Release Athens 2023 | Day 11
Arctic Monkeys, The Hives
@ Πλατεία Νερού, 18/7/2023
photo from official Release page/photo-story Day 11
Κάποιες φορές δεν χρειάζεται πρόλογος και νιώθεις την ανάγκη να μπεις απευθείας στο κυρίως θέμα. Το αυτό μου συμβαίνει εδώ και καταθέτω άμεσα και χωρίς πολλές περιστροφές πως η εμφάνιση των Arctic Monkeys την περασμένη Τρίτη (18/7) στην Πλατεία Nερού στα πλαίσια του Release Festival ήταν αψεγάδιαστη (το ίδιο φαντάζομαι και έμαθα πως συνέβη και την επόμενη μέρα). Μία καθώς πρέπει world class performance, μία απολαυστική μουσική παράσταση, γεμάτη κομματάρες (ακόμα και κάποια τραγούδια που δεν μου αρέσουν στους δίσκους, στο συγκεκριμένο live παίχτηκαν και ακούστηκαν υπέροχα), γεμάτη ενέργεια και συναίσθημα, και γεμάτη απ'άκρη σ'άκρη με ένα καθηλωμένο κοινό που κρεμόταν από τα χείλη του Turner, αλλά και από τα εξαιρετικά παιξίματα της μπάντας.
Το ισορροπημένο setlist, απαρτιζόμενο τόσο από τις λαμπρές post-punk εποχές των Monkeys όσο και από τις μεταγενέστερες περισσότερο ήπιες και mainstream, δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο, ανεξαρτήτως γούστου και μουσικής... κοσμοθεωρίας, αλλά ούτε και ηλικίας. Η ηλικία ήταν ένα θεματάκι που συζητήθηκε και κατά τη διάρκεια του live όσο και τις επόμενες μέρες, εγώ όμως να πω πως γουστάρω ασύστολα να βλέπω εφηβάκια σε ροκ συναυλίες - ω, από τη μια γκρινάζουμε πως "οι νέοι ακούνε μόνο τραπ και σκυλοπόπ" και κλαιγόμαστε πως το ροκ πέθανε (ξανά) και από την άλλη όταν 15χρονα σκάνε γεμάτα χαμόγελο και πόρωση στις ροκ συναυλίες ξινίζουμε και αφ'υψηλού ξερνάμε την ελιτίστικη χολή μας. Είχα κι εγώ 5 εφηβάκια πλάι μου, τα δυο δικά μου και άλλα τρία των κουμπάρων μου, και ήταν υπέροχο που ήταν εκεί και μοιράστηκαν μαζί μου λίγη από την αστείρευτη ζωογόνο νιότη τους.
photo by Claire
photo by Claire
Πίσω στο live, το οποίο ξεκίνησε με το "Sculptures of Anything Goes", ένα από τα λίγα καλά κομμάτια του νέου δίσκου "The Car", και συνέχισε με την λαίλαπα του "Brianstorm", ενός εκ των πιο αγαπημένων μου ever Monkeys tracks. Ήταν στο "Snap Out Of It" που ακολούθησε όμως, όταν συνειδητοποίησα πως η βραδιά θα ήταν λαμπρή και ενδεχομένως ιστορική. Και εξηγούμαι: Το "Snap Out Of It", που το βρίσκεις στο "Α.Μ." του 2013, δεν το θεωρώ και καμιά κομματάρα. Συμπαθητικό, αλλά ως εκεί. Στη συναυλία, όμως, ακούστηκε πραγματικά απίστευτο, υπεργαμάτο! Η μπάντα έβγαλε τρομερή δύναμη και έπαιξε παπάδες, την ίδια στιγμή που ο Αλέξης μας τύλιξε -μια και καλή- στον χαρισματικό ιστό του, γεμάτος ενέργεια και... σεξ απίλ, το οποίο όμως αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου επιτηδευμένο και δήθεν. Η συνέχεια ήταν εξίσου καθηλωτική με μια σούπερ εκδοχή του "Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair" και μια δυάδα-φωτιά απ'τα παλιά με "Crying The Lightning", "Teddy Picker".
Κι έτσι πήγαμε σχεδόν πετώντας ως το τέλος της συναυλίας, με τους Monkeys να παίζουν αλάνθαστα και να δίνουν πόνο και τον Turner να καταθέτει ψυχή και μια εν γένει μαγνητική σκηνική παρουσία, με δυο τρελές κορυφώσεις ("From the Ritz to the Rubble" - "Fluorescent Adolescent"), αλλά και με μια κάπως υποτονική εκδοχή του πολυαγαπημένου μου "Mardy Bum", που δυστυχώς ήταν σαν να πέρασε και να μην ακούμπησε. Τα καλύτερα όμως έρχονταν τώρα: Οκέι, στο "505", αγαπημένο του ελληνικού κοινού (αλλά και του πλανήτη όλου - μετράει στο Spotify πάνω από 1 δις views!), έγινε αναμενόμενα ψιλοχαμός και το κατευχαριστηθήκαμε, αλλά ύστερα ήρθε η ώρα του "Do I Wanna Know" κι εδώ οι Μαϊμούδες ήσαν ανατριχιαστικές. Το τραγούδι μου αρέσει ούτως ή άλλως, όχι όμως ιδιαίτερα - θυμάμαι στο παρελθόν το θεωρούσα κάπως υπερτιμημένο και "απλά ένα αργό R U Mine?". Στο live της Πλατείας Νερού, όμως, το τραγούδι απογειώθηκε και πέρασε στα highlights της πολυετούς συναυλιακής μου... καριέρας. Έσπειρε η φάση. Hats off... Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε ήρθε το "Body Paint". Ω, φίλε, αυτό το κομμάτι στο δίσκο ("The Car") δεν μ'αρέσει καν - δεν το ακούω λέμε. Και έρχεται στο live, 8 λεπτά μουσικής υπερέμπνευσης και περιπέτειας με ένα outro που θα μου μείνει αξέχαστο και έναν Turner να εκστασιάζεται και να μεταφέρει την έκστασή του απλόχερα κάτω, σε μας...
