Larry Gus

Το Υπόγειο: Nέος δίσκος, I Need New Eyes, 2 Οκτωβρίου... Γιατί “χρειάστηκες νέα μάτια” και τι είδες με αυτά;
Κυρίως είδα απογοήτευση, ζήλεια, απόγνωση, αηδία για τον εαυτό μου, σιχασιά για το σώμα μου, απορία για το μέλλον, και οριακή τύφλωση με το παρόν. Και αυτά ανήκουν στην αισόδοξη πλευρά του δίσκου.

Το Υπόγειο: Πώς θα περιέγραφες - παρουσίαζες τη νέα σου δουλειά; 
Πιο προσανατολισμένη στην παραδοσιακή τραγουδοποιία, με προσπάθεια για πιό στιβαρές, απλές συνθέσεις. Απέτυχα παταγωδώς.

Το Υπόγειο: Στο δελτίο τύπου της DFA για την κυκλοφορια, γίνεται λόγος για τις προσωπικές και επαγγελματικές αγωνίες σου, ως πηγή έμπνευσης για τον δίσκο. Ποιες είναι αυτές;
Κυρίως εμμονή με άλλους καλλιτέχνες του εξωτερικού, και φθόνος για τα επιτεύγματά τους, που στην καλύτερη μετατρέπεται σε περισσότερη δουλειά από μέρους μου. Πολλές φορές απλώς παραμένει φθόνος και πικρία, και ίσως να μετατρέπεται σε μικρό καρκινάκο κάπου εκεί σε κάποια γωνιά του κορμιού μου.

Το Υπόγειο: Απ’ ό,τι θυμόμαστε να λες, το άλμπουμ ήταν σχεδόν έτοιμο από το 2014. Ο ήχος σου είναι ο γνώριμος, αλλά είναι περισσότερο σαφής αυτή τη φορά. Μελωδικότατα Synthesizers, φωνητικά αλλά και πεντακάθαρες ενορχηστρώσεις, δείχνουν πως έχεις δουλέψει σε κάτι συγκεκριμένο. Τι ήταν αυτό που άλλαξε; 
Τεχνικά, έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι κουράστηκα κάπως από τα πολλά σαμπλς, αλλά επίσης, διάβαζα ένα βιβλιο του Jimmy Webb για το songwriting και σιγα σιγά άρχισα να εξασκούμαι περισσότερο σε αυτό, με αμφίβολα αποτελέσματα. 

Το Υπόγειο: Και αυτός στην Αμερικάνικη DFA. Πώς ξεκίνησε η φάση; Πώς σε “εντόπισαν”;
Συνοπτικά, έκανα ένα ρεμιξ για τους YACHT, και στην συνέχεια ο Τζόναθαν έβγαλε τον δίσκο μου (YNL) γιατί του θύμιζε Aphrodite’s Child. 

Το Υπόγειο: Πιθανότατα θα έχεις γνωρίσει τον James Murphy... Τι τύπος ειναι;
Αναλυτικότατος, από αυτούς του τύπους που συναντας και ξέρουν να κάνουν τα πάντα, από το να επισκευάσουν το αυτοκίνητο τους, μέχρι να αλλάξουν τα υδραυλικά στο σπίτι τους. 

Το Υπόγειο: Εν αρχή βέβαια ήταν η Inner Ear και το σινγκλάκι Angelos Kyrioy/Achilleas Kyriakidis, ένα από τα καλύτερα singles των 10’s κατά τη γνώμη μας. Ποια η σχεση σου με τον συγγραφέα Αχιλλέα Κυριακίδη, προσωπική ή πηγή έμπνευσης γενικώς; 
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης και Ο Άγγελος Κυρίου ειναι τραγούδια που ανήκαν στα sessions του Years Not Living, και αρέσανε πολύ στον Περικλή από την Inner Ear, και καθώς είχαν ελληνικό ενδιαφέρον, τα κυκλοφορήσαμε μαζι. O ίδιος ο Aχιλλέας Kυριακίδης ειναι από τις μεγαλύτερες επιρροές μου, καθώς αυτός μετέφρασε πολλά από τα αγαπημένα μου βιβλία, αλλά έχει γράψει και κάποιες απο τις αγαπημένες μου ιστορίες.

