AthensRocks Festival:
Slayer, Rotting Christ, Leprus, Suicidal Angels
@ OAKA - 13/7/2019
O Θύμιος Κολοκούρας "ξαναχτυπάει" στο Υπόγειο, αυτή τη φορά για την ανταπόκριση της συναυλίας των Slayer, των τιτάνων της ελληνικής μέταλ (και όχι μόνο) σκηνής Rotting Christ (check interview στο Υπόγειο εδώ), των Leprus και των "δικών μας" Suicidal Angels, στα πλαίσια του AthensRocks Festival που έλαβε χώρα το περασμένο Σάββατο 13 Ιουλίου στο κλειστό γήπεδο του ΟΑΚΑ.
Το μόνο άγχος που έχω γράφοντας το παρακάτω άρθρο είναι να μην πλατιάσω σε υπερβολικό βάθμο, διότι έχω να εκθειάσω, να σχολιάσω και να περιγράψω πάρα πολλά γεγονότα! Παίρνοντας την σκυτάλη από την πολυαγαπημένη μου Τατιάνα Στεφανίδου, θα καταπιαστώ αρχικά, για να φεύγει γρήγορα απ' τη μέση, με το ''drama'' που είχε σκεπάσει τα προεόρτια του event. Έτσι, λοιπόν, όπως ήμασταν εν αναμονή του live και με μια βδομάδα να απομένει, ανακοινώθηκε η αλλαγή τοποθεσίας: από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας σε αυτο του κλειστού μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Μέχρι και μια μέρα πριν το live σωρεία παραπόνων είχε κατακλύσει τη σελίδα του event στο facebook και όχι μόνο. Φόβοι για υπερβολική ζέστη και συνωστισμό κόσμου, ανησυχίες για το πώς θα χωρέσουν όλοι εκει, ότι δεν θα προλάβουν τα ΜΜΜ, πως ο ήχος δε θα ναι καλός κτλ. Αποτέλεσμα; Άψογος κλιματισμός σε σημείο που κρύωνες αν καθόσουν σε συγκεκριμένα σημεία. Ο κόσμος χώρεσε και δεν στριμώχτηκε παρά μόνο στα pits, η συναυλία τελείωσε στις 11 και τα ΜΜΜ ήταν για αρκετή ώρα ακόμα διαθέσιμα και ο ήχος, όπως θα αναλύσω και παρακάτω, ήταν αντάξιος του αντίου στους Slayer... Kαι να μην αναρωτηθώ αν θα παρκάραμε το ίδιο εύκολα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κλείνοντας λοιπόν αυτό το σκέλος του άρθρου, θα ήθελα να δώσω ενα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές που έδειξαν να νοιάζονται πραγματικά για την ομαλή διεξαγωγή αυτής της μεγάλης συναυλίας.
photo by Aggelos Mantas
Μπαίνοντας στο ''ψητό'', έφτασα στο γήπεδο του ΟΑΚΑ ακριβώς την ώρα που έβγαιναν οι δικοί μας Suicidal Angels. Είχε μαζευτει ήδη αρκετός κόσμος, ο οποίος ήθελε να ζήσει όλη την εμπειρία του live. Όσοι ξέρετε τους Suicidal, πάνω- κάτω φάνταζεστε τι έγινε. Thrash, thrash και πάλι thrash. Για τους Suicidal έχω ακούσει κατά καιρούς την έκφραση "οι Έλληνες Slayer". Βέβαια, αυτό μπορεί να είναι και καλό και κακό, από την μία είναι προφανώς τιμητικό, ωστόσο από την άλλη οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες πολλές φορές γίνονται παράλογες. Όπως και να χει, οι Suicidal έδωσαν άλλη μια πολύ όμορφη παράσταση και είναι τιμή μας που τέτοιες μπάντες μάς εκπροσωπούν και στο εξωτερικό και δυστυχώς είναι όλες μετρημένες στα δάχτυλα, λόγω διαφόρων λόγων και περιστάσεων, τις οποίες θα ήθελα να αναλύσω σε ξεχωριστό άρθρο (Mike, ανοιχτή πρόσκληση στον εαυτό μου). Εξαιρετική λοιπόν σκηνική παρουσία από τα παιδιά, άρτιο παίξιμο και αρκετά καλός ήχος θα έλεγα, ειδικά αν αναλογιστούμε πως ήταν support μπάντα (ναι, είναι κοινό μυστικό πως οι support μπάντες έχουν περίπου το 60-70% του ήχου που θα χει το main όνομα και θαρρώ πως ειναι απολύτως λογικό).
