Sediment Bruise
Μιχαήλ-Άγγελος Νικολαϊδης
photo by Κωνσταντίνος Κουγιουμτζής
Με αφορμή την δημιουργία και την κυκλοφορία του μουσικού ντοκιμαντέρ “Bruised. Or The Importance of Falling Loudly”, που ακολουθεί την μπάντα των Sediment Bruise σε μια 10ήμερη περιοδεία στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη, το Υπόγειο με χαρά καλωσορίζει τον Μιχαήλ-Άγγελο Νικολαϊδη (πλήκτρα, φωνητικά), ο οποίος ήταν και ο δημιουργός του φιλμ. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 24 του περασμένου Μαίου στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του In-Edit Festival, ενώ -όπως θα διαβάσετε παρακάτω- μέσα στο επόμενο διάστημα το περιμένουμε και σε άλλες πόλεις.
Υπενθυμίζουμε πως η μπάντα από τη Θεσσαλονίκη, τον περασμένο Νοέμβριο μας έδωσε ένα καταπληκτικό extended play, το “Heterentropy”.
Το Υπόγειο: Μιχαήλ-Άγγελε σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Αφορμή για την κουβέντα μας το μουσικό ντοκιμαντέρ που δημιούργησες για την μπάντα, το “Bruised. Or The Importance of Falling Loudly”. Πώς πρωτοήρθε η ιδέα και ποια η ανάγκη που οδήγησε στη δημιουργία της ταινίας;
Ευχαριστούμε για την πρόσκληση. Η ιδέα για την δημιουργία του ντοκιμαντέρ προήλθε από τους cinematographers της ταινίας, Θωμά Ματθαίου και Γιώργο Παπανικολάου, οι οποίοι είχαν παρακολουθήσει από κοντά την παρουσίαση του 3ου μας δίσκου, In-Between, στην Αθήνα το 2019, και στο άκουσμα ότι η μπάντα θα περιοδεύσει στις χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης, εντυπωσιάστηκαν και θέλησαν να καταγράψουν όλη αυτή την εμπειρία. Η ανάγκη για την μετέπειτα δημιουργία του ντοκιμαντερ τροφοδοτήθηκε από τα δύσκολα χρόνια της πανδημίας, όπου πολλές μπάντες διαλύθηκαν (φτάσαμε κι εμεις κοντά), όποτε θέλαμε να δείξουμε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες του να συντηρείς μια DIY μπάντα, θέλωντας με αυτό τον τρόπο να δώσουμε θάρρος στους εαυτούς μας και σε φίλους-συναδέλφους καλλιτέχνες, προκειμένου να συνεχίσουμε να παράγουμε τέχνη no matter the difficulties.
Το Υπόγειο: Περί τίνος περίπου πρόκειται; Πείτε μας λίγα λόγια για το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ, χωρίς spoiler :) .
Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό φιλμ διάρκειας 28 λεπτών, που αποτυπώνει την δίψα 6 ανθρώπων να συνεχίσουν να κάνουν την τέχνη τους, παρα τις συνεχείς δυσκολίες που η πραγματικότητα ρίχνει στον δρόμο τους... Ένα ταξίδι στους δύσβατους βαλκανικούς δρόμους, με πολλές λακούβες, που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη, τελειώνει πάλι εδώ, και υπενθυμίζει ότι το να συνεχίζεις να υπάρχεις σαν μπάντα στην Ελλάδα,είναι από μόνο του ένα επίτευγμα, ανεξάρτητα από το αν έρθει η επιτυχία (το σύνηθες είναι να μην έρχεται)...
