Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Σεπτέμβριος 2019
Μέσα από τις σταγόνες της πρώτης βροχής του Φθινοπώρου, που έφτασε Οκτώβρης για να έρθουν, βλέπω τον μελαγχολικό και συναισθηματικά ασταθή Σεπτέμβρη.
Αγορές σχολικών ειδών - μολύβια, γόμες και ξύστρες... Τετράδια που θα γεμίσουν λέξεις, χρήσιμες λέξεις, άχρηστες λέξεις, όμορφες λέξεις, άσχημες λέξεις. Βιβλία που ζυγίζουν τόνους θα μπαίνουν σε τσάντες. Βιβλία γεμάτα λέξεις, χρήσιμες λέξεις, άχρηστες λέξεις, όμορφες λέξεις, άσχημες λέξεις. Η ζωή. Όμορφη θα είναι η ζωή. Άσχημη μερικές φορές γίνεται η ζωή. Αυτή είναι όμως η ζωή. 43 Σεπτέμβριοι.
Ημερομηνίες σημαδεμένες με κόκκινο στιλό. Τα γενέθλιά μου. Τα γενέθλια του γιου μου. Τα γενέθλια του Νίκου. Τα γενέθλια του αδερφού μου.
Ημερομηνίες σημαδεμένες με κόκκινο στιλό. Ο θάνατος του Παύλου Φύσσα... 18 Σεπτεμβρίου, 6 χρόνια πέρασαν. Και ήρθαν 2-3 υπάνθρωποι τη μέρα εκείνη, την ημέρα της 6ης επετείου, κι έφτιαξαν μια σελίδα στο facebook και την ονόμασαν "Daily Updates On The Health of Pavlos Fissas", πάει να πει "Ημερήσιες Ενημερώσεις για την Υγεία του Παύλου Φύσσα". Και μια φορά τη μέρα λοιπόν πόσταραν την ενημέρωση: "He's dead", πάει να πει "Είναι νεκρός". Και κάποιοι φίλοι τους από κάτω κάνανε καρδούλες και γελάκια και σχόλια μοχθηρά και ειρωνικά... Κι ήταν κι ευτυχώς κι άλλοι πολλοί που κάνανε θυμωμένες και δακρυσμένες φατσούλες και γράφανε σχόλια επιθετικά, υπερασπίζονταν τη μνήμη και την ιστορία του Παύλου, και κάνανε και reports, ώσπου η σελίδα επιτέλους προς το τέλος του μήνα έπεσε, αφού πρώτα την είχαν μάθει και οι γονείς του Παύλου και είχαν κινηθεί νομικά εναντίον ενός ακόμα εμετού.
Κι εγώ έμπαινα κάθε μέρα να βλέπω τι γίνεται, σαν εθισμένος στο μίσος, προσπαθούσα να εξηγήσω τις σκέψεις και το ποιόν αυτών που έφτιαξαν τη σελίδα, προσπαθούσα να εξηγήσω και να κατανοήσω την συμπεριφορά των φίλων τους που σχολίαζαν από κάτω, προσπαθούσα να συλλάβω και να βάλω σε ένα κουτάκι το γεγονός, να αποκωδικοποιήσω το μένος και τη μοχθηρία τους, προσπαθούσα -για ακόμα μία φορά- να βγάλω άκρη με το ανθρώπινο είδος. Ναι, το ανθρώπινο είδος, το mankind, διότι -ας μην κρύβομαι πίσω από το 43χρονο δάχτυλό μου- δεν είναι μονάχα οι Έλληνες οι κάφροι και οι "κακοί". Μια ματιά στις διεθνείς ειδήσεις της ημέρας είναι αρκετή για να με πείσει. Και δεν είναι μόνο τώρα, την εποχή της "ανθρωπιστικής κρίσης" και της "τεχνολογικής επανάστασης". Είναι από πάντα. Μια ματιά στα βιβλία της Ιστορίας είναι αρκετή για να με πείσει.
Το ανθρώπινο είδος με έχει τρομάξει πάντως, περισσότερο από ποτέ. Ίσως επειδή έχω παιδιά ή/και ίσως επειδή είμαι πια σαράντα και τρία και πηγαίνω προς τα -ήντα κλπ. Δεν ξέρω γιατί τελοσπάντων, αλλά το ανθρώπινο είδος με έχει τρομάξει περισσότερο από ποτέ.
Ώσπου βρήκα τυχαία ακόμα μία Σεπτεμβριανή ημερομηνία να σημειώσω με κόκκινο στιλό. Ώσπου βρήκα τον δικό μου Σούπερμαν να μου δώσει ελπίδα και να μου θυμίσει πως το ανθρώπινο είδος δεν είναι μόνο σκοτάδι και μίσος. Αντιγράφω τις ανδραγαθίες του Shavarsh Karapetyan, όπως τις εντόπισα στη σελίδα Τηλεβόας στο facebook.
