Υπάρχουν τραγούδια και καλλιτέχνες που κάποτε τους χλεύαζα. Τα κορόιδευα (μαζί με αυτούς που τα άκουγαν), χαρακτηρίζοντάς τα ανούσια και ως έφηβος ζωγράφιζα μουστάκια στις αφίσες που είχε η αδερφή μου στο δωμάτιό της. Ένας απόλυτος συνδυασμός ελιτισμού και ξερολισμού (θα προσθέσω και το "κ@λοπαιδισμού").

 

Τις προάλλες "έπαιξα" μουσική στο στέκι μου. Η παρέα μου στην μπάρα... αυτές οι χαμογελαστές φάτσες γύρω μου. Κατάλαβα ότι κάποια τραγούδια μας πάνε πάντα νοσταλγικά κάπου, είτε πρόκειται για ένοχες μουσικές απολαύσεις είτε όχι. Κατάλαβα το πόσο έχω μετανιώσει για αυτό το χλευασμό.

 

Η ζωή μας, σε όλα σχεδόν τα στάδιά της, ήταν, είναι και θα είναι γεμάτη από όμορφες μουσικές. Μουσικές όπως εμείς τις ξέρουμε και ακούμε. Τίποτα εύκολο, τίποτα μαζικό και τίποτα «ευκολοχώνευτο». Κάποιες «στραβοτιμονιές» για χάρη της παρέας και κάποιες ένοχες μουσικές απολαύσεις, είναι ίσως τα ελαττώματα που προσθέτουν ομορφιά σε ένα έργο.

 

Διάφορες φιλοσοφικές και μη αναζητήσεις, προοδευτικές ιδεολογίες, διαφορετική αισθητική και διαφορετικές στιλιστικές επιλογές. Με κυνισμό, χιούμορ, τρέλα, φόβο, αδυναμίες, εμμονές, έρωτες και ό,τι άλλο μπορεί να περιγράψει την ανθρώπινη φύση. Χαρακτήρες τραγουδιών με τους οποίους ταυτιζόμαστε και μυστικά μιας κοινωνίας που βγαίνουν στο φως. Ευαισθησίες, αλληλεγγύη και σεβασμός. Κι όλα αυτά next door φυσικά!

 

Οι ρομαντικές ιστορίες «περασμένων χρόνων» που θα λέμε στα παιδιά μας!