by Alexandros Kotsis (01/07/2023)

Depeche Mode

@ Stade de France, Saint-Denis, Paris,

24/6/2023

Δεν είχα την τύχη να δω ζωντανά τους Depeche Mode, κατά τον προηγούμενο αιώνα, όταν δηλαδή από το 1986 έως και το 1997 έβγαλαν στη σειρά τα, κατά τεκμήριο, καλύτερα άλμπουμ τους (με χρονική σειρά, Black Celebration, Music For The Masses, Violator, Songs Of Faith And Devotion, Ultra), ούτε κατά την The Singles Tour του 1998, ωστόσο, είχα την τύχη να παρακολουθήσω συναυλίες τους σε όλες τις επόμενες περιοδείες τους, από το 2001 έως και το 2017, ακόμα και το 2009 στο Βερολίνο, σε μια περιοδεία που δεν έπαιξαν τελικά στη χώρα μας, σε μια βραδιά που, δυστυχώς, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Κάπως έτσι, η νέα τους περιοδεία, για την προώθηση του φετινού άλμπουμ Memento Mori (review εδώ) σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η χώρα μας δεν περιλαμβάνεται αυτή τη φορά στη λίστα προορισμών (αν και βεβαίως ακούγονται φήμες για τον Ιούλιο του 2024, μια και η τρέχουσα περιοδεία από φθινόπωρο επιστρέφει στη Βόρεια Αμερική και ακολούθως στην Ευρώπη, ενώ θα επεκταθεί και στη Λατινική Αμερική και την Αυστραλία, κάτι που έχει να γίνει 30 χρόνια) με βρήκε να ετοιμάζω βαλίτσες για την Πόλη του Φωτός. Και πόσο τυχερός ήμουν που το έκανα, μια και παρακολούθησα μια συναυλία που σίγουρα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες 2-3 συναυλίες του συγκροτήματος που έχω παρακολουθήσει (μαζί με εκείνη του 2001 στο γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ – πρώτη φορά και άρα μεγάλη συναισθηματική αξία - και την εκπληκτική, αν και κάπως πιο σύντομη, παρουσία τους στο Terra Vibe το 2006)!

24 Ιουνίου και ώρα 19:00 εισερχόμουν στο αχανές γήπεδο που λίγες μέρες πριν η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου ηττήθηκε στις λεπτομέρειες και ίσως κάπως αμφισβητούμενα από την παντοδύναμη οικοδέσποινα. Αρκετός κόσμος ήδη συγκεντρωμένος, περίμενε υπομονετικά να δει για μια ακόμα φορά ζωντανά τη μεγαλύτερη ηλεκτρονική μπάντα που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος, όπως έχει αποφανθεί το Q Magazine. Μεσολάβησε μια ημίωρη παράσταση – σφυροκόπημα της Jehnny Beth και της ηλεκτρονικής μπάντας της, η οποία κορυφώθηκε με την εκτέλεση του Brat της Malvina Meinier μαζί με την ίδια επί σκηνής και το We Will Sin Together.

Πλέον ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Ο διάδρομος που ξεκινούσε από το μέσον της σκηνής και εκτεινόταν ανάμεσα στο πλήθος άφηνε μεγάλες υποσχέσεις για το τι θα βιώναμε σε λίγη ώρα. Υποσχέσεις που δεν αθετήθηκαν. Στις 21:05 ανέβηκαν στη σκηνή ο Dave και ο Martin, συνοδευόμενοι από τους Peter Gordeno και Christian Eigner. Και δεν κατέβηκαν παρά μόνο αφού πέρασαν 2 ώρες και 15 λεπτά και αφού τα έδωσαν όλα!