Setlist
Apokathilosis
Bloodbath
Front Gate
Born of Hate
Eternally to Suffer
Bleeding Holocaust
Seed of Evil
Endless War
Moshing Crew
Capital of War
photo by George ''Primitive'' Thanos
Πάμε λοιπόν στους Leprous και εδώ πιστεύω πως θα δυσαρεστήσω κάποιους. Οι Leprous, λοιπόν, είναι ένα συγκρότημα το οποίο έχω σε πολύ μεγάλη υπόληψη. Πολύ όμορφες και έξυπνες συνθέσεις, η φωνή του Solberg καταπληκτική και γενικότερα όλα τα μέλη της μπάντας ειναι φοβεροί μουσικοί, τόσο ατομικά όσο και σαν σύνολο. Όσον αφορά στην παρουσία τους στο AthensRocks, ήταν κι αυτή αρτιότατη, ειδικά όταν μιλάμε για progressive τραγούδια που είναι ιδιαίτερα απαιτητικά. Ο ήχος, ωστόσο, κάπως μέτριος - σίγουρα θα μπορούσε καλύτερα, αλλά όπως ανέφερα και παραπάνω έχω πάψει να παραπονιέμαι για τον ήχο των support groups. Ναι, οι Leprous σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με το line up των Suicidal Angels - Rotting Christ - Slayer. Ωστόσο, σχόλια του τύπου "αυτοί είναι για eurovision" κτλ -λόγω της φωνάρας μάλλον του Solberg- μού φαίνονται κάπως άκυρα και άδικα... Δεν ξέρω, μού φαίνεται πως είμαστε λίγο κολλημένοι μερικές φορές (μαζί κι εγώ φυσικά). Οι Leprous, για τον "χ" ή "ψ" λόγο, κλήθηκαν να κάνουν τη δουλειά τους και ποιος θα έλεγε όχι; Αν θα έπρεπε να υπάρξουν παράπονα, θα έπρεπε να είναι προς τους διοργανωτές και όχι προς τη μπάντα. Προς την μπάντα παράπονα θα ήταν δεκτά μόνο λόγο κακού performance και στο κάτω κάτω -να το πούμε και λίγο πιο λαϊκά- οι Leprous ήρθαν εδώ για το μεροκάματό τους και το τίμησαν υπέρ του δέοντως. Για μένα προσωπικά, οι Leprous ήταν απ τα καλύτερα συγκροτήματα που έχω ακούσει και ευχαριστηθεί live και μένω μόνο με την απορία πόσο παραπάνω θα γούσταρα αν είχαν κρυστάλλινο ήχο!
