Godspeed You! Black Emperor
@ Ωδείο Ηρώδου του Αττικού,
15/7/2022
Τρεις Υπόγειοι βρέθηκαν την περασμένη Παρασκευή (15 Ιουλίου) στο Ηρώδειο στη συναυλία των Godspeed You! Black Emperor και μας μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους.
Γιώργος Χατζηδημητρίου
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό δεν ήταν συναυλία, αλλά μυσταγωγία. Μια τελετή, που ξεκίνησε με το intro του "Hope Drone", με το μπάσο να μας υπνωτίζει για περίπου 5 λεπτά, μαζί με τον ήχο των τζιτζικιών να κάνουν blend-in, με μοναδικό φως την αντανακλαση του Παρθενώνα. Χωρίς φώτα, χωρίς χαιρετούρες, χωρίς φαμφάρες, αλλά ένα δυναμικό, ογκώδες wall of sound στο εκπληκτικά τεράστιο "Bosses Hang" (πολύ καλύτερο απο τότε στο Gazi Music Hall το 2018), το βιολί να σου μιλάει γλυκά στο αυτί, ενώ ολα τα υπολοιπα όργανα να σε χτυπούν ασταμάτητα και να σε πετούν με μανία πάνω στα βράχια. Το single του 98’ “Slow Riot for New Zero Kanada”, πρέπει να παίζεται ολόκληρο, και φυσικά έτσι έγινε. Το "Moya" πρέπει να το ακούσεις live τουλάχιστον μια φορά ειδικά στο τέλος που νιώθεις οτι βρίσκεσαι σε ενα τρελό τρένο χωρίς οδηγό και κινείται με τρελή ταχύτητα. Το "Blaise Bailey Finnegan III" είναι το δευτερο κομμάτι του single, το οποίο είναι μια συνεντευξη που είχε δώσει ο Finnegan (πρώην τραγουδιστής των Iron Maiden) για μια κλήση που είχε φάει από την τροχαία για ταχύτητα. Το ποίημα στο τέλος της συνεντευξης είναι και τα λόγια του κομματιού των Iron Maiden, "Virus". Το κερασάκι στην τούρτα φυσικά, ήταν ο εκπληκτικός ήχος που, λόγω του χώρου, ήταν ενοχλητικά υπέροχος. Κάθε φορά που βλέπω Godspeed You! Black Emperor, είναι σαν να τους βλέπω πρώτη φορά. Δεν ξέρω πως να περιγράψω το συναίσθημα του να υπνωτίζεσαι και να καταστρέφεσαι αργά από τα drones της κιθάρας, το βιολί, τα δυνατά και επίτηδες χαοτικά ντραμς και τα δύο μπάσα μέσα σε 2 ώρες. Είναι μια εμπειρία που δεν περιγράφεται με λόγια και όποιος δεν τους έχει δεί, πρέπει να το κάνει οπωσδήποτε για να καταλάβει τι εννοώ.
Μιχάλης Νικολίτσης
Τη συναυλία των Godspeed You! Black Emperor στο Ηρώδειο την περίμενα πώς και πώς από την ημέρα της ανακοίνωσής της. Παρόλα αυτά, το τέλος της βραδιάς δεν με άφησε αιωρούμενο σε έκσταση και ανήμπορο να αρθρώσω λέξη, όπως δηλαδή είχε συμβεί τις προηγούμενες δυο φορές που τους είχα δει, στο Gagarin το 2003 και στo Gazi Music Hall το 2018. Το γιατί κρύβεται σχεδόν αποκλειστικά στο χώρο διεξαγωγής της συναυλίας, στο Ηρώδειο.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως οι GY!BE είναι από τις πιο αγαπημένες μου εν ενέργεία μπάντες και συνθετικά και παικτικά τους θεωρώ από τις μεγαλύτερες του πλανήτη. Αυτές τις πεποιθήσεις μου τις επιβεβαίωσαν ακέραιες την περασμένη Παρασκευή με την εμφάνισή τους στην Αθήνα, όπου επί 90 λεπτά έπλεξαν τις μαγικές του ατμόσφαιρες επιλέγοντας κομμάτια από τους δυο τελευταίους δίσκους τους, αλλά παίζοντας και ολόκληρο το “Slow Riot for for New Zero Canada” EP του 1998. Εκεί, στα επικά και φαρμακερά τοπία των tracks “Moya” και "Blaise Bailey Finnegan III", κορυφώθηκε η συναυλιακή βραδιά, με την μπάντα να παράγει αδιανόητες μελωδίες και ήχους, ο συνδυασμός των 5 οργάνων (2 μπάσα, βιολί, 2 κιθάρες) γεννούσε ηχοχρώματα πρωτόγνωρα και καθηλωτικά - σε μια φάση άκουγα φωνές να τραγουδούν, χωρίς όμως να τραγουδάει κανείς! Το βιολί ήταν σε πρώτο πλάνο και ο καταλύτης της μυσταγωγίας, ενώ τα δυο σετ των τυμπάνων οι δυναμίτες και οι αφανείς ήρωες της επικής χροιάς που σύντομα απέκτησε η όλη εμπειρία.