Το Υπόγειο: Θα σε ζαλίσουμε λιγο με αυτό το κομμάτι, το Achilleas Kyriakidis, είναι από τα αγαπημένα μας. Βασισμένο στο τραγουδι του Raymond Scott “A Cafe in Sorrento” του 1957. Πως έφτασε στα αυτιά σου ένα τόσο παλιό κομμάτι; 
Yπήρχε σε ένα σκληρό δίσκο με άπειρους δίσκους για sampling που μου έστειλαν από την Aμερική, λίγο πριν φύγω απο τη Bαρκελώνη το 2010. Ήταν στον φακελο με διάφορα άλλα πρότζεκτ του Raymond Scott.

Το Υπόγειο: Σχεδόν όλα τα παραπάνω συνέβησαν το 2012-2013... Μεγάλη και έντονη χρονιά για σένα, φαντάζομαι, γεμάτη αλλαγές και εξελίξεις. Για εμάς τους “έξω” όλα μοιάζουν ρόδινα. Υπήρξαν, όμως, δυσκολίες να το διαχειριστείς όλο αυτό;
Ποια δυσκολια; Καμία απολύτως. εννοώ οτι ούτως η αλλως νιωθω φοβερα “προνομιούχος” που μπορώ και ζω απο την μουσική, και ειδικα αν σκεφτείς πόσος κόσμος έχει πραγματικά προβλήματα αυτό τον καιρό, θα ηταν τουλαχιστον αστειο απο μέρους μου να σκεφτόμουν ότι περνάω δύσκολα ή ο,τιδήποτε. 

Το Υπόγειο: Πάμε λίγο και στο ντοκυμαντέρ My Friend Larry Gus. Δεν το έχουμε δει ακόμα, μόνο το trailer, αλλά από αυτό κρίνοντας, φαίνεται πάρα πάρα πολυ ενδιαφέρον. Πώς προέκυψε; Πώς σού φάνηκε η εμπειρία να γυρίζεται ένα φιλμ για σένα με πρωταγωνιστη...εσένα;
Δεν ένιωσα ποτέ ότι γυρίζαμε κάτι, γιατι πολύ απλά το όλο πράγμα στηθηκε από τον φίλο μου τον Βασίλη τον Κατσούπη, και έτσι ήταν σαν να κάναμε ότι κάνουμε ούτως ή αλλως, δηλαδή βόλτες με το αυτοκίνητο, παρέα με τους φίλους μας, απλώς μέσα σε όλο αυτό καταγραφόταν και η όλη χρονικη περιοδος απο τοτε που εφυγα απο την Bαρκελώνη, μέχρι να βγει ο δισκος απο την DFA, με ολα τα σκαμπανεβασματα κλπ κλπ, κυρίως κατεβάσματα πάντως.

Το Υπόγειο: Live εμφανίσεις: διαβάζουμε από ξένα μέσα, αλλά πέφτουν στην αντίληψή μας και σχόλια ανθρώπων που έρχονται να σε δουν, πως στα live του δίνεις και καταλαβαίνει... Εγώ ακόμα δεν σε έχω δει ποτέ. Τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή; Πώς βιώνεις τις συναυλίες σου; Θα υπάρξουν κάποιες εμφανίσεις με την κυκλοφορία του νέου δίσκου;
Στις συναυλίες μου προσπαθώ να εφαρμόσω το “πολλά καρπούζια σε μία μασχάλη”, αυτογελοιοποιώντας τον εαυτό μου στην πορεία, κάνοντας πολλά λάθη και προσπαθώντας να τα διορθώσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή. 

Το Υπόγειο: Αρκετές φορές σε έχουμε δει να “στραπατσάρεις” το δημόσιο σου προφίλ στο διαδίκτυο. Για να μην αναφερθούμε σε συγκεκριμένο βίντεο φίλου σου.. που κατά τα άλλα μα άρεσε γιατί δείχνεις ο απλός άνθρωπος που είσαι :) Φαίνεται πως δεν είναι ηθελημένο, αλλά η ερώτηση είναι τι σκέψεις κάνεις για τα κοινωνικά δίκτυα και την επίδραση τους ;
Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω κάποια σκέψη πέρα από το όλο αυτοματοποιημένο και σχεδόν μηχανικό που περιέχεται στην ίδια την πράξη της δημοσιοποίησης των σκέψεων μου. θέλω να πω, δεν είναι ότι έχω επιλέξει να είναι αυτό το δημόσιο προφίλ μου, πραγματικά νιώθω έτσι ακριβώς όπως εκφράζομαι, πιστεύω ότι αυτό είναι λογικό - χαχα!

