The Vaxtones
H δεκαετία του 90 αποτελεί για μένα -και για αμέτρητους πολλούς άλλους προφανώς- ένα υπέροχο χρονικό ορόσημο νιότης και ξεγνοιασιάς. Το soundtrack εκείνης της εποχής, οι μουσικές που έβγαιναν και έπαιζαν ολούθε (check "Then We Take The 90's"), ήταν απέραντες και συναρπαστικές και -κάποιες από αυτές- τόσο μα τόσο ανεβαστικές, τόσο μα τόσο φωτεινές.
Η κιθαριστική pop που αναβλύζει γεμάτη ενέργεια και ζωντάνια από τα αυλάκια του debut των The Vaxtones, "Never Ending Story", με έστειλε συστημένο και αύτανδρο πίσω εκεί: στην ανέμελη και κεφάτη έκφανση των 90's. Ένας εξαιρετικός δίσκος, αποτελούμενος από 10 πανέμορφα tracks, εύστροφα τόσο στη μουσική τους όσο και στους στίχους, ηλιόλουστα και λυτρωτικά - το ιδανικό αντίβαρο σε μια εποχή που όπου κι αν κοιτάξεις παραμονεύει το σκοτάδι και ο βαριαναστεναγμός. Το είχα ανάγκη ένα τέτοιο δισκογράφημα εδώ και καιρό, κι ας μην το είχα συνειδητοποιήσει... Καταλύτης σε τούτη τη λυτρωτική αύρα που αποπνέει ο δίσκος, η φωνή της Ελένης Τζαβάρα (η Etten των Film). Στο πλάι της, μια... χούφτα παιχταράδες: ο Θάνος Αμοργινός (Last Drive, Earthbound), ο Παναγιώτης Λουκουμάς (Sunsteps, Xaxakes, Scopitone), ο Χρήστος Ζώης (Hi Rollers, Jitterbugs, Rockets), ο Νίκος Φωτίου (Raindogs) και ο Δημήτρης Βόγλης (Scopitone).
Το "Never Ending Story", αν και μετράει μόλις δυο μήνες ζωής, έχει δικαίως καταφέρει να αγαπηθεί από κοινό και τύπο και επιστέγασμα τούτης της επιτυχίας είναι αναμφισβήτητα η επικείμενη ζωντανή εμφάνιση της μπάντας στο Release Festival, στις 19 Ιουλίου, τη δεύτερη μέρα των Arctic Monkeys, αλλά και το live στo Gagarin στις 11 Νοεμβρίου, ως support στους θρυλικούς Undertones.
Με χαρά και τιμή, υποδεχόμαστε στο Υπόγειο τον Δημήτρη Βόγλη, με τον οποίο ξετυλίγουμε -μεταξύ άλλων- το νήμα της δημιουργίας της μπάντας, αλλά και του debut album, "Never Ending Story"...
Never Ending Story (out 28/4)
Το Υπόγειο: Vaxtones σας καλωσορίζουμε στο Υπόγειο και σας συγχαίρουμε για τη δισκάρα σας! Πριν φτάσουμε όμως στο “Never Ending Story”, θα ήθελα να δούμε όσα προηγήθηκαν: Πώς και πότε σχηματίστηκε η μπάντα, που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και supergroup;
Α σ' σευχαριστούμε πάρα πολύ! Αυτό το project ήταν καρφωμένο στο μυαλό από τότε που ξεκίνησα να παίζω κάποιο όργανο αλλά δεν είχαν βρεθει οι κατάλληλες συνθήκες για να γίνει. Η καραντίνα και η Ελένη ήταν η αφορμή για να το ξεκινήσουμε. Χρόνια πρίν είχα γράψει το never ending story και το έδωσα στην Ελένη να το τραγουδήσει μιας και είχαμε ελεύθερο χρόνο. Με τον Παναγιώτη που είμαστε φίλοι από την εφηβεία γράψαμε τις κιθάρες και στην συνέχεια απευθύνθηκα στους φίλους μου για τα υπόλοιπα όργανα. Μας άρεσε που δουλέψαμε όλοι μαζί καιαρχίσαε να γράφουε το ένα κομμάτι μετά από το άλλο. Σε καμμία περίπτωση δεν είμαστε super group είμαστε όμως μια πολύ καλή παρέα.
