Logout
Τον Μάιο του 2019, ο Logout μας έδωσε το εξαιρετικό concept άλμπουμ "N91°", ένα ονειρικό ταξίδι σε μαγικές συντεταγμένες και αχαρτογράφητα νερά, ένα synth-based διαμαντάκι που αρκούντως αγαπήσαμε και τιμήσαμε εδώ στο Υπόγειο (check album review - check track by track by Logout).
Ένα χρόνο και κάτι μήνες αργότερα, ο Αθηναίος -με βάση το Άμστερνταμ- μουσικός επιστρέφει με τον 4ο κατά σειρά δίσκο του, τον πρώτο ελληνόστιχο, ονόματι "ΕΔΩ/ΕΚΕΙ". Κυκλοφόρησε στις 16 Οκτωβρίου, από την Ολλανδική Tiny Room Records και την ελληνική B-Otherside. Και είναι και αυτό το δισκογράφημα του Logout όμορφο και καλογραμμένο, τρυφερό και συγκινητικό.
To "γύρισμα" στον ελληνικό στίχο έρχεται ομαλά και φυσικά, ούτως ή άλλως μιλάμε για τραγούδια που ο μουσικός είχε χρόνια στην φαρέτρα του - κάποια τα παρουσιάζε και σε συναυλίες του τα προηγούμενα χρόνια. Τα synths εξακολουθούν και έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και, μαζί με τη διακριτική παρουσία της κιθάρας, κατορθώνουν ξανά να δημιουργήσουν συμπαγείς αιθέριες ατμόσφαιρες, μόνο που αυτή τη φορά οι δυτικόμορφες pop φόρμες αγκαλιάζουν την ελληνική μουσική ρίζα και την ντόπια ηχητική παρακαταθήκη. Ο συγκερασμός είναι απόλυτα επιτυχημένος και εν γένει απολαυστικός. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου, με πολιορκητικούς κριούς τον "Κώστα" (με τη συμμετοχή στα φωνητικά της Nalyssa Green), την "Φίλη" (με ένα επικό, φαρμακερό, αξέχαστο, σχεδόν 3λεπτο, κλείσιμο) και το προσωπικό αγαπημένο "Παράθυρα", συνθέτουν ένα εξαιρετικό LP, που -χωρίς να πιεστεί ή να ιδρώσει διόλου, χωρίς ίχνος κόπου και άγχους- κατορθώνει να κερδίσει τον ακροατή και να τον βυθίσει στην ξεχωριστή και πρωτότυπη υπόστασή του. Κατορθώνει να τον τηλεμεταφέρει από το "ΕΔΩ" στο "ΕΚΕΙ" και τούμπαλιν, στο κάθε "ΕΔΩ" και στο κάθε "ΕΚΕΙ" που επωάζει και κουβαλάει μέσα του ο καθένας.
Με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου, o Logout επιστρέφει στο Υπόγειο για μία συνέντευξη. Τον ευχαριστούμε θερμά...
ΕΔΩ/ΕΚΕΙ (out 16/10)
Written, recorded and produced by LOGOUT
All instruments by LOGOUT
Additional vocals on tracks 6, 7 and 8 by Nalyssa Green
Violin on track 6 by Kalliopi Mitropoulou
Additional synths on tracks 1, 2 and 8 by Orestis Petrakis
Mastering by Vassilis Dokakis
Cover art by metaphor(m)s
Το Υπόγειο: Logout σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Καταρχάς πού σε βρίσκουμε και πού ζεις την πρωτόγνωρη κατάσταση της πανδημίας; Στα μέρη μας ή Ολλανδία;
ΕΔΩ/ΕΚΕΙ με βρίσκετε. Είναι παντού μια πολύ δύσκολη εποχή.
