Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Νοέμβριος 2021
Ο Νοέμβριος του 2021 είναι πια πίσω. Κι αν τον Μάρτιο σε αυτήν εδώ τη στήλη μιλούσα για πανδημική κόπωση, 9 μήνες μετά νομίζω πως δεν έχω και πολλά λόγια για να περιγράψω την ψυχοσωματική εξάντληση που μου έχει προκαλέσει η όλη φάση. Για την ακρίβεια, τις έχω τις λέξεις, είναι χιλιάδες και αναβλύζουν μέσα από τα παλλόμενα μηνίγγια μου, αλλά δεν ξέρω ποιο το νόημα να τις γράψω - τις ξέρετε κι εσείς, τις νιώθετε, τις ζείτε, ξέρετε την ορθογραφία τους, την προέλευσή τους και την ετυμολογία τους. Ποιο τελικά το νόημα να ανοίξω για ακόμα μια φορά τις πόρτες της δυστοπίας και της ακατανόητης σκοτεινής πραγματικότητάς μας; Κανένα πια.
Ξέρω όμως πως τώρα, σχεδόν δύο χρόνια μετά, το διαισθάνομαι και το αφουγκράζομαι, καταλαβαίνω πως ο καθένας βρίσκει τρόπο να αποδράσει για λίγο, στους δικούς του ξεχωριστούς μικρόκοσμους, παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή, σε ένα μακροβούτι επιβίωσης και επίπονης επαναλβανόμενης διαδικασίας νέας ενηλικίωσης. επιδεικνύοντας μια αξιοζήλευτη -αρμόζουσα των θηλαστικών- προσαρμοστικότητα. Το ξέρω όμως και το άλλο, πως όλοι μας λυσσομανάμε να ζήσουμε - κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως παλιά. Όπως μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019...
Δεκέμβριος του 2021 και κοιτάζω μπροστά. Τρίτη δόση. Και πάλι αριθμοί. Κρούσματα, νοσηλείες, ΜΕΘ, θάνατοι.
Δεκέμβριος του 2021 και κοιτάζω μπροστά. Θεματοφύλακες και αρνητές, αρνητές του τι, του ιού, του τεστ, της μάσκας, του εμβολίου. Ποιοι είναι οι ηθοποιοί; Αυτοί ή οι νεκροί; Σχιζοφρενείς λογικοί, κατά λάθος ψυχωσικοί. Ψεκασμένες φοβισμένες ανάσες στο σκοτάδι. Μην αφήσουμε πάλι να μισηθούμε, κάπου στοπ.
Δεκέμβριος του 2021 και κοιτάζω μπροστά. Γυναίκες δολοφονούνται. Η μια μετά την άλλη.
Μαχαίρια βγαίνουν και σιδερογροθιές χτυπούν το ανθρώπινο ραγισμένο τζάμι. Στους δρόμους και στα καφενεία, στα σπίτια και στα σχολεία.
Σπασμένα σχολεία που τα κολλάνε με ράμματα, ματωμένα σχολεία που τα σκουπίζουν με βιτριόλι. "Συμμορίες Ανηλίκων" παντού, αν γκουγκλάρεις το λήμμα στα προάστια σου βγαίνουνε κεφάλια σκεπασμένα από πηχτές κουκούλες, πρόσωπα θολωμένα, φάτσες με half face, φάτσες με full face, εφηβικές φάτσες που είναι αθώες, που όμως κάνουν πράγματα αληθινά ένοχα, φλεξάρουν πια αληθινό αίμα και αληθινές λεπίδες, αληθινά αλλόκοτα ευρώ, κλεμμένα κινητά και σπασμένα smart ρολόγια. Φταίει η trap; Τελικά κατέληξα πως δεν είναι και τόσο αθώα, αν ποτέ καταφέρουμε να πιούμε μια μπίρα θα σου εξηγήσω το σκεπτικό μου. Δεν είναι τόσο αθώα η trap εντέλει, αλλά από κάτω το καζάνι ζέχνει, τοξική δυσωδία τυλίγει τις μέρες των εφήβων, δεν μπορούν πια να ανασάνουν, ανοίγουν το στόμα και εισπνέουν θάνατο, κοιτάζουν στ'αστέρια και βλέπουν τον απόλυτο ζόφο.