Το Υπόγειο: Μιχάλη είσαι ο δημιουργός και ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ - ποια ήταν η προσέγγιση και η ματιά που υιοθέτησες;
Ήθελα να δείξω τα πράγματα ωμά, ρεαλιστικά, ακριβώς όπως είναι, χωρις φιοριτούρες και περιτυλίγματα καθωσπρεπισμού και ευγένειας. Παράλληλα όμως, ήθελα το όλο φιλμ να περιέχει και έναν ανθρώπινο χαρακτήρα. Γι’ αυτό φρόντισα να υπάρχει ένας ηθικός άξονας γύρω από τους ανθρώπους που απαρτίζουν τη μπάντα και το struggle τους να συνδυάσουν καθημερινές ζωές με την προσπάθεια για αναγνώριση, εμπλουτίζοντας το με στιγμές χιούμορ (που υπάρχουν άφθονες), απογοήτευσης (σταθερός συνοδοιπόρος μας τα τελευταια 25 χρόνια...) αλλά και αυθεντικών ανθρώπινων στιγμών, όπως όταν ο διοργανωτής μιας εκ των συναυλιών, μας προσκάλεσε μετά το πέρας της συναυλίας να ανάψουμε κεριά στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας του Colectiv, εκεί όπου έχασε σχεδόν όλους τους φίλους του, περιγράφοντας το ως «Την μέρα που πεθάναμε όλοι» (μεταφρ. «The day we died»). Όταν σου συμβαίνουν τόσο συγκλονιστικά πράγματα, σκύβεις το κεφάλι με δέος και σεβασμό και υποκλίνεσαι στη δύναμη της μουσικής που ενώνει ανθρώπους πέρα από εθνικότητες, ιδεολογίες, κοινωνικές τάξεις.
Το Υπόγειο: Πόσο εύκολο ήταν το όλο εγχείρημα; Έχεις δοκιμάσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν;
Είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με ντοκιμαντέρ. Το εγχειρημα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Κάτι η απειρία, κάτι οι αντικειμενικές δυσκολίες να κινηματογραφίσεις έξι άτομα σε ένα road trip 10 ημερών, γίνανε αρκετά λάθη τόσο κάτα την προπαραγωγή, όσο και στα γυρίσματα. Εκεί όμως που πραγματικά τα πράγματα φτάσανε σε οριακό σημείο, ήταν κατά το post-production, όπου το ντοκιμαντερ πέρασε κυριολεκτικά από δυο γραφεία παραγωγής, προτού φτάσει στα χέρια μου και υλοποιηθεί εν τέλει από τους συνεργάτες της MANIK FILMS. Έγινα σίγουρα σοφότερος στο κομμάτι της εμπιστοσύνης (ή μη) συνεργατών και το θεωρώ άθλο ότι καταφέραμε εν τέλει να παράξουμε ένα τελικό αποτέλεσμα με δυναμική να προβάλεται σε διεθνή φεστιβαλ.
Το Υπόγειο: Το “Bruised” έκανε πρεμιέρα στο “In-Edit Festival” της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Μάιο. Πώς πήγε και ποιο το feedback που λάβατε;
Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό να βλέπεις ένα έργο για το οποίο έχεις μοχθήσει τόσο πολύ, να προβάλεται στην κινηματογραφική αίθουσα. Είναι ένα είδος καλλιτεχνικής ολοκλήρωσης. Πήγε αρκετά καλά, πήρε καλές κριτικές από έγκριτα κινηματογραφικά blogs, ενώ όσοι το παρακολούθησαν ένιωσαν τα συναισθήματα που θέλαμε να νιώσουν, γελάσαν εκεί που περιμέναμε να γελάσουν, συγκινήθηκαν εκεί που έπρεπε να συγκινηθούν, και πήραν τις πληροφορίες που έπρεπε να πάρουν, χωρίς να τους κουράσουμε με μια μεγάλη, χωρις λόγο, διάρκεια. Κερασάκι στην τούρτα, αμέσως μετά το πέρας της προβολής, οι Sediment Bruise έδωσαν συναυλία εντός της κινηματογραφικής αίθουσας. Μια μοναδική εμπειρια που θα την θυμόμαστε για πάντα.
Το Υπόγειο: Πώς μπορούμε όσοι δεν ήμασταν εκεί να δούμε το “Bruised”; Θα ακολουθήσουν άλλες προβολές σύντομα;
Σκοπεύουμε να επαναλάβουμε αυτό που έγινε στα πλαίσια του In-Edit Festival (προβολή του ντοκιμαντέρ, ακολουθούμενη από συναυλία των Sediment Bruise) και σε άλλους κινηματογράφους ανά την χώρα. Αθήνα, Ιωάννινα, Κέρκυρα, Πάτρα είναι στα σχέδια μας, αλλά δεν θέλω να πω κάτι άλλο, γιατί ειναι εξαιρετικά δύσκολο να κανονίσεις το οποιοδήποτε event όταν το κάνεις αποκλειστικά με τις δικές σου δυνάμεις.
