Yiannis Aggelakas & 100°C
Ο2 Academy Islington, London
20/2/2017
Κείμενο από Maria Fraou
Ξημερώνει 20 Φεβρουαρίου και με βρίσκει Πόρτσμουθ, εκεί ακριβώς που ήμουν πριν περίπου τρείς μήνες - 14 Νοεμβρίου - όταν γνωστοποιήθηκαν οι ημερομηνίες της περιοδείας του Γιάννη με το magic bus στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το νέο μου ξεκίνημα στην Αγγλία τον περασμένο Οκτώβρη μόνο εύκολο δεν ήταν. Βέβαια, θα ήταν λίγο να πω ότι αυτή η είδηση μου είχε φτιάξει τη μέρα, καθώς όλο αυτό το διάστημα στη σκέψη και μόνο πως θα τον ξαναδώ, γέμιζα δύναμη. Από την έναρξη των εμφανίσεων του με τους 100°C, τον είχα δει ήδη επτά φορές στην Ελλάδα. Πάντα απολαυστικός έχοντας πολλά να δώσει, αυτή την φορά όμως ήταν λίγο πιο ιδιαίτερης σημασίας για μένα. Δεν ήταν απλά ευχαρίστηση, κατά κάποιο τρόπο αποτελούσε και ανάγκη.
Βρισκόμουν ήδη στο σταθμό. Αφού παρατηρούσα για λίγη ώρα τα άλλα τρένα να περνούν, επιβιβάστηκα κι εγώ στο δικό μου με την ελπίδα να ξαναβάλει τις ρόδες μου σε ράγες. Έφτασα εγκαίρως στο Λονδίνο και μην έχοντας χρησιμοποιήσει ξανά το μετρό επέλεξα να πάω από νωρίς στη περιοχή Islington. Αφότου έφτασα στο σταθμό Angel, μόνη και πλημμυρισμένη από μεγάλη λαχτάρα προσμονής περπάτησα ως το O2 Academy για να σιγουρευτώ πως δεν θα γίνει καμιά στραβή για τον οποιοδήποτε λόγο. Μια αναπάντεχη έκπληξη έμελε να με περιμένει στην είσοδο του O2, καθώς ξεπρόβαλε από μακρυά το αναγνωριστικό άσπρο μακρύ του μαλλί, περιτριγυρισμένος από τους μουσικούς της νέας του μπάντας. Θα έκαναν τσιγάρο για χαλάρωση μετά από sound check υπέθεσα.
Στη συνέχεια, ανέβηκα στον επάνω όροφο του εμπορικού κέντρου για να τσιμπήσω κάτι και να ανακτήσω δυνάμεις για αυτό που θα ακολουθούσε. Οι πόρτες άνοιγαν στις επτά, και είχε ήδη στηθεί μια μεγάλη ουρά κόσμου στην αναμονή. Αφού περιμέναμε, αφού κάναμε και squeeze έπειτα από επανειλημμένες υποδείξεις των securities, μπήκαμε τελικά μέσα. Σε όποιον έτυχε να μιλήσω - από τον ηχολήπτη, έως τη barwoman - μου απαντούσαν ελληνικά. Κάτι ευχάριστα μυστήριο άρχισε να αιωρείται στο χώρο κι έτσι σιγουρεύτηκα πως ήμουν στο σωστό μέρος (διότι είχα και τις αμφιβολίες μου μήπως τους φαντάστηκα λίγο νωρίτερα). Όσο περίμενα στο μπαρ για μια μπύρα, έτυχε να γνωρίσω κάτι παιδιά. Ήταν Έλληνες και από τις λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε, κατάλαβα πως πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες. Φάνηκαν να είναι καλά, κάτι όμως τους έλειπε. Ίσως η αποψινή βραδιά να ήταν μια τζούρα πατρίδας για όλους αυτούς.
Στο opening act της συναυλίας ήταν ο εκρηκτικός Sonny Touch (πολύ καλός φίλος του Γιάννη, στον οποίο έχει αφιερωθεί εν μέρει ο νέος δίσκος) με τους Επιμενίδη Κουτσαυτάκη και Darren Beckett. Ξεκίνησαν κατά τις 20:00 και τέλειωσαν στις 20:25. Ο Γιάννης και η μπάντα του, τους παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον απ’ το πλάι της σκηνής, δίπλα στο κοινό, δίπλα μας.