Το εναρκτήριο My Cosmos Is Mine διαδέχεται το επίσης καινούριο αλλά πιο μπητάτο και ανεβαστικό Wagging Tongue, το οποίο μας ζέστανε και μας κούνησε, για να ακούσουμε αμέσως μετά τις πρώτες νότες του Walking In My Shoes, πειραγμένο με την εισαγωγή της Random Carpet Mix εκτέλεσης, στο πρώτο πραγματικά ξεσηκωτικό highlight της βραδιάς αλλά και το πρώτο μαζικό sing along. Τραγούδι που πολλοί καλλιτέχνες θα πλήρωναν πολλά για να το είχαν γράψει εκείνοι και που πάντα κατέχει μια ξεχωριστή θέση στις συναυλίες της μπάντας και τις καρδιές των ακολούθων της, ακόμα κι αν είναι από τα πιο mainstream τραγούδια της.

Τον ξεσηκωμό που γενικεύτηκε με το dance anthem It’s No Good, ανέκοψε για λίγο ένα τραγούδι έκπληξη, που δεν ακούς συχνά σε περιοδείες των Depeche Mode, το υπέροχο Sister of Night, που «έδεσε» τέλεια με το In Your Room (προσωπικά προτιμώ στα live τη στουντιακή έκδοση και όχι το Zephyr Mix από το single, αλλά και πάλι η αίσθηση είναι πάντα μοναδική, έστω κι έτσι, ιδίως στην κορύφωση του τραγουδιού), το κάπως πιο “downtempo”, ωστόσο, δεν κράτησε για πολύ, αφού ο δεύτερος ξεσηκωμός της βραδιάς συνετελέσθη με τον ύμνο των 80s, Everything Counts με πειραγμένη εισαγωγή και … χαμός! Το sing along συνεχίστηκε και μετά το τέλος του τραγουδιού, σε ένα ρεσιτάλ κατάθεσης πνευμόνων στον αγωνιστικό χώρο και τις εξέδρες από τις 80.000 ανθρώπων που συμμετείχαν στο μεγάλο πάρτι που βιώναμε.

Μετά το πάντα συγκινητικό και συνάμα δυνατό Precious και το βιωματικό για τον Dave Gahan, Speak To Me, τη σκυτάλη παίρνει ο Martin Gore, με το Home να τον βρίσκει στην κορυφή του διαδρόμου, με υψωμένα τα χέρια και εμφανώς συγκινημένο από τον κόσμο που τραγουδούσε μαζί του, προτού μας χαρίσει μια ακουστική εκτέλεση του Soul With Me και ξαναδώσει τη σκυτάλη στον Dave για το υπόλοιπο της βραδιάς, με τα Ghosts Again, I Feel You και A Pain That I’m Used To, εκτελεσμένο στην έκδοση του remix του Jacque Lu Cont να μας ξαναξεσηκώνουν.

Και κάπου εκεί έρχεται η μεγάλη συγκίνηση. Οι οθόνες στο πλάι της σκηνής αλλά και πίσω από τη μπάντα επί σκηνής καταλαμβάνονται από τη μορφή του αδικοχαμένου Andrew Fletcher με τις νότες του World In My Eyes να πλημμυρίζουν το γήπεδο και τις καρδιές μας, ενώ τα δάχτυλα όλων, κοινού και Dave, σχημάτιζαν τα χαρακτηριστικά γυαλιά του εξωφύλλου του single, ως αναφορά και φόρο τιμής στον εκλιπόντα (ήταν και το αγαπημένο του τραγούδι της μπάντας).

Το κυρίως σετ έκλεισε καταιγιστικά, κατά σειρά, με το Wrong (σε μια απρόσμενα άψογη εκτέλεση με τρομερά φωνητικά από έναν πολύ ορεξάτο, όπως και καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, Dave, σε ένα ομολογουμένως δύσκολο να ερμηνευθεί ζωντανά τραγούδι), το λατρεμένο Stripped, το δαιμονιώδες και πάντα επίκαιρο John The Revelator και το – μάλλον καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, τραγούδι όλων των εποχών, όλων των καλλιτεχνών – Enjoy The Silence. Νομίζω ότι όσα χρόνια και να περάσουν ακόμα, δεν θα πάψω στο άκουσμα της πρώτης πρώτης νότας αυτού του τραγουδιού, ειδικά σε live, να αισθάνομαι ανατριχίλες να διατρέχουν τη σπονδυλική μου στήλη αλλά και όλο μου το κορμί και την ψυχή. Ένα τραγούδι που η επιμονή του Alan Wilder το απογείωσε και του έδωσε τη μορφή που γνωρίζουμε, που λες δεν μπορεί να γίνει καλύτερο, κι όμως στα live το τέλειο γίνεται τελειότερο. Όσοι/ες το έχετε βιώσει, γνωρίζετε πολύ καλά για τι μιλάω…