Το Υπόγειο: Μεγάλη κουβέντα έχει γίνει -και δικαιολογημένη κατά τη γνώμη μας- για τον αντίκτυπο της όλης κατάστασης στους μουσικούς και την επιβίωσή τους. Ποια η γνώμη και η θέση σου στο ζήτημα;
Είναι πάρα πολύ δύσκολοι καιροί για τους εργαζομένους στο χώρο της μουσικής, όπως περιγράφηκε και στην πρόσφατή ανακοίνωση μεγάλης μερίδας του κλάδου (εδώ η ανακοίνωση). Ελπίζω να δοθούν σύντομα ουσιαστικές απαντήσεις στα αιτήματα αυτά και στα μεγάλα προβλήματα που παρουσιάζονται.
Εώς τότε η υποστήριξη καλλιτεχνών σε αυτήν την περίοδο είναι ίσως ακόμα πιο σημαντική, παραδείγματος χάρη με τους τρόπους που παρέθεσε και ο Αντώνης στο χτεσινό (15/11) του αναλυτικό κείμενο επί του θέματος (εδώ το κείμενο του Αντώνη Kωνσταντάρα στο Vice).
Το Υπόγειο: Από τις 16 Οκτωβρίου κυκλοφορεί το νέο σου άλμπουμ “ΕΔΩ/ΕΚΕΙ”. Είναι μία σαφής αναφορά στο κυριολεκτικό αλλά και συναισθηματικό δρομολόγιο Άμστερνταμ/Αθήνα; Και είναι και οι “Τρίτες”, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, μία κατάθεση σχετιζόμενη με αυτό;
Κάποια κομμάτια, ειδικά οι Τρίτες, η Φίλη, ο Κώστας σίγουρα έχουν επηρεαστεί έντονα από τον φάκελο «ξενιτιά». Αλλά η, κάπως επίπονη, απόσταση από διάφορα μέρη και πρόσωπα κυριαρχεί και στα άλλα κομμάτια. Παρ΄ ότι λίγο επίπονο όμως, είναι σχετικά όμορφο ανθρώπινο χαρακτηριστικό το ότι, εν αντιθέσει ίσως με τα περισσότερα υπόλοιπα ζωάκια, μπορούμε να προσκολλόμαστε τόσο πολύ σε μέρη στα οποία δεν είμαστε και πρόσωπα και πράγματα τα οποία δε βλέπουμε.
Το Υπόγειο: Με θυμάμαι στα 90’s φοιτητή σχεδόν 5 χρόνια στο Λονδίνο. Το πιο δύσκολό μου ήταν αυτό το πάνω-κάτω, το “εδώ-εκεί” Είναι κάτι που έχεις νιώσει κι εσύ;
Το πρότζεκτ ΕΔΩ/ΕΚΕΙ υπήρχε από το 2015 και από τότε έχω ακούσει πολλούς φίλους να περιγράφουν κάτι ανάλογο. Το ότι δεν μπορούν ποτέ να είναι πλήρως σε ένα μέρος, είτε εδώ, είτε εκεί, γιατί το μισό τους μυαλό, οι μισές τους έγνοιες και η μισή τους καρδιά είναι αλλού. Αυτό μου επιβεβαίωνε μέσα μου ότι σαν πυρήνας δίσκου το θέμα αυτό χτυπάει σε μία σχετικά κοινή εμπειρία όσων βρέθηκαν μακριά από τον τόπο που μεγάλωσαν.
Το Υπόγειο: Γενικά πώς βιώνεις τη διαμονή σου στο εξωτερικό και πώς προέκυψε η απόφασή σου να φύγεις;
Μεγάλη ερώτηση, «θα πούμε ένα αχ».
