Serafim Tsotsonis
Ακούγοντας το πρώτο του άλμπουμ “Peak” πίσω στο 2006, καταλάβαινε κανείς πολύ εύκολα πως ο Σεραφείμ Τσοτσώνης ζει και γράφει μουσική μέσα σε ένα δικό του παράλληλο μουσικό σύμπαν ή μάλλον καλύτερα, σε μια τελείως άλλη μουσική πραγματικότητα. Έντεκα χρόνια πριν, κομμάτια όπως το “Wood Street” και το “Royal Observer”, αποδείκνυαν πως η μουσική του χωρούσε μέσα της αναρίθμητα γεγονότα ζωής, πατήματα πλήκτρων στο πιάνο, ωρών κούρασης σε στούντιο ηχογραφήσεων, αλλά -πάνω από όλα- συναισθήματα. Το 2009, ακολουθεί ίσως το άλμπουμ που τον καθιέρωσε στο κοινό αυτού του είδους της μουσικής, πάντα στην τόσο σημαντική Klik Records. Το “So This is Heaven” ήταν το άλμπουμ που περιείχε τραγούδια όπως τα “Is“ και “She”, που εδραίωσαν και χαρακτήρισαν τον ήχο του Σεραφείμ για τη συνέχεια και μέχρι το σήμερα. Το κινηματογραφικό και άκρως θεματικά τοποθετημένο “Beautiful People” δυο χρόνια μετά, είναι ένα άλμπουμ για τους λάτρεις της κινηματογραφικής φαντασίας και τοποθετείται ανάμεσα σε εκείνα που μπορεί να μην έτυχαν ραδιοφωνικής υποστήριξης, νοηματοδότησαν όμως αυτό που λέμε τέχνη. Γιατί τέχνη δεν μπορεί να λέγεται ο,τιδήποτε φτιαγμένο βιαστικά και χωρίς ψυχή.
... Και δεν υπήρξε δημιουργία του Σεραφείμ δίχως ψυχή. Συνεχίζοντας τη μικρή αναδρομή στα πεπραγμένα του δημιουργού και ερχόμενοι στο σήμερα, το 2016 κυκλοφορεί η πιο πρόσφατη δουλειά του με τίτλο “She Swims”. Ένα άλμπουμ εμπειριών στην κυριολεξία, μια συλλογή ήχων και εικόνων που κράτησε μέσα του από την παιδική του ηλικία και την περιοχή στην οποία μεγάλωσε, άγγιξε για πρώτη φορά το πιάνο και τελικά σήμερα θα αποτελέσει μια στάση που θα του δώσει δύναμη για τη συνέχεια, όπως ο ίδιος μας λέει. Παιδικά καλοκαίρια, μουσικά ντυμένες αναμνήσεις που ήρθαν μαζεμένες σε έναν δίσκο με αφορμή την επίσκεψη του στο ορεινό χωρίο του Φενεού Κορινθίας. Μπορεί η dream electronica των τριών πρώτων δίσκων να ήταν μια μουσική κατηγοριοποίηση. Τώρα, ο Καλλιτέχνης φέρνει το ίδιο το όνειρο στο επίκεντρο, αναγκάζοντας κάθε ακροατή -θέλοντας και μη- να πλάσει μόνος του ένα όνειρο. Τα “Cold Naive” και “Dragonflies” φέρνουν μετά από πέντε χρόνια απουσίας, τις ίδιες μνήμες για όσους αγαπήσαμε τις μουσικές του. Η ίδια νοσταλγική διάθεση, η ίδια γλυκύτητα, η γνωστή ειλικρίνεια στη γραφή και τελικά το ίδιο αποτέλεσμα: ένα αληθινό έργο τέχνης. Το “She Swims” με τις μαγικές ορχηστρικές του συνθέσεις, μας υπενθύμισε πως “ταλέντο” λέγεται αυτό το μαγικό κάτι που κάποιοι άνθρωποι έχουν μέσα τους και όταν ασχοληθούν σοβαρά μαζί του, μπορεί να δώσει θεϊκές δημιουργίες.
