Lia Hide
Όταν αρχίσαμε να συζητάμε με τη Lia για αυτή τη συνέντευξη, ότι είχα διαβάσει για την ενδιαφέρουσα περιοδεία που ξεκινούσε εκείνες τις μέρες. Εν τω μεταξύ, στο Λουξεμβουργο είχε ασυνήθιστα ωραίες μέρες, για την εποχή, ενώ η Αθήνα δοκιμαζόταν από το πρώτο κύμα ψύχους. Οι μέρες πέρασαν, η κατάσταση επέστρεψε στο κανονικό για την εποχή και η Lia Hide είχε μια προσγείωση στην Ολλανδία, που μάλλον δε θα την ξεχάσει ποτέ. Είχαμε ένα ραντεβού στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια της εμφάνισης της εκεί, όμως ένα μικρό πετραδάκι στα νεφρά μου είχε μια διαφορετική ιδέα για τα πλάνα μου.
Η Lia, εκτός από μια εξαιρετική μουσικός και ερμηνεύτρια, είναι και ένας υπέροχα απλός και προσιτός άνθρωπος, μια επικοινωνία που τη χάρηκα στο σύνολο της. Δεν θα σμιλέψει τις γωνιές της, ούτε ασκεί διπλωματία με τα media. Δίνει αμέσως την εντύπωση πως λέει απευθείας αυτό που σκέφτεται. Άνθρωπος με φωτεινά χαρακτηριστικά, που νιώθει οικεία στο σκοτάδι, διπλωματούχος καθηγήτρια, με 1,5 δίσκο στο συρτάρι της και μια σειρά από πολλές live εμφανίσεις στο βιογραφικό της. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για το τρίτο προγραμμα και τον Χατζιδακι και καταλήξαμε σε NIN και Pearl Jam. Όλες αυτές οι δημιουργικές αντιθέσεις, σαν μια βόλτα που κανεις δεν ήξερε που θα μας βρει το τέλος της, όμως ήταν απολαυστική πέρα για πέρα, στο κείμενο που ακολουθεί.
To Υπόγειο: Lia, καλώς ήρθες στο Υπόγειο. Δεν μπορώ να αντισταθώ και να μη σου ζητήσω να μας πεις την ιστορία πίσω από την Lia Hide. Ποτέ κατάλαβες ότι παίρνεις μια σαφή κλίση προς τη μουσική;
Καλώς σας βρήκα!! Η μουσική ήταν πάντα μέρος της καθημερινότητας στο σπίτι που μεγάλωσα, και υπήρχε σε προσεγμένη πληθώρα, εννοώντας ότι, οι γονείς μου μας είχαν λίγο .. ξεγελάσει με τις ώρες λειτουργίας της τηλεόρασης, και προτιμούσαμε το ραδιόφωνο, και ιδιαίτερα το Τρίτο Πρόγραμμα. Οι γονείς μου και ο παππούς μου, που φρόντισαν τις μουσικές μου επιρροές δεν είχαν σπουδάσει μουσική – ο πατέρας μου είναι μηχανικός βαρέων μηχανημάτων, που έπαιζε κι αυτός μεν μουσική (κιθάρα στους Rivers και στο αρχικό σχηματισμό των Πελόμα Μποκιού) και έτρεχε στο Ράλι Ακρόπολις πριν του λάχουμε εμείς τα δύο τέκνα, ο παππούς μου σιδεράς στην Ηφαίστου που μου έμαθε και μου πήρε την πρώτη μου κιθάρα, και η μαμά μου ήταν αθλήτρια που κι αυτή τα άφησε πίσω όταν έγινε μαμά/νοικοκυρά, που τραγουδούσε όλη μέρα, όμως, ηπειρώτικα μοιρολόγια (καθότι πονεμένη η ιστορία της καταγωγής της). Με ώθησαν από μικρή να ασχοληθώ με τον αθλητισμό (παταγώδης αποτυχία), το θέατρο και την μουσική, που τελικά με κέρδισε, και άρχισα αρχικά κλασσική κιθάρα, αργότερα φαγκότο και μετά από πολύ δική μου γκρίνια, επιτέλους, πιάνο. Στην εφηβεία αποφάσισα διάφορα χαζά για τις σπουδές μου, που ευτυχώς δεν τα κατάφερα (ήθελα να περάσω στην σχολή Ικάρων, για όνομα!) αλλά ασχολούμουν με μπάντες που γράφαμε δικά μας τραγούδια (και ναι, ήδη αγγλόφωνα) από την πρώτη γυμνασίου. Φτάνοντας στην ηλικία της επαγγελματικής .. αποκατάστασης αποφάσισα να σπουδάσω και να γίνει αυτό το μοναδικό μου επάγγελμα, όπου και επένδυσα στην διδασκαλία, καθώς οι σύντομες (και μονόδρομα απ’τους ανήσυχους γονείς μου, επιλεγμένες) σπουδές μου στην διοίκηση επιχειρήσεων μου έδειξαν πόσο ακατάλληλη είμαι να αντέξω να κάνω οτιδήποτε άλλο πέραν της μουσικής.