Το Υπόγειο: Στα καθαρά μουσικά, πώς σας βρίσκουμε; Τον περασμένο Νοέμβριο μας δώσατε το εξαιρετικό extended play “Heterentropy”. Υπάρχουν νέα τραγούδια - σχέδια για κάποια νέα κυκλοφορία;
Υπάρχουν αρκετές ιδέες, που ανυπομονούμε να δουλέψουμε όλοι μαζί στο στούντιο. Λογικά προς το τέλος της χρονιάς θα ξαναμπούμε στο στούντιο να δουλέψουμε το καινούργιο υλικό. Έχουμε αρκετά φιλόδοξες ιδέες και θέλουμε να τις υλοποιήσουμε στο έπακρο, οπότε ίσως χρειαστεί λιγος παραπάνω χρόνος, αλλά με καλή οργάνωση όλα γίνονται. Ελπίζουμε να τα ξαναπούμε δισκογραφικά μέσα στο 2025.
Το Υπόγειο: Ζωντανές εμφανίσεις; Έχετε προγραμματίσε κάποιες συναυλίες για το επόμενο χρονικό διάστημα;
Για το επόμενο χρονικό διάστημα, σχεδιάζουμε επιλεγμένες εμφανίσεις σε κινηματοθέατρα, όπου θα προβάλεται το Bruised και στην συνέχεια θα ακολουθεί live των Sediment Bruise. Δεν σου κρύβω ότι θα θέλαμε πολύ να σαπορτάρουμε και κάποιους διεθνείς καλλιτέχνες που έρχονται στα μέρη μας, γίνονται κάποιες επαφές, αλλά δεν περνάει αποκλειστικά από το χέρι μας. Επιπλέον, στο κομμάτι του να επιλεγείς ως support act, όντας μια μπάντα από την Θεσσαλονίκη, έχουμε μεγάλο disadvantage συγκριτικά με τις Αθηναΐκές μπάντες, τόσο για λόγους απόστασης όσο και local following (λογικό), οπότε γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, αλλά δεν σταματάμε ποτέ να ελπίζουμε.
Το Υπόγειο: Μιας και μιλάμε για live και το συναυλιακό Καλοκαίρι είναι ήδη σε εξέλιξη, θα πάτε σε κάποια συναυλία αυτόν τον καιρό; Υπάρχει κάποιο όνομα από αυτά που θα έρθουν που σας τράβηξε την προσοχή;
Μολις γυρίσαμε από την συναυλία των Arcade Fire στο Μιλάνο, όπου παρουσίασαν αυτούσιο το Funeral, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, σε ένα χορταστικότατο live διάρκειας 2 ωρών. Δυστυχώς σπάνια έρχονται τέτοιες μπάντες πλέον στην Ελλάδα, εννοώντας μπάντες στα ντουζένια τους (ή κοντα σε αυτά) με ενεργή δισκογραφία και πράγματα να πουν στο τώρα. Οπότε όσοι θέλουμε να δούμε κάτι διαφορετικό, αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε στο εξωτερικό. Είδαμε επίσης και Pulp, The Smile, Ride σε ένα παράταιρο, πλην ιδιαιτερα ενδιαφερον και διασκεδαστικό live -ειναι οξυμωρο να πρέπει να δεις τους shoegaze Ride με ντάλα τον ήλιο, καπάκι τις μουσικές διάννοιες Yorke και Greenwood να προσπαθούν να δώσουν ατμοσφαιρα σε ένα κοινό που κακά τα ψέμματα κυρίως κατηφόρησε στην πλατεία νερού για την νοσταλγία των Pulp. Μην παρεξηγηθώ, καραγουστάραμε, αλλά η κριτική ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Θα θέλαμε οι επιλογές να γίνονται περισσότερο με μουσικά κριτήρια, αλλά και πάλι, their money, their game, οπότε ο λόγος μας περιττεύει.
Το Υπόγειο: Μιχαήλ-Άγγελε σε ευχαριστούμε πολύ και σας συγχαίρουμε για τις υπέροχες μουσικές σας όλα αυτά τα χρόνια!
Εμείς σας ευχαριστούμε που παρέχετε την πλατφόρμα προκειμένου οι μουσικές μας να βρίσκουν τον δρόμο τους.
photo by Dimitris Zampos
