Toxic Rabbits
Πριν 5 χρόνια, το Καλοκαίρι του 2019, είχα ανακαλύψει μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή εγχώρια punk μπάντα, τους Toxic Rabbits, οι οποίοι λίγο καιρό πριν -τον Μάιο- είχαν κυκλοφορήσει το debut LP τους, "City of Dead Lights" (check track by track by the band here). Ένα δυνατό και σφιχτοδεμένο album, το οποίο -με πολιορκητικούς κριούς την φωνή και τους στίχους της Δανάης Κασίμη- ανάβλυζε ηφαιστειώδη ένταση και ενέργεια. Ο δίσκος ήταν εκ των αγαπημένων μου εγχώριων κυκλοφοριών εκείνη τη χρονιά, η οποία στο σβήσιμό της μας έφερνε σιγά σιγά τον covid.
Πέντε χρόνια μετά, πέντε χρόνια που μου μοιάζουν... πενήντα πέντε, οι Toxic Rabbits επιστρέφουν με την sophomore κυκλοφορία τους. Ονομάζεται "Witches" και είναι διαθέσιμος από τις 12 Απριλίου, ψηφιακά αλλά και σε cd, μέσω της Submersion Records. Κι αν ο μύθος λέει πως ο δεύτερος δίσκος είναι... καταραμένος και δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει τον πρόγονό του, οι "Μάγισσες" είναι εδώ για τον διαψεύσουν. Το άλμπουμ είναι εξαιρετικό, ωριμότερο και πληρέστερο από το debut, με παντοδύναμες συνθέσεις, στις οποίες πρωταγωνιστούν οι διαολεμένες κιθάρες του Αποστόλη Λαγαρία, και φυσικά -και εδώ- η φωνή και οι λέξεις της Κασίμη.
Με χαρά, λοιπόν, καλωσορίζουμε ξανά στις σελίδες μας την μπάντα - με αφορμή το νέο δίσκο τους...
Witches (out 12/4 via Submersion Records)
Το Υπόγειο: Toxic Rabbits, με χαρά σας καλωσορίζω στις σελίδες του Υπογείου. Αφορμή, ο δεύτερος δίσκος σας, “Witches”. Το άλμπουμ έρχεται 5 χρόνια ύστερα από το debut σας, “City of Dead Lights”. Δεν το λες και μικρό χρονικό διάστημα - γιατί σας πήρε 5 χρόνια η δισκογραφική επιστροφή;
Πραγματικά είναι μεγάλο διάστημα η πενταετία, όμως μεσολάβησε ο Covid με το lockdown που μας δυσκόλεψε με τις πρόβες. Στην ουσία πάντως αφήσαμε και λίγο επίτηδες το χρόνο ώστε να σφυρηλατηθεί η νέα σύνθεση της μπάντας και να ωριμάσει ο καινούριος ήχος.
Το Υπόγειο: Να πω σε αυτό το σημείο βέβαια πως το «καλό το πράγμα, αργεί να γίνει». Το “Witches” είναι εξαιρετικό. Μιλήστε μου λίγο για τον δίσκο - την περίοδο της δημιουργίας του, για τις εμπνεύσεις σας και τη σημασία που έχει το άλμπουμ για εσάς.
Ευχαριστούμε! Ο δίσκος αυτός πήγε κάπως μόνος του, με πρώτο single το “Abyss” αλλά και συνθέσεις που άρχισαν να βγαίνουν στην πορεία όπως το Point Zero, το Lion και το The Tower. Σε αντιδιαστολή με το ντεμπούτο νιώθαμε ότι αναδύεται κάτι πιο ώριμο, πιο υπαρξιακό αν θέλεις. Κάποια στιγμή γράφτηκε και το ομώνυμο κομμάτι και έδεσε το γλυκό, οι Μάγισσες πήραν καθαρή μορφή στο μυαλό μας.
