Μονοκόκαλο #1:
αστρογόνο, τεφλόν, Sigmataf,
Αγόριαstonilio - Gagarin 5/10
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου και έχοντας ακυρώσει τρία ραντεβού στη δουλειά για να είμαι on time, φεύγω απ'το γραφείο για να δω μια συναυλία (τέσσερις για την ακρίβεια), που περίμενα πώς και πώς από την ημέρα της ανακοίνωσής της: Μονοκόκαλο #1 - αστρογόνο, τεφλόν, Sigmataf, Αγόριαstonilio. Η μέρα όμως δεν με βρίσκει όπως ακριβώς θα ήθελα, είμαι με δέκατα, καταρροή και βήχα. Αψηφώ την ίωση και μπαίνω ακάθεκτος και με ορμή στο ταξί που θα με πάει στη Λιοσίων 205. Διότι, όπως προανάφερα, το συγκεκριμένο φεστιβάλ το περίμενα πώς και πώς. Οι λόγοι; Πρώτον μουσικοί και δεύτερον... ιδεολογικοί.
Μουσικά μιλώντας, λατρεύω, εν τη γενέσει τους, τους αστρογόνο - τους θεωρώ μία από τις πιο σημαντικές νέες εγχώριες μπάντες των τελευταίων χρόνων. Αναφερόμενος στους τεφλόν, δεν έχω παρά να υποκλιθώ στις απίστευτες post συνθέσεις τους και στον βαθύτατα ποιητικό στίχο τους, τέτοιον που ταιριάζει απόλυτα στην (σκουρόχρωμη) ιδιοσυγκρασία μου και αισθητική μου. Ο Sigmataf αποτελεί μία one of a kind περίπτωση στα εγχώρια μουσικά δρώμενα και οι Αγόριαstonilio έχουν στις τάξεις τους μία εμβληματική μορφή της σύγχρονης ελληνικής ροκ, τον Socos, και έναν χαρισματικό frontman/τραγουδιστή, τον Μαρίνο Τζιάρο... Και το καλύτερο; Δεν είχα δει καμία από τις τέσσερις μπάντες ζωντανά προηγουμένως, θα ήταν μία υπέροχη πρώτη φορά.
Στο "ιδεολογικό" κομμάτι, αναλογιζόμενος μία από τις απαντήσεις που έδωσαν οι Μονοκόκαλο στην πρόσφατη συνέντευξή τους στο Υπόγειο, δεν θα μπορούσα να μην είμαι εκεί το βράδυ της Παρασκευής. Ήταν μια απάντηση, που δεν σας κρύβω πως, όταν την είχα πρωτοδιαβάσει, αρχικά για κάποιον λόγο είχα βουρκώσει και στη συνέχεια είχα κολλήσει για μέρες - με την έννοια πως δεν είχα αντιληφθεί όσα στις γραμμές της αναφέρονται, δεν τα είχα συνειδητοποιήσει επαρκώς στο συνολικό μέγεθός τους, παρόλο που λόγω Υπογείου και διαχρονικής αγάπης, "βολοδέρνω" επί χρόνια μέσα στα κύματα της ελληνικής εναλλακτικής ροκ σκηνής (με ό,τι συνεπάγεται με αυτήν τη φράση).
