Lia Hide
Στις 11 του περασμένου Απρίλη, η Lia Hide κυκλοφόρησε -κάπως ξαφνικά και... απροειδοποίητα- τον 5o κατά σειρά δίσκο της. Καλό θα ήταν να καταθέσω εξαρχής πως πρόκειται για ένα αψεγάδιαστο και καθηλωτικό δισκογράφημα, απ'άκρη σ'άκρη του, από το πρώτο ως το τελευταίο του μέτρο, από την πρώτη ως την τελευταία του νότα. Η χρήση της ελληνικής γλώσσας -για πρώτη φορά στη δισκογραφική πορεία της Αθηναίας singer/songwriter- κάνει την "ARISTOPHOBIA NERVOSA" άμεση, ακαριαία διαπεραστική και επιδραστική για τον εκάστοτε ακροατή, με φαρμακερές απαγγελίες σε παντοδύναμους στίχους, κοφτερές λέξεις, φράσεις αινιγματικές, άλλοτε ξεγυμνωτικές, τοποθετημένες μαεστρικά σε μουσικά τοπίά ευρηματικά, πολυσυλλεκτικά και ποικιλόμορφα, τέτοια που σπάνε τα όποια στεγανά των genres και των αχρείαστων, ούτως ή άλλως, ταμπελών.
Την θαυμάζω τη Λία και το ξεχωριστό της έργο - ευθύς εξαρχής απ'όταν πρωτοάκουσα τη μουσική της το 19, με αφορμή το τρίτο album της, "Tells No Fairytales". Τρία χρόνια αργότερα, με το εκθαμβωτικό concept LP "The Missing Fourth Guest", αισθάνθηκα πως πάτησε στις απώτερες καλλιτεχνικές κορφές της, όμως τώρα -με την "ARISTOPHOBIA NERVOSA"- η Λία εκ νέου επαναπροσδιορίζεται και αναγεννάται και εντέλει καταθέτει έναν ακόμα εξαιρετικό, μαγικό, δίσκο. Την συγχαίρω θερμά και την καλωσορίζω στις Υπόγειες σελίδες για μία συζήτηση πάνω στο νέο της album, και όχι μόνο...
ARISTOPHOBIA NERVOSA - Lia Hide (out 11/4 - suppported by The Institute for Experimental Arts)
To Υπόγειο: Λία, σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Αφορμή, ο εξαιρετικός -νέος και ξαφνικός!- δίσκος σου, “Aristophobia Nervosa”. Και ας ξεκινήσουμε από το προαναφερθέν “ξαφνικός”: Πώς επέλεξες να μην τον προμοτάρεις με κάποιο single ή/και κάποια σχετική ανακοίνωση;
Καλώς σας βρήκα! Ξαφνικός – ναι! Η αλήθεια ειναι ότι αρκετές φορές έχω πει σε διάφορες συνεντεύξεις ότι κάτι έρχεται, κάτι διαφορετικό, εδώ και περίπου 2 χρονια τώρα που τον ετοιμάζω, αλλά ναι, η αλήθεια είναι οτι επέλεξα να μην κυκλοφορήσω τίποτα πριν, ούτε single ούτε video, και να τον αφήσουμε έτσι μια μέρα να πλεύσει... Είχα και έχω διάφορα σχέδια για τα πράγματα που θα τον περιβάλλουν – συνοδέψουν: φυσικά και θα υπάρξει φυσικό (και πόσο όμορφο θα δείτε αχ!) προιόν, εννοείται πως θα υπάρξει περιοδεία, ναι, θα έρθει οπτικό υλικό να του κάνει παρέα, αλλά όσον αφορά στο προωθητικό του μέρος, θεώρησα πως ότι ήταν να πω για να προκαλέσω το ενδιαφέρον του κοινού που δεν είναι ήδη ακροατές μας, το έχω κάνει – κάποια “πιάνουν” κάποια όχι, οπότε αποφάσισα να μην το... παρακουράσω, να τον αφήσουμε εκεί έξω, παλιομοδίτικα, να μιλήσει η μουσική του δίσκου, σε όποιον του αρέσει, κι ό,τι γίνει, κι όλα καλά.