Για τον Σεραφείμ, τα πιο σημαντικά πράγματα στη μουσική του ζωή είναι να μπορεί να ονειρεύεται και να έχει το δικαίωμα να μοιραστεί το όνειρο με άλλους ανθρώπους. Τι θα ήμασταν άλλωστε χωρίς μοίρασμα και αλληλεπίδραση; Απομονωμένοι θησαυροί σε κάποιες στείρες άκρες σκοτεινών δωματίων. Αυτός είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη και του Καλλιτέχνη Σεραφείμ Τσοτσώνη, να παρατηρεί τους γύρω του, να τους ακούει και να φωτίζει τα σκοτάδια. Παρακάτω, διαβάστε την ιδιαίτερα φιλική και ζεστή συνέντευξη που μας παραχώρησε ο μουσικός και νιώστε το αίσθημα οικειότητας που προσφέρει αυτός ο Άνθρωπος σε όποιον μιλά μαζί του.
Η πρόσφατη εμφάνιση του Τσοτσώνη στο ίδρυμα πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος με full band οκτώ μουσικών, άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων στον ίδιο και σε όσους είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν. Πρόκειται να ακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες μέσα σε Οκτώβριο και Νοέμβριο όπως μας αποκάλυψε, ενώ ήδη βρίσκεται σε πορεία δημιουργίας της νέας του, πέμπτης κατά σειρά, ολοκληρωμένης δουλειάς. Ανυπομονούμε !
Το Υπόγειο: Γεια σου Σεραφείμ, ιδιαίτερη η τιμή για το Υπόγειο να σε έχουμε εδώ για μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να ασχολείται με τη μουσική και τι ακριβώς ήταν αυτό ;
Όταν ήμουν περίπου 9 χρονών ζήτησα από τους γονείς μου να ξεκινήσω πιάνο. Ο ήχος αυτού του οργάνου με συγκινούσε από πολύ μικρό παιδί. Τότε ήταν δύσκολες εποχές άλλα όμορφες, το πιάνο ήταν πολύ ακριβό και δεν ήταν εύκολο να τ’ αγοράσεις … αλλά να σου πω την αλήθεια ήταν το μόνο πράγμα που γέμιζε την ψυχή μου. Οι γονείς μου το είχαν καταλάβει και κάποια στιγμή κατάφεραν να μου το πάρουν. Αυτή τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησα και τα πρώτα μου live, όχι έξω σε μαγαζιά αλλά στο σαλόνι του σπιτιού μας και συνήθως τα έκανα κάθε τέλος του μήνα, που η γιαγιά και ο παππούς έπαιρναν τη σύνταξή τους :) . Μετά από 6 χρόνια αγόρασα το πρώτο μου synth (Yamaha), μια κονσόλα και ένα ζευγάρι ακουστικά. Στο σαλόνι είχαμε μια GRUNDIG τηλεόραση, έβαζα το synth στις καρέκλες, έβλεπα ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ, έκλεινα τον ήχο της τηλεόρασης και προσπαθούσα να γράψω μουσική με τις εικόνες που έβλεπα. Μετά την ηχογραφούσα σ’ ένα κασετόφωνο και αργότερα σ’ ένα οκτακάναλο. Έτσι ξεκίνησα ...
Το Υπόγειο: Πού μεγάλωσες, πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Τι μουσικές άκουγες ως έφηβος και ποιος ήταν ο πρώτος σου αγαπημένος δίσκος;
Μεγάλωσα στο Βέλο ένα χωριό έξω από την Κόρινθο. Για μένα ήταν μαγικά. Το χειμώνα ήταν λίγο βαρετά αλλά είχα τη μουσική, την αδερφή μου και τους φίλους μου. Τα καλοκαίρια τα πρωινά μ’ ένοιαζε να δουλεύω γιατί έβγαζα λεφτά και έτσι αγόραζα τα μηχανήματα και τους δίσκους που ήθελα. Τ’ απογεύματα παίρναμε τα ποδήλατα με τους φίλους μου και πηγαίναμε για μπάνιο στο διπλανό χωριό τη Νεράντζα, ωραία χρόνια... Άκουγα διάφορα στυλ μουσικής. Μου άρεσε πολύ ν΄ ακούω ηλεκτρονική μουσική, Αmbient, New Wave, Progressive Rock και κλασική. Από ελληνική μουσική Μάνο Χατζιδάκη, Γιάννη Χρήστου, Γιάννη Ξενάκη, Vangelis, Aphrodite's Child, Άβατον, Στέρεο Νόβα και Τρύπες.
