Διάφανα Κρίνα
Piraeus 117 Academy
4/12/2016
Όταν έμαθα ότι τα Διάφανα Κρίνα θα εμφανιζόντουσαν ζωντανά στο Piraeus 117 Academy, λίγους μήνες ουσιαστικά από τότε που η μπάντα αλλά και όλοι μας αποχαιρετήσαμε τον Θάνο Ανεστόπουλο, ομολογώ πως μου προκάλεσε έκπληξη, γιατί ήταν κάτι που δε περίμενα να συμβεί, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα.
«Ένας τρόπος να πεις αντίο…» ήταν ο τίτλος της βραδιάς που τα έλεγε όλα, χωρίς περισσότερες πληροφορίες, πέρα από το απόλυτα φυσικό γεγονός ότι η συναυλία θα ήταν δωρεάν μέσω προσκλήσεων, στο έτσι και αλλιώς αρκετά μεγάλο venue της Πειραιώς.
Τελικά αποδείχτηκε πως το συγκεκριμένο live θα είχε αρκετές εκπλήξεις (αλλά και πιθανόν ειδήσεις…), πέρα από τον αξιοπρεπέστατο φόρο τιμής που απέδωσαν τα μέλη της μπάντας αλλά και φίλοι τους επί σκηνής για 2,5 γεμάτες ώρες στον συνοδοιπόρο και σύντροφο τους στη μουσική και τη ζωή.
Τα Διάφανα Κρίνα πήραν τη θέση τους στo stage και ακριβώς στην ώρα έναρξης, ξεκίνησαν αυτή την –όπως αποδείχτηκε- περίεργα όμορφη συναυλία με το εξαιρετικό instrumental “Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο”. Η συνέχεια επιφύλαξε τη πρώτη έκπληξη, όταν όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι ο πληκτράς Παναγιώτης Μπερλής θα αναλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών σε όλη τη διάρκεια του live. Δεν είχα ξανακούσει τον Παναγιώτη να τραγουδά και μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι από πλευράς χροιάς αλλά και ερμηνείας, θύμιζε σε συγκινητικό βαθμό τον Θάνο. Η απόδοση του ήταν από αξιοπρεπέστατη ως πολύ καλή και σίγουρα κατάφερε να μεταδώσει σε όλους μας με το καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορούσε, μια πιστή ζωντανή απόδοση των «διάφανων τραγουδιών».
Η βραδιά όμως όπως ανέφερα και νωρίτερα είχε κι άλλες άκρως ενδιαφέρουσες εκπλήξεις.
Η πιο τρανταχτή για μένα ήταν η εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη σκηνή για να συμμετάσχει σε 4 τραγούδια μαζί με το συγκρότημα. Τον τρόπο που μπορεί ο Αλκίνοος να τραγουδήσει Κρίνα, τον είχαμε μυριστεί με τη συγκλονιστική του ερμηνεία στο «Βάλτε Να Πιούμε» πέρσι στη Τεχνόπολη, αλλά αυτό που έγινε στο venue της Πειραιώς ήταν το κάτι άλλο… Πραγματικά είναι σχεδόν ανατριχιαστική η χημεία που έχει ο Αλκίνοος με τους υπόλοιπους. Όσο παρακολουθούσα τη κοινή τους εμφάνιση, ένιωθα σα να ήταν ένα γνήσιο μέλος του συγκροτήματος. Η ερμηνεία του σε όλα τα τραγούδια ήταν απλώς απίστευτη και με αυτό τον δικό του γνωστό τρόπο, κατάφερε –προφανώς χωρίς να είναι αυτός ο σκοπός- να αναδείξει μια διαφορετική διάσταση τού πως μπορούν να εκτελεστούν τα συγκεκριμένα κομμάτια.
Αυτή η χημεία φυσικά δεν είναι τυχαία. Ο Αλκίνοος υπήρξε στενός φίλος του Θάνου και του συγκροτήματος και παρότι φαινομενικά η πορεία τους αλλά και οι μουσικές τους αφετηρίες είναι διαφορετικές, αυτό το μεταξύ τους «κούμπωμα» μόνο τυχαίο δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Φυσικά η για ακόμη μια φορά συγκλονιστική ερμηνεία του Βάλτε Να Πιούμε, με μία ακόμα προσθήκη στη σκηνή, του Αλέξη Καλοφωλιά των Last Drive στη φυσαρμόνικα, ήταν το κερασάκι στη τούρτα σε αυτή την αξέχαστη σύμπραξη Αλκίνοου-Κρίνων.
Η βραδιά κύλησε με το ένα γνωστό τραγούδι να διαδέχεται το άλλο, με το κοινό (ειδικά το πιο νεανικό που δε πρόλαβε πολλά από το συγκρότημα…) να ανταποκρίνεται πλήρως. Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν με την εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη στη σκηνή και τη συμμετοχή του σε 2 τραγούδια, τον Αλέξη Καλοφωλιά να ερμηνεύει μια διασκευή και ολοκληρώθηκαν όταν το συγκρότημα στο φινάλε της συναυλίας παρουσίασε ένα νέο τραγούδι με τον τίτλο Ένας Σωρός Λευκά Φτερά, καρπός της πρόσφατης επανασύμπραξης του σχήματος για τη συγκεκριμένη συναυλία, δηλώνοντας μας ότι αυτό είναι «ό,τι απέμεινε από εμάς»… Το κοινό υποδέχτηκε το τραγούδι με μια φυσιολογική (νομίζω) αμηχανία, αλλά σίγουρα όχι με αρνητική διάθεση, δεν υπήρχε και λόγος άλλωστε για μια τέτοιου είδους αντίδραση…
Ήταν μια βραδιά -αν μη τι άλλο- συγκινητική με σκοπό τον «γιορτινό» αποχαιρετισμό του αγαπημένου φίλου και συνοδοιπόρου της ιστορικής μπάντας, κάτι που πραγματοποιήθηκε με απόλυτο σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Από κει και πέρα ίσως είναι όμως και το έναυσμα για μια καινούργια αρχή… Και αν θέλετε τη ταπεινή μου άποψη, αυτό είναι απόλυτα θεμιτό, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι τα Διάφανα Κρίνα δεν ήταν ποτέ το συγκρότημα του ενός (όσο σημαντικός και αν ήταν) αλλά όλων των μελών του συγκροτήματος, όλων των συνεργατών και όλων των χιλιάδων φίλων τους. Πιστεύω πως έχουν κάθε δικαίωμα να πάνε παρακάτω αν το επιθυμούν και οι ίδιοι, γιατί είμαι απόλυτα βέβαιος ότι αυτό θα γίνει με σεβασμό και προς τη μνήμη του Θάνου αλλά και προς τους ίδιους τους εαυτούς τους. Και κάτι μου λέει πως θα συμβεί… Πολύ θα ήθελα και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη με ενεργό ρόλο σε κάτι τέτοιο. Η πείρα του, η προσωπικότητα του και η αναμφισβήτητη (σου αρέσει, δε σου αρέσει) μουσική του αξία και μεγάλη πορεία, είναι ικανή να πάει την ιστορία Διάφανα Κρίνα σε μια νέα φάση, εξίσου σπουδαία. Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή του συγκροτήματος προσωπικά είναι καλοδεχούμενη αν συμβεί και τη περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον.
Η ζωή συνεχίζεται… Έτσι δεν είναι;
*Οι φωτογραφίες είναι της Χριστίνας Δεστούνη