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε το όνομά σας;
Η αρχική μας ιδέα ήταν να ονομαστούμε The Vaxholmes - το Vaxholme είναι ένα αγαπημενό μέρος δικό μου και της Ελένης ενά μικρό νησάκι έξω από την Στοκχόλμη. Σουηδοί φίλοι μας είπαν ότι είναι πολύ γνωστό νησί σαν να λέμε Κέρκυρα ή Υδρα οπότε κρατήσαμε το Vax με μια πιο punk κατάληξη.
To Υπόγειο: Φτάνοντας στο debut album σας, θα ήθελα να μποιραστείτε μαζί μας το back story της δημιουργίας του, την περίοδο που γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν τα κομμάτια, καθώς και τους βασικούς άξονες της έμπνευσής σας;
Η ιστορία της δημιουργίας του άλμπουμ είναι πάνω κάτω όπως ανέφερα παραπάνω. Κανόντας το πρώτο single έγραψα αμέσως το "Υellow and Βlue" και στο σπίτι έβαλε η Ελένη τις φωνές, ο Χρήστος το μπάσο και τα backing vocals και στην συνέχεια μας πήγε ο Νίκος (τύμπανα) στο studio του Θάνου – τον ήξερα χρόνια από τις προηγούμενες μπάντες του και εκεί κολλήσαμε όλοι. Εκέι γίνανε όλες οι πρόβες και ηχογραφήσεις.
Ο,τιδήποτε μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εμάς. Από έναν ρυθμό calypso, από την ανάγκη μας να χορέψουμε, από την αγάπη της Ελένης για τη Σουηδία ("Yellow and Βlue"), από την οργή μας για τα media και την τηλεόραση όπως την έχουν καταντήσει ("Never Understand") αλλά ο βασικός μας άξονας είναι η ειλικρίνεια και η ανάγκη για κάτι χαρούμενο και εξωστρεφές...
Το Υπόγειο: Τον ακούω και τον ξανακούω και έχω να πω πως πολύ απλά μου φτιάχνει τη μέρα! Είναι ξεχωριστός με αυτήν την έννοια, φωτεινός και uplifting - αρκετά ασύνηθιστο τούτο τα τελευταία χρόνια, που οι μουσικές αποπνέουν μια σχετική μαυρίλα... Ήταν μια συνειδητή επιλογή και απόφαση αυτό το attitude όταν φτιάχνατε την μπάντα ή απλά σας βγήκε στην πορεία;
Χαίρομαι πάρα πολύ που το λές αυτό! Ακριβώς αυτή ήταν η αφορμή μας για να γράψουμε μουσική. Ειδικά στην περιοδο της καραντίνας με όλη την τρομολαγνεία, τη μαυρίλα και την απαισιοδοξία δεν αντέχαμε άλλο - είχαμε σκάσει κυριολεκτικά με την υποκρισία τους! Εδώ δείχναν πλάνα από συνωστισμένα μετρό στην Ρώμη, τα οποία ήταν κλεμμένα από ποδοσφαιρικό αγώνα τρία χρόνια πριν και τα παρουσιάζαν ως επίκαιρα... Ο,τι να ναι... έπαιζε βίντεο την περίοδο της μεγάλης φωτιάς στην Βαρυπόμπη fast forward το background για να δείξει ότι είχε αέρα 6 μποφόρ - ήμασταν εκεί, είχε 2 μποφόρ. Τι να λέμε τώρα και άλλα πολλά! Οπότε λέμε κλείνουμε την TV και γράφουμε μουσική! Σε συνάρτηση με αυτό που λές ότι και στην μουσική υπήρχε πολύ μαυρίλα, νιώθαμε έναν κόμπο στον λαιμό, ας κάνουμε κάτι τουλάχιστον να περνάμε εμείς καλά μεταξύ μας με κέφι! Φυσικά λοιπόν και ήταν μια συνειδητή επιλόγη ο συγκεκριμένος δίσκος.
