Ty Segall & The Freedom Band,
Chickn + The Bonnie Nettles
@ Gagarin, 16/6/2018
Οι συντάκτες του Υπογείου Mike N. και GrandTheftRadio γράφουν για τη βραδιά του Ty Segall στο Gagarin το περασμένο Σάββατο και, παρότι δίπλα-δίπλα στον εξώστη, φαίνεται πως βίωσαν κάπως διαφορετικά την εμφάνιση του -ούτως ή άλλως- χαρισματικού Αμερικανού singer/songwriter.
Mike N.
Σάββατο βράδυ 9 η ώρα και φεύγω σφαίρα από παιδικό πάρτυ σε παιδότοπο στα Πατήσια και περπατώντας σπεύδω στο Gagarin. Αφήνω τα αληθινά μου παιδιά, για να πάω να δω τα μουσικά μου παιδιά, τους The Bonnies Nettles. Τους θεωρώ παιδιά μου κατά κάποιον τρόπο, με έναν δικό μου μπορεί και γελοίο τρόπο, μου βγαίνει στην περίπτωσή τους ένα αστείο -μα πέρα για πέρα αληθινό- αίσθημα πατρότητας. Τους βλέπω να μεγαλώνουν από το πρώτο τους live πριν 2 χρόνια στην Υπόγα των Εξαρχείων, μέχρι και την άνοδό τους στην ιστορική σκηνή του Gagarin, support στον Ty Segall. Τους έχω ακούσει να μου μιλούν για τα όνειρά τους και τα σχέδιά τους, off the air αλλά και στα μικρόφωνα (check here and here), τους έχω ακούσει να μου λεν τον πόνο τους και το γαμώτο τους... Δεν φαντάζεστε πόσο είχα ανησυχήσει όταν ο Διονύσης πριν το live στο Mo Better πέρσι το Καλοκαίρι έπεσε απ'το μηχανάκι του (ήρθε στο Mo σερί απ'το νοσοκομείο ο αθεόφοβος), δεν φαντάζεστε πόσο είχα ριγήσει όταν ο Ανέστης μου έλεγε την ιστορία για το πώς απέκτησε τον ενισχυτή της κιθάρας του. Είχα να τους δω live καιρό, από τον Οκτώβριο στο Six D.O.G.S., μάθαινα όμως γι'αυτούς. Πολλά καλά (και καμάρωνα), κάποια αρνητικά (κι ανησυχούσα). Όταν στις 9.30 ανέβηκαν στη σκηνή, ένιωσα αυτήν την κλασική σιγουριά πως θα τα πάνε και πάλι μια χαρά. Όπερ και εγένετο. Ο Dennis άνετος, shirtless και restless, o Βαγγέλης cool as always, ο Ανέστης μαέστρος, ο John κομπιούτερ στο μπάσο και ο Mr Patsis η καταιγίδα των drums. Μόνη απορία ο Sam, τον οποίο έβλεπα για πρώτη φορά, μιας και εδώ και κάνα 6μηνο έχει αντιακαταστήσει τον Νίκο (Βλαχιώτη) στις κιθάρες. Παρόλη τούτη την αλλαγή στο line up, η υπερπολύτιμη χημεία των Bonnies, την οποία και θεωρώ από τα μεγαλύτερα τους όπλα, δεν έχει διαταραχθεί. Τα 35 λεπτά του πυκνού και συμπαγούς set τους κύλησαν νεράκι και ο αρκετός κόσμος που είχε ήδη συγκεντρωθεί στο venue μαζεύτηκε προς το κέντρο της σκηνής και σιγά-σιγά άρχιζε να λικνίζεται στους πολυδιάστατους ποικίλους ρυθμούς της μπάντας. Η ψυχεδέλεια και το groove των Nettles είναι πια χαρακτηριστικά, τα lads από την Ανάκασα έχουν διαμορφώσει για τα καλά το δικό τους ξεχωριστό στιλ και αποτύπωμα. Και -οκέι- προφανώς δέχομαι και τις απόψεις τις αντίθετες με τη δική μου, αυτό όμως που μοιάζει αδιαμφισβήτητο, είναι η αλήθεια τους και το πηγαίο πάθος γι'αυτό που κάνουν και χτίζουν με υπομονή και πολλή δουλειά εδώ και σχεδόν 3 χρόνια. Έχει έρθει ο καιρός για τον πρώτο δίσκο, είναι πανέτοιμοι, και νομίζω πως μια κυκλοφορία θα τους συσπειρώσει ακόμα περισσότερο και θα τους γεμίσει νέα κίνητρα. Όταν έφυγαν από τη σκηνή, έχοντας μόλις παίξει για τελευταίο ένα νέο κομμάτι τους που με άφησε σύξυλο, σκέφτηκα πως μπορώ να έχω το... πατρικό κεφάλι μου ήσυχο. Τα παιδιά είναι εντάξει και ετοιμάζονται να απογειωθούν...