Το Υπόγειο: Γενικώς, η κυκλοφορία που έδωσε μια αίσθηση επείγοντος, μια αίσθηση πως είχες μέσα σου πολλά και ένιωθες την ανάγκη να τα βγάλεις και να τα επικοινωνήσεις... Το τραγούδισμά σου, συνηγορεί σε αυτή μου την εντύπωση.
Μμμμ.. δεν ξέρω για το επείγον... ο τρόπος κυκλοφορίας του, σίγουρα, υπήρχε μία φαινομενική βιασύνη (αλλά φαινομενική και μόνο – οι άνθρωποι που εργάστηκαν ή προσεγγίστηκαν για συνεργασία για αυτή την δουλειά, το γνωρίζουν το έργο εδω και χρόνο). Τώρα για τα μέσα μου.. νομίζω οτι η ελληνική γλώσσα είναι αυτή που δίνει αυτή την ψευδαίσθηση, το ότι δηλαδή αυτός ο δίσκος μοιάζει πιο άμεσος – και ίσως να είναι, μιας και δεν μπορείς να κρυφτείς πισω απο τις λέξεις εδω. Τώρα για το τραγούδισμα... εγώ πάλι νομίζω οτι και λίγο τραγούδησα σε αυτόν τον δίσκο, θέλω να πω, το μεγαλύτερο μέρος του είναι αφηγηματικό, σαν τραγουδίστρια θεωρώ ότι με.. έριξα λιγουλάκι, χρησιμοποίησα την φωνή σαν ένα όργανο μαζι με τα υπόλοιπα της ενορχήστρωσης – έτσι το ένιωσα, έτσι ακριβώς μου βγήκε. Αν και έχει πολυ λεπτοδουλειά στην παραγωγή, στο μέρος της φωνής τα πράγματα αποτυπώθηκαν ακριβώς όπως γεννήθηκαν, εννοώ, ναι, έχω κρατήσει τα σπιτίσια demo της φωνής, και σε κάποιες περιπτώσεις, την στιγμή που γεννήθηκε η ιδέα του τραγουδιού, την στιγμή εκείνη πατούσα αμέσως το rec, και αυτό έχει καταγραφτεί στο δίσκο.
Το Υπόγειο: Πώς κατέληξες στον ευρηματικό τίτλο “Aristophobia Nervosa” και τι συμβολίζει;
ααααααααααααααα.. αυτό... αυτό θα το αφήσω στον καθένα σας, τα συνθετικά των λέξεων μας είναι άλλωστε γνώριμα, ε, και nervosa είναι ένας δανεικός όρος απο τις ψυχοσωματικές διαταραχές, οπότε you do the math...
Το Υπόγειο: Ποια περίοδο και υπό ποιο πλέγμα έμπνευσης και επιρροών γράφτηκαν τα κομμάτια του album;
Tο πρώτο κομμάτι του δίσκου γράφτηκε όσο τελείωνε το The Missing Fourth Guest. Με μένα πάντα έτσι γίνεται, χάνω την υπομονή μου όταν μακρηγορούμε στις μίξεις ή σε πράγματα του πρόμο του ενός δίσκου και εγώ μετακομίζω την δημιουργικότητά μου ήδη στον επόμενο. Είχα κατά νου να βγάλω το πρώτο μέρος αρχικά - η Επιλεκτική Αμνησία είναι στην ουσία τα τρία πρώτα κομμάτια ενωμένα, θα ήταν όμως ενα track 11μιση λεπτών κι έτσι έσπασε σε τρίπτυχο- αλλά καθώς καταπιανόμουν και το δούλευα, άρχισε να βγαίνει και το υπόλοιπο υλικό. Ομοίως, μεγάλο κομμάτι είναι και η "Αλίκη στην Χώρα των Τραυμάτων", καθώς μεγαλύτερο ήταν και το "Περαμύθι", αλλά ο δαίμων του να-χωρέσει-σε-βινύλιο το κουτσούρεψε. O τίτλος δε του άλμπουμ υπάρχει στο κεφάλι μου απο τα τέλη του 2019 περίπου – ίσως αυτό σας βοηθήσει περαιτέρω και στην γέννηση του wordplay του τίτλου...