Το Υπόγειο: Αποπνέει επίσης ο ήχος σας μια υπέροχη αγνή και ξέγνοιαστη 90ίλα. Οριοθετείτε μέρος των βασικών σας επιρροών σε εκείνη τη δεκαετία ή είναι απλά η ιδέα μου;
Δεν ξέρω αν βγάζει 90ίλα, να είμαι ειλικρινής συνθετικά οι εμπνεύσεις ήταν πιο πολύ απο την δεκαετία του 60, αλλά ο ήχος ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου. Σίγουρα έχει να κάνει ότι στα 90’ς χορέψαμε τόσο πολύ με brit pop και ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι με αυτό! Pulp, Suede, James, Lush, Heavenly, Chumbawamba, Carter, Stone Roses, Happy Mondays, Primal Scream - τόση ενέργεια! Ναι, μας έχει λείψει αυτό, να χορέψουμε και να ξεσηκωθούμε με κιθαριστική pop!
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον παραγωγό Clive Martin;
Ο κολλητός της Ελένης ο Θανάσης ήταν ο ιδρυτής του fan club των Puressence στην Ελλάδα, των οποίων ο Martin ήταν ο παραγωγός τους μεταξύ άλλων καλλιτεχνών. Γνώριζε χρόνια την Ελένη και υπήρχε πάντα η επιθυμία να συνεργαστούν από την εποχή των Film ακόμα. Όταν τον γνώρισα δεθήκαμε αμέσως σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, συζητήσεις για μουσική, ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Όταν τελειώσαμε όλο το demo εννοείται ότι ο Clive θα ήταν η πρώτη μας επιλόγή και αν του άρεσε το υλικό θα μας έκανε την παραγωγή, όπως και έγινε.
Το Υπόγειο: Πώς “φώλιασε” ο τιτάνας Jamie Vardy στους στίχους σας και τι σας έχει κάνει ο φουκαράς ο Chris Martin; (οκέι, ούτε εγώ τον συμπαθώ - βασικά είναι τοοοοσο συμπαθής που μου είναι αντιπαθής.)
Στο "Never Understand" γράφουμε για αυτούς που μισούμε αλλά και για αυτούς που αγαπάμε. Ο Vardy είναι ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής από κάθε άποψη, θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι ήρωας κόμικ παλαιάς κοπής! Στα 20 του, ως ερασιτέχνης ακόμα, είχε σοβαρά προβλήματα με την αστυνομία και του περάσανε στο πόδι έναν ειδικό μηχανισμό εντοπισμού του, κάτι σαν βαρύ βραχιόλι. Έπρεπε λοιπόν για μεγάλο χρονικό διάστημα να πάιζει ποδόσφαιρο με πιο βαρύ το ένα πόδι και στις 11 το βράδυ να είναι πάντα σπίτι του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να σκοράρει ακατάπαυστα. Στα 25 του, ακόμα ως ερασιτέχνης στην Fleetwood Town, η Λέστερ ανακαλύπτει το ταλέντο του και του υπογράφουν συμβόλαιο. Είχε όμως σοβαρά προβλήματα με το αλκοόλ και ήταν πολύ κοντά στο να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο. Η Λέστερ τον πίστεψε τον βοήθησε και αυτός έγινε ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του στην δεύτερη τότε κατηγορία. Δύο χρόνια μετά κατάφεραν με αυτόν ηγέτη να γίνουν πρωταθλητές Αγγλίας με την Λέστερ, γράφοντας το πιο ωραίο παραμύθι στην ιστορία του επαγγελματικού αθλητισμού. Στο απόγειο της καριέρας του απέρριψε προτάσεις της Μπαρτσελόνα και της Άρσεναλ που θα του απέφεραν πολύ μεγάλα οικονομικά κέρδη, δηλώνοντας την αγάπη του και την αφοσιώση του στον σύλλογο. Γι' αυτό αγαπάμε τον Vardy. Με τον άνθρωπο από τους Coldplay δεν έχουμε κάτι προσωπικό αλλά να όλο αυτό που εκπροσωπεί το safe made for the top music μας τον κάνει αντιπαθή.