Κι ύστερα από όλα αυτά, πώς γίνεται να μην είμαι ευχαριστημένος 100% ; Είμαι μήπως ένας αχάριστος και ξινός παρατηρητής συναυλιακών δρώμενων; Όχι, νομίζω πως δεν είμαι. Τουναντίον, τείνω γενικώς από μικρός να ενθουσιάζομαι και να ευχαριστιέμαι αρκετά εύκολα, σε σημείο που κάποιοι φίλοι μου αυτό να το έχουν εντοπίσει ως ένα πρόβλημά μου. Το γεγονός, λοιπόν -και για να μην μακρηγορώ- , που με χάλασε στο live των GY!BE είναι το εξής: Ξέρουμε πως η Καναδέζικη κολεκτίβα δεν φημίζεται για την επικοινωνία με το κοινό της στις ζωντανές εμφανίσεις της. Κοινώς, μούγκα. Το ξέραμε αυτό, συνέβη και στις δυο -ασύλληπτες- προηγούμενες συναυλίες τους που είχα πάει. Και δεν με χάλασε καθόλου. Στη συναυλία του Ηρωδείου, όμως, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μεταξύ του ούτε το κοινό. Δεν μιλούσαμε ο ένας με τον άλλον, δεν χορεύαμε, δεν… χτυπιόμασταν, δεν τίποτα. Ίσα ίσα χειροκροτούσαμε, ίσα ίσα -σχεδόν φοβισμένοι- ψιθυρίζαμε κάποια σχόλια για όσα συνέβαιναν στη σκηνή. Γρήγορα η βραδιά απέκτησε μια παγερή στατικότητα, με αποτέλεσμα η μυσταγωγία των GY!BE να κυλά και να απλώνει κάπως δύσκολα και στριφνά. Η ενέργεια που η μπάντα εξέπεμπε και σαν δαιμονισμένο κύμα τρυπούσε τις ψυχές μας, από ένα σημείο κι έπειτα έμενε μετέωρη και στα σωθικά μας αμήχανα στοιβαγμένη, έμενε αναπάντητη, δεν είχε πού να πάει. Η τόση σιωπή και η τόση (μεγαλειώδης) τελετουργία μας γύρισαν εντέλει μπούμερανγκ.
Συμβαίνουν και αυτά… Λένε οι περισσότεροι πως το Ηρώδειο δεν ενδείκνυται για ροκ συναυλίες (βλ. ενδεικτικά Foo Fighters, Patti Smith). Εγώ, όμως, πιστεύω πως σε τέτοιες συναυλίες που εξ ορισμού και ανακλαστικά έχουν τη δύναμη να σε κουνήσουν και σου «δίνουν την άδεια» να τραγουδήσεις, να φωνάξεις και να ανταπαντήσεις ενέργεια είναι πιο «εύκολες» από συναυλίες σαν των GY!BE. Η βαθιά και απείρως εγκεφαλική ενέργεια των Καναδών δεν χωνεύεται εύκολα με ακινησία και (άκρα του τάφου) σιωπή.
Αυτά. Κατά τα άλλα μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο μεστά συγκροτήματα του πλανήτη.
Θύμιος Κολοκούρας
Για πολλά χρόνια έσπαγα το κεφάλι μου για να θυμηθώ τον λόγο για τον οποίο δεν είχα καταφέρει να παρευρεθώ στο τελευταίο live των GodspeedYou! Black Emperor. Βέβαια, καμία σημασία δεν είχε αυτό από τη στιγμή που με το που βγήκε η προπώληση για το live στο Ηρώδειο κατοχύρωσα τα εισιτήριά μου από την Day 1 (τόσο γρήγορα που ίσως να θεωρείται και Day 0).