Setlist
Bonneville
Stuck
The Flood
From the Flame
Illuminate
The Valley
The Price
Mirage
Third Law
photo by George Tsiakmakis
Rotting Christ! Λίγο πριν βγούνε, σκεφτόμουν πως οι Rotting είναι μακράν οι κύριοι εκπρόσωποι της Ελληνικής μεταλ σκηνής - τοσο εγχώρια όσο και στο εξωτερικό. Πέραν του ότι είναι μία από τις πιο γνωστές και πιο πετυχημένες ελληνικές μπάντες, έχω δει πολλά άτομα να μιλάνε με φοβερό σεβασμό προς το Σακη Τόλη (σ.σ frontman της μπάντας). Μάλιστα, πολλές φορές και για διάφορα πράγματα που συμβαίνουν κατά καιρούς στην ελληνική μέταλ σκηνή, το κοινό περιμένει την τοποθέτηση του Σάκη. Και αυτό λέει πολλά νομίζω... Στα της συναυλίας, αυτό που είπαμε με την παρέα μου με ένα σώμα μια φωνή ήταν πως, καθώς περιμέναμε την μπάντα να εμφανιστεί στη σκηνή του OAKA, μάς ήρθανε αναμνήσεις από το Λύκειο, πριν δέκα περίπου χρόνια δηλαδή, τότε που οι Rotting Christ είχαν κάνει το μεγαλύτερό τους ''ξεπέταγμα'' και τρέχαμε γεμάτοι προσμονή να τους δούμε. Βγαίνοντας στη σκηνή με ένα επιβλητικό και φοβερό background από το πρόσφατο album τους ''The Heretics'', σχεδόν μπούκωσαν τα ηχεία του χώρου με τις μπάσες μελωδίες τους και τις φοβερές !σήμα κατατεθέν! ψαλμωδίες να πλημμυρίζουν τα κομμάτια τους. Νομίζω πως ένα μεγάλο mosh pit άνοιξε από το πρώτο τους κομμάτι και -SPOILER ALERT- έκλεισε στο "Angel Οf Death" (τελευταίο κομμάτι) των Slayer! H παρουσία και μόνο των μελών της μπάντας ήταν επιβλητική. Εννοείται πως υπήρξε ικανοποιητικότατο ποτ-πουρί των επιτυχιών τους ανά τις περιόδους δράσης τους, ακούσαμε κομματάρες όπως "Κατά τον Δαίμονα Εαυτού", "Ελθέ Κύριε", "King of a Stellar" και φυσικά το "Non serviam"!
Setlist
Hallowed Be Thy Name
Kata ton Demona Eautou
Fire, God and Fear
Elthe Kyrie
Apage Satana
Dies Irae
The Forest of N'Gai
Societas Satanas
(Thou Art Lord cover)
King of a Stellar War
In Yumen-Xibalba
Grandis Spiritus Diavolos
Non Serviam
photo by Aggelos Mantas
Όταν οι Rotting Christ κατέβηκαν από τη σκηνή, κοίταξα γύρω μου και είδα το παρκέ του ΟΑΚΑ φουλαρισμένο από κόσμο. Το ίδιο και οι εξέδρες, που είχαν ανοίξει για το κοινό. Ήταν κι αυτές γεμάτες κόσμο, ο οποίος στεκόταν όρθιος ακόμα κι εκεί! Τα φώτα έσβησαν και τότε ξεκίνησε η ανατριχίλα! Ο προτζέκτορας εμφάνιζε πάνω στο πανί που κάλυπτε ακόμα τη σκηνή τρεις σταυρούς, οι οποίοι άρχιζαν να γυρνάνε ανάποδα και ύστερα εμφανίστηκε το σήμα των Slayer υπό τον ήχο του "Delusions of Savior". Γύρισα και είπα στον ξαδερφό μου που ήμασταν μαζί πως ήδη ήμουν γεμάτος από αυτά τα πρώτα τρία λεπτά!