Το Υπόγειο: Έχοντας παραστεί σε μία συναυλία σου, γνωρίζω πως τα ελληνικά δεν είναι κάτι που ήρθε τώρα-τελευταία, προϋπήρχε μέσα σου καιρό. Το ερώτημα είναι γιατί τώρα - με την έννοια πώς προέκυψε η εσωτερική ανάγκη να αποτυπωθούν τα ελληνόστιχα κομμάτια σου σε ένα άλμπουμ στην παρούσα φάση;
Ισχύει, το Αερικό γράφτηκε κάπου το 2008 και είχε ανέβει και στο myspace ενώ τον Κώστα και το Γκρι το λέμε με τη Nalyssa χρόνια τώρα (9). Ένιωθα ότι τα χρωστούσα αυτά τα κομμάτια, περισσότερο από άλλα αγγλόφωνα που περιμένουν στις λίστες μου και επίσης ένιωθα ότι όταν συμπληρώθηκε η ομάδα των εννιά αυτών κομματιών, με τις Τρίτες, θεώρησα ότι υπήρχε πλέον ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό κόνσεπτ και ότι πρέπει να γραφτούν πια.
Το Υπόγειο: Πέρσι είχες “κατέβει” Υπόγειο για ένα track by track στο N91, οπότε γνωρίζεις για τα καλά το κόλλημά μου με τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια... Θα ήθελα ένα back story για το αγαπημένο μου κομμάτι από το νέο άλμπουμ, τα “Παράθυρα”. Πότε και πώς γράφτηκε το τραγούδι;
Γράφτηκε κάπου το 2011 και είναι ένα απ’ τα κομμάτια που πραγματικά είχα την αίσθηση ότι γράφτηκε μόνο του. Βγήκαν μια και έξω όλοι οι στίχοι με τη συγκεκριμένη μελωδία ενόσω ήμουν εκτός σπιτιού, πράγμα αρκετά σπάνιο.
Δεν είχε γίνει κάτι κοντινό σαν back story, αλλά πάντα με (μας;) στριφογυρίζει το θέμα της πλάνης και της τραγικής αναζήτησης μιας αντικειμενικής οπτικής γωνίας και μιας απάντησης στο αν «είναι αρκετά, μόνο αυτά».
photo by Marie Panagie
Το Υπόγειο: Παρούσα και στο “ΕΔΩ/ΕΚΕΙ” η Nalyssa Green, που κάνει φωνητικά στον “Κώστα” και στο “Γκρι”. Πότε πρωτογνωρίστηκατε και τι θυμάσαι από την πρώτη σας αυτή γνωριμία; Έχετε ποτέ σκεφτεί -εκτός από την κοινή συναυλία του Δεκεμβρίου- να βγάλετε και έναν δίσκο μαζί;
Γνωριστήκαμε μετά από ένα λάιβ της γύρω στο 2010 και κατ’ ευθείαν ξεκινήσαμε να συζητάμε κοινά πρότζεκτ. Ακόμα και το Bayorsai από τον προηγούμενο δίσκο είχε βγει αρχικά για ένα πρότζεκτ που ξεκινήσαμε τότε. Το Αιγάλεω, τα Παράθυρα, το Γκρι και ο Κώστας ήταν να είναι σε ένα συνεργατικό EP που παλέψαμε γύρω στο 2014 αλλά τελικά βγάλαμε τα κομμάτια με άλλες μορφές αργότερα.
Από τότε έως τώρα, πάντα συζητάμε και για καινούργιες συνεργατικές ιδέες, μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρουμε και ολόκληρο συνεργατικό δίσκο.
Το Υπόγειο: Ακούγοντας το άλμπουμ σαν σύνολο, λαμβάνω μία προσέγγιση/αίσθηση νοσταλγική και παλλαϊκή, συγχρόνως όμως σύγχρονη, τωρινή. Συμμερίζεσαι αυτήν την εντύπωσή μου και, αν ναι, προέκυψε τυχαία -στην πορεία- ή ήρθε “εκ προ μελέτης”;
Ναι αυτά τα κομμάτια έχουν κάτι το «κλασσικό», και γι’ αυτό τα μάζεψα μαζί και τους δόθηκε και το αντίστοιχο artwork. Μ’ άρεσε σαν κόνσεπτ το ότι θα μπορούσαν να ‘χουν γραφτεί και το 1920. Παίζει λίγο έτσι με την ιδέα ότι οι βασικές μας συναισθηματικές συνθήκες δεν πολυαλλάζουν, παρ’ όλες τις συνεχείς καινοτομίες μας. Οι Ιταλοί έχουν μια σχετικά αφοριστική αλλά ενδιαφέρουσα έκφραση που λέει ότι «όλα πρέπει ν’ αλλάξουν ώστε όλα να μείνουν τα ίδια».
