Οι Prodigy στην Αθήνα -
Δύο σημειώματα για την
ιστορική υπερμπάντα
κείμενο Δημήτρης Νικολίτσης
Οι Prodigy στην Πλατεία Νερού για το Release Athens Festival. Μαζί τους οι σούπερ Pendulum και οι εκρηκτικοί Bob Vylan, που πρόσφατα συντάραξαν το Glastonbury. Ένα live που δε χάνεται!
Από τότε που θυμάμαι το συναυλιακό εαυτό μου, οι Prodigy έχουν έρθουν αμέτρητες φορές. Όλα αυτά τα χρόνια εγώ έχω βρεθεί επίσης σε ουκ ολίγες συναυλίες, αλλά ποτέ δε συναντήθηκα με τούτη τη μπάνταρα. Γιατί; Γιατί είμαι ηλίθιος μάλλον. Πάντα έλεγα του χρόνου, θα ξανάρθουν μωρέ...
Φτάσαμε στο τώρα, αυτοί λιγότεροι και εγώ γηραιότερος κατά πολύ από την πρώτη φορά που είπα του χρόνου... Όμως η ενέργεια είναι εκεί, όπως ήταν από πάντα, from day one. Στις αμέτρητες -"αληθινές" ή ψηφιακές- συζητήσεις για συναυλίες, πάντα θα βρεις έναν να σου πει πως το live ήταν φόλα, πάντα κάποιος θα μιλήσει για κακό ήχο ή για την μπάντα που δεν έπαιξε καλά κτλ. Ε, για τα live των Prodigy δεν έχω πετύχει ούτε έναν να γκρινιάξει τόσα χρόνια! Γι' αυτό φέτος θα βρεθώ και εγώ στη Πλατεία Νερού, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Πριν να είναι ακόμα πιο αργά, πάω να λιώσω τις σόλες μου ακούγοντας τους ύμνους - "Poison", "Firestarter", "Voodoo People", το "Omen". Ναι, φίλε το "Omen". Το 2009, εκεί που κάπου που είχα ξεχάσει τους Prodigy, βγήκε αυτός ο δίσκος ("Invaders Must Die") και τα έφερε όλα (ξανά) τούμπα. Ακούγοντάς τον, δεν μπορείς να πιστέψεις πως δεν είναι debut album, άντε δεύτερο, δεν πιστεύεις πως μια μπάντα που τότε βρισκόταν σχεδόν μια εικοσαετία στο προσκήνιο είχε τόση (ριζοσπαστική) έμπνευση και τόση (ανανεωμένη) ενέργεια.
Μπορεί ο μεγάλος Κιθ να λείπει από τη σκηνή, αλλά αυτή η τρελή φιγούρα των 90s/00s θα παρακολουθεί από εκεί που είναι. Γι'αυτό χόρεψε πολύ και μη ντραπείς...
Όπως δεν ντρεπόταν, και καλά έκανε ο πρωταγωνιστής στο παρακάτω video clip των Pendulum που θα είναι το warm up της βραδιάς. Αν μπορεί τούτο το super project, να θεωρηθεί απλά ένα ζέσταμα...
Τα λέμε αύριο Παρασκευή (4/7) στην Πλατεία Νερού...
κείμενο Θάνος Τσουκαλάς
Στα μέσα της δεκαετίας του '90 είχα έναν συμμαθητή, τον Γιώργο Τ. ο οποίος έσκαγε στις σχολικές εκδρομές με την γυαλιστερή φόρμα του, το μάγκικο περπάτημα του και ένα κασετόφωνο στον ώμο, μια cult φιγούρα της εποχής. Μια μέρα μας έβαλε να ακούσουμε για πρώτη φορά το "Music for the Jilded Generation" και κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα.
Δεν θα ξοδέψω ψηφιακή μελάνη για να αναλύσω την μουσική ιδιοφυία και δύο απο τους καλύτερους frontmen όλου του γαλαξία.
Ήταν εκείνη η χαοτική αρμονία που έκανε μεταλλάδες, ροκάδες, χιπχόπερς και ρεϊβάδες της εποχής να έχουν κάτι κοινό, σε κάθε σπίτι ή αυτοκίνητο, θα υπήρχε μια κασσέτα ή CD.
Και αφού δεν "προλάβαμε" την πρώτη εμφάνισή τους στον Λυκαβυτό, στα επόμενα χρόνια περιμέναμε μια χαρμόσυνη ανακοίνωση, η οποία ήρθε το 2004 και με βρίσκει να υπηρετώ στην Κύπρο. Όταν με ρώτησαν γιατί θέλω άδεια, είχα την θλιβερή ιδέα να πώ την αλήθεια... "Θέλω να πάω στους Prodigy"... και αφού ψυχαγώγησα τον καραβανά με την απάντησή μου, έκανα υπομονή, ώσπου το 2009 κυκλοφορεί το "Invaders Must Die" και γίνεται instant classic και ένα χρόνο αργότερα, στο κλειστό του Tae Kwon Do στο Φάληρο, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
Κακός ήχος, πολύ ζέστη, στριμωξίδι μέχρι και πίσω, δεν είχαν καμία απολύτως σημασία.
Magic People, Voodoo People του του του τουυυ!!!
Κι άλλες συναυλιές ακολούθησαν, και αναρίθμητα πάρτυ τεντώσαν τις αρθρώσεις μας και φτάνουμε στο σήμερα, 30 χρόνια μετά απο την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, αλλά και με μια μεγάλη απώλεια (RIP Keith), επιστρέφουν πάλι στο Realese Festival την Παρασκευή 4 Ιουλίου και λεω να πάω να δοκιμάσω τις αντοχές μου μπροστά με τα πιτσιρίκια, να τους ανοίξω και ενα mosh pit όταν θα παίξει το "Their Law".
Υ.Γ. Χορέψτε σαν να μην σας βλέπει κανείς.
