Release Athens 2024 | Day 4
The Smile, PULP
@ Πλατεία Νερού, 20/6/2024
photo from Athens Release Festival official page
Έπειτα από μια μέρα πηγμένη και περιπετειώδη, κατάφερα εντέλει κατά τις 8 παρά να βρίσκομαι σε ένα ταξί με τα δυο παιδιά μου και να κατεβαίνουμε γεμάτοι προσμονή την Αθηνών-Λαμίας για να πάμε στην Πλατεία Νερού για τη 4η Μέρα του Athens Release Festival και να δούμε τους The Smile και τους Pulp. Είχα πάρει απόφαση πως θα χάσω τους Ride, καθώς και προφανώς τους Tramhaus, που άνοιξαν το event. Καθόλου, όμως, απόφαση δεν είχα πάρει πως θα χάσω και τους Smile, αλλά η ατέλειωτη και απείρως εκνευριστική κίνηση στην Κηφισού, είχε αρχίσει να με ανησυχεί φουλ, καθώς το ενδεχόμενο να μην προλάβω τον Thom, τον Jonny και τον Skinner άρχιζε να γίνεται ορατό πάνω στα γυαλιά ηλίου μου, που ευλαβικά φορούσα στο ταξί, για να τιμήσω την έναρξη της θερινής συναυλιακής περιόδου. Τελικά όταν φτάσαμε στην Πλατεία, η φωνή του Yorke ηχούσε στον Φαληρικό ουρανό, ένας συμπαθέστατος πανικόβλητος τύπος που σουρεαλιστικά έτρεχε προς τα έξω με πληροφόρησε πως το live είχε μόλις ξεκινήσει, “ένα τραγούδι έχασες, απλά τρέχα!”.
Κι όντως, σχεδόν τρέχοντας πήγαμε προς τη σκηνή και κάπου εκεί εκπληρώθηκε η ευχή του Υπόγειου άρθρου που προλόγισε την, περί ου ο λόγος εδώ, συναυλία (“Ήταν Απόγευμα στο Αμάξι και Ακούγαμε Pulp”) - πετύχαμε τον Pan Pan και τον πήρα μια slow-mo αγκαλιά. Εντάξει, δεν ήταν και τόσο slow-mo τελικά, ο πανικός να προλάβω το live, αλλά και το άγχος μου μην του γίνω βάρος και τον πρήξω, έκαναν τον εναγκαλισμό μου με τον Παναγιώτη κάπως γρήγορο - στο fast forward…
photo from Athens Release Festival official page
Η μουσική των The Smile χαρακτηρίζεται, μεταξύ άλλων, και πειραματική. Κι αυτή είναι μια λέξη που μου κάνει σε μεγάλο βαθμό. Εγώ θα την έλεγα και εγκεφαλική και -φυσικά- κάπως σκοτεινή. Τα κομμάτια δεν έχουν ξεκάθαρα μήτε πιασάρικα ρεφρέν, ο ρυθμός τους είναι συνήθως ακανόνιστος και υπόγειος και η ένταση -η κυριολεκτική αλλά και η συναισθηματική- απλώνεται στις περισσότερες περιστάσεις υπόκωφα, υποδόρια. Τούτος ο συνδυασμός έδρασε εις βάρος της μπάντας, που από κάτω της είχε ναι μεν ένα μεγάλο μέρος του κοινού ορκισμένο στο όνομά τους, και στα τραγούδια τους φυσικά- αλλά και ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να ακολουθήσει. Εγώ -κυρίως λόγω της αργοπορίας μου, που είχε σαν συνέπεια να καθυστερήσω να μπω και στο κλίμα του live- ήμουν κάπου στη μέση.
Το να μπει κάποιος στη διαδικασία να αναλύσει την αξία του Yorke και των Radiohead είναι πια ανώφελο. Είτε σου αρέσει είτε όχι, είτε σου αρέσει θανατηφόρα πολύ είτε ελάχιστα, καταλαβαίνουμε (και συνεννοούμαστε) όλοι πως πρόκειται για ένα μουσικό που έχει καταθέσει τόνους εμπνευσμένης και σημαντικής μουσικής, τόσο με την μπάντα από την Οξφόρδη όσο και μόνος του. Έτσι και με τους The Smile. Το καλλιτεχνικό και ξεχωριστό αποτύπωμα του σχήματος είναι εμφανές και επιβλητικό και στους δύο δίσκους τους ("A Light for Attracting Attention"/2022, "Wall of Eyes"/2024) και φυσικά εμφανίστηκε -μεγαλοπρεπές και ολοζώντανο μπροστά μας- και στη σκηνή του Release την περασμένη Πέμπτη. Είναι, όμως, “βαρύ” και δύσκολο το έργο τους, ειδικά για τέτοιες συναυλίες, ανοιχτές και με χιλιάδες in party mood θεατές. Είναι κλισέ, αλλα το πιστεύω 100%: σε κλειστό χώρο την ίδια συναυλία ενδεχομένως θα την θυμόμουν και θα την μνημόνευα για χρόνια. Τουναντίον, γι’ αυτήν που είδα προχτές στην Πλατεία Νερού θα έχω να λέω πως μετά από 20 και βάλε χρόνια είδα τον μεγάλο Thom Yorke επί σκηνής, μαζί με τον μουσικό του διόσκουρο, τον δαιμόνιο Jonny Greenwood. Και φυσικά, τον υπερντράμερ Tom Skinner, αλλά και τον εξαιρετικό σαξοφωνίστα Robert Stillman, που συνοδεύει τους άλλους τρεις στις συναυλίες του τρέχοντος tour. Θα το θυμάμαι το live για χρόνια, αλλά εντέλει, δεδομένων των συνθηκών που προανάφερα, δεν θα μπορώ να πω πως με καθήλωσε μήτε πως βαθιά με συντάραξε.
