The Song Diaries (72)
Calendar
Your Hand In Mine
Μια φορά πριν από χρόνια αποφάσισαν να κρατήσουν ο ένας το χέρι του άλλου και να πάνε τον δρόμο παρέα ως το τέλος. Το όποιο τέλος. Κανένας δεν ήξερε το δρόμο και οι δύο όμως είχαν αποφασίσει να φτιάξουν τον δρόμο αν χρειαστεί. Έτσι και αλλιώς, τον πολυπατημένο δρόμο δεν τον είχαν σε μεγάλη υπόληψη ποτέ.
Συμφώνησαν γρήγορα πως δεν θέλουν, ούτε και μπορούν να δουν το τέλος του δρόμου. Αν το έβλεπαν άλλωστε, ίσως δεν θα είχε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τον πάνε τον δρόμο.
Κάποιες μέρες τους ταίριαζαν, αλλά τα πράγματα δεν κυλούσαν. Κάποιες άλλες μέρες τα πράγματα κυλούσαν όμορφα και φυσικά, όμως δεν ήταν και ότι τους ταίριαζαν για τα καλά. Δεν τους ένοιαζε ιδιαίτερα να καταλάβουν τί και πώς. Εκείνοι κρατούσαν ακόμα ο ένας το χέρι του άλλου.
Ο ήλιος έκαιγε, τα κύματα έτρεχαν και εκείνοι αγαπούσαν ο ένας τον άλλον. Και αυτό ήταν αρκετό. Τα καλοκαίρια έβρισκαν μια παραλία, απλωνόντουσταν εκεί κάμποσες μέρες, πάνω σε μονές πετσέτες.
Πέρασαν και κάμποσους χειμώνες παρέα. Με πολύ κρύο. Οι κακές καιρικές συνθήκες πάντα προκαλούσαν μια ανησυχία. Η ανησυχία, όμως, είναι πάντα μέσα σου και πρέπει να τη δαμάσεις. Κάθε φορά που φοβάσαι, γίνεσαι και λίγο πιο έμπειρος. Ο άνθρωπος θα ήταν επικίνδυνος αν δε φοβόταν τίποτα.
Συνήθιζε να προτρέπει να φανταστούν τον ήλιο και το μπλε που κρύβεται πάνω από τον καιρό. Το είχε δει στα αεροπλάνα που απογειώνονταν πάνω από τα σύννεφα. Έφευγε με βροχή και χαμηλή νέφωση και μετά από λίγο, ταξίδευε πάνω από τον καιρο.
Να βρούμε τον ήλιο πίσω από το φόβο, να αρχίσουμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Από τότε κρατούσαν και οι δύο σημειωματάρια με περιγραφές των ονείρων τους. Και ήταν ο ένας μέσα στα όνειρα του άλλου, γρήγορα έγινε κοινό. Το όνειρο.
Μια μέρα ξαφνικά, ξύπνησαν (ή και όχι) και όπως πήγε να σηκωθεί, σκόνταψε και έπεσε κάπως άτσαλα στο πάτωμα.
Ο άλλος άπλωσε το χέρι να τη βοηθήσει να σηκωθεί, πρόθυμος να συνεχίσει έτσι, ώστε να μην ξαναπέσει.
Κόιταζε επίμονα μια τον άλλο άνθρωπο, μια το χέρι. Αποφάσισε στιγμιαία - είχε αποφασίσει από καιρό - να μην αποδεχθεί την κίνηση. Να μην κρατήσει το χέρι. Προσπάθησε να θυμηθεί πότε είχε σταματήσει να κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου.
Υπήρχε ένα μεγάλο σύννεφο πια και δε μπορούσε καν να σκεφτεί τον ήλιο.
Ο ένας σηκώθηκε τελικά μόνος του.
Ο άλλος έπεσε δίπλα στο μέρος που είχε πέσει πριν ο ένας, ο οποίο είχε πλέον φύγει να κυλήσει μόνος.
Ο άλλος ξανασηκώθηκε τελικά. Στην αρχή δεν πίστευε ότι θα συνέβαινε αυτό. Σηκώθηκε όμως.
Όρθιος πια, έψαχνε τάχα το χέρι του άλλου, ασυναίσθητα.
Για καιρό περίμενε με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα, να ακούσει το κλειδί να γυρίζει. Σκεφτόταν πως η νοσταλγία είναι ο χειρότερος τρόπος να σκέφτεται το παρελθόν.
Δεν μπορούσε να θυμηθεί πότε σταμάτησαν να κρατάνε ο ένας το χέρι του άλλου. Ήξερε όμως ότι όλα τα κακά ξεκίνησαν τότε.
Your Hand In Mine.
Μια μέρα η πόρτα χτύπησε. Μια μέρα που δεν κοίταζε την πόρτα.
Δε μίλησε, δεν είπε κάτι.
Έχεις το κλειδί. Πάντα το είχες. Θα πρέπει να κάνεις την κίνηση να ανοίξεις και να έρθεις να μου προτείνεις το χέρι να στο κρατήσω.
Το σκυλί είχε αρχίσει να κλαψουρίζει γοερά. Είχε περάσει κατά πολύ η ώρα που τρώει το πρωί. Άνοιξε τα μάτια, σηκώθηκε και πήγε προς την κουζίνα.
Το "Calendar" των Your Hand in Mine, μπορείς να το βρεις στον δίσκο τους "Every Night Dreams" (OST για το silent film "Yogoto No Yume").