Το Υπόγειο: Δασκάλα φωνητικής, καθηγήτρια πιάνου, εξαιρετική μουσικός, ερμηνεύτρια, συνθέτης, περφορμερ, πτυχία, μεταπτυχιακά, πολλές νύχτες στο πάλκο, ώρες ολόκληρες στα στούντιο και στα προβαδικα. Με ποια πλευρά της Lia τα πηγαίνετε καλύτερα;
Νομίζω πως με όλες τα πάω αρκούντως καλά και με όλες τσακώνομαι.. τώρα τελευταία είμαι πολύ πιο συμφιλιωμένη με την τραγουδοποιό Λία, που ήταν άλλωστε και το πρώτο πράγμα που μουσικά, ήμουν ποτέ, καθώς εκεί νιώθω πιο ελεύθερη από οπουδήποτε αλλού. Έχω πολύ σημαντικό το ζήτημα της ευθύνης μέσα μου, το μότο μου είναι “personal responsibility” ότι δηλαδή πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων μας, και ενήμεροι του κόσμου που ζούμε, κι έτσι, οι άλλες μου Λίες έχουν πολλά ράμματα για την γούνα μου κατά καιρούς. Ενώ η τραγουδοποιός Λία είναι η πιο ειλικρινής απέναντί μου, κάνει μόνο αυτό που νιώθουμε κι αυτή κι εγώ, και το κάνει με πολύ προσήλωση και χωρίς να υπακούει σε εκπτώσεις ή προτάσεις ή προσταγές – τι εννοώ : στο στούντιο μερικές φορές θα τύχει να παρασυρθώ από συνεργάτες, στην σκηνή θα τύχει να μην είναι όλα όπως θα ήθελα να είναι, στους μαθητές μου θα πρέπει να γίνω ελαστική, με γνώμονα και τα δικά τους θέλω ή αντέχω, ως φοιτήτρια είχα πάντα σε κάτι έναν αντίλογο αλλά συμμορφωνόμουν για χάρη της περαίωσης των εγκυκλίων . Ενώ στα τραγούδια μου, λέω μόνο την αλήθεια, όπως την ζω και την νιώθω.
Το Υπόγειο: Η φίλη μου είναι τόσο τραγουδίστρια, όσο και καθηγήτρια φωνητικής. Κάθε βράδυ την ρωτάω ποσο δύσκολο πράγμα μπορεί να είναι να προσπαθεί σαν δασκάλα να κρατάει τον ενθουσιασμό των παιδιών ζωντανό και να παλεύει να βρει το κουμπί και το ειδικό ταλέντο στο κάθε παιδί. Τι θα απαντούσες σε αυτό εσυ; Πως βιώνεις τη διδασκαλία;
Είναι μία πραγματικά εξουθενωτική διαδικασία, η οποία όμως σε αποζημιώνει και με το παραπάνω, και κατά κάποιον τρόπο είναι το ελιξίριο της νεότητας, αφού τα παιδιά είναι οι νέοι πολίτες του κόσμου – φρέσκο αυτί, κοφτερό μάτι, και αδίστακτη γλώσσα πολλές φορές.. Αλλά σε γερνά και γρήγορα συνάμα, καθώς βλέπεις πόσο ουσιαστικό χρόνο και ουσία δική σου μεταγγίζεις στα παιδιά, και πόσο μάλλον σε παιδιά που επένδυσες και αυτά τελικά διάλεξαν άλλο δρόμο, αλλά τουλάχιστον κοιμάσαι ήσυχη, ότι έκανες κάτι