Η Ταράτσα Του Φοίβου
Ιερά Οδός 13-15
6/7/2017
Γράφει ο Mike N.
Τίο Τιξ (Απορώ πώς τα θυμάμαι -και γιατί τα γράφω- όλα αυτα...)
Όταν ήμουν λιγότερο από 5 χρονών, οι γονείς μου με πήγαν στην παιδική θεατρική παράσταση “Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη” του Δημήτρη Ποταμίτη. Μ’άρεσε πολύ ό,τι είδα, αλλά (πολύ, πολύ) περισσότερο μ’άρεσε ό,τι άκουσα. Η μουσική επένδυση της παράστασης δηλαδή, την οποία, όπως εκ των υστέρων έμαθα, είχε επιμεληθεί ο Γιάννης Ζουγανέλης και είχε τραγουδήσει ο ίδιος ο Ποταμίτης και η Παιδική Σκηνή του Θεάτρου ΕΡΕΥΝΑΣ. Από την επόμενη κιόλας μέρα ζητούσα επιμόνως και πεισματικώς από τον πατέρα μου “να μου πάρει τη μουσική”, ώσπου ένα μεσημέρι γύρισε απ’τη δουλειά κρατώντας στο χέρι του έναν ασπροκόκκινο δίσκο. “Δεν είναι αυτό που μου ζήτησες, δεν το βρήκα, αλλά είναι ακόμα καλύτερο!”. Μου είχε πάρει τις ‘Όρνιθες’ του Χατζιδάκη και δεν ήταν καλύτερο. Στα παιδικά μου αυτιά, αυτός ο δίσκος ήταν γενικώς βαρετός και σε κάποιες φάσεις τρομακτικός, ειδικά στο σημείο που κατά την ακρόασή του και συγκεκριμένα στο τραγούδι “Οι Κύκνοι”, οι γονείς μου σηκώθηκαν μέρα-μεσημέρι στο σαλόνι και άρχισαν να χορεύουν σαν ξωτικά και με παιρναν αγκαλιά τραγουδώντας κάτι ακατάληπτα “Τιο τιξ, τίο τιξ”... “Εγώ θέλω τα Πουλιά από το θέατρο!”, είπα σχεδόν κλαίγοντας. Λίγες μέρες αργότερα, ο πατέρας μου βρήκε τις “Ιστορίες Του Παππού Αριστοφάνη” σε κασέτα, κι εγώ δεν ζήτησα ποτέ να ξανακούσω εκείνο τον ασπροκόκκινο δίσκο. Μέχρι που έφτασα 22 χρονών και τον ζήτησα από τον ίδιο τον εαυτό μου, όταν σαν φοιτητής στο Λονδίνο εντρύφησα σαν καλός ‘κουλτουριάρης” στο έργο του τεράστιου Μάνου Χατζιδάκη.
Υ.Γ. Πριν 3-4 χρόνια ήρθε η μάνα μου στο σπίτι μου ως γιαγιά των παιδιών μου και κρατούσε στα χέρι της το CD “Ιστορίες Του Παππού Αριστοφάνη” του Ζουγανέλη. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα.
- Πού το βρηκες αυτό;
- Α, για τα παιδιά το έφερα. Σε ένα περιοδικό το είχαν δώρο. Θα τους αρέσει, ε; Εσένα σου άρεσε όταν ήσουνα μικρός, θυμάσαι;
Δεν το είχα ξεχάσει ποτέ. Το έλιωσα από το ίδιο κιόλας βράδυ και θυμόμουν απ’έξω τους στίχους μετά από 30 χρόνια (πώς γίνεται αυτό ρε φιλε;). Απ’την άλλη, τα παιδιά μου βρήκαν το δίσκο βαρετό και “στενοχωρητικό” και αυτό κάτι μου θύμισε... :)
Στην Ταράτσα
Αν αναρωτιέσαι -που καλά θα κάνεις- τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ταράτσα του Φοίβου Δεληβοριά, θα σου πω αμέσως: Ο Φου Δου τραγούδησε με την εκλεκτή καλεσμένη του Τάνια Τσανακλίδου το προαναφερθέν κομμάτι που είχε τύπου ταράξει τα παιδικά μου χρόνια, τους Κύκνους του Χατζιδάκη, το Τίο Τιξ. Και κάπως έτσι θυμήθηκα όλα όσα ανάφερα στον πρόλογό μου, και κάπως έτσι για άλλη μια φορά αυτός ο δαιμόνιος τύπος, ο Δεληβοριάς, με μια παράστασή του μού ξύπνησε μνήμες, το κάνει πάντα αυτό, σχεδον σαδιστικά, μού ξεσηκώνει μνήμες από τη νιότη μου, τα 20’s μου και τα early 30’s μου, από την εφηβεία μου, σήμερα το βράδυ έφτασε ως και τα 5 μου χρόνια... Και το έκανε αυτό χωρίς καν να χρησιμοποιήσει τα “σιγουράκια” του, το κατεξοχήν θανατηφόρο οπλοστάσιό του, τα ίδια του τραγούδια δηλαδή.
