Φοίβος Δεληβοριάς
@ Κύτταρο
10/2/2024
photo by Dimitris Makris Photographer's Page
Πίσω στο Κύτταρο, δύο χρόνια ύστερα από την παράσταση στο Villa Vox. Μας περίμενε ο Φοίβος και η... συμμορία του: Το Πράγμα (πλήκτρα), ο Παντέλης (κιθάρα), ο Yoel (μπάσο), ο Ντούβας (τύμπανα) και ο Λαϊνάς (τα πάντα). Ο Μέντζελος ήταν πάλι εκεί, όπως και στο Vox, αλλά αυτήν τη φορά στο κοινό, μαζί μας. Η Νεφέλη Φασούλη μονάχα έλειπε, αλλά ήταν σαν βρισκόταν νοερά τριγύρω.
Μα εσύ από ‘κεί ψηλά γνωρίζεις τόσα χρόνια τώρα το κολπάκι μου
και δεν ανησυχείς που `ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
και δεν ανησυχείς που `ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
στείλ’ της λοιπόν με τον αέρα της ψυχής αυτό το τραγουδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου…
Κάπως έτσι ξεκίνησε η ένδοξη και ηρωική μουσική πορεία του Φοίβου Δεληβοριά, η οποία αισίως μετράει 35 ολόκληρα χρόνια. Ήταν το 1989, όταν ο Φοίβος κυκλοφορούσε μέσω του Σείριου του Μάνου Χατζιδάκι τον πρώτο του δίσκο, την «Παρέλαση», απ’όπου και το παραπάνω τραγούδι, "Ο Ταχυδρόμος".
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η συναυλία του περασμένου Σαββάτου, στο Κύτταρο. Με την «Παρέλαση» και το προαναφερθέν κομμάτι σαν καλωσόρισμα. Και έτσι άμεσα και αυτόματα, στο άκουσμα της γλυκειάς μελωδίας του και των τρυφερών εφηβικών στίχων, όλη η σκηνή και η πλατεία έγιναν ένα αχώριστο ένα.
Η παράσταση είναι δομημένη χρονολογικά - τα τραγούδια της «Παρέλασης» διαδέχτηκαν αυτά του «Η Ζωή Μόνο Έτσι Είναι Ωραία» (1995), ύστερα ήρθαν κομμάτια από το «Χάλια» (1998), μετά από τον «Καθρέφτη» (2003), το «Έξω» (2007), τον «Αόρατο Άνθρωπο» (2010), την «Καλλιθέα» (2015) και τέλος από το «ΑΝΙΜΕ» (2022). Ως ψυχαναγκαστικός λάτρης της συγκεκριμένης δομής, της χρονολογικής, βρήκα εξαρχής την ιδέα λαμπρή. Την οποία ιδέα, παρεμπιπτόντως, ο Φοίβος τσίμπησε από το concert-film της Τέιλορ Σουίφτ “The Eras Tour” (2023), που ακολουθεί και καταγράφει την πορεία της καταξιωμένης pop star με αυτόν τον τρόπο. Αν αναρωτιέσαι ποια η σχέση του Δεληβοριά με την Τέιλορ, θα βρεις την απάντηση στην Ιόλη, την κόρη του Φοίβου. Είναι γνωστό, το λέω εκ προσωπικής εμπειρίας, πως η πολλή παρέα με τα παιδιά σου παράγει –εκτός από ατόφια άνευ όρων ευτυχία- ζωογόνα updates και γενικότερο εκσυγχρονισμό. :)
Όπως και να ‘χει λοιπόν, με απαρχή το πρωτόλειο μα πολύτιμο νήμα της «Παρέλασης», η παράσταση του Φοίβου στο Κύτταρο εξελίχθηκε σε μία απολαυστική κατάθεση – μουσικής και λέξεων, εξιστορήσεων, συναισθημάτων. Ένα βαθύ άνοιγμα του Φοίβου στους φίλους του, σε εμάς που ήμασταν εκεί, αλλά και σε πολλούς που δεν ήταν εκεί, μα αναφέρθηκαν είτε μέσα από τις διηγήσεις του Δεληβοριά ανάμεσα στα κομμάτια είτε αναδύθηκαν μέσα από τους στίχους των τραγουδιών. Σύντομα -από το πρώτο τέταρτο της συναυλίας κι έτσι όπως ο Φοίβος ξεφύλλιζε τις πρώτες σελίδες του προσωπικού του ημερολογίου- η συναυλία πήρε τη μορφή μιας συγκινητικής μυσταγωγίας. Το κοινό -ως συνήθως στις συναυλίες του Φοίβου, μικτό ως προς το “στιλ” και κάθε ηλικίας- δεν άργησε να ξεκινήσει τραγουδά ή και να φωνάζει τους στίχους, εξάλλου η χρονολογική κατασκευή του live έφερε κάπως πρόωρα απ’ ό,τι συνήθως τα... σουξέ, λόγου χάρη την “Μπόσα Νόβα του Ησαϊα”, το “Αφού Δεν Μ’Αγαπάς”, την “Κική”, το “Εκείνη” και τον “Σκύλο Στο Κολωνάκι” και λίγο ύστερα το “Αυτή που Περνάει”, τον “Καθρέφτη” και την “Υβρεοπομπή”. Παρόλα αυτά, στο νέο συναυλιακό project-concept του Φοίβου βρήκαν χώρο και κάποια πιο ακριβοθώρητα tracks, τα οποία εγώ εκ γενετής τους λατρεύω: “Το Πα το Κανα” (πόρωση), “Πάτηρ Φοίβος Ολομόναχος” (σε μία καθηλωτική εκδοχή), “Δεν Ξέρω Τι Είναι” (αριστούργημα), “Η Όμορφη Πόρτα” (κλάμα).