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Submersion Records και η μετακόμιση από την Sound Effects- είχε προηγηθεί βέβαια και η υπέροχη ξεχωριστή κυκλοφορία στο συγκεκριμένο label του “Ocean Highway” με το project των Okeano του Απόστολου…
Με την Submersion πράγματι είχαμε μια καλή σχέση μέσα από τη προηγούμενη συνεργασία του κιθαρίστα μας του Αποστόλη. Θεωρήσαμε ότι θα ήταν καλό να κάνουμε αυτήν την αλλαγή. Η Submersion άκουσε το Demo του δίσκου, συμφώνησε και πρότεινε να κυκλοφορήσει 200 limited edition CDs. Γενικά είναι πολύ θετικό το ότι υπάρχουν ακόμη εταιρείες που αναζητούν και στηρίζουν εναλλακτικά σχήματα.
Το Υπογειο: “Σημείο Μηδέν”, πάει να πει “Point Zero”, ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια στο δίσκο, στο οποίο ορθώνεται μεγαλόπρεπα και ενας από τους βασικότερους στιχουργικούς πυρήνες της μπάντας – η φαρμακερή και συγκινητική κοινωνικό-πολιτική άποψή σας στα σκούρα τεκταινόμενα των καιρών μας. Ποιο το back story του συγκεκριμένου τραγουδιού, πώς και πότε γράφτηκε;
Το κομμάτι αυτό γράφτηκε μια μέρα που επέστρεφε η Δανάη από μία αποστολή σε ένα καμπ φιλοξενίας μεταναστών. Την είχε συνταράξει το βλέμμα μιας γυναίκας από το Αφγανιστάν, η οποία τη ρώτησε: «Και τώρα τί θα απογίνουμε εμείς;» και τα μάτια της ήταν υγρά. Τότε, η Δανάη σκέφτηκε ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών αποτελούν σημείο μηδέν για εκατομμύρια ζωές στον κόσμο κι έτσι προέκυψαν οι στίχοι του point zero.
Το Υπόγειο: Στο κομμάτι ακούμε και πρώτη φορά -αν δεν κάνω λάθος- από την Δανάη ελληνικές λέξεις, έστω και στη μορφή απαγγελίας. Έχετε ποτέ σκεφτεί το ενδεχόμενο χρήσης ελληνικού στίχου στα τραγούδια σας;
Ναι πράγματι, έχουμε σκεφτεί και το έχουμε ήδη δοκιμάσει. Μάλιστα σε κάποια Live παίξαμε μία ελληνόφωνη εκδοχή του “Naughty Cat”, ενώ στην αρχή το Lion λεγότανε «Λιοντάρι»! Ο ελληνικός στίχος είναι σίγουρα πιο άμεσος και ειδικά στο Point Zero ταιριάζει τέλεια έτσι όπως μπαίνει. Θα πειραματιστούμε σίγουρα περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση στο μέλλον.
Το Υπόγειο: Ώρα να πάω και στο κομμάτι που βάφτισε το νέο σας άλμπουμ και αναφέρομαι, προφανώς, στο στοιχειωμένο “Witches”. Εδώ οφείλω να ομολογήσω πως οι στίχοι και οι κραυγές της Δανάης με τράνταξαν με τάραξαν, οπότε θα ήθελα κι εδώ ένα back story για την έμπνευση και τη δημιουργία του τραγουδιού.