Η αποχώρηση της μπάντας από τη σκηνή άφησε μια μπερδεμένη ατμόσφαιρα στην αρένα της Πλατείας: Κάποιοι είπαν κάτι σαν “επιτέλους”, κάποιοι μουρμούριζαν πως ο Yorke νιαουρίζει, κάποιοι άλλοι συμφωνούσαν με αυτό που έγραψα παραπάνω, λέγοντας πως “η μπάντα είναι για κλειστό χώρο το Χειμώνα”, ενώ φυσικά υπήρχαν κι αυτοί που είχαν μείνει με το στόμα ανοικτό, εκστασιασμένοι από την παράσταση των The Smile.
photo by Petros Chasapogiannis
Όπως και να χει η ώρα ήταν 11 παρά και η Πλατεία Νερού κόχλαζε από την αναμονή των 90’s υπερηρώων, Pulp. Κόσμος πηγαινοερχόταν στα μπαρ και στα φαγάδικα, κινητά χτυπούσαν για να καταχωρηθούν συντεταγμένες και να οριστούν σημεία συνάντησης και "ήταν όλοι τους εκεί, η Σοφία κι ο Σταμάτης - Πάνος, Στάθης και Καιτούλα κι ο Χαλίφης της Βαγδάτης". Μια ολόκληρη γενιά, η γενιά που έζησε τα ντουζένια των Pulp σε πραγματικό χρόνο, αυτή που περιστρέφεται από τα 40-45 ως τα 55, αλλά φυσικά και οι εναλλακτικοί ένδοξοι απόγονοι, 20άρηδες και 30άρηδες που ανέβηκαν στα απόνερα του 90’s κύματος και τιμούν τις μουσικάρες που μας άφησε. Και ήταν και τα παιδιά, οι έφηβοι και οι έφηβες, που πολλοί πενηντάρηδες φέραμε μαζί μας, για να δούνε με τι σπάραζε η ψυχούλα των γονιών τους όταν ήταν κάποτε και αυτοί νέοι. Είδα αμέτρητους φίλους και μίλησα στο κινητό με ακόμα περισσότερους κατά τη διάρκεια του διαλείμματος - είχα συγκινηθεί φουλ πριν καν ξεκινήσει η συναυλία.
Η συναυλία. O Jarvis και η παρέα του ήταν γεμάτοι ψυχή και ενέργεια, καταιγιστικοί σαν χείμαρροι από το πρώτο ως το τελευταίο τραγούδι, άλλοτε αβίαστα ξεσηκωτικοί και άλλοτε πηγαία συγκινητικοί, γενικώς καταπληκτικοί και παικτικά αψεγάδιαστοι. Με παντοδύναμο ήχο που σκέπασε όλο το venue, με καθηλωτική παρουσία στη σκηνή, τόσο από τον... μετρ του είδους Cocker όσο και από τους bandmates του, δεν δυσκολεύτηκαν να αρπάξουν τον καθένα μας ξεχωριστά, και όλους μαζί τους περίπου 15.000 που ήμασταν εκεί, και να μας τινάξουν ψηλά στον ουρανό. Η πτήση κράτησε περίπου δύο ώρες με δύο encore, με ένα setlist που δεν θα άφησε κανέναν παραπονεμένο, εμφανίστηκε -στο δεύτερο encore- και το περίφημο και πολυπόθητο “Razzmatazz”, που αρκετοί ουρλιάζαμε πού και πού κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Οκέι, όπως αναμενόταν, δεν ακούστηκαν τα... μνημεία “Death 2” και “Styloroc (Nites of Suburbia)", αλλά όπως λένε και στο ποδόσφαιρο την ιστορία την γράφουν οι παρόντες και όχι οι απόντες. Και οι παρόντες εδώ ήταν ογκόλιθοι, που αποδόθηκαν live πραγματικά αξέχαστα: “Disco 2000” και “Common People” βεβαίως-βεβαίως, “F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E.” και “Sorted for E's & Wizz”, “Like A Friend” και “Babies”, και φυσικά το επικό “This Is Hardcore”. Και, προφανώς, δεν ήταν μονάχα τούτα - οι Pulp έπαιξαν συνολικά 19 τραγούδια, καλύπτοντας όλο το σύνολο της μεγαλειώδους δισκογραφικής ιστορίας τους.
Το φινάλε και τα φώτα που άναψαν αποκάλυψαν σώματα κάπως αποκαμωμένα, μα πρόσωπα γεμάτα ευτυχία και πληρότητα, ήταν μια συναυλιακή νύχτα γεμάτη από μουσικάρες και εικόνες που θα μείνουν για πάντα. Οι The Smile κατέθεσαν την ιδιαίτερη καλλιτεχνική μεγαλοφυία τους, κι όσο κι αν τα μονοπάτια τους είναι κάπως κακοτράχαλα, για όσους τα περπατήσουν αποκαλύπτονται ως και συγκλονιστικά. Από την άλλη οι Pulp, πιο βατοί και πιο απλοί, μα εδώ μιλάμε για popular music υψηλότατης και σπάνιας αισθητικής, που έχει δικαιότατα και άκοπα επιβιώσει για 30 ολόκληρα χρόνια.
Thank u Release - τα λέμε λίαν συντόμως!
The Smile Setlist
Pulp Setlist
photo by Petros Chasapogiannis