Το Υπόγειο: [...] ποιο είναι το απώτερο όραμα/σκοπός και φιλοδοξία του ΜΟΝΟΚΟΚΑΛΟ;
[...] Προέκυψε από την εμπειρία μας ότι υπάρχει μια περίεργη αντίληψη για τους ελληνικούς στίχους. Στους περισσότερους ακροατές ξενίζουν οι ελληνικοί στίχοι σε δυτικότροπες μουσικες, με λίγες εξαιρέσεις. Σε λίγα μόνο είδη μουσικής, ιστορικά ή «εποχιακά», επιδεικνύεται ανοχή στον ελληνικό στίχο. Έτσι, τα ελληνόφωνα σχήματα μένουν έξω από τα line up των μεγάλων φεστιβάλ που φιλοξενούν τα συγκροτήματα από το εξωτερικό που ακούμε. Απο την άλλη, οι δημοφιλείς ελληνόγλωσοι καλλιτέχνες σπανίως έχουν opening acts και σπανιότερα στηρίζουν «μικρότερες» μπάντες. Με λίγα λόγια, σα να διαμορφώνεται μια «βιομηχανία», ειδικά στο συναυλιακό επίπεδο, που ούτε πολύ χώρο έχει για όσους έχουν ελληνικό στίχο και σε καμία περίπτωση δε συντελεί στη δημιουργία μια σκηνής. Είτε ελληνόγλωσσης, είτε μικτής, είτε βασισμένης σε είδος μουσικής κ.ο.κ. Πρακτικά ψάχνουμε τον χώρο μας και δείχνουμε τον τρόπο μας. Αλληλεγγύη, ανοιχτότητα και συνδιαμόρφωση. Άλλωστε, εμείς, οι μουσικοί, αποτελούμε και τον βασικό κορμό των συναυλιακών κοινών. Ψάχνουμε, λοιπόν, αυτούς που μοιράζονται την ίδια ανάγκη και ελπίζουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
* Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
αστρογόνο
Έφτασα στο venue μόνος μου, αμέσως όμως άκουσα ένα "Mike!" και βρέθηκα παρέα με τον Σταύρο τον Δάλκο, του οποίου το όνομα έχει ήδη ανακοινωθεί για τα μελλοντικά Μονοκόκαλα. Μαζί μας και η ομάδα του εξαιρετικού soundgaze.gr, η Χριστιάννα και συνονόματος Μιχάλης. Είχε αρκετό κόσμο και όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και περισσότερος.
Πρώτοι ανέβηκαν οι αστρογόνο. Η εξαμελής μπάντα γέμισε τη σκηνή του Gagarin και ξεκίνησε με φόρα να παίζει κομμάτια, κυρίως καινούρια από τον επερχόμενο (2019;) δεύτερο δίσκο τους. Το setlist τους όμως περιλάμβανε και τραγούδια από το self titled debut της περασμένης χρονιάς, με το υπέροχο και προσωπικό αγαπημένο “floccinaucinihilipilification” να κλέβει την παράσταση. Η φωνή του Σωκράτη, και κυρίως του Ορέστη, ακούγονταν κάπως χαμηλά, αυτό όμως δεν εμπόδισε εμάς να γουστάρουμε και τους αστρογόνο να μας δώσουν ένα δυνατό και συμπαγές -σχεδόν 45λεπτο- σετ, με πολλή ψυχή και πολλή πολλή έμπνευση. Όπως και στο δίσκο, έτσι και στη συναυλία τους, εκεί που νομίζεις πως ένα κομμάτι τέλειωσε, ξεκινάνε κάτι που μοιάζει με φινάλε και καταλήγουν βάζοντάς μας σε μία κατ'ουσίαν νέα μουσική στοά, άλλοτε σιωπηλή κι άλλοτε αλαλάζουσα, άλλοτε και τα δύο μαζί συγχρόνως. Η έξοδος από τούτη τη μαγεμένη χοάνη, μας βρίσκει εξιλεωμένους και καινούριους. Τα νέα τραγούδια τους ήταν ένα κι ένα, η sophomore κυκλοφορία της Αθηναϊκής μπάντας είναι από αυτές που ανυπομονούμε να ακούσουμε όσο λίγες...
Η συνέχεια ανήκε στους τεφλόν. Εδώ τα θέματα με την ένταση της φωνής ήταν ακόμα πιο εμφανή, με δυσκολία ακούγαμε τα λόγια του Κώστα. Και αυτό ήταν κρίμα, γιατί -όπως ανάφερα και στον πρόλογο- οι στίχοι είναι από τα πιο... θανατηφόρα όπλα του σχήματος. Όχι ότι η μουσική τους πάει πίσω, και αυτή ήταν που μας πήρε και μας σήκωσε στα ταβάνια του Gagarin για τα επόμενα 45 λεπτά. Στο "Ακρογιάλι" (το οποίο είχα "παραγγείλει" μέσω ενός σχολίου μου στο facebook - ίσως το... comment μου εισακούστηκε :) ) είχα μείνει σύξυλος και εμβρόντητος, κατάφεραν τα αλάνια να το αποδώσουν σχεδόν όπως στο δίσκο, παράγοντας όλους αυτούς τους μαγικούς ήχους, αυτούς που με στέλνουν σε έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο και μ'αφήνουν εκεί, στο πουθενά, να αιωρούμαι εξαγνισμένος για σχεδόν 10 λεπτά, όσα και η διάρκεια αυτού του υπέροχου κομματιού. Αυτό (μου) συνέβη και στην αρένα του Gagarin... Όλο το set όμως ήταν απολαυστικό, βασισμένο στους δύο δίσκους ("τεφλόν"/2014, "κομμάτια από τα ερείπια"/2017) του κατά βάση post rock Αθηναϊκου σχήματος.