στην ολότητα που γίνονται ως άνθρωποι, γενικά – τους οξύνεις την αισθητική, το ήθος και την ευγένεια. Δεν το συζητώ καθόλου – τα πράγματα που θα είχα κάνει για μένα, αν δεν δίδασκα κοντά στις δέκα ώρες την μέρα τα τελευταία δέκα χρόνια, θα ήταν υπέρογκα, θα ήταν όμως και υπέροχα? Εννοώ… ποτέ δεν ξέρεις.. ο δάσκαλος είναι ένας δρόμος μονόδρομος, αν είσαι δάσκαλος, δεν μπορείς μια μέρα να πάψεις να είσαι. Είναι δύσκολο να κρατάς τον ενθουσιασμό των παιδιών ζωντανό αν δεν είσαι εκεί εκατό τις εκατό, και πολλές φορες, στις πολύ δημιουργικές δικές μου στιγμές, αυτό είναι απάνθρωπα δύσκολο, αλλά είμαι πολύ τυχερή, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχω μόνο τα παιδιά που τους ταιριάζω και μου ταιριάζουν. Δεν θησαυρίζω, δεν μπορείς να θησαυρίσεις από την διδασκαλία, αν είσαι καλλιτέχνης, και πόσο μάλλον, ειλικρινής, αλλά μου αρέσει η δουλειά μου, και κοιμάμαι γεμάτη αγάπη (και πολλές σκοτούρες, ναι) το βράδυ. Και καθώς τα χρόνια περνάνε, η πείρα το κάνει πιο βατό. Είμαι μάλλον τυχερή, που με την βοήθεια των παιδιών, βρίσκουμε μαζί, τι είναι αυτό που τους ταιριάζει κάθε φορά (μετά από πολλές ώρες.. μουσικοψυχανάλυσης), και έχω την τύχη να έχω δει τους μαθητές μου να κάνουν σπουδαία πράγματα, και στις καριέρες τους επαγγελματικά είτε ως περφόρμερ είτε ως καθηγητές κι αυτοί, αλλά και στις ζωές τους.
Το Υπόγειο: Το να συστηθείς σε μια κλειστή μουσικά κοινωνία, με αγγλικό στίχο, ήταν ρίσκο για σένα; Πως βίωσες εσυ την διαδικασία αυτή; Υπήρξε ποτέ το δίλημμα του στίχου ή ήταν απόλυτα προφανές σε σένα από την αρχή;
Όχι, κανένα δίλημμα ποτέ. Γράφω σε όποια γλώσσα (ελληνικά ή αγγλικά) μου έρχονται τα κομμάτια. Είναι το θέμα της φωνετικής και όχι της φωνητικής τέχνης, που μου υποδεικνύει ποια γλώσσα θα διαλέξω να μιλήσω. Δεν με νοιάζει το δύσκολο, δεν θέλησα ποτέ να γίνω φίρμα, άρα, δεν διάλεξα με αυτόν τον γνώμονα, ούτε γλώσσα, ούτε ιδίωμα. Γενικά, το έχω ξαναπεί νομίζω, όταν γράφω στα ελληνικά λέω κατάφατσα αυτό που θέλω, ενώ στα αγγλικά είμαι λίγο πιο αλληγορική, ίσως γιατί με βοηθά το λεξιλόγιο της γλώσσας και το πώς αυτό ηχεί – είναι τραχιά η δική μας γλώσσα, και επιβάλλει πολύ ψιλοβελονιά, και η αγγλική έχει μία διαφορετική ποιητική αδεία, που διευκολύνει τον ήχο μου.
