Βίνα Σέργη
Στον απόηχο του -δικαιότατου- viral που προκάλεσε το συγκλονιστικό single "ΜΟΥ" και λίγο πριν το πρώτο της solo live ("ΤΟ LIVE ΜΟΥ" - Κυριακή 9/7 - Marika Hybrid Space, Παλλάδος 4), η αγαπημένη Βίνα Σέργη κατεβαίνει Υπόγειο για μια κουβέντα με τον Μιχάλη Νικολίτση.
Φυσικά, η Βίνα Σέργη δεν είναι μόνο το "ΜΟΥ", οι "προειδοποιητικές" βολές-δείγματα του ταλέντου της έφταναν στα ηχεία μας εδώ και καιρό, από τη "Γυάλα", το "YOLO", αλλά και το "Sugar Plum" (μαζί με την Wolfpeach), το "Μόνο οι Φίλες Μου" (μαζί με την Αλεξάνδρα Επιθέτη και την Fâné). Και όλα αυτά - και πολλά άλλα απείρως ενδιαφέροντα, μέσα από το καλλιτεχνικό δημιουργικό δοχείο που ονομάζεται "The Bad Poetry Social Club", μια καλλιτεχνική ομάδα που δραστηριοποιείται από το 2019 και έκτοτε καταθέτει αγνή και αμόλυντη τέχνη...
Η Βίνα, πέρα από τις spoken word υπέροχες περιπέτειές της, είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης, ενώ έχει εκδώσει και μία ποιητική συλλογή, το "Πατσουλί".
Με μεγάλη χαρά και τιμή την καλωσορίζουμε στις σελίδες μας και δίνουμε ραντεβού μαζί της αύριο στο "LIVE MOY"...
Το Υπόγειο: Βίνα με χαρά σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο και σε ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία σου εδώ! Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε από το τελευταίο σου “χτύπημα”, το “MOY”. Πότε και με ποια αφορμή/έμπνευση γεννήθηκε τούτο το “φαρμακερό” κείμενο;
Πριν 4 χρόνια μέσα σε ένα λεωφορείο, έπιασα το κινητό μου, μπήκα στις σημειώσεις κι άρχισα να γράφω. Πετάγονταν από την μνήμη μου ολόκληρες σκηνές που είχα βιώσει, συζητήσεις με φίλες, σκηνικά με γνωστούς ή και αγνώστους, που μίσησα βαθιά και είτε δεν κατάφερα ποτέ να απαντήσω είτε δεν πρόλαβα να πω όσα ήθελα. Όσα έπρεπε να πω. Ετεροχρονισμένα μεν, αλλά το έκανα. Με αυτό το κείμενο.
Το Υπόγειο: Στο κομμάτι περιγράφεται η πατριαρχία όπως ζει και κατοικεί μέσα στην ίδια τη γυναίκα. Σε ποιους παράγοντες θεωρείς πως έχουν ριζωθεί αυτές οι πεποιθήσεις στο γυναικείο φύλο και πώς μπορούν να σπάσουν/αλλάξουν;
Οι ρίζες του προβλήματος είναι πολύ μακριά. Γεννήθηκα και μου φορέθηκαν. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σίγουρα, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες. Με αργά όμως βήματα, εκνευριστικά αργά. Οι γυναίκες έχουν κάνει πολύ μεγάλο αγώνα όλα αυτά τα χρόνια για να κατακτήσουν αυτονόητα πράγματα και συνεχίζουν. Από πολύ μικρή ηλικία μεγαλώνουμε με την πεποίθηση ότι για να ολοκληρωθούμε σαν γυναίκες σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα πρέπει να παντρευτούμε και να γίνουμε μάνες. Αλλιώς ακυρωνόμαστε σαν οντότητες. Δεν αξίζουμε πολλά. Ειδικά μετά από μια ηλικία. Αυτό μας φέρνει πολλές φορές σε βιαστικές και λανθασμένες αποφάσεις σε σχέση με τον ποιον “διαλέγουμε” να έχουμε δίπλα μας. Συμβιβαζόμαστε ή εθελοτυφλούμε γιατί διαφορετικά θα αποτύχουμε. Αυτά τα κοινωνικά ταμπού πρέπει να σπάσουν εντελώς και όσο τρελό κι αν ακούγεται εν έτει 2023 υπάρχουν ακόμα πολύ έντονα.