Δύο ήταν οι πρώτοι αγαπημένοι μου δίσκοι: Pink Floyd – Animals, δώρο του πατέρα μου και King Crimson - In the Court of the Crimson King, που μου τους έμαθε ο ξάδερφος μου. Θυμάμαι ότι έπαθα πλάκα όταν τους άκουσα πρώτη φορά κι εκείνος τον έβγαλε από τη δισκοθήκη του και μου τον έδωσε.
Το Υπόγειο: Τρία καθηλωτικά άλμπουμ στην Κλικ Records με πρώτο το Peak του 2006. Μίλησε μας για αυτό και τα χρόνια που πέρασες στη συγκεκριμένη δισκογραφική.
Η Κλικ Records και συγκεκριμένα οι: Γιώργος Κυριάκου, Γιάννης Κουρναζίδης, Σπύρος Παγιατάκης, Σωτήρης Γερόλυμος, Δημήτρης Αυγέρος και ο Νίκος Μπάρλας ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που αγκάλιασαν δισκογραφικά τη μουσική μου που στη συνέχεια κυκλοφόρησε σε cd. Όμορφες εποχές. Festivals, parties, κόσμος πολύς που χόρευε και το ένιωθε. Γνώρισα πολλούς καλλιτέχνες από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό, με κάποιους αργότερα συνεργαστήκαμε.
Ο ένας βοηθούσε τον άλλο, ψάχναμε τα προγράμματα που θα έκαναν καλύτερο τον ήχο μας και θα έφτιαχναν ομορφότερα αυτά που είχαμε στο μυαλό μας. Τότε το internet δεν ήταν γρήγορο όπως τώρα αλλά η μαγεία ήταν ότι ερχόμασταν πιο κοντά και μοιραζόμασταν τις γνώσεις μας ώστε όλα αυτά να μας πάνε μπροστά.
Το Υπόγειο: Τι σημαίνει για εσένα κινηματογράφος και τι σχέση έχεις αναπτύξει μαζί του όσα χρόνια γράφεις μουσική; Ας θυμηθούμε τον cinematic "Beautiful People" του 2011...
Μ' αρέσει που ο κινηματογράφος μπορεί και αναδεικνύει τις λεπτομέρειες μέσα από μια ιστορία, από πρόσωπα, από συναισθήματα. Το ίδιο κάνει και η μουσική. Αναφέρεται στο συναίσθημα, το προκαλεί, με αμεσότητα κι όχι με περιττές αναλύσεις.
Το Υπόγειο: Υπάρχει κάποια διαδικασία μέσα σου πριν γράψεις μουσική; Λειτουργείς με εμπνεύσεις της στιγμής ή πάντα θέτεις μέσα σου το θέμα και το αναπτύσσεις ;
Δεν θα έλεγα ότι σχεδιάζω πάντα το τελικό αποτέλεσμα στις συνθέσεις μου. Κινούμαι συνήθως μέσω του ενστίκτου και του αυθορμητισμού. Η ανάγκη με πάει εκεί που θέλω, είναι κάτι σαν τα ταξίδια περιπέτειας, ξέρεις πως θέλεις να εξερευνήσεις νέα μέρη, φαντάζεσαι τον τελικό προορισμό αλλά το πώς και το πού θα φτάσεις είναι πάντα μια έκπληξη. Όταν όμως κάνω την παραγωγή για άλλους καλλιτέχνες εκεί αλλάζουν τα πράγματα. Όλα είναι πολύ πιο συγκεκριμένα και είναι αναγκαίο να φανταστώ το τελικό αποτέλεσμα του ήχου.
Το Υπόγειο: Πόσο σημαντικό είναι για εσένα το πείραμα; Το να θέτεις νέες αυτόνομες βάσεις...
Η αλήθεια είναι πως το πείραμα είναι η κινητήριος δύναμη στη μουσική και όχι μόνο. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει εξέλιξη, δεν υπάρχει η ευκαιρία του να κάνεις λάθος και τα λάθη είναι αυτά που μας πάνε παρακάτω, μας οδηγούν σε ότι σημαίνει σωστό για τον καθένα.
Το Υπόγειο: "She Swims", η πιο πρόσφατη σου δουλειά με δέκα μαγευτικές συνθέσεις ορχήστρας. Πες μας περισσότερα για το τι αντιπροσωπεύει αυτό το άλμπουμ.