Χαιρόμαστε που σε στοίχειωσε το συγκεκριμένο track! Είναι το αγαπημένο της Δανάης, καθώς κάθε φορά που το τραγουδάει ταξιδεύει στο υπαρξιακό σύμπαν των μαγισσών. Το κομμάτι αναφέρεται στις σύγχρονες μάγισσες, τις εγγονές των μαγισσών. Οι μάγισσες είναι γυναίκες που έχουν βιώσει άσχημα και ενώνουν τις δυνάμεις τους και μας καλούν να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, με αλληλεγγύη και αγάπη. Οι μάγισσες είναι επαναστάτριες! Η φεμινιστική θεματολογία υπάρχει και στον πρώτο δίσκο μας στο κομμάτι «Nuns driving rally» αλλά και στο δεύτερο single του νέου δίσκου, το «Naughty cat». Το Witches είναι βγήκε εντελώς αυτοσχεδιαστικά και για κάποιον λόγο «μαγικό» απογειωνόταν κάθε φορά που το παίζαμε. Μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή είναι εκεί που η Δανάη βγάζει μια κραυγή που μετατρέπεται σε ένα παραληρηματικό γέλιο. Στις πρόβες ξέραμε ότι έχουμε κάτι πολύ καλό στα χέρια μας, χαιρόμαστε που αυτό κατάφερε να βγει και στο δίσκο.
Το Υπόγειο: Να σταθώ και λίγο στις κιθάρες του δίσκου: Οδοστρωτήρες και με έναν περίεργο τρόπο με παραπέμπουν στις Τρύπες – στον μεγάλο Μπαμπη Παπαδόπουλο και στον δαιμόνιο Ασκληπιό Ζαμπέτα. Είναι απλά η ιδέα μου ή όντως η συγκεκριμένη ιστορική ελληνική μπάντα αποτελεί επιρροή των Toxic Rabbits;
Σε πρώτο επίπεδο θα λέγαμε ότι οι Τρύπες δεν είναι η σημαντικότερη επιρροή, αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον που το εντοπίζεις. Σίγουρα η εκφραστικότητα του παιξίματος του κιθαρίστα μας και το «πηγαίο» που προσπαθεί να βγάλει στο κιθαριστικό κομμάτι, θα μπορούσαν να παραπέμπουν και εκεί. Πάντως ο Αποστόλης σίγουρα άκουγε Τρύπες στα ‘90s, μαζί με Radiohead, Sonic Youth, Smashing Pumpkins, Blur. Και οι τέσσερις αγαπάμε πολύ τις Τρύπες σίγουρα.
Το Υπόγειο: Μιλώντας για επιρροές, ποιοι μπάντες και ποιοι καλλιτέχνες θεωρείτε πως σας έχουν εμπνεύσει περισσότερο;
Η ιδέα της μπάντας αρχικά ήταν η δημιουργία κομματιών με ήχο κοντά στην post punk, χωρίς αυτό να μας εμπόδισε από το να αφήσουμε τη δημιουργία μας ελεύθερη, μακριά από ταμπέλες και να δημιουργήσουμε τον δικό μας ήχο. Η Δανάη εκείνη την εποχή που πήρε την πρωτοβουλία να δημιουργηθεί η μπάντα δηλαδή το 2016, είχε στο μυαλό της κάτι μεταξύ Siouxie and the Banshees, Au Pairs, Bauhauss και Pj Harvey. Γενικά, έχει πολλά ακούσματα από trip hop με ιδιαίτερη αδυναμία στην Beth Gibbons έως ψυχεδελικά και pop ακούσματα. Ο Δημήτρης άκουγε πάντα Pearl Jam, Nirvana, Pixies, Τρύπες, Ξύλινα σπαθιά και πλέον έχει διευρύνει τα ακούσματά του στη ροκ σκηνή, στη funk, την hip hop και τη reggae. Γι’ αυτό εξάλλου οι μπασογραμμές του σε ξεσηκώνουν και σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις. Ο Γιώργος ως παλιός ρόκερ αγαπάει τους Pink Floyd, τους Clash, τους Damned και φυσικά την ελληνική ροκ σκηνή.