Το Υπόγειο: Έκπληξη μας προκάλεσε προφανώς και η χρήση του ελληνικού στίχου, για πρώτη φορά. (και τι στίχος;!;! ). Πώς προέκυψε η ελληνική γλώσσα στη στιχουργία σου - ποια ανάγκη και σκέψη οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση;
Ήθελα να μιλήσω για τα γεγονότα που αφηγούμαι στην "Επιλεκτική Αμνησία", κυρίως για ένα συμβάν απο την παιδική μου ηλικία που τελικά με σημάδεψε πιο πολύ απο όσο το παραδέχομαι, και μετά σαν να λύθηκε η γλώσσα μου. Είχα πει εδω και καιρό ότι θεωρώ οτι ο ελληνικός στίχος είναι δύσκολο, αν σου κάτσει καλώς, αλλιώς καλύτερα μην το δημοσιεύσεις, κατά με, πάντα. Και χαίρομαι που δούλεψε, και μάλιστα μου βγήκε σχετικά εύκολα. Υπάρχει ένα κομμάτι στο δίσκο που με δυσκόλεψε πολύ, η "Αρρώστια", αλλά εκτός αυτού, όλα τα υπόλοιπα βγήκαν νεράκι. Και ναι, φυσικά και γράφτηκαν κομμάτια που δεν τα καταφέραν να μπουν στο τελικό αποτέλεσμα, δεν ξέρω αν το πιάνετε το υπονοούμενο... Να ξεκαθαρίσω κάτι - δεν κάνουμε στροφή στον ελληνικό στίχο. Απλά βγήκε αυτός ο δίσκος τώρα και έχει ελληνική γλώσσα στην αφήγηση και το τραγούδι, αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Υπάρχει ήδη υλικό για τον 6ο δίσκο, αγγλόφωνο, και δουλεύεται εδω και 2 χρόνια, και υπάρχουν και ρετάλια ελληνικών κομματιών, θα βρουν όλα τον δρόμο τους και θα βγουν.
Το Υπόγειο: Μίλησέ μας για τους συνεργάτες σου στο δίσκο...
Πολύ πιο μίνιμαλ το personnel εδώ και η αλήθεια είναι ότι το χάρηκα πολύ έτσι, με διευκόλυνε πολύ που είχα τον πλήρη έλεγχο : production, arrangement, programming και φυσικά στίχος και μουσική, πιάνα και ότι παίχτηκε στην ενορχήστρωση είναι δικά μου, εννοείται με τον Aki Base στο μπάσο και τον Γιώργο Ράδο στα τύμπανα και εννοείται με τα δικά τους άγρυπνα μάτια και αυτιά να με συμβουλεύουν και να μου προτείνουν, διορθώνουν, τζαμάρουν, κάνουν παρέα σε όλο το ταξίδι. Ο Διονύσης Μόρφης μας χάρισε όμορφες κιθάρες για το Νθύμιον και θα τον συναντήσετε διακριτικά εδω κι εκεί και σε μικρές στιγμές σε όλο το δίσκο, και το πιο μεγάλο φιλί και η τεράστια αγκαλία και το αστείρευτο ευχαριστώ πάει στο Θάνο Καλέα που δίπλα του, στην τεράστια SSL στο Στούντιο Κυριαζή, κάτσαμε και το καταφέραμε, η μίξη, η υπομονή, το ανοιχτό μυαλό, η εφευρετικότητα και η μουσικότητα του Θάνου έδεσε το γλυκό, και ήταν περίτεχνο το γλυκό, είχει πολλές στρώσεις με λιχουδιές για να το φτάσουμε ώς εδώ να το ακούσετε. Το mastering, που κατ'εμέ, είναι ένα κόσμημα, το ακούω και πραγματικά με συγκινεί πόσο όμορφα το αγκάλιασε όλο, είναι του υπερ-τεράστιου Denis Blackham (seriously, discogs-him, θα πάθετε πλάκα) στο Skye Mastering και το έκανε απο την μακρινή Ταυλάνδη. Το εξώφυλλο είναι ενα κλίκ του Γιώργου Γερανιού, τον οποίο εμπιστεύομαι και αγαπώ και ετοιμάζουμε κι άλλα πραγματάκια (το εξώφυλλο του βινυλίου θα ειναι πραγματικό στολίδι, πιστέψτε με..)