Η έλευση του Sigmataf και των δύο μουσικών συντρόφων του, με βρήκε στην... τουαλέτα. Ακούγοντας τους πρώτους στίχους της "Αθήνας", άρχισα σχεδόν να τρέχω στις σκάλες, για να πάρω έγκαιρα θέση και να ακούσω (δω) τούτο το μεγάλο κομμάτι, ένα από τα αγαπημένα μου που έχουν γραφτεί για την πόλη που λατρεύω να μισώ και μισώ να λατρεύω. Για την πόλη, με την οποία στην ουσία είμαι ερωτευμένος επί 40 χρόνια... Και αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση του τραγουδιού που το κάνει τόσο δυνατό, η αίσθηση της βρωμιάς και της παρακμής που αποπνέουν οι ευρηματικοί στίχοι, οι οποίοι καταφέρνουν όμως την ίδια στιγμή να (προσ)δώσουν και τη σκοτεινή γοητεία της πόλης και εντέλει να χτίσουν τούτη τη μεγάλη αντίφαση που νιώθω μέσα μου, όταν αναλογίζομαι τα πάθη και τα κάλλη της πρωτεύουσας. Ο Στέλιος ήταν αεικίνητος στη σκηνή, έδωσε στη νύχτα μας νεύρο και... σκέρτσο, χόρευε, μας μιλούσε -πότε σοβαρά και πότε αστεία- μία από τις ιστορίες του νομίζω είχε έναν λύκο στα Τουρκοβούνια, θα ήθελα αν τον συναντήσω κάποτε να μάθω λεπτομέρειες γι'αυτή τη σκηνή και το κομμάτι που τη συνοδεύει...
Τη βραδιά έκλεισαν τα Αγόριαstonilio. Κι αν το punk metal κολαστήριο που έφτιαξαν σχεδόν ακαριαία με την άνοδό τους στη σκηνή, είναι ένα πιάτο που, λόγω μουσικού γούστου και μόνο, με δυσκολεύει να απολαύσω, δεν έχω παρά να υποκλιθώ στο εγκεφαλικό, μα συνάμα δαιμονισμένο παίξιμο, του Socos στις κιθάρες και στην σπάνιας κοπής και ενέργειας σκηνική παρουσία του Μαρίνου Τζιάρου. Οι υπόλοιποι της μπάντας συνέβαλαν εξίσου στον... χαμούλη, το δίδυμο μπάσο-τύμπανα έκανε παπάδες και η Μονοκόκαλη νύχτα είχε πάρει φωτιά...
Κάπου εκεί όμως το σώμα μου θυμήθηκε να μου θυμίσει πως ήμουν άρρωστος, ένιωθα τα πόδια μου να με κόβουν και το κεφάλι μου να σπάει. Έχοντας ήδη ξοδέψει 2 πακέτα χαρτομάντιλα, γύρισα γεμάτος υπέροχα μικρόβια :) προς το μέρος του Σταύρου δίπλα μου και του είπα "Να, εκεί είναι ο Παντελής των Λάμδα! Να σας συστήσω". Βλέποντας τους δυο τους να μιλούν χαλαροί και ωραίοι σαν να γνωρίζονταν χρόνια, σκεφτόμουν ήδη το Μονοκόκαλο #2... Το "πείραμα" (σ.σ. βλέπε δελτίο τύπου διοργάνωσης) της πρεμιέρας πέτυχε, συγχαρητήρια σε όλους όσους συνέβαλαν σε αυτή τη χορταστική μουσική νύχτα, πάμε για την επόμενη!
τεφλόν - photo by Raw Ιmages