the one and only Jamie Vardy
Το Υπόγειο: Όπως προανάφερα, όλος ο δίσκος είναι σούπερ, αλλά το πιο αγαπημένο μου είναι το opening track, το οποίο έδωσε και το όνομά του σε όλο το άλμπουμ. Ένα back story για το “Never Ending Story”;
Ουσιαστικά τα είπαμε όλα για το "Νever Εnding Story", ήταν ο λόγος της δημιουργίας μας και δεν υπήρχε για εμάς δεύτερη σκέψη ότι με αυτό θα αάνοιγε ο δίσκος και ότι έτσι θα ονομαζόταν όλο το άλμπουμ.
Το Υπόγειο: Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η συμμετοχή σας στο Release Festival, τη δεύτερη μέρα των Arctic Monkeys. Πώς αισθάνεστε για όλο αυτό;
Είμαστε ενθουσιασμένοι και ανυπομονούμε για αυτό. Μεγάλη εμπειρία αν σκεφτείς κανείς ότι θα είναι μόλις το δεύτερο live των Vaxtones μετά από το Athens indie pop festival.
Το Υπόγειο: Η γνώμη σας για τους Arctic Monkeys και τις μεταμορφώσεις τους;
Ειδικά με το πρώτο τους δίσκο τους λάτρεψα! Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι τον καιρό που βγήκε ο πρώτος τους δίσκος φιλοξενούσα τον Dan Treacy από τους Television Personalities (η αγαπημένη μου μπάντα και κατα την πολύ ταπεινή μου άποψη ο Treacy είναι ο κορυφαίος songwriter ever). Και μου είχε πει να ακούσω ένα καινούργιο συγκρότημα που είχε υπογράψει τότε στην Domino Records, εταιρεία που ήταν τότε οι Television Personalities. Θυμάμαι παρήγγειλα τον δίσκο από το εξωτερικό χωρίς καν να έχω ιδέα τι είναι. Ήταν φυσικά οι Arctic Monkeys.
Ήταν εκπληκτική η ενέργεια που είχαν. Με αυτόν τον δίσκο, μαζί και με την ασύλληπτη δισκάρα των Arcade Fire, το "Funeral", αλλά και με τον ομώνυμο των Libertines, ξανακέρδισα την εμπιστοσύνη μου στις κιθάρες! Η εξέλιξη των Arctic Monkeys έχει να κάνει με τις δικές τους μουσικές αναζητήσεις και πολύ καλά κάνουν να ακολουθήσουν τις ανησυχίες τους. Προτιμώ την πρώτη τους περίοδο, όπως και το project των Last Shadow Puppets – σεβαστοί όπως και να χει.
Το Υπόγειο: Σε ποιες άλλες συναυλίες λέτε να πάτε αυτό το Καλοκαίρι;
Σίγουρα Sigur Ros, Royksopp, Tash Sultana, M83,Os Mutantes, Wu Tang και Robbie Williams
To Υπόγειο: Γενικώς, το όνομά σας ακούγται πολύ και ο δίσκος σας έχει ήδη αγαπηθεί από μεγάλη μερίδα του indie κοινού και τύπου. Το περιμένατε;
Πραγματικά δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά να συμβαίνει σίγουρα δεν το περιμέναμε. Ειδικά η κιθαριστική pop δεν έχει τύχει μεγάλης απήχησης ειδικά στην Ελλάδα, βλέπουμε πραγματικά πολύ αξιόλογες μπάντες και δεν ασχολείται κανείς μαζί τους: Real Numbers, Spook School, Princes Chelsea .
Το Υπόγειο: Πώς βλέπετε και ακούτε τη σύγχρονη εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή; Συμμερίζεστε την άποψή μας πως ζούμε μια πολύ δημιουργική και γεμάτη φάση;
Με χαρά βλεπουμε πολύ εντονη κινητικότητα στην εγχώρια σκηνή, με πολύ καλές indie μπάντες. Ναι, πιστεύω ότι είμαστε σε περίοδο δημιουργίας.
Το Υπόγειο: Vaxtones σας ευχαριστούμε πάρα πολύ και σας ευχόμαστε τα καλύτερα!