Το Υπόγειο: Μια στάση στο πιο αγαπημένο μου track - “Επιλεκτική Αμνησία”. Θα ήθελα, αν γίνεται, ένα back story στο κομμάτι...
Η Επιλεκτική Αμνησία λοιπόν (ναι έχετε δίκιο, τους τίτλους στην ψηφιακή κυκλοφορία αναγκαστικά έπρεπε να τους γράψω με λατινικούς χαρακτήρες, επέλεξα έτσι να τους... μεταφράσω, απ'το να τους γράψω greeklish) μιλά στην αρχή για τους συνεργάτες που μαζεύτηκαν δίπλα μου για να αποτελέσουν την μπάντα Lia Hide, ανά τα χρόνια – αυτά είναι τα πρώτα λεπτά της αφήγησης. Αυτοί θα καταλάβουν ποιό “θυμάσαι” αφορά τον καθένα τους, και την γνωριμία μας. Το υπόλοιπο είναι ενα αναδρομικό... καταδρομικό που πατάει πανω σε όλα αυτά που σαν κορίτσι με σμπαραλιάσανε λιγουλάκι μεγαλώνοντας και με κατέληξαν μία πολύ παρεξηγημένη (απ' ό,τι καταλαβαίνω καθημερινά) τελικά, και πολυ ευαίσθητη και εύθραυστη γυναίκα, και ας μην μου φαίνεται ώρες-ώρες. Έχει διάφορα “ευχαριστήρια” μουσικά ανέκδοτα μέσα, έχω προσπαθήσει να κοπιάρω, με σεβασμό παντα, και να παραθέσω, κάποια απο τα πιο εμβληματικά για μένα μουσικά ερεθίσματα που μορφοποιήσαν το Lia Hide, μνείας χάριν σε ανθρώπους που κατα καιρούς σταθήκαν πλάι μου, στην πορεία αυτή, και μου γνωρίσαν μουσικές που με χάραξαν βαθιά – όπως έχει διάσπαρτα και στον υπόλοιπο δίσκο.
(μια μικρή αναφορά την έχω ανάγκη... καθίσαμε και κοπιάσαμε να προσθέσουμε μέσα στο δίσκο ένα μουσικό φόρο τιμής στον αγαπημένο μας Ennio Morricone, πιο πολύ από όλα για να κάνουμε το φίλο μας τον Γιώργο Χαρωνίτη να χαμογελάσει όταν θα το ακούσει, μα ο Γιώργος μας έφυγε απο αυτόν τον κόσμο πριν λίγες μέρες και δεν πρόλαβε να το ακούσει, και -για πάντα πια- θα το ακούω και μέσα μου θα δακρύζω...).