Στο σχεδόν 4ωρο (!) πρόγραμμα της παράστασης, μέτρησα μόλις 4 κομμάτια του Φοίβου Δεληβοριά: Τον “Μπάσταρδο Γιο” (νωρίς-νωρίς), την “Αυτη που Περνάει” κάπου στη μέση (ξεκαρδιστική η παρουσίαση του κομματιού από τον... Λευτέρη Παπαδόπουλο - τον ίδιο τον Δεληβοριά δηλαδή, ο οποίος για ακόμα μία φορά ξεδίπλωσε και τα ταλέντα του στην υποκριτική), την “Υβρεοπομπή” αρκετή ώρα αργότερα και το “Καλοκαίρι Θα’ρθει” στο φινάλε (συγκινητική all together εκτέλεση από όλον το θίασο).
Κι όμως, έφυγα υπερπλήρης και ικανοποιημένος από την Ταράτσα, αν και ομολογώ πως είμαι τόσο φανατικά Δεληβορικός, που σε κάποιες παραστάσεις του στο πρόσφατο παρελθόν, έχω νιώσει κάπως κάφρος, με την έννοια πως όταν κατά την προσφιλή του συνήθεια να ανεβάζει στη σκηνή φίλους του μουσικούς που τυγχάνει να είναι στο κοινό, εγώ βαριέμαι και ανυπομονώ να ξαναπιάσει την κιθάρα και το μικρόφωνο η Αυτού Μεγαλειότης, ο Φοίβος. Μάλιστα, μια φορά σε συγκεκριμένο τραγουδοποιό που δεν χωνεύω και πολύ, είχα φύγει πριν το πέρας της παράστασης. Ντροπή...
Κατεβαίνοντας, όμως, από τον 5ο όροφο το κτιρίου της Ιεράς Οδού 13-15, οπου και στεγάζεται το νέο πρόγραμμα του Δεληβοριά, ένιωθα απ’τη μία ευτυχής και συγκινημένος και απ’την άλλη καινούριος. Το παιδικό όνειρο του Φοίβου, μια παράσταση βασισμένη στις Μάντρες και στα Αναψυκτήρια του μακρινού ένδοξου Αθηναϊκου παρελθόντος, είναι ένας ύμνος στην ξεγνοιασιά και στην αθωότητα, μα κυρίως μία καλοστημένη υψηλής αισθητικής ωδή στη φιλία και στην αγάπη... Η παρέα και η συντροφικότητα είναι η πεμπτουσία της -ρισκαδόρικης η αλήθεια είναι- Ταράτσας του Φοίβου. Και τούτα ακριβώς τα ξεχασμένα και καθόλου αυτονόητα στις μέρες μας αγαθά, ήταν αυτά που βίωσα στη διάρκεια της παράστασης, σταδιακά - καθώς ο χρόνος περνούσε, σταδιακά - καθώς το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο και καθώς τα πρόσωπα εναλλάσονταν με γρήγορους και συχνούς ρυθμούς στη σκηνή, ως και την κορύφωση με το “Καλοκαίρι που Θα’ρθει”, οπότε -και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;- βούρκωσα σαν παιδάκι.
Είχαν μεσολαβήσει μάγοι (πόσο φοβερός τύπος αυτός ο Κώστας Καρυπίδης), stand up comedians (το να βλέπεις live -το είχα λιώσει στο YouTube επί ένα χρόνο- το 140 του Βύρωνα Θεοδωρόπουλου είναι εμπερία ζωής), διαγωνισμοί τραγουδιού (δεν ήξερα ποιον να πρωτοδιαλέξω και να ψηφίσω ανάμεσα στους δύο εξαιρετικούς διαγωνιζόμενους, με βοήθησε εντέλει να κατασταλάξω η 6χρονη κόρη μου), εξαιρετικές φωνές και παρουσίες (Στενός Κορσές = Άννη Θεοχάρη & Έλσα Λουμπαρδιά, αλλά και η υπερταλαντούχα Νεφέλη Φασουλή) και, φυσικά, ο άνθρωπος που εξελίσσεται σε μουσικό διόσκουρο του Φοίβου τα τελευταία χρόνια, ο Σπύρος Γραμμένος. Στις επάλξεις και ελαφρώς υπερυψωμένοι, σταθεροί και επιβλητικοί, οι συνήθεις ύποπτοι Ντούβας (τύμπανα), Yoel Soto (μπάσο), Πράγμα aka Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα). Παντέλης (κιθάρες), αυτή τη φορά απών, αλλά ο Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο), δυναμικό και βιρτουόζικο παρόν.
