Katscenes:
«Ένιωσα σαν να ξεφορτώνουν
δέκα τόνους πόνο από πάνω μου»
Πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα της εγχώριας ενναλακτικής σκηνής. Μπορεί να κινείται σε λίγο πιο χαμηλούς τόνους, όμως, με το που ανακαλύψεις τη μουσική της κολλάς! Ο λόγος φυσικά για την Katscenes, η οποία πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το νέο της single "Γάτας Νύχια" και ετοιμάζει τον πρώτο της δίσκο που έρχεται το Φθινόπωρο από την Vinyl Records.
Έπειτα από το εξαιρετικό "Μέχρι να Αποκοιμηθούμε", το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες, η Katscenes επιστρέφει με ένα ακόμη όμορφο δείγμα δουλειάς. Και επειδή θεωρούμε πως με την έλευση της ολοκληρωμένης της δουλειάς θα συζητηθεί αρκετά το όνομά της, αποφασίσαμε να κάνουμε μια πρώτη κουβέντα μαζί της!
Το Υπόγειο: Πως ξεκίνησε το project katscenes;
Ξεκίνησε το 2021 περίπου, μέσα στην καραντίνα. Κατέβασα ένα παλιό synth Yamaha από το πατάρι και άρχισα να παίζω random μελωδίες. Αυτό ξύπνησε μια παλιά μου παιδική αγάπη για τη μουσική. Έκανα λίγα χρόνια αρμόνιο αλλά δυστυχώς το σταμάτησα βάζοντας λανθασμένα άλλες προτεραιότητες. Επομένως, είμαι κυρίως αυτοδίδακτη. Τέσσερα χρόνια πριν λοιπόν, όταν επανέφερα αυτή την αγάπη ήρθα σε επαφή με την καλλιτεχνική μου πλευρά, αλλά και με το ανεπεξέργαστο κομμάτι μέσα μου.
Αυτό με σόκαρε θετικά. Ένιωσα σαν να ξεφορτώνουν δέκα τόνους πόνο από πάνω μου. Ήταν μια μοναδική εμπειρία αυτή η ξανά-πρώτη επαφή με τη μουσική ως ενήλικας την όποια θα ‘θελα τόσο να ξαναζήσω( ίσως το κάνω στα βαθιά γεράματα που θα ξαναγίνω παιδί). Το πρώτο κομμάτι που έγραψα ήταν το Αθήνα θες; -σε τελείως DIY αισθητική. Μαζί με το release του γεννήθηκε και το project Katscenes.
Το Υπόγειο: Έχεις βγάλει τρία προσωπικά singles, ενώ έκανες και μια συνεργασία με τη Cilia Katrali μέσα στο 2025. Μίλησε μας γι’ αυτά.
Έχω βγάλει τρία singles τα οποία θα περιλαμβάνονται στο άλμπουμ "μπλακ" που θα βγει τον Σεπτέμβρη από την Vinyl Records. Αυτά είναι το: "Μέχρι να Αποκοιμηθούμε", το "Χαμένο στον Δρόμο" και το "Γάτας Νύχια". Ανυπομονώ να το μοιραστώ με τον κόσμο. Ίσως με κάνει να δω το τέλος του καλοκαιριού που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα με άλλη ματιά.
Το Υπόγειο: Στο τελευταίο σου single έχεις τον στίχο: «Κάθε φορά που βλέπω την αλήθεια απ' τα χέρια μου βγαίνουν γάτας νύχια». Μπορείς να μου αναλύσεις τι σημαίνει για εσένα;
Στον συγκεκριμένο στίχο αναφέρομαι στην αλήθεια που αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας ψυχοθεραπείας. Είναι ένας στίχος πολύ βιωματικός, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω και συλλογικός. Λέγοντας «αλήθεια», εννοώ την επαφή πρόσωπο με πρόσωπο με το ψυχικό τραύμα και ιδιαίτερα εκείνο το πολύ βαθύ, το πυρηνικό, το πολύ καλά θαμμένο που όταν αναδύεται στην επιφάνεια. Εξηγεί, ανακουφίζει, πονάει αλλά και θυμώνει.
