Ένα Μικρό Αντίο
στον Χρήστο Κυριαζή
Το 1992 ένας περίεργος λαϊκός δίσκος, που δεν ήταν καθαρό νεο-σκυλάδικο/ελληνάδικο αλλά ούτε και καθαρό έντεχνο -και τα δύο εν λόγω είδη είχαν ξεκινήσει να σαρώνουν εκείνη την εποχή- πουλάει 125.000 αντίτυπα και γίνεται πλατινένιος. Ήταν ένας δίσκος που πριν την κυκλοφορία του από τη Sony, τον είχαν απορρίψει εφτά δισκογραφικές. Στη Sony έδωσε το τελικό οκέι ο τότε διευθυντής, Δημήτρης Γιαρμενίτης, ο οποίος αποφάσισε να ακoύσει την προτροπή της γυναίκας του, που του είχε πει πως "αν δεν βγάλετε αυτό το δίσκο, θα κάνετε μεγάλη μαλακία". Ο δίσκος ήταν το... φροϋδικό, με σαφείς αναφορές στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, "Μου Θυμίζεις τη Μάνα μου" του Χρήστου Κυριαζή.
Το κομμάτι "Έχω Κλάψει", μαζί με το κλιπ που το συνόδευε, είχαν βαρέως μπουστάρει το άλμπουμ. Στο βίντεο πρωταγωνιστούσε η Βάνα Μπάρμπα, που τότε ήταν στα ντουζένια της. Εκ των υστέρων μάθαμε πως για χάρη της είχε γραφτεί και το τραγούδι. Το οποίο τραγούδι ήταν ένα... έπος. Ένας τύπος που έλεγε πως έχει κλάψει γενικώς για πολλές γυναίκες -το ξεκαθαρίζουμε αυτο- αλλά για μία, γι'αυτήν που αναφέρεται το τραγούδι, πιο πολύ. Και η φωνή; Ταιριαστά κλαψιάρικη και σε κάποια σημεία κάπως φάλτσα.
Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών και άκουγα Nirvana, Pumpkins και Pixies και Doors και Stones και Floyd κλπ. και με -εξαίρεση τον Παπάζογλου- όπου άκουγα μπουζούκι αποχωρούσα με μια ψωνίλα στη μούρη. Πώς βρέθηκα στην εκδρομή στο πούλμαν με το σχολείο να ουρλιάζω επί δυο ώρες τους στίχους με τους συμμαθητές μου; Και ποια υπερδύναμη με έσουρε στο δισκάδικο Metropolis να γίνω ένας από τους 125.000 που είχαν πάρει το δίσκο; Μάλλον η ίδια υπερδύναμη που με έκανε να βουρκώνω όποτε άκουγα (κι ενίοτε χόρευα) στα πάρτυ το "Καπιτονέ" ("Έλα Μωράκι Μου", από το δίσκο "Όταν Καθόμαστε Σπίτι"/1986).
Το 1992 κυκλοφόρησε κι ένας δίσκος από την EMI, μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή με εγχώριο ροκ, το "Ροκ Ιστορίες". Εκείνη τη συλλογή την είχα στ'αλήθεια λιώσει, καθώς κατόρθωνε μέσα από τα 24 κομμάτια της να περιηγήσει τον ακροατή στην ελληνική ροκ σκηνή των 70's και των 80's, δίνοντας βασικές και πυρηνικές κατευθύνσεις στο εν λόγω ρεύμα, μέσα από συγκροτήματα γνωστά και λιγότερο γνωστά. Στα "λιγότερα γνωστά" συγκαταλεγόταν και το "Κι αν η τύχη μου" (single, 1973) από το συγκρότημα Πρόκες. "Κάτι μου θυμίζει η φωνή του τραγουδιστή", σκέφτηκα την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι. Κοίταξα στα credits του τραγουδιού στο οπισθόφυλλο, σε μια παρένθεση αναγραφόταν "Χ.Κυριαζή". "'Ωστε έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο Χρηστάκης", σκέφτηκα...
Παραμένοντας στο 1992, έρχεται και ο τελευταίος δίσκος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που αγόρασα - είχα όλους τους προηγούμενους- , η "Σφεντόνα". Οκέι. Όχι σαν τα προηγούμενα, αλλά καλούτσικο άλμπουμ. Ανάμεσα στα κομμάτια που είχα ξεχωρίσει, ήταν το "Βράδυ Σαββάτου". Κοίταξα τα credits, "Χρήστος Κυριαζής". Τι θα γίνει ρε κυρ Χρήστο, παντού είσαι;
Στα χρόνια που ακολούθησαν το 1992, φαντάζομαι πως οι εταιρείες δεν απέρριπταν τον Χρήστο Κυριαζή, ίσα-ίσα μπορεί να κάνανε και κάποιου είδους πλειστηριασμό για το ποια θα του κυκλοφορήσει τους νέους του δίσκους. Νομίζω πως αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητά του, το μεράκι του και η αστρογγύλευτη αλήθεια του. Τον αποχαιρετώ και χαίρομαι που στη δισκοθήκη μου -και την κυριολεκτική και τη νοερή που κρύβω μέσα στο μυαλό μου- φωλιάζουν τα τραγούδια του.