Και κάπου εκεί ήρθε το διάλειμμα - ευτυχώς, γιατί με την φόρα που είχε πάρει η φάση κινδεύνευα με τη λέξη που είδες στην τελευταία παρένθεση, να βάλω τα κλάματα δηλαδή μπροστά στους 14 φίλους μου στο τραπέζι με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι...
Το δεύτερο μέρος ήταν μια λαίλαπα, εξίσου συγκινητική και αφοπλιστική όπως το πρώτο, όμως απείρως πιο σκοτεινή και εγκεφαλική. Κάτι που ουδόλως με χάλασε, τουναντίον. Αυτό συνέβη αναπόφευκτα, μιας και έπειτα από το μεταβατικό “Έξω”, από το οποίο ο Φοίβος επέλεξε να παρουσιάσει το “Καλοκαίρι Θα’ρθει” (ένα από τα καλύτερα τραγούδια του), την “Πέρα Χώρα” και το “Αδιάκοπα”, ακολουθούν τρεις δίσκοι διαφορετικοί, η τριλογία της Inner Ear, που σύστησε και σχηματοποίησε τον “νέο Φοίβο”, τον Φοίβο των 10’s και τον Φοίβο του (ως) σήμερα. Σε τούτη τη στροφή της παράστασης, το πλέγμα μεταξύ Φοίβου και κοινού έγινε ακόμα πιο σφιχτό και η ατμόσφαιρα στο Κύτταρο ακόμα πιο πηχτή και συμπαγής. Η “νεολαία” -η νέα γενιά των φίλων του Δεληβοριά που είχε κατακλύσει την μπάρα- γαλουχημένη κυρίως με τις τελευταίες κυκλοφορίες του Φοίβου, έγινε περισσότερο ενεργή και συμμετοχική και έδωσε στην παράσταση έναν έξτρα παλμό. Ακούσαμε, λοιπόν, μεταξύ άλλων, το στοιχειωμένο “Bolero” και το τρυφερότερο των τρυφερών “Καταφύγιο” της Βάσως από τον “Αόρατο Άνθρωπο”, την εμβληματική “Ερημιά στην Καλλιθέα”, το αριστούργημα “Ο Ξένος” και το “Κουνελάκι” της Ιόλης από την “Καλλιθέα”, τα “Ψέματα” και τα “Παιδάκια”, αλλά και τον “Λωτοφάγο”, που μάλλον είναι το πιο αγαπημένο μου track από το “ANIME”. Η συναυλία τελείωσε με την punk-ίζουσα καταιγίδα “Άγρια Ορχιδέα” και την “Μπαλάντα”.
Το encore ήταν αυτό που έπρεπε να ήταν - αποφόρτιση, μια απαλή κάθαρση. “ΟΚ”, “Ελεφαντάκι”, “Όταν Σου Χορεύω”, “Ο Κόσμος Σου”.
Ψηνόμουν, προφανώς, και για δεύτερο και για τρίτο και για τέταρτο encore, μπορώ να σου βγάλω τώρα επί τόπου ένα ακόμα 10-track χρονολογικό best of Foivos, όμως τα φώτα ανάψαν και πήρα το δρόμο για τα παρασκήνια, ήθελα από τα βάθη της καρδιάς μου να αγκαλιάσω και να ευχαριστήσω τον Φοίβο για μία ακόμα γαμάτη συναυλιακή νύχτα - αψεγάδιαστη και γεμάτη αλήθεια. Όπως κι έκανα, τον πήρα αγκαλιά και τον ευχαρίστησα. Για την υπέροχη συναυλια, αλλά και για όλα τα 35 χρόνια όμορφης και κοφτερής σαν μαχαίρι μουσικής.
* Οι παραστάσεις του Φοίβου Δεληβοριά στο Κύτταρο συνεχίζονται για λίγα ακόμα Σάββατα. Εισιτήρια και κρατήσεις εδώ.
** If You Like This, Check Also This: Εγώ Και Ο Φοίβος: Μια Εγωπαθής Και Εγωκεντρική Προσέγγιση Στη Μουσική Πορεία Του Φοίβου Δεληβοριά