Δεκέμβριος του 2021 και δεν έχω παρά να ευχηθώ υγεία και ειρήνη. Αγάπη και ομόνοια. Και οι λέξεις γράφονται και προφέρονται πιο δυνατές από ποτέ...
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Νοέμβριο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify. Η στήλη θα επιστρέψει, ως είθισται, στις αρχές του Φλεβάρη, μιας και όπου να ναι έρχονται οι λίστες με τα Κομμάτια της Χρονιάς. Stay tuned!
1. Children's Champers - Girls In Airports (2013)
Το Νοέμβριο που πέρασε, το Υπόγειο πήγε για καφέ με την Danai Nielsen. Ο καφές έγινε συνέντευξη (check here). Εγώ δεν πήγα - βλ. στον πρόλογο του παρόντος άρθρου τον λόγο, δεν είναι γραμμένος εμφανώς, μα υπονοείται ολοσχερώς. Δεν ήμουν εκεί λοιπόν, αλλά στη "βρωμοδουλειά" της απομαγνητοφώνησης ήμουν μέσα με τα μπούνια, τα έδωσα όλα σαν καλό Υπόγειο "φυτό". Σε κάποιο σημείο της μαγνητοφώνημένης κουβέντας, αναφερόμενη στις επιρροές της, η Δανάη έκανε λόγο για μια μπάντα που πρέπει να ακούσουμε: Girls In Airports - Κορίτσια στα Αεροδρόμια. Ειδικά τον δίσκο "Kaikura". Ακολούθησα άμεσα την προτροπή και έτσι πέρασα ένα βράδυ με μια πραγματική δισκάρα, δημιούργημα τούτης της ξεχωριστής Δανέζικης experimental jazz band. Το "Children's Champers" το ένιωσα σαν την κορύφωση του δίσκου και το μοιράζομαι μαζί σας. Cheers Danai!
2. Falene - WOW (2021)
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και των lockdown, οι εξαιρετικοί και αγαπημένοι Ιταλοί WOW, κυκλοφορούσαν νέα κομμάτια. Αυτά τα τραγούδια θα αποτελέσουν το νέο δίσκο της μπάντας, ο οποίος θα κυκλοφορήσει στις 10 Δεκεμβρίου από την Maple Death. Θα ονομάζεται "Falene" (=νυχτοπεταλούδα) κι εδώ το αριστουργηματικό ομώνυμο track.
3. Pink Funeral - Beach House (2021)
Οι Beach House επιστρέφουν δισκογραφικά, τρία χρόνια έπειτα από το αξιοσημείωτο "7" του 2018. Ο νέος τους δίσκος ονομάζεται "Once Twice Melody", θα είναι διπλός με 18 κομμάτια και θα κυκλοφορήσει σταδιακά σε 4 chapters ως τις 22/2 του νέου έτους, οπότε και θα ολοκληρωθούν τα 4 releases. Το πρώτο chapter είναι διαθέσιμο από τις 10 του περασμένου Νοέμβρη και αποτελείται από 4 tracks. Το "Pink Funeral", με την σκοτεινή και νοσταλγική 80's πηχτή ατμόσφαιρά του, κέντρισε άμεσα την προσοχή μου και με ανάγκασε σε αλλεπάλληλα repeats...
4. Never Let Me Go - Someone Who Isn't Me (2021)
H Μαρία Χατζάκου των SWIM έφτιαξε την ταινία μικρού μήκους "Αμυγδαλή" και η bandmate Μαριλένα Ορφανού συνέθεσε το soundtrack. Είναι ολόκληρο υπέροχο. Εδώ το τρυφερό "Never Let Me Go", ένα αψεγάδιαστο καλοσμιλεμένο διαμάντι, πασπαλισμένο με μελαγχολική 80's σκονισμένη χρυσόσκονη.
* stay tuned - interview coming soon.