Η ημέρα έφτασε και ενώ είχε πέσει εν μέρει ο ήλιος αρχίσαμε να μαζευόμαστε στα πέριξ του Ηρώδειου. Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν πως οι GY!BE δεν κουβαλάνε αδίκως την ταμπέλα του αντισυμβατικού. Έβλεπες απ έξω κάθε λογής κόσμο. Άτομα με μπλούζες από extreme μπάντες, άτομα με πανέμορφα φορέματα και πουκάμισα, άτομα με ράστα κ.ο.κ. Μια πολυπολιτισμική συναυλία θα έλεγε κανένας.
Με μια μικρή καθυστέρηση η συναυλία ξεκίνησε, με την μπάντα να βγαίνει και ως συνήθως κάθε μέλος της να αρπάζει το ραβδάκι του, χωρίς να ανταλλάξει ούτε εναν χαιρετισμό με το κοινό.
Τι μας πρόσφεραν λοιπόν; Φυσικά τα αναμενόμενα! Υπέροχος ήχος και φυσικά άρτιοι μουσικοί, τόσο ατομικά αλλά και συλλογικά. Γι αυτό δεν υπήρχε ποτέ καμία αμφιβολία, για αυτό έχουν εδραιωθεί στη θέση που βρίσκονται στο χώρο του post/ambient/alternative χώρου.
Ποτέ δεν καταπιάνομαι σε κάποια ανταπόκριση με το να ασχοληθώ με ένα ένα κομμάτι ξεχωριστά, ωστόσο αν μπορούσα να πω κάτι για την setlist είναι πως θα περίμενα κάποια κομμάτια που θα έδιναν σε ένταση κάτι παραπάνω, όπως ενα "Εast Ηastings" ή κάποιο κομμάτι από το αριστουργηματικό "Lift Your Skinny Fists". Βέβαια, αυτό πρόκειται για μια εντελώς υποκειμενική δήλωση, ραμμένη πάνω στα προσωπικά γούστα μου. Θέλω να πω πάντως γενικώς πως βρήκα τη setlist ολίγον τι flat για τα δικά μου δεδομένα.
Τελος, δεν θα μπορούσα να μη δώσω τα συγχαρητήρια μου στην εξαιρετική δουλειά που έγινε με τα σκηνικά που έπαιζαν από πίσω από τους καλλιτέχνες, στο πανί προβολής. Και δε μιλάμε πως όλα αυτά έφταναν στο πανί από κάποιον ψηφιακό προτζέκτορα. Αντιθέτως, υπήρχε άτομο στο κέντρο του κοινού, με μπομπίνα και φιλμς, τα οποία τα άλλαζε κάθε φορά με το χέρι. Extra credit στο γεγονός ότι στα σημεία που φαινόταν καμένες εικόνες στην προβολή, ήταν χειροποίητα καμένο το φιλμ στο σημείο που ήθελε ο σμιλευτής του.
Εν κατακλείδι, άξιζε η συναυλία; Φυσικά! Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο παικτικά από τους Godspeed. Φοβερή εμπειρία τόσο ακουστικά αλλά και οπτικά. Θα μπορούσαν να μας δώσουν κάτι παραπάνω από περίπου μιάμιση ώρα σόου; Για εμενα ναι, αν συνυπολογίσουμε ότι πολλά σημεία ήταν ambient intros κτλ. Βέβαια κι αυτά κομμάτι του show είναι. Ο χώρος επίσης κομμένος και ραμμένος στην μινιόν ορχήστρα των Godspeed, αγκάλιασε υπέροχα τον ήχο τους.
Υ.Γ. Το θέμα ειναι αν θα άντεχε η μέση μας για παραπάνω από μιάμιση ώρα σ αυτά τα καθίσματα. Mετά το πέρας της μιας ώρας συναυλίας, έβλεπες όλο τον κόσμο να ανακάθεται, να κουνιέται, να τεντώνεται, μπας και ανακουφιστεί λίγο από τα σίγουρα αρκετά άβολα για πάνω από μια ώρα καθίσματα.
Setlist:
1. Hope Drone
2. Job’s Lament
3. First Of The Last Glaciers
4. Bosses Hang
5. Cliffs Gaze
6. Moya
7. Blaise Bailey Finnegan III