Λίγο αργότερα ήρθαν οι Chickn, η συμμορία του χαρισματικού Άγγελου Κράλλη. Με τις αποσκευές τους ασφυκτικά γεμάτες με το νέο τους πληθωρικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον LP "WOWSERS!", γέμισαν τη σκηνή γεμάτοι αυτοπεποίθηση και ενέργεια - γεμάτοι ένταση κινητική, οπτική και φυσικά ηχητική. Ο Άγγελος (κιθάρα και φωνή), ο Παντελής Καρασεβδάς (τύμπανα), ο Ντιον Σταυρινός (τρομπέτα), ο Άξιος Ζαφειράκος (μπάσο), ο Χρήστος Μπεκίρης (κιθάρα και πλήκτρα) και ο Χάρης Νείλας (κρουστά), με τη συνδρομή της Σήλιας Τσιούφη στα φωνητικά και στα χορευτικά, συνέθεσαν μία καλοκουρδισμένη και ακούραστη acid glam μηχανή. Από το εναρκτήριο "Am I Cher?" μας έδεσαν στο δαιμονισμένο όχημά τους και δεν μας άφησαν σε ησυχία ως και το "καληνύχτα". Το φαινόμενο "chicnkism" είναι σε πλήρη εξέλιξη και έξαρση και αυτό φάνηκε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πάνω στη σκηνή του Gagarin. Εκεί τους είχα δει πρώτη φορά στη ζωή μου, support στο live των The Budos Band το Καλοκαίρι του 2016, λίγο πριν το self-titled debut τους. Κι αν εκείνη η εμφάνισή τους μου είχε βγάλει ένα (καλώς εννοούμενο και καλοδεχούμενο) prog σκοτάδι, αυτή του περασμένου Σαββάτου ήταν γεμάτη φως και εξωστρέφεια. Εξαγνισμός και κάθαρση από την ανάποδη. Πολλά μπράβο στον Άγγελο και στους Chickn - από τους καλύτερους εγχώριους δίσκους της χρονιάς το "WOWSERS!" και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και παθιασμένες ντόπιες συναυλιακές προτάσεις είναι σίγουρα το όνομά τους.
Kαι κάπως έτσι, έπειτα από εκλεκτά εγχώρια άσματα και χορούς, ήρθε η ώρα του μεγάλου Ty Segall. Τον οποίο το 2014 είχα χάσει στο An, καθώς ήμουν κρεβατωμένος με πνευμονία... Άρχισα να περπατάω ανάμεσα στον κόσμο που πια είχε πλημμυρίσει την αρένα για να ανέβω στον εξώστη, όπου με περίμεναν οι Υπόγειοι συντρόφοι μου... Το set του Αμερικανού χαρισματικού μουσικού ξεκίνησε απότομα και καταιγιστικά, με τα ντεσιμπέλ στο φουλ. Τόσο στο φουλ που τα πλήκτρα δεν ακούγονταν και η φωνή του Segall κάπως χανόταν/παραμορφωνόταν. Ο αρχικός ενθουσιασμός μου δεν έδωσε πολύ σημασία στο πρόβλημα του ήχου, αλλά στη συνέχεια ήταν κάπως ενοχλητικό. Το ίδιο και ο θόρυβος. Ενώ στα πρώτα 20 λεπτά της συναυλίας ένιωθα κοινωνός ενός πανκογκράντζ οργασμού, σταδιακά και αισθητά άρχισα να κουράζομαι. Μετά το μισάωρο, και παρόλο που τα θέματα του ήχου είχαν ως έναν βαθμό λυθεί, ο θόρυβος έμοιαζε πια στείρος και μη δημιουργικός. Χωρίς παύσεις και χωρίς ανάσα, ο Ty και οι ομολογουμένως παιχταράδες που απαρτίζουν την Freedom Band, λυσσομανούσαν πάνω στη σκηνή, επιλέγοντας όμως να μας δώσουν μονάχα φασαρία και εφηβικό ιδρώτα, υποτιμώντας έτσι την πολυσυλλεκτική και πολυσχιδή φύση του ίδιου του δημιουργού και στερώντας μας τις μελωδικές και απέραντες συνθετικές του ικανότητες. Οι κομματάρες που ακούστηκαν τόσο από τον τελευταίο του δίσκο ("Freedom's Goblin") όσο και από τους παλιότερους (tracks"Ceasar", "Girlfriend", "Love Fuzz" κ.