Το Υπόγειο: Έχεις εμφανιστεί μεταξύ άλλων με τους Anneke, Joseph Van Wissem, Molly Nilson, Kovacs,Tricky, Keep Shelly in Athens και Sleepin Pillow. Ο ήχος σου, αλλά και οι επιρροές σου έχουν στα αυτιά μου, ξεκάθαρα ηλεκτρονικό προσανατολισμο. Παράλληλα έχεις λάβει κλασικές σπουδές. Ποια είναι η Lia Hide;
Τους ευχαριστώ πολύ όλους που με διάλεξαν για αυτές τις εμφανίσεις. Παρόλα αυτά, δεν μου έχει δοθεί ακόμα η δυνατότητα να παίξω με τα ονόματα που πιστεύω πως θα ήμουν κατάλληλη. Τώρα, το ηλεκτρονικό στοιχείο έχει να κάνει πιο πολύ με μουσικές στις οποίες με μύησε ο ντράμερ μου, φίλος μου και αδελφός μου Γιώργος Ράδος, όταν πιο μικροί καθόμαστε με τις ώρες και ακούγαμε soundtrack από παλιά ιταλικά σπλάτερ θρίλερ και τα ζηλεύαμε, και από τα χρόνια που κάναμε δίσκους με τον κουμπάρο μου, πια, Δημήτρη MCD Κρητικό (6 δίσκοι είναι αυτοί, επηρεάζεσαι, πώς να το κάνεις?). Δεν θεωρώ ότι είμαι πιο πολύ ηλεκτρονική από ότι ροκ ή κάτι άλλο, ας πω όμως μόνο, ότι ακόμα, δεν έχω καταφέρει να βρω τους (παραγωγούς, ηχολήπτες) που θα … ολοκληρώσουν σε ήχο αυτό που μάλλον, δεν μπορώ με λόγια να εξηγήσω ότι ακούω στο κεφάλι μου.. μεγάλο πρόβλημα.. ίσως λοιπόν, ο ηλεκτρονικός ήχος να είναι πιο.. εύκολος, για μένα, να τον φέρω είς πέρας, και γιαυτό και τον επέλεξα, στον πρώτο δίσκο περισσότερο, με την βοήθεια του καλού μου του Γιάννη Λαμπρόπουλου, που τον θεωρώ εξπέρ ηχολήπτη και μάγο για αυτό που καταφέραμε. Για την κλασική μουσική, πάλι, τι να πω? Είναι παντού, όπως είναι και ο πρωτόγονος ήχος ενός κούφιου ξύλου σε μια πέτρα, ή το νερό που κυλά στα χαλίκια. Αυτά είναι παντού, χρόνια τώρα, όλοι τα ξεπατικώνουμε. Αυτό που νομίζω ότι με χαρακτηρίζει, είναι μια λυρικότητα, ίσως από τον πολύ Χατζιδάκι που με τάισαν μικρή, και συνάμα μία παγανιστική απλότητα (τα μοιρολόγια που τραγουδούσε η μάνα μου), αλλά και άπειρα αντιστικτικά σεντόνια μοτίβων, ίσως από τις κλασσικές μου σπουδές, ίσως από την progressive rock που αγαπώ, ίσως από το χάος που επικρατεί στο κεφάλι μου, ώρες-ώρες. Και το πιάνο.. χωρίς το πιάνο μου, όσο και να αγαπώ ότι γράφω στην κιθάρα μου, χωρίς τα μπάσα του πιάνου μου, χωρίς τα κρυστάλλινα λευκά του πρίμα πλήκτρα, είμαι άχρηστη.
Το Υπόγειο: Μετά το Hide του 2013 και το EP Everyone Seems to Know Who I Am, τι σχέδια έχεις στα σκαριά, αναφορικά με τη δισκογραφία;
Το EP έγινε EP κατ' ανάγκη, για δίσκο ξεκινήσαμε, αλλά ηχητικά και σε θέματα παραγωγής, τα τσουγκρίσαμε, και είπαμε, ας βγει το Ep και θα τελειώσουμε τα υπόλοιπα κομμάτια, εν ενθέτω χρόνο. Τώρα λοιπόν, υπάρχει υλικό για 1μιση δίσκο που ετοιμάζεται, όσο εμείς δεν τρέχουμε σε περιοδεία, ενώ εγώ η αθεόφοβη, γράφω συνέχεια καινούρια κομμάτια… Λογικά, στο τέλος της άνοιξης αυτής, θα βγεί ο ένας δίσκος, και υπάρχει ήδη πρόταση από εταιρεία να βγεί σε βινύλιο.