Το ρολόι δεν έδειχνε ούτε εννέα παρά είκοσι και όλοι έπαιρναν τις θέσεις τους σιγά σιγά, έτσι κι εγώ στον πάγκο μου όπως σε κάθε συναυλία, ακριβώς μπροστά από τη σκηνή και λίγο πιο αριστερά Του. Στις 20:38 ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100°C βρισκόντουσαν στη σκηνή. Οι 100°C αποτελούνται από τους: Λαμπρινή Γρηγοριάδου (ακουστική κιθάρα), Γιάννη Σαββίδη (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργο Αβραμίδη (τρομπέτα), James Wylie (πνευστά) και Αλέξη Αρχοντή, ο οποίος αντικατέστησε τον μέχρι πρότινος στα τύμπανα Αναστάση Βουκυκλαράκη.
Ο Γιάννης μας υποδέχτηκε με το πρώτο τραγούδι του νέου δίσκου "Μόνο από τη Λύπη σου". Από τα πιο συγκινητικά, καθώς μέσα από τα δικά μου μάτια εξυμνεί την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, όπως αυτή που μπορεί να προκύψει από τη φιλία. Ακολούθησε το επίσης νέο "Μιά χαρά" σε ρυθμό disco-funky και συνέχισε σαν ελεύθερο πουλί οπού ενίοτε όλα πάνε μια χαρά και άλλοτε αναζητάμε από εκεί ψηλά λίγη "Δικαιοσύνη". Αντιφατικές έννοιες και διαθέσεις, πιθανόν με κοινό σημείο αναφοράς στην οπτική του δημιουργού. Για ακόμη μια φορά να επικαλούνται τα θεία και ο ατομικός αποπροσανατολισμός στους στίχους του Γιάννη, ακούσαμε το "Αιρετικό" ενώ στην πορεία ένα χαπάκι τόσο δα, μας γέμισε με "Ευγνωμοσύνη", η οποία επισφραγίστηκε παρά τα όποια δεινά με την απλή παραδοχή του "Είμαι τυχερός". Λίγο ο "Αέρας", λίγο η "Άγρια των άστρων μουσική" ήταν αρκετά ώστε να (ξε)χάσει ο Γιάννης τα λόγια του οδηγώντας μας μέσα από ένα συνονθύλευμα χαοτικών συναισθημάτων στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων.
Έπειτα από τα πρώτα κομμάτια, σε κάποια φάση, ο Γιάννης πιάνει το μέτωπό του, περπατάει πάνω κάτω στη σκηνή και με μια εμφανή ταραχή απροσδιορίστου κατεύθυνσης λέει το εξής: "Είναι σαν να 'μαι Ελλάδα τώρα".
Ένα πολύ δυναμικό "Ποτέ" μας συστήθηκε μαρτυρώντας τις προσμονές ενός Τρελού, και εν συνεχεία ακούσαμε το πολυπόθητο εκφραστικό νέο ντουέτο του Αγγελάκα με την Λαμπρινή Γρηγοριάδου "Παίρνε με μαζί σου" που υμνεί την ξενιτιά που νιώθει ο καθένας μέσα του. Το επίσης νέο "Τυφλο σπουργίτι" μας ξεσήκωσε με μια επαναστατική διάθεση που πάει κόντρα στο βόλεμα του όποιου φαινομενικά Παραδείσου.
Ακολούθησε το "Δε θέλω τα ματάκια σου" του Βασίλη Τσιτσάνη σε μια διασκευή η οποία αυτή την φορά με άγγιξε περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι που άκουσα στη συναυλία. Η ερμηνεία του Αγγελάκα σε συνδυασμό με αυτούς τους στίχους που ξεχειλίζουν ειλικρίνεια με συγκίνησαν βαθιά, καθηλώνοντας με με την εξής απλή παραδοχή "Κοίταξε άλλονε να βρεις και την καρδιά να δώσεις, αφού για μένα έσβησες το μέλλον σου να σώσεις". Από το νέο του δίσκο αυτό που φάνηκε να αναγνωρίζει το κοινό από τις πρώτες κιόλας νότες ήταν το αντιφασιστικό ροκ και επίκαιρο "Νεάντερταλ".