α.) ρουφήχτηκαν στη δίνη τούτου του ανελέητου θορύβου που δεν μας άφησε λεπτό ως το τέλος του set. Τιμιότατο live, παιχταράδες μουσικοί, ο Ty είναι μεγάλη μορφή, την οποία επιτέλους είδα από κοντά, μας έδειξε όμως μόνο το μισό (ίσως και λιγότερο) των μεγάλων δυνατοτήτων του. Οι περισσότεροι φίλοι μου διαφώνησαν μαζί μου και πέρασαν ζάχαρη, respect, but not my cup of tea...
GrandTheftRadio
Θα προλογίσω αυτό το κείμενο με την ειλικρινή παραδοχή ότι δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο Ty Segall, πέρα από κάποια random κομμάτια που είχα ακούσει κατά καιρούς και δεν θα ήξερα να πω ποιανού είναι. Κάπου, κάπως, κατάφερα να μην τον ακούσω ποτέ. Στη συναυλία πήγα περισσότερο επειδή δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον ενθουσιασμό (με money back guarantee) του Υπογείου, που επιμένει για κάποιο λόγο να με κάνει παρέα, και επειδή ποτέ δε λέω όχι στις μπύρες. Κοντολογίς, δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία, αλλά είχα μια σχετική γκρίνια γιατί fuck Heineken.
Την βραδιά ξεκίνησαν οι συνεχώς βελτιούμενοι Bonnie Nettles (που σίγουρα θα ακουστούν περισσότερο στο μέλλον), οι οποίοι έχουν πλέον δέσει σαν μπάντα και πιστεύω πως είναι έτοιμοι για δίσκο, ίσως τότε ο frontman θα ξεπεράσει την διάσημη πλέον απέχθειά του για τις μπλούζες. Ανάλαφρο ψυχεδελικό γκαράζ με πινελιές surf, αθεράπευτοι πιστοί της σχολής Rolling Stones, ιδανική επιλογή για ένα καλοκαιρινό live.
Τους Chickn δεν τους είχα ξανακούσει, αλλά δεν με εντυπωσίασαν, αν και πιθανότατα τους χαντάκωσε ο ήχος, δεδομένου ότι έπαιζαν καμιά 10αριά άτομα, αλλά ακούγονταν τρία ακόρντα.
Ήδη με δύο μπύρες στο ενεργητικό, περίμενα τον περίφημο Ty Segall, ο οποίος εμφανίστηκε με την μπάντα του σε ένα ιδιόμορφο αμφιθεατρικό στήσιμο με τον κιμπορντίστα στο κέντρο, αριστερά την κιθάρα και το μπάσο και δεξιά τον ίδιο. Όπως μου λένε από το control ξεκίνησε με τα “Wave Goodbye”, “Fanny Dog”, “Finger” και “Candy Sam”. Δεδομένου ότι, όπως είπα ήδη, δεν είχα ιδέα για τα original μου φάνηκε εξαιρετικά καλή αρχή. Μια μίξη Frank Black και Smashing Pumpkins με λίγο από Jack White. Τρελό πάθος, μηδενική ποζερίλα, εξαιρετικό intro, με ένα μικρό πρόβλημα. Ο ήχος ήταν τόσο χάλια που ουσιαστικά φωνή και πλήκτρα δεν ακουγόντουσαν καθόλου. Προσωπικά δεν το πήρα χαμπάρι, μου ακούστηκε κάτι σαν φίλτρο Mudhoney, το οποίο θεωρώ καλό γιατί DIY or die, οπότε το έβαλα στα υπέρ της φάσης. Πάντως το ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ήταν εμφανές από την αντίδραση του κοινού που φαινόταν ότι αναγνώριζε τα κομμάτια αλλά δεν ήταν σε θέση να τα παρακολουθήσει ή ξενέρωνε με τον ήχο. Σε αυτό το σημείο έγινε μια μικρή παύση και πήγα να πάρω μια μπύρα. Θεωρητικά ο ήχος σαν να έφτιαξε κάπως και με ένα hello Athens συνέχισαν με τα “Every 1’s A Winner” και “Despoiler Οf Cadaver”.