Εξού και τα γάτας νύχια που βγαίνουν από τα χέρια. Γίνομαι μια θυμωμένη γάτα που είναι έτοιμη να επιτεθεί. Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα με το όποιο έχω έρθει αντιμέτωπη κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας και σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Είναι σαν να εξεγείρεται το εσωτερικό παιδί χρόνια μετά και επαναστατεί για όσα του στέρησαν. Αυτά μπορεί να είναι πολύ βασικά και θεμελιώδη πράγματα για την ανάπτυξη του όπως η φροντίδα και η αγάπη. Δεν θυμώνω όμως μόνο για το τότε αλλά και για το τώρα, για τον αντίκτυπο που έχουν στην ενήλικη ζωή, στις σχέσεις με τους άλλους, στη σχέση με τον εαυτό, στην αντίληψη του κόσμου γενικότερα.
Το Υπόγειο: Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια άνοδο στην ανεξάρτητη σκηνή, ποια είναι η γνώμη σου για αυτό; Έχεις ξεχωρίσει κάποιες κυκλοφορίες που θα ήθελες να αναφέρουμε;
Άλλη μια αλήθεια, ωραία όμως αυτή τη φορά -χωρίς νύχια. Πράγματι, παρουσιάζει με έναν πολύ σταθερό ρυθμό άνοδο και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Πρόκειται για μια συμπεριληπτική σκηνή με ένα πολύχρωμο και ευρύ φάσμα καλλιτεχνικά. Παρατηρώ ότι ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς έχει κάνει μια στροφή προς το αυθεντικό γενικότερα και αυτό είναι κάτι που εκπροσωπεί η σκηνή αυτή σε μεγάλο βαθμό. Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα όπως σε όλες τις σκηνές και τους χώρους. Προσωπικά ωστόσο, νιώθω, και σαν ακροάτρια χρόνια πριν ασχοληθώ με τη μουσική, ότι όταν ακούω ένα έργο αυτής της σκηνής μπαίνω για λίγο στο δωμάτιο της/του δημιουργού.
Έχει μια τρυφερή οικειότητα που δίνει πρόσβαση, άνοιγμα, φως μέσα από το σκοτάδι και το αντίστροφο, δημιουργεί μια αίσθηση του εφικτού στον κόσμο αλλά και του αποδεκτού. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι χωρίς να χάσει τον ρομαντισμό της. Πέρα από τον ρομαντισμό όμως ελπίζω να δοθεί σε όσα παιδιά επιθυμούν να βιοποριστούν από τη μουσική αυτής της σκηνής η δυνατότητα να το κάνουν. Έχουμε ανάγκη την τέχνη περισσότερο από ποτέ, σε μια χώρα και έναν πλανήτη που καταρρέει καθημερινά. Ας της δώσουμε την εκτίμηση και τον σεβασμό που της αξίζει.
Κάποιες από τις κυκλοφορίες που ξεχώρισα τελευταία είναι οι εξής, σε τυχαία σειρά:
Σίλια Κατραλή, Σπύρος Παρασκευάκος- Στοιχειωμένη πόλη (από το άλμπουμ Πατίνια στο Φεγγάρι)
XXRi - Κάτω από το φως
Mike Anson and The Black Comedies - Όχι Χιονάτη (δεν βγήκε πρόσφατα αλλά εγώ το ανακάλυψα τώρα κι έχω κολλήσει)
tristixia - Sea of trees
Tony Bluebird, Evita Alma - Ένα Φάντασμα
Yirizo - Μετράω ως το τρία
Δίδυμος - Άβυσσος
Βασίλης Ράλλης - Δεν έχω διάθεση καμιά
Xanthi - Δεν είσαι τέκνο
Το Υπόγειο: Υπάρχει κάποιο σημείο που να θεωρείς καθοριστικό στην πορεία σου μέχρι τώρα;
Ναι, το σημείο που την ματαίωσα αλλά δεν σταμάτησα. Ήταν καθοριστικό επειδή, εάν ξανασυμβεί θα ξέρω ότι θα συνεχίσω αφού πιθανότατα πάντα θα θέλω να βγάλω αυτό το φορτίο που λέγαμε από πάνω μου.
Το Υπόγειο: Τι να περιμένουμε στο μέλλον από το project Katscenes;
Αρχικά τον δίσκο "μπλακ" τον Σεπτέμβρη, πιθανότατα κάποιες συνεργασίες, κάποια live που θα ανακοινωθούν αργότερα, έναν επόμενο δίσκο που ήδη δουλεύω και ελπίζω πολλή διάθεση για επιπλέον δημιουργία χωρίς άλλες γάτες (ή και με..ποιος ξέρει;).