5. You & Your Shadows - Moderate Rebels (2021)
Η Βρετανική κολεκτίβα των... Μετριοπαθών Επαναστατών χτύπησε αλύπητα το 2021 με μια σειρά από "επικίνδυνα" singles, δημιουργώντας τελικά 30 κομμάτια και τρεις (!) δίσκους - "If You See Something That Doesn't Look Right" I+II+III. Εδώ, από το Part III των κυκλοφοριών, το "You & Your Shadows" - εθιστικό και σκαλωματικό, συγκινητικό και χειμαρρώδες...
6. In Unison - Sorry (2020)
Παραμένω στο Νησί. Πίνω ένα μοναχικό pint of Guinness στο βόρειο Λονδίνο και ακούω στα ακουστικά μου μία ντόπια μπάντα (North London) που μου ξέφυγε την περασμένη χρονιά. Είναι οι Sorry που στις 27 Μαρτίου του 2020, εν μέσω πανδημικού τρόμου και παγκόσμιας καραντίνας, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, "925", από την Domino Records. Το track "In Unison" σπάει τα ακουστικά, γκρεμίζει τους σαθρούς τοίχους της μπιραρίας και ελευθερώνεται με ένα κιθαριστικό ουρλιαχτό στο Βρετανικό ουρανό.
7. MTT 420 RR - IDLES (2021)
Στις 12 του περασμένου Νοέμβρη, οι IDLES μας έδωσαν νέο δίσκο - και τι δίσκο! Μόλις 14 μήνες ύστερα από το επίσης εξαιρετικό "Ultra Mono", οι Βρετανοί από το Bristol επέστρεψαν με το "Crawler", ένα εκκωφαντικό διαπιστευτήριο της συνθετικής δυναμικής τους και της αστείρευτης ενέργειάς τους. Το άλμπουμ ξεκινάει με το δαιμόνιο "ΜΤΤ 420 RR", ένα τραγούδι που σε δυσκολεύει να προχωρήσεις το δίσκο στα επόμενο κομμάτια του, σε καθηλώνει στα πεντέμιση αργόσυρτα λεπτά του και σε κρατάει εκεί, όμηρο στη σκοτεινή γοητεία του. Καταπληκτικό.
8. Morning Born - Wolf People (2010)
11 χρόνια πίσω, αλλά παραμένοντας στη Βρετανία, για να θυμηθούμε ένα τραγούδι που τότε με είχε για τα καλά στοιχειώσει, εμένα και όλη την Υπόγα. Οι Wolf People είναι μία prog psych rock μπάντα από το Bedford της Ανατολικής Αγγλίας. Διαλύθηκαν τον Ιανουάριο του 2020, ύστερα από 15 χρόνια ζωής και 4 δίσκους. Ο καλύτερός τους ήταν μάλλον ο δεύτερος, το "Steeple" του 2010. Από εκεί, το αδιανόητα γαμάτο "Morning Born", με κιθάρες ξυράφια και φωνή άλλης -άχρονης και παντοτινής- φωνής...
9. Lady Fantasy - Camel (1974)
Δικαίως, το "Mirage" των Camel θεωρείται ένας από τους εμβληματικότερους δίσκους της rock ιστορίας. Μεγάλο μέρος της δόξας και της δυναμικής του, το οφείλει στο 13λεπτο έπος που σκεπάζει σαν μαγεμένο πέπλο τα αυλάκια του, το "Lady Fantasy". Το άκουσα το Νοέμβριο καμιά 50αριά φορές - βελούδινο φάρμακο στις όξινες και δηλητηριασμένες σκέψεις που συχνά-πυκνά τύλιγαν το μυαλό μου.
10. Θα Σε Ξαναδώ - Φοίβος Δεληβοριάς (2015)
Κάποιες μέρες και νύχτες του Νοεμβρίου σκεφτόμουν έντονα τους ανθρώπους που έφυγαν και φεύγουν, που έφυγαν και φεύγουν σαν σύννεφα στον μακρινό ουρανό (check Song Diary #136). Και όσο σκεφτόμουν, ασυνείδητα και σαν σε ύπνωση, πάτησα play στο "Θα Σε Ξαναδώ" του Φοίβου Δεληβοριά. Από το δίσκο "Καλλιθέα" του 2015.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