To Υπόγειο: Ο δίσκος αυτή τη φορά είναι μία self-release κυκλοφορία. Συνειδητή δική σου απόφαση;
Μμμμ. 'Οχι ακριβώς, let me explain. Κατ'αρχάς ο δίσκος κυκλοφορεί μόνος του, υπάρχει όμως η φιλοξενία του δίσκου στην νέα προσπάθεια του Institute for Experimental Arts ως δισκογραφική – αυτό σημαίνει ότι βρεθήκαμε με τους ανθρώπους στο Ινστιτούτο, το άκουσαν, τους άρεσε και υπάρχει η σύμπνοια, η ιδέα να συμπορευτούμε. Θα αφήσω τον χρόνο να δείξει, προς το παρόν νιώθω λίγο σαν τον Καζαντζάκη - δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι ελεύθερη. Όλοι οι δίσκοι μετά το Home, το ντεμπούτο μου στην ΕΜΙ και μετά, self-release είναι στην ουσία, απλά ο κόσμος δεν το δέχεται αυτό – είναι σαν να είναι αποτυχία να μην σε έχει δεχτεί εταιρεία - κι έτσι, συμπράτταμε με φιλικά προσκείμενες εταιρείες κάθε φορά, για να είμαστε κάτω απο μία στέγη, και για τα τυπικά και για τα πρακτικά (σοβαρή και ουσιαστική βοήθεια) των διανομών. Το Missing Fourth Guest που αποφάσισε να κυκλοφορήσει η Αμερικάνικη Conch Town Records, είναι μία κατα κάποιο τρόπο διαφορετική περίπτωση, καθώς οι άνθρωποι πίστεψαν πολύ στο έργο μου, και αφιέρωσαν πολύ χρόνο, ενέργεια και χρήματα στην προώθηση του δίσκου, ακόμα κι εκεί όμως, ήταν όλα έτοιμα απο πριν -ένας δίσκος με 8 κομμάτια, εξώφυλλο και δημιουργικό έτοιμο- και 8 βίντεο κλίπ (και ΤΙ βίντεο κλιπ, ε;) κι αυτά έτοιμα. Για μένα, κυκλοφορώ με μία εταιρεία σημαίνει παλιομοδίτικα πράγματα, σημαίνει ενδιαφέρον και πρόνοια και επένδυση, καλλιτεχνική υποστήριξη και καθοδήγηση, ουσιαστική προώθηση και σεβασμός και χρόνο και τρέξιμο και ρίσκα – γι'αυτό λέω πως στην ουσία όλοι οι δίσκοι μία προσωπική μου πρωτοβουλία, ένα self-release. Τώρα, για τούτο εδω, πιστέψτε με, την Aristophobia την απέρριψαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ΟΛΕΣ οι εγχώριες εταιρείες που προσεγγίσαμε, οπότε κι εγώ κάνω αυτή την στιγμή ό,τι μπορώ, alone, together.
Το Υπόγειο: Είσαι ενεργό κομμάτι της εγχώριας undergoround σκηνής για περισσότερο από μια δεκαετία - πώς βλέπεις και πώς βιώνεις τα τεκταινόμενα μέσα σε αυτή;
Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Μπορεί να είμαι κομμάτι της, αλλα ποτέ δεν ένιωσα μέλος της. Ούτε και θεωρώ πως αυτό που κάνουμε είναι underground. Για αυτό το λόγο και αποφάσισα εδώ και κάποια χρόνια να μην παίζω στην Ελλάδα, παρα με ελάχιστες εξαιρέσεις. Βλέπω και ακούω πολύ όμορφα πράγματα να κυκλοφορούν, όπως βλέπω ξεκάθαρα τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να προωθούν και να προωθούνται, καθώς και ακούω ό,τι λέγεται (και για μένα) και απλά σφίγγω τις γροθιές μου και τρίζω τα δόντια μου και λέω, δεν πειράζει, δεν είμαστε για εδώ εμείς – και αυτό πάρτε το όπως θέλετε, κουράστηκα πολύ να με απασχολεί. Οι προσωπικοί μου μουσικοί φίλοι και οι δικές μου προτιμήσεις και αγάπες δεν ειναι αντικειμενικό κριτήριο για να μιλήσω για το προιόν και την ποιότητα της σκηνής, οπότε δεν γνωρίζω, δεν απαντώ.