Αλλά ακόμα και μετά την παύση ο ήχος δεν ήταν καλός, τουλάχιστον για αυτούς που νομοτελειακά θεωρούν τον κακό ήχο μειονέκτημα. Το γενικό αποτέλεσμα ήταν punk αισθητικής, και πρέπει να ήμουν ο μόνος που του άρεσε. Το κοινό είχε ατονήσει. Εκεί που πήγαινε να peakαρει, ξανάπεφτε. Και εδώ είναι που άλλαξαν όλα για εμένα και είναι αυτό που με ώθησε να γράψω αυτό το κείμενο. Εκεί που χαροπάλευε να σώσει την βραδιά, η μπάντα κατάφερε να ενσωματώσει τον χάλια ήχο και να τον κάνει μέρος του show. Το “Warm Hands (Freedom Rerurned)” κατέληξε σε ένα δεκάλεπτο αυτοσχεδιασμό που μου θύμισε το “Orion” των Metallica σε grunge-jazz έκδοση. Μετά από αυτό η μπάντα αποχαλινώθηκε, σαν να είπε “fuck it”. Δεν κάνω καν τον κόπο να ψάξω ποια κομμάτια έπαιξαν μετά από αυτό το σημείο, γιατί δεν έχει σημασία. Το θέαμα ήταν απερίγραπτο, θα πω μόνο ότι δεν πήγα να πάρω άλλη μπύρα για να μην χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο. Ένα βαρύ και ασήκωτο wall of sound, μια μπάντα που μιλάει με τα μάτια, ένα ανεπιτήδευτο στυλ και μια εγκυκλοπαιδική γνώση όλου του φάσματος του σκληρού ήχου με κοινό παρονομαστή το rock ‘n’roll. Χωρίς παύσεις, επιτέλους μια μπάντα που σέβεται την αισθητική του ασταμάτητου 1-2-3-4 των Ramones και δεν μας ξενερώνει με πίτσι-πίτσι και χαιρετούρες ανάμεσα σε κάθε κομμάτι, μόλις τελείωσε η τελευταία νότα είχα δει ένα από τα καλύτερα live ever.
Και μετά επέστρεψαν για το encore. Ένα ψυχεδελικό παραλήρημα που ξεκίνησε με το “Masters Of The Universe” των Hawkwind για να καταλήξει στο “She”. Όταν τελείωσε είχαν κερδίσει ακόμα ένα fan.
Το συγκεκριμένο live ήταν αυτό που λέμε «ευτυχής σύμπτωση». Όταν πηγαίνεις κάπου με μηδενικές προσδοκίες και συμβαίνει κάτι μαγικό. Μετρημένες φορές που θα το πετύχεις αυτό και έχω πάει σε αμέτρητα live. Ο Ty και η μπάντα του δεν είναι μόνο αυθεντικοί, δεν είναι μόνο nerds που παίζουν στα δάχτυλα δέκα διαφορετικά στυλ, δεν είναι μόνο μια δεμένη μπάντα που γυρίζει τον αγώνα στο 90+1 και κάνει την σίγουρη ήττα θρίαμβο. Είναι μια δύναμη της φύσης που πρέπει να την δεις από κοντά για να καταλάβεις τι σημαίνει rock ‘n’ roll. Αρκεί να μην πας περιμένοντας να ακούσεις παλιά καλά αγαπημένα παιγμένα από μια μπάντα ρομπότ που κάνει το καθήκον της (ξέρετε ποιοι είναι). 10/10!