Άκουσα Κηλαηδόνη, Σαββόπουλο, Πανούση και Ημισκούμπρια, θυμήθηκα το "Πολύ Ωραίος (Βεβαίως, Βεβαίως)" του Θέμη Ανδρεάδη και τον "Ταρζάν" του Γιάννη Ντουνιά, αλλά και το "Σκυλάκι το Κανίς" (!) του Γιάννη Λογοθέτη. Και...βομβαρδίστηκα με cult 80's διαφημίσεις - Carnation, Gilette, Azax Ultra και δεν συμμαζεύεται...
Για τις καλεσμένες της συγκεκριμένης βραδιάς: Η Τάνια Τσανακλίδου είναι ένας ζωντανός θρύλος της ελληνικής μουσικής, νιώθω τυχερός που την είδα (για πρώτη φορά!) ζωντανά, η φωνή της ήταν όπως τότε που την άκουγα στο ραδιόφωνο της γιαγιάς μου να τραγουδάει τον “Ανθρωπάκο”, 30 και βάλε χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Απίστευτη γυναίκα, φοβερή ενέργεια, μοναδικός άνθρωπος. Πέρα από το προαναφερθέν στον πρόλογο Τιο Τιξ, έμεινα με το στόμα ανοιχτό και στο "Αν Μ'Αγαπάς" (τεράστια εύσημα και στην ορχήστρα). Η Λένα Κιτσοπούλου έχει και αυτή φωνάρα απ’τις λίγες, τραγούδησε ρεμπέτικα σαν αυθεντική ρεμπέτισσα, χωρίς φανφάρες, εκκεντρικότητες και υπερβολές, ενώ στο κωμικό σκετσάκι της εισόδου της, ήταν ξεκαρδιστικά απολαυστική.
Πού Είναι ο Φοίβος, Οέο;
Η “Ταράτσα του Φοίβου Δεληβοριά” δεν είναι μια κανονική παράσταση Φοιβού Δεληβοριά. Δεν έχει τα τραγούδια του, με εξαίρεση τα 4 που προανάφερα, δεν έχει τη μυσταγωγία του, τα μουσικο-στιχουργικά σκαλώματά του, που σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του τόπου και του χρόνου για όσο διαρκεί το live. O Φοίβος δεν είναι καν ο πρωταγωνιστής και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να γίνει. Ο Φοίβος είναι ο οικοδεσπότης και ο διακριτικός συντονιστής ενός retro party, μίας ρομαντικής μάζωξης που λαμβάνει χώρα σε μια ταράτσα στο κέντρο των Αθηνών το 2017. Οι πρωταγωνιστές είναι οι καλεσμένοι του, όσοι βρίσκονται πάνω, αλλά και κάτω απ’τη σκηνή... Στα παιδικά όνειρα του Δεληβοριά, πρωταγωνιστές είναι όλοι οι άνθρωποι. Ακολουθώ το Φοίβο χρόνια και δεν το έχω μετανοιώσει ποτέ. Άφησα για ένα βράδυ το Υπόγειο και ανέβηκα στην Ταράτσα και όλα ήταν υπέροχα.
* Η Ταράτσα του Φοίβου συνεχίζει τις μαζώξεις της και τον Ιούλιο, αλλά και τον Σεπτέμβριο:
19 & 20 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΚΩΣΤΗΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ – ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ – ΒΥΡΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
26 & 27 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ – ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΗΣ – ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΟΥΜΟΥΡΗ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΟΥ
** If you like this, check also this:
Εγώ και ο Φοίβος: Μια Εγωπαθής και Εγωκεντρική Προσέγγιση Στη Μουσική Πορεία του Φοίβου Δεληβοριά
*** Οι Συνεντεύξεις του Φοίβου Στο Υπόγειο: 2013, 2014, 2015