Συνήθως δεν είμαι τόσο υπέρ του να αναλύω κομμάτι-κομμάτι το σετ της εκάστοτε μπάντας σε ένα άρθρο, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα ήθελα να αναφερθώ σε μερικά στιγμιότυπα: Mε το πέρας λοιπόν του intro έσκασε σαν σίφουνας το "Repentless" από το τελευταίο τους album, το οποίο έβαλε όλο το ΟΑΚΑ στο πόδι για την επόμενη μιάμιση ώρα, ήταν η απαρχή μιας καταιγιστικής εμφάνισης. Επόμενο highlight και ''πανζουρλισμός'' στο "War Ensemble", όπου ο Araya παρότρυνε τον κόσμο να βγάλει ιαχές πολέμου φωνάζοντας "WAAAR!!!". Αμέσως μετά ήρθε το "Gemini", ένα παράξενο κομμάτι για Slayer, καθώς είναι αργόσυρτο με doom υπόσταση. Ωστόσο, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή... Δέος, απλά! Συνεχίζοντας λοιπόν με κομμάτια που δημιουργούσαν το απόλυτο χαός στα pit όπως το "Born of Fire", φτάσαμε στο "Hell Awaits", κατά τη διάρκεια του οποίου άναψαν μερικά καπνογόνα. Προσωπικά δεν με ενοχλούν καθόλου, καθώς προσδίδουν έξτρα feeling και ένταση στη στιγμή, ωστόσο απ' την άλλη θα πρέπει και να τα κατακρίνουμε, διότι σίγουρα κάτι το οποίο παράγει φωτιά και καπνό μέσα σε τόσο κόσμο, σίγουρα εγγυμονεί κινδύνους. Όπως και να 'χει, απολαυστικό "Hell Awaits", με τον κόσμο ν΄ αρχίζει να αφινιάζει ακόμα περισσότερο. Και κάπως έτσι μπήκαμε στην τελική ευθεία του show των Slayer, με τις φωτιές στο σκηνικό που είχε ετοιμάσει η μπάντα να δίνουν και να παίρνουν. Τελευταία κομμάτια, λοιπόν, τα "South of Ηeaven", "Raining Blood" (ανατριχίλα μόνο και μόνο απ το intro), "Black Μagic", "Dead Μan Skin" και φυσικά "Angel of Death".
Ήταν οι Slayer αντάξιοι των προσδοκιών μας; ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ! Απίστευτος ήχος, απίστευτο performance και -χωρίς ίχνος υπερβολής- όλα τα κομμάτια ήταν σαν να παίζονταν σε playback, λες και τα άκουγες από το δίσκο και όχι live. Ένα μεγάλο μπράβο από μένα, τι άλλο να πω!
Παρόλα αυτά, δεν είχαμε πει το τελευταίο μας αντίο στον Araya... O frontman, αφού τέλειωσε το set και χαιρέτησαν όλα τα μέλη, έμεινε να στέκει στην άκρη της σκηνής και να χαζεύει με απλανές βλέμα το κοινό χωρίς να λέει τίποτα. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και φορτισμένη. Ο κόσμος άρχισε να χειροκροτά και να φωνάζει ρυθμικά το όνομα της μπάντας. "Slayer, Slayer!". Αύτο πρέπει να διήρκησε περίπου ενα τέταρτο και τότε ο Araya σήκωσε ένα χαρτί και διάβασε στο μικρόφωνο: "Θα μου λείψετε. Αντίο". Μόνο συγκίνηση, τίποτα άλλο. Σίγουρα δεν ήταν απλά κίνηση γοήτρου και δημοσίων σχέσεων, οι Slayer έχουν 40 χρόνια στην πλάτη τους και δεν χρειάζονται τέτοια τεχνάσματα. Έχουν προ πολλού εξασφαλίσει τον απόλυτο σεβασμό και την αγάπη όλων. Ευχαριστούμε, λοιπόν, για τον εμβληματικό σας ήχο και για την αξιοπρεπή πορεία έως και την τελυταία νότα που παίχτηκε live!
Setlist
Delusions of Saviour
Repentless
Evil Has No Boundaries
World Painted Blood
Postmortem
Hate Worldwide
War Ensemble
Gemini
Disciple
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
Payback
Temptation
Born of Fire
Seasons in the Abyss
Hell Awaits
South of Heaven
Raining Blood
Black Magic
Dead Skin Mask
Angel of Death
photo by Apostol Mamiya