Λίγο μετά τις "Παροιμίες απ’ τον Κρόνο" και αφού είχαμε ξεχάσει που θέλουμε να πάμε, μας δήλωσε πως "Είναι η πρώτη φορά που παίζουμε Λονδίνο μετά από Τρύπες εποχή". Παύση, συγκίνηση, χειροκρότημα και επιβίβαση στο magic bus όπου το κοινό τραγούδησε ολόκληρη την ‘Ταξιδιάρα Ψυχή’ δηλώνοντας δυναμικά την πρώτη στάση του λεωφορείου στο Λονδίνο.
Κερνώντας μας μοναδικές στιγμές και δύναμη, τούτο το "Τρένο" θα συνέχιζε την πορεία του σε άλλες πόλεις. Ένιωθα όμως ότι με βοήθησε σιγά-σιγά να ξαναβάλω τις ρόδες μου σε ράγες εδώ που κάνω τη στάση μου, και παρά την αίσθηση του "Σαράβαλου", να νιώσω ότι αυτή η άγρια κατηφόρα θα με βγάλει κερδισμένη τελικά. Στο κάτω κάτω μόνο αν φύγεις από τον κύκλο μ’ ένα άγριο περήφανο χορό, θα καταφέρεις να ζήσεις το ταξίδι της ζωής σαν "Γιορτή".
Και ήταν αυτό, το κομμάτι με το οποίο μας αποχαιρέτισε (όπως συνηθίζει στις περισσότερες συναυλίες). Ωστόσο, έπειτα από την αναμενόμενη επιμονή καλέσματος από το κοινό με έντονο χειροκρότημα και φωνές "ώ, είν’ ωραία στον Παράδεισο" εμφανίστηκε στη σκηνή ο Αρχοντής και η Γρηγοριάδου περνώντας κατευθείαν στο παρασύνθημα για τους "Επισκέπτες". Ακολούθησε και η υπόλοιπη μπάντα και φυσικά ο Γιάννης, συνοδεία ενός ποτού στο χέρι. Λίγο πριν τη λήξη της συναυλίας ο Γιάννης κάλεσε στη σκηνή τον Sonny Touch, ο οποίος απογείωσε το κομμάτι με την κιθάρα και την ενέργειά του. Μεγάλη ήταν και η έκπληξη με το μοίρασμα του Γιάννη, καθώς μας είπε ότι ο Δημήτρης συμμετείχε αρχικά στους 100°C αλλά στην πορεία αποφάσισε να έρθει να ζήσει στο Λονδίνο.
Η ώρα ήταν έντεκα παρά και ήξερα πως οδεύουμε προς το τέλος, ωστόσο αυτό με έκανε να απολαμβάνω με περισσότερη ένταση το κάθε δευτερόλεπτο, την κάθε νότα. Οι μελωδίες του "Ακούω την αγάπη" ήταν αυτές που επέλεξε να μας αποχαιρετήσει κλείνοντας τη συναυλία με τα εξής λόγια "Ευχαριστούμε πολύ παιδιά, Καλή αντάμωση, Καλή συνέχεια."
Αυτός το επέλεξε για το κλείσιμο, εμείς για την δική μας αρχή*.
Γιάννη σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες να νιώθω πως ίσως και να χωράω σε τούτον εδώ τον τόπο.
Σ΄ευχαριστώ που μ’ έκανες να νιώσω για πρώτη φορά εδώ, ο εαυτός μου.
Σ’ ευχαριστώ για όλη τη δύναμη που δίνεις, έστω και εν αγνοία σου.
* Ένα βράδυ πέρυσι το Φεβρουάριο, ύστερα από τη συναυλία του Αγγελάκα στο Piraeus academy, κι ενώ ήμασταν για ποτό με τη φίλη που μαζί ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε ραδιοφωνική εκπομπή μας τέθηκε το εξής ερώτημα: αν ξεκινούσαμε σε λίγες ώρες, ποιο κομμάτι θα διαλέγαμε ως εναρκτήριο. Και οι δύο μαζί επιλέξαμε αυθόρμητα το ‘Ακούω την αγάπη’ το οποίο στην πορεία ήταν και το σήμα κατατεθέν για την έναρξη σε όλες τις εκπομπές ‘Της νύχτας των Τρελών’. Λίγο μετά έσκασε στο μαγαζάκι της γειτονιάς του Νέου Κόσμου (που ζήτημα να ‘μασταν μέσα 10 άτομα) ο Γιάννης και η παρέα του. Διαβολική ή μη, η σύμπτωση ήταν απίστευτη.
If you like this, check also this: Τρύπες (The Hole Story)