To Υπόγειο: Επίτρεψε μου να σε γυρίσω λίγο πίσω στις μέρες του Home. Διαβάζω στη σελίδα σου οτι τα τραγούδια γεννήθηκαν ένα καλοκαίρι. Πως τα γέννησες μέσα στο σκοτάδι; Αισθάνεσαι τη δημιουργία στο σκοτάδι
Στο σκοτάδι δεν αισθάνομαι τίποτα. Το νιώθω πολύ οικείο. Δεν αποζητώ τίποτα από αυτό. Έχω μεγάλο πρόβλημα με την ακοή μου, συνεχή εμβοή και δεν ακούω ποτέ ησυχία. Όταν κοιμάμαι, δεν θέλω ούτε το παραμικρό φως, μία ακτίδα από το πρωινό ξημέρωμα αρκεί να με ξυπνήσει κι ας έχω κοιμηθεί 2 ώρες. Το σκοτάδι είναι κάπως σαν ένα βαθύ πυκνό βελούδο που με αγκαλιάζει και με αγαλλιάζει. Δεν έχω ποτέ δημιουργήσει κάτι στο σκοτάδι, το σέβομαι πολύ, και το αφήνω να φωλιάσει και κάνει την δουλειά του, σε άλλες, ανύποπτες στιγμές. Δημιουργώ συνήθως μέσα στον θόρυβο, μέσα στις πιο περίεργες ώρες της μέρας, και συνήθως μέσα σε οικείους χώρους, στο σπίτι μου, στο στούντιο μας – και συνήθως μετά το ηλιοβασίλεμα. Εκείνο το καλοκαίρι ήμουν σε ένα πολύ παλιό σπίτι που νοίκιαζα, και το αγαπούσα πολύ, και αφού είχα ολοκληρώσει τα πιάνα στον δίσκο του Νόμικ, σκέφτηκα, πως αφού μπορώ να είμαι πολύτιμη συνεργάτης σε κοντά δέκα δίσκους ως τότε, ήρθε η ώρα να βγάλω και τα δικά μου κομμάτια. Και μουλάρωσα, κλείστηκα στο σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή, πήρα τα πλήκτρα μου και άφησα τα κομμάτια να ξεχυθούν.
Το Υπόγειο: Lia, πως γράφεις συνήθως; Τι έρχεται πρώτο, η μουσική ή οι στίχοι;
Συνήθως μαζί, και αγκαλιά με κάποια από τα μουσικά μου όργανα, ή παρέα με κάποιο ήχο της φύσης, και τα γραφώ στο κινητό μου (τζάμπα τα πανάκριβα γκατζετάκια που μου κάνουν δώρο οι υπέροχοι φίλοι μου.. ). Αν γράψω στίχο πρώτα, μου είναι συνήθως άχρηστος, δεν μπορώ να μελοποιήσω στίχους μου, ενώ μπορώ να μελοποιήσω στίχους άλλων, έτσι και έγραψα και μουσική για θέατρο, εύκολα.
Το Υπόγειο: Στις αρχές Ιανουαρίου ξεκίνησες μια μεγάλη περιοδεία. Αθήνα, περιφέρεια, Ροτερνταμ, Ουτρέχτη, Βρυξέλλες, Θεσσαλονίκη, Νάπολη. Παράλληλα περιμένουμε να προστεθούν ημερομηνίες για Γερμανία και Αγγλία. Θα δοκιμάσετε καινούριο υλικό;
Το δοκιμάζουμε ήδη! Είναι πολύ ενδιαφέροντα και συνάμα, μας βοηθούν πολύ τα σχόλια του κόσμου, και ευχαριστώ τόσο πολύ!! Είναι επίσης πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια που πήραμε από το Βέλγιο και την Ολλανδία που μόλις παίξαμε, και βοήθησαν πολύ σε κάποια διλλήματα που είχαμε.
Το Υπόγειο: Πολλά και διαφορετικά μέρη. Πως διαλέγετε άραγε τα μέρη; Ή μήπως σας διαλέγουν αυτά;
Μμμμμμ… ας πω μόνο, ότι διαλέγουμε και μας διαλέγουν οι άνθρωποι και οι συνεργάτες, η αισθητική και η ευγένεια.. Υπάρχουν πόλεις που ακόμα δεν έχω καταφέρει να παίξουμε, όσο κι αν το θέλω, και ας θέλει κόσμος να μας δει εκεί, για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους αρμόδιους, και από την άλλη, έχουμε παίξει σε ..χωριά (πχ στην Δημητσάνα, ή χωριά των Κυκλάδων και των Επτανήσων) ή κωμοπόλεις (Αταλάντη) που βρεθήκαμε να κάνουμε σπάνιες φιλίες, σε εξαιρετικά προσεγμένους χώρους.