Το encore βρίσκει τους 2 Depeche Mode να ερμηνεύουν ντουέτο στην κορυφή του διαδρόμου το μοναδικό και αποθεωτικά απλό Waiting For The Night, με τον κόσμο να τραγουδάει «οοοοο οοοο οοοο οοοο» για αρκετή ώρα μετά το τέλος του τραγουδιού και τους αγαπημένους μας να μας καθοδηγούν ως άλλοι μαέστροι, ενώ το τέλος τους βρήκε αγκαλιασμένους σε μια ένδειξη της μεγάλης αγάπης που υπάρχει ανάμεσά τους, η οποία έχει δοκιμαστεί και έχει βγει ακλόνητη όλες αυτές τις δεκαετίες. Και μετά ακολούθησε το τελικό πάρτι: ένα αναπάντεχα καλοπαιγμένο Just Can’t Get Enough, Never Let Me Down Again, με το καθιερωμένο κούνημα των χεριών αριστερά δεξιά από κυριολεκτικά όλο το γήπεδο με τον Dave καθοδηγητή (πραγματικά συγκλονιστικό θέαμα που παράλληλα καταδεικνύει το μέγεθος και τον βαθμό της αφοσίωσης του κόσμου στην μπάντα, δεν αποκαλούνται, άλλωστε, τυχαία devotees) και Personal Jesus εντός ενός γενικευμένου χαμού.

Αποχωρώντας και με αφορμή ένα πλακάτ που κρατούσε ένα μικρό κορίτσι στο πλάι του διαδρόμου όπου έγραφε ότι ήταν τα γενέθλιά της, ο Dave ρώτησε αν έχουν χρόνο για ένα Happy Birthday και λέγοντας «για τα γενέθλια όλων όσοι τα έχουν απόψε», ερμήνευσαν το γνωστό τραγούδι, προτού μας αφήσουν ονειροπαρμένους από αυτό που είχαμε βιώσει τις προηγούμενες 2 ώρες και 15 λεπτά (ασυνήθιστος χρόνος για συναυλία Depeche Mode) και να αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν μια μπάντα μετά από 43 χρόνια να έχει τέτοια ενέργεια και όρεξη επί σκηνής, να παίζει τόσο άψογα και το κυριότερο, ο frontman της να διαθέτει ακόμα και να ερμηνεύει με μια φωνή τόσο σωστή και τέλεια όσο ήταν στο peak της δημιουργίας τους και της απόδοσής τους.

Αναμφίβολα ήταν μια κορυφαία βραδιά, μια συναυλία που ξεπέρασε, κατά τη γνώμη μου εκείνες που παρακολούθησα στις 3 προηγούμενες περιοδείες (βοηθά και ο πολύ καλός νέος δίσκος φυσικά) και που με έκανε να αδημονώ οι φήμες για συναυλία τους του χρόνου τον Ιούλιο στη χώρα μας να βγουν αληθινές. Διάολε, πρέπει να βγουν αληθινές! Είναι οι Depeche Mode!

SETLIST

1. My Cosmos Is Mine
2. Wagging Tongue
3. Walking in My Shoes
4. It's No Good
5. Sister of Night
6. In Your Room (Zephyr Mix)
7. Everything Counts
8. Precious
9. Speak to Me
10. Home
11. Soul With Me
12. Ghosts Again
13. I Feel You
14. A Pain That I'm Used To (Jacques Lu Cont Remix)
15. World in My Eyes
16. Wrong
17. Stripped
18. John the Revelator
19. Enjoy the Silence