το σκάει από την πόλη και πάει στην έρημο όπου έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του. Ο δρόμος παίζει με το μυαλό του, βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν, αναπολεί στιγμές που δεν συνέβησαν ποτέ σε ένα μέρος όπου η πραγματικότητα και τα όνειρα συγκρούονται μεταξύ τους. Ιστορία βγαλμένη από Twilight Zone.

It was getting late
No place to stop
There's something strange out there
In the dark
I saw a young man walking out on the road
But when I rubbed my eyes
He had turned old

Άλλο ένα δυνατό track του δίσκου.
 

 

Το “Static” είναι εμπνευσμένο από την Μοντέρνα Αποκάλυψη που δημιούργησε ο Covid. Γραμμένο στο lockdown (“The world has gone blue / Nothing we can do / Just static on the line") με εμφανείς επιρροές από το “Wicked Game” (1989) του Chris Isaak. Η μυστηριώδη μελωδία που κλείνει το “Static”, δίνει τη θέση της στο υπέροχο μπάσο του ψυχεδελικού “It’s Voodoo”, με την Tessa να μας μιλάει για τις εμμονές που μπορούν να στοιχειώσουν τα όνειρά σου.

It's voodoo (Ah-ah)
It's no fluke
Haunted by a dream I have of you

Προτελευταίος σταθμός του “The Last Exit”, το ταξιδιάρικο instrumental “Shifting Dunes” που μέσα του ακούω λίγο το “Dreamlands” από το “Slow Air”, αλλά σε desert-noir version.

Το ταξίδι ολοκληρώνεται με τα αιθέρια vocals της Tessa να αγγίζουν επίπεδα Mazzy Star στο “Old Arcade”. Ένα τραγούδι που σου ξυπνάει αναμνήσεις και δυνατά συναισθήματα.
 

 

"There’s a storm" I heard 'em say
Some things you just can't explain
Playing late into the night
And it’s only you on my mind

Αυτοί οι στίχοι με πήγαν κατευθείαν στο αγαπημένο μου Chungking Express (1994) του Wong Kar-wai που με έχει σημαδέψει σε απερίγραπτο βαθμό. Θυμήθηκα ξανά τη σκηνή που η Faye λέει το παρακάτω και αναρωτιέται αν ο Αστυνόμος 223 άνοιξε το γράμμα της.
 

[ζημιά]

 

Οι Still Corners πέτυχαν διάνα για άλλη μια φορά. Το “The Last Exit” δεν είναι “Creatures of an Hour”, ούτε “Strange Pleasures” ποιοτικά. Τα κριτήρια, άλλωστε, είναι υποκειμενικά. Τότε ήταν στην Αγγλία, πλέον είναι στην Αμερική. Άλλη ζωή, άλλες παραστάσεις και, μοιραία, άλλα ακροατήρια.

Ωστόσο, το “The Last Exit” είναι ένα road trip που αξίζει να το κάνεις. Σε παρασύρει σε ένα υπνωτικό ταξίδι στην έρημο του μυαλού σου, εκεί όπου οι ατελείωτοι δρόμοι θολώνουν τη γραμμή του ορίζοντα.

Οι Still Corners πιάστηκαν ξανά από την ονειρικότητα χρωμάτων, αισθήσεων και παραισθήσεων για ταξίδια μαγικά κι ανυπέρβλητα.

Το “The Last Exit” είναι η εξωπραγματική απόδραση σε άλλη διάσταση. Αυτή η απόδραση που χρειαζόμαστε όλοι σε αυτές (ακόμα και το 2022) ασυνήθιστες μέρες που ζούμε.
 

για όσα ταξίδια χάσαμε,
και για όσα ταξίδια θα ‘ρθουν.

 

Εδώ ολόκληρο το άλμπουμ:
 

 

Οι Still Corners επιστρέφουν στη σκηνή του Gagarin το Σάββατο 2 Απριλίου. Θα είναι η 4η φορά που εμφανίζονται ζωντανά στη χώρα μας. 

Διάβασε το review της προηγούμενης επικής εμφάνισής τους εδώ.

Διάβασε τις συνεντεύξεις των Still Corners στο Υπόγειο εδώ (Φεβρουάριος 2016) και εδώ (Ιανουάριος 2021).


  

Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
Album Stories (66):
The Car
Arctic Monkeys
(15/07/2023)
ypogeio.gr
Album Stories (65):
Unplugged in New York
Nirvana
(06/12/2022)
ypogeio.gr
Album Stories (33)
Rattle And Hum
U2
(06/09/2018)
ypogeio.gr
The Song Diaries (128)
Nudge It
Sleaford Mods
(06/09/2021)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