Το Υπόγειο: Είχα την τύχη να ακούσω μεγάλο μέρος του δίσκου στη συναυλία σας τον περασμένο Ιανουάριο στο Ilion Plus, από την άλλη είχα την ατυχία να μην καταφέρω να έρθω στην επίσημη παρουσίαση του δίσκου στο Death Disco στις 27 του περασμένου Απρίλη. Πότε θα ξαναπαίξετε live και, γενικώς, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Αυτές ήταν δύο φανταστικές συναυλίες που πραγματικά και εμείς θα τις θυμόμαστε για καιρό. Συνήθως επιστρέφαμε στα live μετά το καλοκαίρι όμως φέτος ενδέχεται να συμμετέχουμε σε κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ. Τώρα που κυκλοφόρησε επιτέλους ο δίσκος, θέλουμε να δουλέψουμε και μερικές νέες ιδέες, αλλά νιώθουμε πάντα κάτι να μας γαργαλάει για ένα πιθανό νέο Live.
Το Υπόγειο: Στο Ilion Plus πάντως ήσασταν αποστομωτικοί, πολλά συγχαρητήρια και από εδώ, σας τα είχα πει και εκεί. Πώς βιώνετε τις ζωντανές σας εμφανίσεις και πόσο σημαντικές τις θεωρείτε για την πορεία μιας μπάντας;
Τα live είναι θα λέγαμε η 4η διάσταση της μουσικής ή ίσως και η 5η. Εκεί που ακούς τα κομμάτια σου να αποκτούν άλλα επίπεδα καθώς αλληλεπιδρούν με το κόσμο, καθώς οι νότες και οι στίχοι εκτοξεύονται προς τα υπόγεια της πόλης, προς τα πεζοδρόμια, τον αστικό ουρανό. Για εμάς τα live είναι 100% performance και φυσικά είναι ο τρόπος να σε γνωρίσει νέος κόσμος και πραγματικά να καταλάβει τι προσπαθεί να κάνεις μουσικά.
Το Υπόγειο: Ποιες είναι οι καλύτερες συναυλίες που έχετε παρακολουθήσει ever;
Συγκλονιστική ήταν η εμπειρία του Vive le punk rock festival το 2020 όπου είχαμε την τύχη και να συμμετέχουμε. Εκεί ακούσαμε φοβερές μπάντες από το Βερολίνο, το Λονδίνο και άλλες πόλεις της Ευρώπης και αυτή ήταν μία σπάνια στιγμή. Δε θα ξεχάσουμε φυσικά και τις συναυλίες του B Fest, με την Kenny Arcana και άλλα μεγάλα ονόματα της εγχώριας σκηνής όπως οι Deus ex machina και οι Panx Romana. Πλέον είναι πολλές οι συναυλίες και είμαστε τυχεροί που ήρθαν στην Αθήνα πολύ μεγάλα ονόματα όπως οι Sigur Ros, η αγαπημένη PJ Harvey, οι θρυλικοί Cure κλπ.
Το Υπόγειο: Toxic Rabbits σας ευχαριστώ πολύ! Μια τελευταία ερώτηση που την είχα σκεφτεί από την πρώτη φορά που σας άκουσα, το μακρινό πια 2019: Πως προέκυψε το όνομά σας και πως πρωτοφτιάχτηκε η μπάντα;
To όνομα βγήκε με τη μία! Καθόμασταν στα τραπεζάκια του ΒΟΧ στα Εξάρχεια το καλοκαίρι του 2015, είχαμε 2-3 κομμάτια ήδη και μεταξύ τους και το Prisons. Οπότε λέει η Δανάη «μου αρέσει o στίχος στο Prisons που λέει toxic cages of rubies», και αμέσως λέμε οι υπόλοιποι, όχι ‘rubies’ – ‘rabbits’ ! Mας έπιασαν τα γέλια και καταλάβαμε ότι ήταν κάτι πολύ καλό για όνομα. Να σου πω την αλήθεια μετά από τόσα χρόνια νιώθουμε σαν Κουνέλια. Αγριοκούνελα, λίγο τρελούτσικα και σίγουρα όχι και υπάκουα.
Το Υπόγειο: Ευχαριστώ πολύ - ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα από κοντά!
Εμείς ευχαριστούμε και ένα μπράβο στο Υπόγειο για όλη την φανταστική δουλειά που κάνει όλα αυτά τα χρόνια.
photo by Mentzos Panos