Το Υπόγειο: Πότε ξεκίνησες να γράφεις τραγούδια και να τραγουδάς και ποιες είναι οι πρώιμες μουσικές καταβολές/επιρροές σου;
Κάπου το 2000 μαζί με τα πρώτα μαθήματα κιθάρας, ξεκίνησαν να βγαίνουν ιδέες από αυτοσχεδιασμούς που μ’ άρεσαν και τις κράταγα. Τα τρία μεγάλα πρώιμα κολλήματα ήταν Metallica γυμνάσιο – Radiohead λύκειο – Bright Eyes αργότερα, με τα δύο τελευταία να παραμένουν κεντρικές επιρροές.
Το Υπόγειο: Πέρα από το να δημιουργείς τη δική σου μουσική, έχω καταλάβει πως είσαι και πολύ δραστήριος ακροατής. Τι ακόυς αυτόν τον καιρό, τόσο από τη διεθνή σκηνή όσο και από την εγχώρια;
Ισχύει, το να μελετάς τις αντιδράσεις σου όταν ακούς ένα καινούργιο τραγούδι βοηθάει στο να φανταστείς πως μπορεί να αντιδράσουν άλλοι όταν ακούσουν και τα δικά σου τραγούδια. Επίσης θεωρώ κάτι σαν ελάχιστη ανταπόδοση προς τον καλλιτέχνη, αν κάτι μου έκανε ένα εσωτερικό γκελ κάπως να του το γνωστοποιήσω αν μπορώ και να το κοινοποιήσω σε περίπτωση που θα αρέσει και σε κάποιον άλλο.
Αυτόν τον καιρό βγήκαν πολύ ωραία άλμπουμ από την Adrianne Lenker και τον Matt Berninger στο εξωτερικό και από τη Δεσποινίς Τρίχρωμη, τη Sophie Lies, τους Echo Tides, τον Κτίρια τη Νύχτα και τον Evankelo στο εσωτερικό.
Το Υπόγειο: Πόσο σου έχουν λείψει οι συναυλίες; Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις πάει ever;
Λείπουν οι συναυλίες πάρα πολύ. Νομίζω ότι την πρώτη φορά που είδα τους Radiohead το 2012 ήταν σαν να έχω χάσει το κεφάλι μου.
Αλλά επειδή μου αρέσουν και οι κάπως μικρότερης κλίμακας συναυλίες πολύ επίσης, την πρώτη φορά που είδα Larry Gus το 2014 στο Amsterdam, είχα πάθει κάτι αντίστοιχο και δεν πίστευα πως ένα live στηριζόμενο στα sample μπορεί να ‘χει τόση ενέργεια. Το ότι δεν ένοιαζε κανέναν από το κοινό το ότι ο Larry Gus τραγουδούσε επί 10 λεπτά «και χώρισέ με παράτησέ με» στα ελληνικά ήταν επίσης μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη – ότι ίσως δεν πειράζει, αν οι στίχοι είναι στα ελληνικά αν είναι τόσο ενδιαφέρουσα η εκτέλεση. Αντίθετα ίσως προσθέτει ιδιαιτερότητα στο αποτέλεσμα.
Το Υπόγειο: Logout σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παρουσία σου στο Υπόγειο, μα πάνω απ’όλα για τις μουσικές που μοιράζεσαι μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια.
Εγώ ευχαριστώ, πιστεύω ότι είναι πραγματικά πολύ σημαντικό αυτό που κάνετε εκεί στο Υπόγειο για την εξέλιξη της ανεξάρτητης εγχώριας μουσικής.
