Release Athens 2022 | Day 1
08/06/2022
Πλατεία Νερού
Στα τόσα χρόνια που κατεβαίνω από τη μία άκρη της Αθήνας στην άλλη, για να παρακολουθήσω τις μέρες του Release Athens, δεν έχω καταφέρει ποτέ να παρακολουθήσω τα συγκροτήματα που ανοίγουν το φετσιβάλ. Καθημερινή στις 17.30 το απόγευμα είναι μια δύσκολη κατάσταση για όποιoν θέλει πραγματικά να δει όλα τα acts. Και κάπου εδώ εξαντλούνται τα σοβαρά μειονεκτήματα του Release.
Με κάμποσο τρέξιμο πρόλαβα να ακούσω τους Youth Valley στα τελευταία 2 κομμάτια τους. Εντυπωσιακά καλές κιθάρες και δυνατά drums από μια μπάντα που μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Ζεστό χειροκρότημα από πιστούς ακόλουθους που είχαν μαζευτεί από νωρίς για να τους δουν. Σίγουρα δεν ήταν εμφανής η όποια απειρία της μπάντας σε αντίστοιχου βεληνεκούς σκηνές. Εμφάνιση παράσημο.
Συνέχεια με τους αγαπημένους Strawberry Pills. Σκοτεινές μουσικές στο φως της ημέρας, Αντώνης με άερα rock star στη σκηνή και μια Valisia να χορεύει σαν αερικό πάνω από τα ηχεία, μας παρέσυραν σε ατμοσφαιρικούς διαδρόμους της σκοτεινής μουσικής τους. Κάποιος είχε χαμηλώσει υπερβολικά πολύ το μικρόφωνο και την κιθάρα του Κωνσταντάρα, ενώ οι διοργανωτές εξάντλησαν την αυστηρότητα τους μη επιτρέποντας στους Strawberry Pills να ολοκληρώσουν το τελευταίο τους κομμάτι ("Όλα Καίνε") λόγω εξάντλησης του χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους. Η μεγαλύτερη απόλαυση της βραδιάς για μένα.
dEUS. Η μπάντα που δε σε απογοητεύει ποτέ. Ευδιάθετοι και χαλαροί ανέβηκαν στη σκηνή και έκαναν αυτό που ξέρουν καλά, και το έκαναν καλά. Ο κόσμος είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερος, ο πολύς ήλιος είχε υποχωρήσει, οι κιθάρες γέμισαν το χώρο, ο ήχος σταθεροποιήθηκε λίγο πριν τη μέση του set, ο κόσμος φάνηκε να ευχαριστιέται και χάρισε το ζεστό χειροκρότημα στους Βέλγους, οι οποίοι πριν μας αφήσουν με το εμβληματικό "Suds & Soda" μας ενημέρωσαν πως έχουν νέο δίσκο στα σκαριά και θα επιστρέψουν το 2023 για μια μίνι περιοδεία στην Ελλάδα. Μεστή εμφάνιση!
Όταν ήρθε η ώρα να ανέβουν στη σκηνή οι The Jesus And Mary Chain δε φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να βαρεθώ τόσο σε συναυλία. Ντάξει, όχι, με είχαν σύρει μια φορά σε ένα live του Kiwanuka. Να εξηγήσω για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Οι JAMC ήταν αρτιότατοι, ο ήχος ξεκίνησε με προβλήματα, τα οποία γρήγορα διορθώθηκαν, τα αδέλφια Reid έκαναν μια επαγγελματική εμφάνιση και νομίζω πως ακριβώς αυτό ήταν το πρόβλημα. Η εμφάνιση παραήταν επαγγελματική. Καμία σύνδεση με τον κόσμο, μηδενική διάδραση, αποσπασματική επικοινωνία από μικροφώνου. Μου έλειψε λίγο νεύρο.
Για τους Bauhaus έχουν ειπωθεί τα περισσότερα. Απόψεις επί απόψεων για όλα τα γούστα. Τα λεφτά μας πίσω, να τους πετούσε ο κόσμος ντομάτες, να έφευγε νωρίτερα ο Murphy, να μην έφευγε, να μην ξαναπάει κανείς στο Release. Διαβάσαμε σημεία και τέρατα ακόμα και από ανθρώπους που δεν ήταν στο live. Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση. Ήταν απλά ένα live που δεν πήγε καλά. Διάβασα σε πολύ λίγα σχόλια ότι ο ήχος από τις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα των Bauhaus ήταν συγκλονιστικός. Η φωνή είχε σημαντικά θέματα, όμως αυτό είναι κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν και θα συμβεί ξανά. Δώσαμε όλοι λεφτά από το υστέρημά μας και δεν είδαμε κάτι αντάξιο. Είναι οκ, μπορεί να συμβεί. Και ο Murphy είναι αυτός που είναι. Πάντα ήταν έτσι. Όλοι χάσαμε κάτι εκείνο το βράδυ. Πάμε παρακάτω. Όλη αυτή η ροπή προς τη βία, να τα σπάσουμε όλα, να ισοπεδώσουμε την Πλατεία Νερού, να σπάσουμε τα όργανα του συγκροτήματος μου είναι ακατανόητη. Όσο το κοινό είναι μέρος του προβλήματος δεν νομίζω ότι θά πάμε κάπου καλύτερα. Επίσης, καλό είναι να διαχωρίσουμε κάποια στιγμή την κουλτούρα της μουσικής από αυτή της κατανάλωσης.
Θα ήταν μια επιλογή, πάντως, να ανέβουν οι Strawberry Pills να πουν το "Όλα Καίνε", αμέσως μετά την αποχώρηση των Bauhaus. Θα παίρναμε τους 3 βαθμούς της νίκης στο 92. Αντ' αυτού, το βράδυ της 8ης Ιουνίου ήρθε ισοπαλία.
