ΚΤΙΡΙΑΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ #02:
RΑDIOHEAD - MYXOMATOSIS
Τα Κτιριακά Θεμέλια είναι υπερεμπνευσμένα κειμένα του Αθηναίου μουσικού δημιουργού Κτίρια Τη Νύχτα, τα οποία αναφέρονται στις μουσικές επιρροές του μουσικού, από την εφηβική του κιόλας ηλικία. Το προσωπικό και βιωματικό ύφος γραφής, δεμένο όμως με μία άκρως “επιστημονική” και μουσικοκεντρική προσέγγιση, καθιστά τα εν λόγω ‘πονήματα’ κανονικά αριστουργήματα, των όποιων έγινα ακαριαία φαν από την πρώτη κιόλας ανάγνωση.
Κτιριακά Θεμέλια στο Υπόγειο Μέρος Δεύτερον λοιπόν: Radiohead - Myxomatosis.
ΠΕΡΙ ΚΤΙΡΙΑΚΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΝ
Όπως έχει πει ο Πολάνσκι "Καθετί που βιώνουμε επηρεάζει τη δουλειά μας, από το τι χρώμα ρούχα φοράμε μέχρι το τι φάγαμε μια συγκεκριμένη μέρα. Αυτό που δημιουργούμε είναι αποτέλεσμα πολλών επιπέδων από εμπειρίες, σημαντικές ή μη, που προκύπτει όμως όχι ως αυτόματη αντίδραση σε ένα γεγονός που μόλις βιώσαμε. Είμαστε αφελείς, αν πιστεύουμε ότι λειτουργούν έτσι τα πράγματα".
Το τι μας επηρεάζει είναι ένα ζήτημα αρκετά σύνθετο. Όσο όμως κι αν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτόν το μηχανισμό και να αναγνωρίσουμε τις επιρροές μας, καμιά φορά ακούς ένα παλιό τραγούδι και λες "αυτό το σημείο μάλλον τρύπωσε σε κάτι δικό μου".
Έτσι, στα «Κτιριακά Θεμέλια» υπάρχουν τραγούδια που, παράλληλα με τις υπόλοιπες αναφορές-εμπειρίες, εικάζω ότι κάπως μετατόπισαν προς μια κατεύθυνση αυτά που έχω γράψει. Τραγούδια που έβαλα κάτω και μελέτησα ή απλώς τα έλιωνα κάποτε στις ακροάσεις και τραγούδια που όταν τα πρωτάκουσα ήταν σαν να έστριβα στη γωνία, ας πούμε.
ΚTΙΡΙΑΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ #2 : Radiohead - Myxomatosis
Τους Radiohead τους γνώρισα όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single (το ακατονόμαστο), που δε με είχε πιάσει ιδιαίτερα, αν εξαιρέσεις το εύρημα με την κιθάρα του Jonny λίγο πριν το ρεφρέν. Πιο πολύ ψήθηκα με το επόμενο, το "Anyone can play guitar" -κι ας ήταν ίδιο στο ρεφρέν με το "Do Re Me so far so good" των Carter USM. Ωραίο ήταν το "The Bends", με όλα αυτά τα ενδιαφέροντα chord progressions, την κιθάρα του Jonny (πάλι) και, φυσικά, εκείνη την τελική σκηνή από το βιντεοκλίπ του "Just". Το OK Computer ήταν ο πρώτος τους δίσκος του οποίου η παραγωγή (λέγε με Nigel Godrich) κι οι ιδέες δεν προδίδουν εύκολα την ηλικία του, αλλά, αν και είχε μέσα ένα απ' τα πιο όμορφα κομμάτια τους (το Let Down), δεν κόλλησα ποτέ με αυτό. Ουσιαστικά, η προσωπική μου πώρωση με αυτούς ξεκίνησε στο Kid A (από τα μεγαλύτερα κωλοδάχτυλα στο mainstream και σε όλους όσους περίμεναν ένα OK Computer #2) και κορυφώθηκε με το για πάντα αγαπημένο μου Hail to the Thief.