Το Υπόγειο: Και πάνω στο ίδιο ζοφερό μοτίβο, οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες παρουσιάζουν στη χώρα μας ραγδαία, δραματική αύξηση... Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σου τούτο το γεγονός;
Δεν αυξάνονται ραγδαία τα ίδια τα περιστατικά, απλώς αυξάνονται ραγδαία εκείνα που βγαίνουν στην επιφάνεια. Και αυτό οφείλεται στο ότι τα θύματα βρίσκουν πλέον, ή μάλλον διεκδικούν, το χώρο να μιλήσουν.
Το Υπόγειο: Και στο “ΜΟΥ”, αλλά και στα προηγούμενα κομμάτια σου, ξεχωρίζουν και τα videoclips, όλα φτιαγμένα από την ομάδα The Bad Poetry Social Club. Πες μας δυο-λόγια για τη δημιουργία των clips, την μαγεία που υποθέτω πως εμπεριέχει η διαδιακασία, αλλά και τις όποιες δυσκολίες.
Η δημιουργία των clips είναι όντως από τις πιο δημιουργικές και πιο διασκεδαστικές διαδικασίες.
Είμαστε πολλοί αυτοί που συμβάλλουμε στην υλοποίησή τους και οι ρόλοι πολλές φορές εναλλάσσονται. Έχει πολύ στρες κάποιες φορές, ειδικά όταν καλούμαι να σκηνοθετήσω, να τραβήξω ή και να μοντάρω εγώ κάποιο βίντεο. Στην αρχή μου φαίνεται βουνό αλλά όταν έχεις δίπλα σου άτομα που θα σκιστούν να βοηθήσουν στο ο,τιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο, όλα κυλάνε αρμονικά και το αποτέλεσμα πάντα μας δικαιώνει. Επίσης όσο μεγαλύτερη τριβή και εξοικείωση αποκτάω με το μέσο, τόσο πιο ανώδυνα και πιο γρήγορα γίνονται όλα. Ανάλογα βέβαια και τις απαιτήσεις που έχει κάθε κλιπ. Μπορεί κάποιο να ολοκληρωθεί σε μια μέρα κυριολεκτικά και κάποιο άλλο να περιμένουμε και ένα χρόνο. Στο “Κακή Εκπαίδευση 2” για παράδειγμα, το τελευταίο κλιπ που δημιούργησα εγώ, σε κείμενο και ερμηνεία του ΠΙΕΒ, το τραβήξαμε μέσα σε 4 ώρες και το μοντάζ μου πήρε μια μέρα. Ενώ το “ΜΟΥ” που πάλι ήμουν στο μοντάζ και σκηνοθεσία ο ΠΙΕΒ, μου πήρε σχεδόν 3 εβδομάδες. Και για να το οργανώσω δύο μέρες που έτρεχα σαν παλαβή στο κέντρο για να αγοράσω πράγματα και να συνεννοηθώ με όλους τους συντελεστές.
Το Υπόγειο: Σε κάποια κείμενά μου ή σε συζητήσεις με φίλους, αναφέρω το The Bad PoetrySocial Club ως μία “καλλιτεχνική κολεκτίβα”. Κατά πόσο αυτός ο χαρακτηρισμός μου είναι εύστοχος - πώς θα περιέγραφες εσύ το “The Bad Poetry Social Club”; Πώς και πότε δημιουργήθηκε;
Η ομάδα δημιουργήθηκε το '19, σε ένα τραπέζι του Κιούμπρικ, το μέρος στο οποίο μέχρι και σήμερα βρισκόμαστε μέρα παρά μέρα. Ο όρος εύστοχος είναι, αλλά μετά από τόσα χρόνια δε ξέρω και 'γω να σου πω πως θα περιέγραφα την καλλιτεχνική δυναμική μας. Είναι ιδιαίτερο να επιλέγεις στα πάντα τους ίδιους ανθρώπους. Στη βόλτα, τον καφέ, τη μπύρα, το live, το στούντιο, την παράσταση.
Το Υπόγειο: Ποιες οι εντυπώσεις σου από τη συναυλία της ομάδας στo Gazarte τον περασμένο Μάιο;
Είχε περάσει ένας χρόνος από την τελευταία ομαδική συναυλία μας. Ανυπομονούσαμε όλοι γιατί όλα έδειχναν ότι θα έρθει πολύς κόσμος που δεν μας είχε ξανακούσει. Παρόλα αυτά όταν ανέβηκα στην σκηνή, όπως κάθε φορά έσβησαν όλα. Εστίασα στα παιδιά, στην αγάπη που τους έχω, στο τι κάνουμε εκείνη την ώρα και στο πόσο σπουδαίο είναι ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Πέρασα φανταστικά και ένιωσα και από τον κόσμο το ίδιο.