Αφήνω αυτό εδώ:
To encore επιφύλασσε μια μυσταγωγική εκτέλεση του "Conerstone" και τους δυναμίτες που ακούνε στο όνομα "I Bet You Look Good on the Dancefloor" και -φυσικά- "R U Mine?". Κολαστήριο. Σε μια στιγμή αχαριστίας σκέφτηκα πόσο ωραία θα ήταν κάπου εκεί να παίξουν και το "When The Sun Goes Down" ή/και το "Dancing Shoes", αλλά οκ, μην είμεθα και πλεονέκτες.
Η συναυλία των Arctic Monkeys στο Release Festival -απείρως καλύτερη και πιο γεμάτη από του 18 στο Terra Vibe- απέδειξε περίτρανα πως η μπάντα από το Sheffield είναι από τις μεγαλύτερες του πλανήτη και μία από τις σημαντικότερες τα τελευταία 20 χρόνια. Κι ακόμα, στο δικό μου μυαλό, αποδείχθηκε πως αν στους τελευταίους δίσκους τους υιοθετούσαν μία πιο ροκ προσέγγιση/παραγωγή και αν ο Alex άφηνε στην άκρη το απέραντο κι αχρείαστο crooning και τα ανεξήγητα νιαουρητά, όλα θα ήταν καλύτερα.
photo from official Release page/photo-story Day 11
Ξεκίνησα λίγο ανάποδα και απότομα, οπότε να προσθέσω φεύγοντας πως έφτασα στο venue 9 νταν και μόλις είχαν ανέβει στη σκηνή οι Σουηδοί The Hives. Κι όπως το περίμενα, ήταν ισοπεδωτικοί! Ατέλειωτη ενέργεια, καταιγιστικός και πεντακάθαρος ήχος και η φωνή του Howlin' Pelle Almqvist κόντευε να σπάσει τα ηχεία. Το setlist περιείχε 4-5 κομματάρες, μια εκ των οποίων και το νέο τους τραγούδι "Bogus Operandi" (leading single του επερχόμενου LP, "The Death of Randy Fitzsimmons" - 11/8). Ακούστηκε φυσικά -τελευταίο και φαρμακερό- το 00's anthem "Hate To Say I Told You So" και τα τσιμέντα της Πλατείας Νερού τραντάχτηκαν για τα καλά.
Λυπάμαι που δεν έχω λέξεις για τον Willie J Healey και τον εγχώριο υπερήρωα Θωμά Στρατάκη (Green Was Greener) που εμφανίστηκαν νωρίτερα στη βραδιά - δεν μπόρεσα να είμαι εκεί στην ώρα μου.
Κλείνοντας, μιας και ήταν η τελευταία μου εξόρμηση στην Πλατεία Νερού και στο Release για φέτος, να συγχαρώ για άλλη μια φορά τους διοργανωτές για το μεράκι τους, τις επιλογές τους και την όλη διοργάνωση. Με δύο αστερίσκους: Ένας, το πείραμα σύμπραξης με το Σταύρος Νιάρχος με τις δύο ταυτόχρονες σκηνές. Αποτυχία, καλό θα είναι να μην επαναληφθεί, τουλάχιστον με αυτό το format. Δεύτερος, καλό θα ήταν να δημιουργηθεί στην Πλατεία Νερού ένα πέρασμα, ένα "μονοπάτι", που να επιτρέπει ευκολότερη πρόσβαση σε όσους βρίσκονται στο μποστινό κομμάτι της πλατείας και στην αρένα (από τον ηχολήπτη και κάτω) στην πίσω πλευρά του χώρου. Εκεί είναι και οι τουαλέτες - μου πήρε ένα τέταρτο να πάω και να ρθω στους Monkeys. Στην επιστροφή μάλιστα, όταν άγγιξα απαλά στην πλάτη έναν τύπο για να περάσω, εκείνος γύρισε και μου φώναξε κολλώντας την μύτη του στη μούρη μου "μην με ακούμπας ρε, μην με ακουμπας! Μ'ακούς, μην με ακουμπάς!". Ο Χριστός και η Παναγία. Ναι, αν υπήρχε ένα "μονοπάτι" προς τις τουαλέτες θα είχα αποφύγει αυτόν τον οξύθυμο τύπο, που -αν δεν ήμουν από τη φύση μου ψυχρόαιμος και αντιδρούσα- θα μου είχε χαλάσει όλο το βράδυ...
Αυτά. Καλό υπόλοιπο Καλοκαίρι mates! Να είμαστε καλά να βλέπουμε συναυλιάρες σαν αυτές που έδωσαν οι Monkeys στην Πλατεία Νερού την περασμένη Τρίτη...
photo by Claire