Το Υπόγειο: Μιλούσαμε κάποτε για σένα μ’ένα φίλο, μεγάλο φαν σου, και είχε πει το εξής για σένα: “Ο Larry Gus είναι μόνος του οι νέοι Στέρεο Νόβα”. Συμφωνείς;
Αχ, ειναι δυσκολη ερώτηση, γιατι ποτέ μα ποτέ ποτέ ποτέ δεν μου άρεσαν οι Στέρεο Νόβα.

Το Υπόγειο: Είσαι στη δισκογραφία από το 2009, 2 υπέροχα άλμπουμ, πολλά singles, συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες του είδους, remixes σε πολλούς από αυτούς.. Τι πιστεύεις οτι επιφυλλάσει το μέλλον για εσένα ή τι σχέδια έχεις εσύ για αυτό ; Γράφεις κάτι αυτό τον καιρό;
Το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι ότι όσα σχέδια και να κάνω, πάντα η πραγματικότητα θα είναι εκεί να μου δείχνει το αληθινά σκατένιο και σκληρό της πρόσωπο, ακριβώς την στιγμή που το περιμένω λιγότερο. οπότε προσπαθώ να κρατάω τις προσδοκίες μου στο πάτωμα, αν όχι στον υπόνομο. Σε κάθε περίπτωση, πάντα γράφω τραγούδια και ηχογραφώ, και ο επόμενος δίσκος μου ελπίζω να είναι ακόμα πιό απλος και βασισμένος σε τραγούδια. τα τραγούδια τα έχω όλα σχεδόν, είναι συνθέσεις από το καλοκαίρι του 2012.

Το Υπόγειο: Θα θέλαμε να αναφερθούμε και λιγο στο παρελθόν: Ποιες οι βασικές σου “ασχολίες” στη Βέροια  τα...παλιά χρόνια και ποια τα βασικά σου ακούσματα εκείνη την εποχη;
Θυμάμαι να μπαίνω στην τάξη στο λύκειο στην δευτέρα λυκείου και να έχω γράψει σε κασέτα να ακούω το Something To Look Forward To των Clearlake, και μετά επίσης θυμάμαι καθαρά την στιγμή που αγόρασα το cd-single “To You Alone” των Beta Band, και να τρώω τσίχλες orbit με γέυση τροπικά φρούτα και να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Στις πανελλήνιες άκουγα μανιασμένα το Soft Bulletin και το Sophtware Slump, φοβάμαι να τα ακούσω όμως τώρα. χμμμ... ο δίσκος που είχα ακούσει περισσότερο όταν πήγαινα σχολείο ήταν μάλλον το Harvest του Neil Young. μπορεί όμως να ήταν και το Dig Your Own Hole των Chemicals. ήταν όλα παράξενα τότε, νιώθω παράξενα όταν τα σκέφτομαι, και μου λείπει πολύ ο βροχερός σιχαμένος καιρός της Bέροιας, θυμάμαι να βρέχει ασταμάτητα για εναν ολοκληρο χειμώνα, ήταν πραγματικά τέλεια.

Το Υπόγειο: Παναγιώτη, σ’ευχαριστούμε πάρα πολυ γι’αυτήν τη συνέντευξη. Τελευταία ερώτηση: Πώς θα όρίζες την έννοια της μουσικής δημιουργίας;
Eίναι δουλειά, όσο δουλειά είναι να πηγαίνεις το πρωί στο γραφείο σου και να διορθώνεις excel ή να παιρνεις τηλέφωνα και να κάνεις εισαγωγές/εξαγωγές. Προσπαθώ να βγάλω εντελώς από την διαδικασία ο,τιδήποτε έχει να κάνει με έμπνευση, και μάλλον θα έλεγα οτι για μένα μουσική δημιουργία είναι ένας διαρκής αγώνας ενάντια στις συμπτώσεις.