Πριν από 43 χρόνια, στις 16 Σεπτέμβρη του 1976, ο Σοβιετικός παγκόσμιος πρωταθλητής τεχνικής κολύμβησης Σαβάρς Καραπετιάν σώζει από σίγουρο πνιγμό, ένα προς ένα, είκοσι άτομα. Μόλις είχε τελειώσει την καθημερινή του προπόνηση των 20 Km στην λίμνη Γερεβάν όταν είδε ένα τρόλεϊ, με 92 επιβάτες, να πέφτει στην λίμνη. Κολύμπησε μέχρι εκείνο το σημείο και βούτηξε στα δέκα μέτρα που ήταν βυθισμένο και σχεδόν αόρατο από την λάσπη που είχε σηκωθεί. Έσπασε το πίσω παρμπρίζ με τα πόδια και μέσα από αυτό, άρχισε να βγάζει ανθρώπους να τους ανεβάζει στην επιφάνεια (περίπου 30 με 35 δευτερόλεπτα για κάθε άτομο που ανέβαζε) όπου τους παραλάμβανε ο αδελφός του, που προπονούνταν μαζί του, ο οποίος τους άφηνε στην ξηρά που απείχε 25 μέτρα. Έκανε το ίδιο πολλές φορές, σχεδόν 30 αλλά δεν επέζησαν όλοι. Δεν θυμάται πόσες γιατί άρχισε σταδιακά να χάνει τις αισθήσεις του από την κόπωση, την υποθερμία και τις πληγές που δεχόταν από το σπασμένο παρμπρίζ.
Μετά την υπερ-προσπάθεια, ο ίδιος έμεινε σε κώμα για 46 ολόκληρες μέρες και όταν συνήλθε η κατάσταση της υγείας του ήταν τέτοια που δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά... Τα 11 παγκόσμια ρεκόρ και τα χρυσά μετάλλια των παγκόσμιων και Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων ήταν πλέον η τελική συγκομιδή του από το άθλημα. Ο ίδιος όταν τον ρώτησαν για το πιο τρομακτικό μέρος αυτού του περιστατικού απάντησε : "Ήξερα ότι δεν μπορούσα να τους σώσω όλους. Φοβόμουν μήπως κάνω κάποιο λάθος. Ήταν τόσο σκοτεινά εκεί κάτω που δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα. Σε μία από τις καταδύσεις μου κατά λάθος άρπαξα ένα κάθισμα και το έβγαλα έξω. Θα μπορούσα αντί αυτού να είχα σώσει μία ακόμη ζωή. Αυτό με στοιχειώνει ακόμα και στα όνειρά μου."
Ο ηρωισμός, το θάρρος και η αυταπάρνησή του, δεν έγιναν αμέσως γνωστά. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν έμειναν στο συρτάρι και δημοσιεύτηκαν μετά δυο χρόνια. Τότε, του απονεμήθηκε το μετάλλιο «Για τη σωτηρία του πνιγμού» και το μετάλλιο του «Τάγματος της Τιμής». Το 1982 η εφημερίδα "Komsomolskaya Pravda" δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με το κατόρθωμά του, με τίτλο: "Η υποβρύχια μάχη του πρωταθλητή". Αυτή η δημοσίευση αποκάλυψε ποιoς ήταν ο διασώστης και σύντομα έλαβε περίπου 60.000 επιστολές από αγνώστους.
Κάπου 9 χρόνια μετά το περιστατικό με την λίμνη, τον Φεβρουάριο του 1985, ο Καραπετιάν περνώντας τυχαία κοντά από ένα κτίριο που φλεγόταν διαπίστωσε ότι υπήρχαν σε αυτό παγιδευμένοι άνθρωποι. Χωρίς δεύτερη σκέψη όρμησε μέσα στις φλόγες και έβγαλε έξω έναν-έναν τους ανθρώπους εξασφαλίζοντας όμως για τον εαυτό του μια πολύμηνη παραμονή στο νοσοκομείο από σοβαρά εγκαύματα και προβλήματα αναπνοής λόγω των αερίων.