Εκείνα τα χρόνια οργάνωνα το ΩΕΜ (σ.σ.ο Κτίρια Τη Νύχτα αναφέρεται στον 3ο δίσκο του,"ΩΕΜ Και Η Λαίμαργη Αγάπη / Οι Υποθέσεις Του Πέμπτου Κόσμου"/2010) στο κεφάλι μου. Ήθελα να δημιουργήσω στα τραγούδια μια καφκική ατμόσφαιρα, κάτι ανάμεσα σε "Στοιχείο του εγκλήματος", "Europa" και "Eraserhead". Τον δρόμο μού έδειξαν αυτοί οι τρεις δίσκοι (μαζί με το Amnesiac δηλαδή) με αυτές τις απόλυτες μπασογραμμές, τα ασυνήθιστα μέτρα, τις διάφωνες εναρμονίσεις, τα ψυχρά synth και τις απόκοσμες αρχιτεκτονικές που προέκυπταν απ' τις ενορχηστρώσεις.
Οι Radiohead μού έμαθαν ότι η μουσική δημιουργία είναι ουσιαστικά ένα παιχνίδι που έχει νόημα μόνο όταν είσαι ελεύθερος με αυτό. Αυτή τη σκέψη εξακολουθούν οι ίδιοι να κάνουν πράξη, γι' αυτό και απ' τα τραγούδια τους έχει περάσει σχεδόν κάθε μουσική τάση των τελευταίων 20 χρόνων. Οι ηχογραφήσεις τους έχουν γίνει με τους industry-standard και hifidelity έως τους πιο ανορθόδοξους τρόπους που θα ζήλευαν όλοι οι "πειραματιστές", ενώ έχουν χρησιμοποιήσει τα πλέον σπάνια όργανα (από το Ondes Martenot έως την cimbasso-based τούμπα). Το αποτέλεσμα έχει σε κάθε περίπτωση τον δικό τους χαρακτήρα. Μα πάνω απ' όλα ας μην ξεχνάμε πως ό,τι έχουν γράψει εξακολουθεί στη βάση του να είναι ένα υπέροχο τραγούδι.
Στα σημερινά Κτιριακά Θεμέλια βάζω ένα κομμάτι απ' τις πολλές ακροάσεις του οποίου πρέπει να έχω χάσει κάποιες συχνότητες απ' την ακοή μου. Αναφέρομαι στο “Myxomatosis”, του οποίου οι στίχοι σχηματίζονταν φράση φράση για χρόνια και μας δίνονταν τμηματικά, ήδη απ' το κρυμμένο booklet του Kid A. Οι moog-οειδείς γραμμές ξεδιπλώνονται διαφορετικά καθ' όλη τη διάρκεια του κομματιού (με αποκορύφωμα στο 01:56), οι πέμπτες του Prophet υψώνουν τα κτίρια μπροστά σου, ο Thom Yorke σε παραλήρημα, "no one likes a smartarse but we all like stars", ο Ed O' Brien με την απόμακρη overdriven κιθάρα, που ίσα που ακούγεται στη μίξη (λίγο στα δεξιά, άκου προσεκτικά -αυτή την ιδέα χρησιμοποίησα στο δικό μου "Υπάρχουν κι άλλα πράγματα"), ο Godrich κεντάει με το delay στη φωνή του Thom (σκάει για λίγα μόλις δεύτερα στο 02:49), αλλά ίσως ο πιο θεός απ' όλους είναι ο Phil με αυτό το τόσο προφανές και ταυτόχρονα αδιανόητο drumming - το οποίο ναι μεν αναπαράγει με ακρίβεια στα live, αλλά -λίγοι γνωρίζουν ότι- στην album version είναι sample που παίζει σε λούπα.
Στην αρχική του εκτέλεση είχε το δίστιχο:
"He shook hands with the cripples and he gave them all milk.
He did a few card tricks for his mafia geeks"
#1: Pixies