Η ιδέα γι΄ αυτό το δίσκο ξεκίνησε μετά από μια επίσκεψη στο ορεινό χωριό του Φενεού. Εικόνες και ήχοι μ΄ έκαναν να νιώσω έντονα στιγμές απ’ το παρελθόν. Το 2015 ξεκίνησα να μαζεύω ήχους με το recorder μου από βουνά (ορεινή Κορινθία, Λίμνη Δόξα, Φενεό) και από θάλασσα (Κορινθιακό κόλπο, Ηραίον). Παράλληλα ηχογραφούσα φυσικά όργανα, σε διάφορους χώρους, για να μπορώ να πάρω και διαφορετικές χροιές. Μετά όλα μου τα υλικά τα μάζευα και τα δούλεψα στον υπολογιστή και έφτιαξα ήχους απ΄ την αρχή γι αυτό το δίσκο. Αυτό το άλμπουμ είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια. Το σπίτι, που παραθέριζα τότε, έβλεπε θάλασσα. Έτσι τα βράδια όταν ήμουν μικρός, καθόμουν και μέτραγα τις φορές που άναβε ο φάρος στο Ηραίον “Lighthouse” και από το βάθος άκουγα τους ήχους από τις ψαρόβαρκες. Όταν βαριόμουν ξάπλωνα στις πλάκες στην αυλή και κοίταζα τον ουρανό, τ΄ αστέρια και το φεγγάρι “Moonlight”. Κάθε φορά ήταν διαφορετικό και έφτιαχνα ιστορίες στο μυαλό μου. Ένιωσα λοιπόν την ανάγκη να ντύσω μουσικά αυτές τις αναμνήσεις που υπάρχουν μέσα μου, μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω αυτό που αγαπώ και έτσι έκανα.
Το Υπόγειο: Πως βρέθηκες στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου στο Σύνταγμα; Έπαιξες και παρουσίασες και το άλμπουμ σου εκεί, πως ένιωσες;
Τον Ιανουάριο του 2017 παρουσίασα τη δουλειά μου, στην εξαιρετική σειρά Lives (St Paul's Sessions), στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου: μια ιδέα του Ανδρέα Βιολάρη και του Δημήτρη Δημόπουλου που μαζί τρέχουν την Groove Productions. Πραγματικά μπράβο τους για την ιδέα αυτή. H μοναδικότητα του χώρου νομίζω πως ταίριαξε απόλυτα με το έργο που παρουσιάστηκε. Κατά τη διάρκεια του live υπήρχε μια αίσθηση μυστικισμού και ανάτασης στην ατμόσφαιρα που αβίαστα μοιραστήκαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί, κοινό και μουσικοί.
To Υπόγειο: Μαζί με την αδερφή σου την Αγγελική το 2015, σχηματίσατε τους "Ocean Hope". Νέο project παράλληλα με ότι κάνεις ή side project; Τι ετοιμάζετε μετά από το EP του 2015;
Οι Ocean Hope είναι ένα νέο project που ξεκίνησε απ' την αδερφή μου. Μόλις άκουσα τις συνθέσεις της Αγγελικής, την παρότρυνα να συνεχίσει να γράφει.
Στη συνέχεια έγινα κι εγώ κομμάτι του project, αγκάλιασα τη δουλειά της κάνοντας την παραγωγή και παίζοντας κάποια synths. Το νέο άλμπουμ, για την ακρίβεια debut LP, θα κυκλοφορήσει σε μερικούς μήνες και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γι' αυτό.
Το Υπόγειο: Πολλά νέα παιδιά με έναν υπολογιστή μόνο, φτιάχνουν σήμερα με ευκολία τις δικές τους μουσικές. Μπορεί να θεωρηθεί αυτό σύνθεση μουσικής; Πως σου ακούγεται;
Δεν είμαι σίγουρος για το πόσο εύκολο είναι να κάνεις μουσική μόνο με έναν υπολογιστή. Ο υπολογιστής είναι το μέσο, το πώς θα τον χειριστείς κάνει τη διαφορά. Είναι θέμα φαντασίας, ευρηματικότητας αλλά και σπουδών-γνώσεων πάνω στα όργανα, στη μουσική και στον ήχο. Έχω ακούσει αριστουργήματα φτιαγμένα μόνο μ’ έναν υπολογιστή αλλά δυστυχώς έχω ακούσει και κακές απομιμήσεις μουσικής. Το ιδανικό για εμένα είναι να μπορείς να κινείσαι ανάμεσα στον υπολογιστή και στα αναλογικά όργανα. Το ένα είναι πιο εγκεφαλικό και το άλλο πιο ζεστό, πιο ζωντανό, μεταφέρει πιο άμεσα το συναίσθημα.