Το Υπόγειο: Μπροστά μας έχουμε τώρα το πρώτο solo live σου την ερχόμενη Κυριακή στο Marika Hybrid Space. Τι μας περιμένει εκεί;
Την Κυριακή θα γίνει το πρώτο σόλο λάιβ μου στο MARIKA.θα είναι street live.
Θα διαρκέσει περίπου μία ώρα στην οποία έχω επιλέξει να πω κείμενα που έχω γράψει γύρω από την σύγχρονη γυναίκα, τις δυσκολίες, τους έρωτες, την φιλία. Μαζί μου θα είναι και τα παιδιά από την ομάδα οι οποίοι θα με πλαισιώσουν λέγοντας από 1-2 κείμενα ο καθένας στο ίδιο vibe.
Το Υπόγειο: Ποια είναι τα επόμενα σχέδια και οράματά σας σαν ομάδα;
Διακοπές χαχαχα.
Αυτό σίγουρα έχουμε ανάγκη για αρχή. Αλλά δεν το κάνουμε και πολύ είναι η αλήθεια! Έτοιμαζουμε ένα μικρό τουρ τέλη Ιουλίου, δίσκους ατομικούς και ομαδικούς, νέα βιβλία, κι από Σεπτέμβρη υπάρχει στα πλάνα μας να πάμε Κρήτη και Κύπρο και επόμενο ομαδικό live το φθινόπωρο. Τον χειμώνα επίσης θα ξανακάνουμε την αναλόγια παράσταση DE MAGAPAS με ΠΙΕΒ, κι εγώ σίγουρα θα βγάλω καινούργια κομμάτια. Έρχονται πολλά. Ενημερώνουμε πάντα και για τα πάντα μέσω των social.
Το Υπόγειο: Τα δικά σου όνειρα; Και όσον αφορά στο έργο σου και στην καλλιτεχνική σου δραστηριότητα, αλλά και τα προσωπικά;
Όνειρο μου είναι να συνεχίσω ό,τι κάνω και να εξελίσσομαι. Να προκύπτουν πάντα δουλειές καλλιτεχνικά που με γεμίζουν και που έχουν κάτι να πουν. Να μπορώ να ταξιδεύω παντού με τα παιδιά, να παίζω σε ταινίες και σε παραστάσεις και να πάρω κάποια στιγμή ένα τροχόσπιτο και να έχω αρκετά λεφτά να πηγαίνω διακοπές ή αν όχι τροχόσπιτο συμβιβάζομαι και με ένα αμάξι και αρκετά λεφτά για βενζίνες.
Το Υπόγειο: Έχεις/έχετε σκεφτεί ποτέ να κυκλοφορήσεις τα κομμάτια σου -τα ήδη γνωστά μας συν κάποια άλλα, παλιότερα ακυκλοφόρητα ή καινούρια- με την μορφή ενός ολοκληρωμένου δίσκου/άλμπουμ;
Ναι, είναι στα πολύ άμεσα πλάνα μου. Και με αφορμή τώρα το live που έκανα στην Θεσσαλονίκη και με το live στο Μarika Hybrid Space, μπήκα στην διαδικασία μέσω της setlist που δημιούργησα να βρω μουσικές που μου ταιριάζουν και που δένουν αισθητικά για να βγει ένας ολοκληρωμένος δίσκος που θα έχει και παλιά και καινούργια κομμάτια.
Το Υπόγειο: Μιας και η κανονική μου δουλειά είναι ψυχολόγος :), μίλησέ μου λίγο για τα παιδικά σου χρόνια. Πώς αυτά γέννησαν μέσα σου την καλλιτεχνική έκφραση εν γένει - τη μουσική, την ποίηση, την υποκριτική...
Μεγάλωσα στην Καλαμάτα. Η πρώτη ουσιαστική επαφή με τις τέχνες ήταν στα 15 μου, που γράφτηκα στην Πειραματική Σκηνή οπού άρχισα να παίζω σε παραστάσεις. Αυτό για μένα ήταν αποκάλυψη. Άνοιξε ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος μπροστά μου. Η μουσική μου άρεσε από μικρή. Η μαμά μου μας τραγουδούσε για να μας κοιμίσει και με είχαν στείλει και σε χορωδία.
