Deaf Radio
An Club
22/9/2017
Παρασκευή 22/9, είχα μαρκάρει το ρεπό καιρό. Ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Deaf Radio και δεν ήξερα τι να περιμένω. To live στο ιστορικό "ΑΝ" ήταν το κλείσιμο της mini ευρωπαϊκής περιοδείας τους.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Circassian, τους οποίους είχα δει άλλη μια φορά τον Xειμώνα που μας πέρασε, στο πλάι των Cyanna Mercury στο Gagarin. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ήταν ό,τι πρέπει για προθέρμανση και αν δεν τους έχει τσεκάρει μέχρι σήμερα, να το κάνεις γιατί έχουν μερικά διαμαντάκια που αξίζουν κάτι παραπάνω από την προσοχή σου.
Πάμε στους Deaf Radio τώρα: Κλασικά, όταν πάω να δω μια μπάντα, φτιάχνω σενάρια μέσα στο μυαλό μου, θα κάνουν εκείνο θα κάνουν το άλλο κλπ. Αυτό είχα κάνει και για το live των Deaf Radio. Μόλις η μπάντα ανέβηκε στην σκηνή, κατάλαβα ότι το σενάριο που είχα φτιάξει ήταν κάπως... χαμηλοτάβανο σε σχέση με αυτό που θα έβλεπα, οι Deaf Radio ήταν επιβλητικοί και εντυπωσιακοί από την πρώτη στιγμή. Ειλικρινά, χρειάστηκαν μόλις 10 δευτερόλεπτα για να προσκυνήσω ένα από τα καλύτερα intro ελληνικής μπάντας που έχω δει ποτέ. Η εισαγωγή ήταν του "Revolving Doors". Xτίστηκε αργά σαν κάποιο επιβλητικό τέρας που γίνεται όλο και πιο ισχυρό με κάθε νότα, μέχρι το κομμάτι να συντρίψει τα πάντα. Αυτή ήταν και η στιγμή που οι Deaf Radio μεταμορφώθηκαν σε μπάντα που σε παροτρύνει να τα πάρεις όλα παραμάζωμα και η στιγμή δε φάνταζε τίποτα λιγότερο από ένδοξη. Αλλά μου επεφύλασσαν και άλλες εκπλήξεις: Έχω ακούσει και άλλες φορές άλμπουμ που στα ηχεία μου είναι άψογα, αλλά στο live δεν πλησιάζουν καν αυτό που ακούω σπίτι μου. Με τους Deaf Radio συνέβη κατα κάποιο τρόπο το αντίθετο. Το "Alarm" είναι ένας πολυ καλός δίσκος αλλά στο live το group τον απογείωσε. Έπαιξαν μονορούφι ολόκληρο το άλμπουμ plus δύο καινούρια κομμάτια, με το ένα από αυτά να είναι τουλάχιστον κολληματικό από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Η κιθάρα είχε έναν ανατολίτικο ρυθμό και τα τύμπανα για ακόμα μια φορά ξέφυγαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μετάβαση από τον πρώτο τους ήχο -αυτόν του "Alarm"- σε νέα τραγούδια φαίνεται σαν φυσικό αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, το συγκεκριμένο κομμάτι ίσως να είναι και το καλύτερό τους, μετά το επικό "Backseats" με το οποίο μας αποχαιρέτησαν. Στο "Aggravation" ξέφυγε η φάση, όπως και στο "Revolving Doors", όχι ότι στα υπόλοιπα υστέρησαν, αλλά σε αυτά τα τέσσερα πήγανε σε άλλο level. Στο "Oceanic Feeling" άφησα να με παρασύρει η φωνή του Δημήτρη, ενώ τα "Flowerhead" και "Anytime" ακούστηκαν πολύ πιο ζωντανά απ' ό,τι στο δίσκο.
Κάπου θα έχετε διαβάσει πόσο καλοί μουσικοί είναι και οι τέσσερις Deaf Radio, οπότε δε θα το τραβήξω αναλύοντας τα riff και τα λοιπά. Θα πω μόνο ένα μπράβο γιατί πράγματι είναι πολύ καλοί όλοι τους, ο Πάνος Γκλίνος στην φωνή και στην κιθάρα, ο Δημητρής Σακελλαρίου στην κιθάρα, ο Αντώνης Μάντακας στο μπάσο και ο Γιώργος Διαθεσόπουλος στα τύμπανα. Θα σταθώ μόνο λίγο παραπάνω στα διαστημικά drums του τελευταίου, αλλά και στη σκηνική παρουσία του frontman Πάνου. Νομίζω ότι δεν χωράει αμφιβολία ότι το χει τρελά και προσωπικά πιστεύω ότι είναι μεγάλο πλεονέκτημα για μια μπάντα ο τραγουδίστης να είναι και "perfomer". Ραντεβού όπως καταλαβαίνετε στο επόμενο live τους, το οποίο θα είναι στις 14 Οκτωβρίου στο Gagarin, όπου οι Deaf Radio θα ανοίξουν το μεγάλο live των All Them Witches. H συναυλία στο An αποτέλεσε ένα από τα τελευταία live της πρώτης τους ευρωπαϊκής περιοδείας και ως εκ τούτου το χρησιμοποίησαν ως μια ευκαιρία να ανοικοδομήσουν το set τους με νέο υλικό. Τα δύο νέα κομμάτια που βρέθηκαν στο προσκήνιο ενίσχυσαν την ιδέα ότι τα καλύτερα έρχονται. Όπως ανέφερα και παραπάνω, το live τελείωσε με το "Backseats" και την αποθέωση της μπάντας από το κοινό.
Στις 22/9 οι Deaf Radio μας χάρισαν 60 λεπτά και κάτι ψιλά ηλεκτρισμένης αγριότητας. Over and out.
Photo By Ioanna Kitrou