Το Υπόγειο: Ποιόν καλλιτέχνη του εξωτερικού ή της χώρας μας εκτιμάς πολύ; Θα ήθελες να συνεργαστείς με κάποιον για να γράψετε μαζί μουσική;
Η χώρα μας έχει υπέροχους μουσικούς και υπέροχες μπάντες. Κάποιοι απ' αυτούς είναι οι: Keep Shelly In Athens, Cayetano, Rotting Christ, Γιώργος Κουμεντάκης, The Boy, The Rattler, Proxy, Ocean Mind, Stavros Gasparatos, Kid Moxie, Melorman. Από ξένους μουσικούς εκτιμώ τους: Brian Εno, Ryuichi Sakamoto, John Zorn, Jaga Jazzist, Aphex Twin, Clint mansell, Oneohtrix Point Never, John Maus, Efterklang. Θα ήθελα να συνεργαστώ με αρκετούς, με τον καθένα για διαφορετικό λόγο.
To Υπόγειο: Γιατί γράφεις μουσική τελικά;
Γράφω γιατί με κάνει να ονειρεύομαι, γιατί με κάνει να πιστεύω στο άπιαστο και πάνω απ’ όλα γιατί μπορώ να μοιράζομαι τα δυο αυτά και με άλλους ανθρώπους.
Το Υπόγειο: Έχεις αποφασίσει μέσα σου για το τι θα πρέπει να σημαίνει η λέξη "καλλιτέχνης" ; Στο σήμερα, βλέπεις γύρω σου αληθινή καλλιτεχνία;
Όταν μιλάμε για καλλιτέχνες μιλάμε κυρίως για δημιουργούς και δημιουργία σημαίνει αφιέρωση, αμέτρητες ώρες δουλειάς, επιμονή, φαντασία σε όλα τα επίπεδα μα πάνω απ' όλα αγάπη. Αν ότι κάνεις δεν περιέχει μέσα του αγάπη τότε χάνει κάθε δύναμη, κάθε αίσθηση αλήθειας. Ένας δημιουργός επιδιώκει να ξεπερνά κάθε μέρα τον ίδιο του τον εαυτό, να τον κάνει καλύτερο. Είναι το χρέος του προς τον εαυτό του και προς τους γύρω του, μιας και μοιράζεται με τους υπόλοιπους το δημιούργημά του. Ευτυχώς σήμερα υπάρχουν πολλά καλά παραδείγματα που μας κάνουν να ελπίζουμε.
Το Υπόγειο: Τι σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον ; Κάποια live εμφάνιση, κάποια συνεργασία σε οποιοδήποτε επίπεδο;
Έχω ξεκινήσει να ηχογραφώ τον πέμπτο μου προσωπικό δίσκο και παράλληλα κάνω παραγωγές σε solo projects αλλά και μπάντες. Για παράδειγμα στους Lip Forensics που σύντομα θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους EP.
Είχα τη χαρά να γράψω τη μουσική για το Ντοκιμαντέρ του Ελληνοβρετανού σκηνοθέτη Ανδρέα Χατζηπατέρα "The Last Partisan", βασισμένο στη βιογραφία και στην προσωπικότητα του μεγάλου αγωνιστή της δημοκρατίας κ. Μανώλη Γλέζου, το οποίο θα προβληθεί μέσα στο 2018. Πρόσφατα έκανα μία live (full band) εμφάνιση με τους υπέροχους συνεργάτες μου στο Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Η αρχιτεκτονική του χώρου ήταν απίστευτη, μας ενέπνευσε τόσο πολύ κι εμείς δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό. Θα ακολουθήσουν κι άλλες live εμφανίσεις μέσα στον Οκτώβρη και Νοέμβρη.
Το Υπόγειο: Σεραφείμ, υποκλινόμαστε και σε ευχαριστούμε για ό,τι μας έχεις δώσει και συνεχίζεις να μας δίνεις...