Το Υπόγειο: Πότε πρωτοξεκίνησες να ασχολείσαι με τι μουσική και ποιες ήταν οι αρχικές σου επιρροές και καταβολές;
Δεν θυμάμαι να μην ασχολούμαι με την μουσική... απο μικρό παιδί καθόμουν με τον πατέρα μου και τραγουδούσαμε το άπαντα του Λοίζου και του Τσιτσάνη, στο αυτοκίνητο έπαιζε μόνιμα Beatles, Simon & Garfunkel και το Χαμόγελο της Τζοκόντα κι εγω ζωγράφιζα και τραγουδούσα.
Το Υπόγειο: Θυμάσαι την πρώτη φορά που τραγούδησες σε κοινό; Πώς ήταν η εμπειρία;
Η πρώτη-πρώτη-πρώτη φορά ήταν ο Αρχηγός του Μάνου Λοίζου σε σχολική εορτή (μάλλον της 17 Νοεμβρίου) στο δημοτικό (μάλλον 5η-6η δημοτικού). Μια ζέστη στα μάγουλα ένιωθα και λες και η φωνή μου δεν ήταν δική μου, ένιωθα λες και εγω είμαι ένα βάζο, που ξαφνικά ανοιξε το καπάκι και ξεπήδησε αυτό το πλάσμα, η φωνή μου, απο μέσα, κι έκανε ό,τι ήθελε. Δεν είχα άγχος. Ήμουν απλά συγκινημένη για την ιστορία που έλεγε το τραγούδι και μέσα μου ένιωθα την Χάρις Αλεξίου να το λέμε μαζί.
Το Υπόγειο: Ποιες είναι οι πιο μεγάλες χαρές που σου έχει αφήσει η διαδρομή σου στη μουσική και ποιες οι πιο μεγάλες πικρίες, παράπονα;
Όλα είναι δρόμος, ο δρόμος έχει και χαρές και λύπες, μην αρχίσω τωρα τις ιστορίες ή τα παράπονα, θα γράψουμε βιβλίο! Η μεγαλύτερη χαρά πάντα είναι να σου λέει κάποιος τι σημαίνει για αυτόν η δική σου δουλειά και πώς του φτιάχνει την ζωή του πιο όμορφη.
Το Υπογείο: Γενικώς, τι σημαίνει η μουσική για σένα;
Η μουσική ειναι η ζωή μου, ο αέρας που αναπνέω, τα πάντα.
Το Υπόγειο: Ποια είναι τα επόμενα βήματά σου; Να περιμένουμε συναυλίες που θα παρουσιάσουν και θα στηρίξουν το “Aristophobia Nervosa”;
Να περιμένετε νέα πολύ πολύ ενδιαφέροντα, αν μη τι άλλο μόλις επέστρεψα απο 2 μακρινά ταξίδια, ένα στο Zhoushan της Κίνας για το Can Festival και ένα στην Βρέμη της Γερμανίας για το JazzAhead! Tις προηγούμενες μέρες πήρα μέρος σε αρκετά πάνελ, σε ένα μάλιστα και ως moderator στο Athens Music Week, όπου γνώρισα τρομερά πλάσματα και δημιουργήθηκαν πανέμορφες συνεργασίες, οπότε να περιμένετε πολλά! Για συναυλίες δεν μπορώ να πω τίποτα ακόμα, ως προείπα δεν νιώθω ευπρόσδεκτη εδώ και δεν θα προσπαθήσω να επιδιώξω κάτι, αν προκύψει κάτι, θα το αποφασίσουμε όταν έρθει η ώρα του – σίγουρα όμως την μουσική μας θα την παρουσιάσουμε, και μάλιστα πολύ μακρια..
Το Υπόγειο: Λία σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