Βέβαια το τραγούδι δεν με κέρδισε ποτέ από μόνο του. Δεν ένιωθα να εκφράζομαι όπως με την υποκριτική. Όσο για την ποίηση αυτή ήρθε τελευταία. Η επαφή μου με ποιητές σε μικρή ηλικία ήταν ελάχιστη και στο σχολείο η αναφορά σε αυτούς ήταν ανέμπνευστη, αλλά είχα ανακαλύψει ότι μου αρέσει να γράφω. Δεν είχα φανταστεί όμως ότι τόσο σύντομα αυτά που γράφω μπορούν να διαβαστούν και να ακουστούν από εμένα την ίδια. Το 2018 γνώρισα τον ΠΙΕΒ ο οποίος μαζί με την Αλεξάνδρα Επίθετη διοργάνωναν βραδιές ποίησης και με φώναξαν κάποια στιγμή να διαβάσω κάτι δικό μου. Η αρχή έγινε και μετά από ένα χρόνο δημιουργήθηκε η ομάδα The Bad Poetry Social Club - το σπίτι που θα με κράταγε για πάντα.
Το Υπόγειο: Σε ποιο σημείο πήρες την απόφαση να αφιερωθείς στην τέχνη και πόσο εύκολη/δύσκολη ήταν αυτή η απόφαση;
Κάποια στιγμή ενώ σπούδαζα στο χημικό στην Αθήνα και παράλληλα ήμουν σε ερασιτεχνική ομάδα στην Αθήνα, άρχισα να καταπιέζομαι πάρα πολύ. Από την αρχή δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το αντικείμενο αλλά υπήρχε έντονα η πεποίθηση και εντός και εκτός του καλλιτεχνικού χώρου ότι οι σπουδές στην τέχνη και η ενασχόληση με αυτήν δεν είναι δουλειά. Αντιθέτως ένα οποιοδήποτε άλλο πτυχίο θα σου εξασφαλίσει το μέλλον όπως και να ΄χει. Αποδείχτηκε άλλωστε περίτρανα και φέτος από την ίδια την κυβέρνηση που υποβάθμισε τα πτυχία μας σε απολυτήρια λυκείου.
Παρόλα αυτά και για να γυρίσω στο θέμα μας, εγώ φοβόμουν πιο πολύ μην απογοητεύσω τους γονείς μου, γιατί κατα τα άλλα λόγια σαν αυτά δεν με πτοούσαν.
Όταν λοιπόν πήρα την απόφαση να σπάσω το καλούπι της σωστής και καλής κόρης, πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου ότι σταματάω τις σπουδές. Αυτό ήταν. Οι γονείς μου φυσικά και αγχώθηκαν και στεναχωρήθηκαν στην αρχή, αλλά από ένα σημείο και μετά και ίσως και αρκετά γρήγορα μπορώ να πω άρχισαν να δείχνουν την περηφάνεια τους και να με στηρίζουν όσο κανείς. Και τους ευχαριστώ και τους αγαπάω πολύ γι΄αυτό.
Μίλησε μας λίγο για το “Πατσουλί”…
Το Πατσουλί είναι ένα βιβλίο με έντεκα κείμενά μου γύρω από και με αφορμή τον έρωτα. Μέσα εμπεριέχεται και το “ΜΟΥ”’. Αυτό που συνδέει στο μυαλό μου κάπως όλα τα κείμενα μεταξύ τους εκτός από την κοινή θεματολογία είναι και ο τίτλος "πατσουλί", που ορμώμενη από μια γυναίκα που συνάντησα όταν το έγραφα η οποία μύριζε πατσουλί, δηλαδή κατά τον λαό, ένα έντονο άρωμα που πολλές φορές σε κάνει να δυσανασχετείς, έψαξα και βρήκα ότι στην πραγματικότητα το Πατσουλί είναι ένα φυτό που χρησιμοποιείται σαν βάση σε όλα τα αρώματα και ότι με τα χρόνια και για διάφορους λόγους έχει συνδεθεί με κάτι φθηνό και άσχημο.
Έτσι κατά κάποιον τρόπο ήθελα να δικαιώσω αυτή την γυναίκα που ενώ φοράει κάτι όμορφο, όλοι δυσανασχετούμε.
Το Υπόγειο: Βίνα σε ευχαριστούμε πάρα πολύ! Σου ευχόμαστε τα καλύτερα και ανυπομονούμε να σε δούμε “εν δράσει”, την ερχόμενη Κυριακή!