Το 2014 στους Ολυμπιακούς Χειμερινούς Αγώνες που έγιναν στο Σότσι της Ρωσίας ένας άνδρας που με δυσκολία κατάφερε να τρέχει, μετέφερε την Ολυμπιακή Φλόγα για το Κρεμλίνο. Όμως η Φλόγα έσβησε και ο κόσμος ανησύχησε. Κάποιος από την επιτροπή που τον ακολουθούσε, την άναψε πάλι. Την επόμενη ημέρα το διαδίκτυο πήρε φωτιά, έγραφαν: "Ντροπή, γιατί έβαλαν αυτόν;". "Ντροπή που δεν κατάφερε να φροντίσει την Φλόγα." κλπ. Αργότερα έμαθαν ότι ήταν ο Shavarsh Karapetyan που έκτοτε έχει αναπνευστικά και άλλα προβλήματα υγείας. Τότε άλλαξαν οι ανθρωποφάγες δημοσιεύσεις και έγραψαν: "Ήταν κάποιο σημάδι, ήθελε να δείξει ότι ακόμη και η Φλόγα έσβησε μπροστά στο θάρρος και το μεγαλείο της ψυχής του!"
Ο Σαβάρς Καραπετιάν-Shavarsh Karapetyan, γεννήθηκε το 1953, είναι Αρμενικής καταγωγής, που αγωνίστηκε με την σημαία της ΕΣΣΔ κερδίζοντας δεκάδες μετάλλια σε Παγκόσμια, σε Ολυμπιακους και άλλους μεγάλους αγώνες. Κάτοχος 11 παγκοσμίων ρεκόρ, είναι 17 φορές πρωταθλητής κόσμου, 13 φορές πρωταθλητής Ευρώπης και 7 φορές πρωταθλητής Σοβιετικής Ένωσης, στην κολύμβηση. Σήμερα ζει μια απλή ζωή, είναι ιδιοκτήτης ενός εμπορικού καταστήματος παπουτσιών στη Μόσχα το οποίο έχει ονομάσει «Δεύτερη Αναπνοή». Ο Karapetyan βραβεύθηκε με το βραβείο "Fair Play" της UNESCO για τον ηρωισμό του. Το 1986 ένας αστεροειδής που ανακαλύφθηκε πήρε το όνομά του, "3027 Shavarsh".
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Σεπτέμβριο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Για πρώτη φορά στα χρονικά της στήλης, όλα τα τραγούδια είναι σοδειάς 2019. Στο τέλος του άρθρου, τα 10 τραγούδια στο spotify.
1. Old Engine Oil - The Budos Band (2019)
Από τον περασμένο Απρίλη κυκλοφορεί ελεύθερο το δαιμονισμένο 5ο άλμπουμ των Αμερικανών The Budos Band με τίτλο το όνομά τους συν το λατινικό 5, πάει να πει "V". Από εκεί, το opening track "Old Engine Oil". Μια μαεστρικά θορυβώδης μηχανή που εκρήγνυται για τρία λεπτά στα ηχεία μας και μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό και το λαδάκι μας γεμάτο και ανανεωμένο...
2. Pneuma - TOOL (2019)
Από τις μηχανές στα εργαλεία... Δεύτερη συνεχόμενη εμφάνιση της prog υπερμπάντας από το L.A. στις λίστες με τα Κομμάτια του Μήνα. Έπειτα από το "Fear Inoculum", το single του Αυγούστου που προλόγισε την πολυαναμενομένη ομώνυμη κυκλοφορία τους, σειρά παίρνει το "Pneuma" (=Πνεύμα), το αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο που μας ήρθε, μεγαλοπρεπής και εξαίσιος, στις 30 του περασμένου Αυγούστου (read album review here).
3. For Everything - The Murder Capital (2019)
Δεύτερο φαρμακερό και ανηλεές post-punk χτύπημα από την Ιρλανδία μέσα σε διάστημα μόλις 4 μηνών. Ύστερα από το super debut των Fontaines D.C. τον περασμένο Απρίλιο, ήρθαν οι Murder Capital στις 16 του περασμένου Αυγούστου με το "When I Have Fears" να μας αποτελειώσουν. Από το σχεδόν αψεγάδιαστο πρώτο LP τους, το ψυχωμένο και σαρωτικό "For Everything" με ανάγκασε να χτυπιέμαι σαν 20χρονο στο post- summer holiday Υπόγειο, όχι όμως και στο Death Disco, όπου οι Ιρλανδοί έπαιξαν live στις 26 Σεπτεμβρίου, αλλά εγώ δεν πήγα, γιατί εκτός από μουσικές, έχουμε και δουλειές... :(
4. Dirty Sanchez - Iggy Pop (2019)
Ψιλομέτριο άλμπουμ μας έφερε ο μέγας Iggy. Είχε, όμως, το "Free" (out 12/9 - read album review here) τις στιγμές του, και σίγουρα μέσα σε αυτές ήταν και το υποχθόνιο "Dirty Sanchez"...