Το Υπόγειο: Στούντιο ή δρόμος; Τι εξιτάρει τη Lia; Η διαδικασία εγγραφής του δίσκου ή ο δρόμος που είναι αλήθεια χίλια κι ένα παραμύθια;
Όλα! Είναι μεγάλη κούραση και μεγάλο σχολείο ο δρόμος, και εμείς πλέον είμαστε οικογένεια. Όποιος πειράζει τους κύριούς μου που με συνοδοιπορεύονται, του κόβω το χέρι από τον ώμο. Αλλά μου λείπει το στούντιο.. όχι της ηχογράφησης.. αυτό με αγχώνει, δεν έχω βρει ακόμα τα.. κουμπιά του, ή το σπίτι μου, ας πούμε. Αλλά μου λείπει το στουντιό μας, το προβάδικο, εκεί που γίνονται όλα.. και μου λείπουν τα μεγαλύτερα πατάρια, όπως το Fuzz ή το Gagarin που έχουμε παίξει, χώροι που μπορώ να έρθω πιο κοντά στο να παρουσιάσω αυτό που θέλω όπως θεωρώ ότι του πρέπει...
Το Υπόγειο: Εσένα σε φαντάζομαι ήδη στη θέση σου πίσω από τα πλήκτρα σου να κανείς υπέροχα πράγματα, ενώ παράλληλα ξεδιπλώνεις όλη τη δεξιοτεχνία σου στα φωνητικά. Μίλησε μας και για τους μουσικούς που θα είναι μαζί σου στο ταξίδι αυτό.
Εγώ θα ήθελα να μην κάνω τίποτα! Να τραγουδάω μόνο!! Αλλά είμαι πολύ περίεργη με το πως θα παίξει, και τι στα πλήκτρα, οπότε, τα θέλω και τα παθαίνω. Ο Γιώργος Ράδος είναι μαζί μου πάντα, στα τύμπανα, από τα 15 μας χρόνια, και στο μπάσο Aki’Base, ένας καινούριος (ας πούμε, γιατί είναι πλέον 2 χρόνια, και 100 .000.000 ώρες μαζί μας, και έχει δώσει τόνους ψυχής και υπομονής στο σχήμα) και σπάνιος άνθρωπος στο μπάσο, και είμαστε σαν γροθιά. Στην κιθάρα είναι ο Πάνος Παπάζογλου, πλέον, όταν μπορεί κι αυτός γιατί είναι πολύ πολυπράγμων κι αυτός και τρέχει δεξιά κι αριστερά.. Είναι εξαιρετικοί άνθρωποι, και υπέροχοι μουσικοί, όπως είναι και όλοι οι μουσικοί που με έχουν συντροφεύσει τα τελευταία χρόνια, ο Νίκος ο Βλαχος, η αδελφή μου Ειρήνη Κετικίδη, η Ιλιάνα Κορέτση, ο Γιώργος Λαγογιάννης, ο Ντένης Μόρφης, ο Αντρέ Νικάκης και η Μαρία Κουρούπη. Για όλους τους μουσικούς που δεν είναι πια στο σχήμα μου, έχω να πώ μόνο ευχαριστώ, για όλες τις στιγμές, και την έμπνευση, και ότι είμαι πολύ περήφανη να τους βλέπω να κατορθώνουν μεγάλα πράγματα στα περεταίρω τους μουσικά εγχειρήματα (και αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που χώρισαν οι δρόμοι μας). Αυτός ο σχηματισμός της μπάντας που έχουμε τώρα, εύχομαι να είναι και ο τελικός, όχι γιατί οι αλλαγές είναι κουραστικές, ίσα-ίσα, αλλά γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μαγικό.
Το Υπόγειο: Στο Υπόγειο έχουμε ένα διαχρονικό κόλλημα με τις λίστες. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τις 5 αγαπημένες συναυλίες, στις οποίες έχεις παρευρεθεί;
εύκολο!!
1. Pearl Jam (OAKA basket Αθήνα)
2. Faith no More (Θέατρο Βράχων)
3. Nine Inch Nails (θέατρο Βράχων)
4. Porcupine Tree (Ροδον)
5. Sting + Robert Plant (ΟΑΚΑ)
+1 (θα δω Cure στο Hyde Park, 40th anniversary, 7 Ιουλίου...)