5. Temple of Sorrow - M83 (2019)
Μαγικό track από τους ιστορικούς Γάλλους, το οποίο ήρθε σαν προπομπός σαν single (6/9) του 8ου δίσκου τους DSVII, που κυκλοφόρησε στις 20 Σεπτεμβρίου. Είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου και παρόλο που διαρκεί 7 ολόκληρα λεπτά δεν το χορταίνω με τίποτα. Συνήθως όταν το ακούω μετά... ξαναπατάω play. Κομψοτέχνημα.
6. Lark - Angel Olsen (2019)
H εκ Chicago 32χρονη Angel Olsen δεν είναι πια κοριτσάκι. Έχει εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορήσει μάλλον τον καλύτερο δίσκο της ("All Mirrors"/out 4/10) και το "Lark", το δεύτερο single που είχε φτάσει στ'αυτιά μας στις 13 Σεπτεμβρίου, ήταν απλά ασύλληπτο. A, κι όπου lark ίσον το πτηνό κορυδαλλός. Α, και ένα special malt ουίσκι από την Τασμανία. Διαλέγεις και παίρνεις...
7. Venice Bitch - Lana Del Rey (2019)
Η Lana, με την κυκλοφορία του 6ου δίσκου της "Norman Fucking Rockwell!" (read album review here) διάγει μέρες μεγάλης δόξας, ίσως της μεγαλύτερης που έχει ζήσει ποτέ στη δεκαετή μουσική πορεία της. To 9.4 (!) του Pitchfork αλλά και οι υπόλοιποι διθύραμβοι που συνοδεύουν το LP, εξασφαλίζουν δόξα, χρήμα και (ακόμα περισσότερη) παγκόσμια αναγνώριση. Εντάξει, εμένα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το άλμπουμ, όπως ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και η Lana Del Rey, αλλά το "Venice Bitch" και όσα υπέροχα ψυχεδελικά ποπ όργια συμβαίνουν στα σχεδόν 10 λεπτά της διάρκειάς του με "ανάγκασαν" να υποκλιθώ και να βγάλω το Καλοκαιρινό, σκονισμένο από την άμμο και φθαρμένο από τα Αυγουστιάτικα μελτέμια, καπέλο μου.
8. Morire Per Amore - WOW (2019)
Και από τη Βενετία της Lanaς στη Ρώμη. Στην πόλη δηλαδή που ζουν και δημιουργούν οι WOW, το ντουέτο της China Wow και του Leo Non. Οι δυο τους ζωγραφίζουν με μελαγχολικά 60's library ηχοχρώματα και με τον 5ο δίσκο τους "Come La Notte", που κυκλοφόρησε στις 30 του περασμένου Αυγούστου, με έκαναν χαλαρά έναν ορκισμένο fan τους. Το "Morire Per Amore" είναι ένα γνήσιο gem, υπέροχο δείγμα της εμπνευσμένης τραγουδοποίιας τους και της εξαιρετικής φωνής της China. Stay tuned - interview coming soon.
9. Αυτοκινητοπομπή - The Boy (2019)
Ο Σεπτέμβριος έφερε στις ζωές μας την "Παραδουλεύτρα" του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός και μας έχει στοιχειώσει (read album review here). Η κινηματογραφική και καθηλωτική "Αυτοκινητοπομπή" είναι μία από τις πολλές κορφές του δίσκου. Για μένα η ψηλότερη. "Άσκηση. Κυριακή πρωί. Δεν είναι άσκηση. Αυτοκινητοπομπή".
10. To Εικοσάλεπτο - Bloody Hawk (2019)
Αν και (σχεδόν) άσχετος με τον χώρο του underground hip hop που (δικαίως) σαρώνει τα τελευταία χρόνια την χώρα, εύκολα και ακαριαία εντυπωσιάστηκα από το "Εικοσάλεπτο" του Bloody Hawk. Και, όχι, δεν μου φάνηκε γραφικό ούτε δήθεν, όπως πολλοί έσπευσαν να γράψουν και να σχολιάσουν. Δεν τους αδικώ επ'ουδενί όμως, ο καθένας εκλαμβάνει προφανώς όπως θέλει τη μουσική και τις λέξεις, εγώ ξερά κι απλά έπαθα πλάκα. Και ένιωσα τεράστια χαρά, όταν ανακάλυψα πως ολόκληρος ο δίσκος του 20χρονου Ξανθιώτη Νίκου Κίτσου, όπως είναι το κανονικό όνομά του, είναι εξίσου αληθινός, εξίσου συγκινητικός και εξίσου κοφτερός (read album review here).
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify