Κατερίνα Μακαβού
Η πρώτη μου επαφή με την μουσική της Κατερίνας, ήταν το 2012. Τότε, κάπου είχε πάρει το αυτί μου το τραγούδι «Ο Τρελός». Από εκεί ξεκίνησα να ψάχνω περισσότερα για αυτήν.
Είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Jazz Φωνητικής του Σύγχρονου Ωδείου Θεσσαλονίκης (Σ.Ω.Θ.).
Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα φωνητικής με την Αμερικανίδα Soprano Heather Heliger, αλλά και μαθήματα ορθοφωνίας και σκηνικής παρουσίας με την σκηνοθέτιδα και καθηγήτρια του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας – Θράκης, Σοφία Καρακάτζα.
Τέλος έχει παρακολουθήσει κύκλο σεμιναρίων Θεατρικής Παιδείας και Κινησιολογίας με τον Ισπανό σκηνογράφο Alfonso Calderon Morcilo.
Μπορεί να περιμένουμε μέσα στην άνοιξη, μόλις τον τρίτο προσωπικό δίσκο της, όμως στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά δραστήρια καλλιτέχνιδα, με πολλά χιλιόμετρα στο πάλκο και στον δρόμο, στο ενεργητικό της.
Από το 2002 όταν έκανε την εμφάνιση της με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων, έχει συνεργαστεί με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως οι Σωκράτης Μάλαμας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιάννης Ζουγανέλης, Λάκης Παπαδόπουλος, Μάριος Τόκας και πολλοί άλλοι.
Την Κατερίνα Μακαβού την είχα δει μια φορά live, πριν από 5 χρόνια, ένα υπέροχο βράδυ στο Χυτήριο, συνοδεία πιάνου και βιολιού. Εκείνο το βράδυ είχε παρουσιάσει τραγούδια του Αττίκ, του Γιαννίδη, της Αρλέτας, του Δεληβοριά. Μοντέρνο ρετρό!
Πριν μερικά βράδια στο Six Dogs, στο περιθώριο της συναυλίας των Super Stereo, την είχε εντοπίσει ώρα και έψαχνα τη στιγμή να της μιλήσω και να της ζητήσω να σκαρώσουμε μια συνέντευξη, να τα πούμε.
Μερικούς μήνες πριν είχε κυκλοφορήσει ένα καταπληκτικό κομμάτι, μια τραγουδάρα με τίτλο «Τα Χέρια τους Σφιχτά», προάγγελος του νέου δίσκου που έρχεται την άνοιξη φέτος. Αυτό ήταν όμως μόνο η αφορμή.
Μου πήρε κάμποση ώρα να ξεπεράσω τις ντροπές μου και να βρω το θάρρος μου να της μιλήσω (ώρες ώρες είμαι τόσο ακατάλληλος για αυτή την «δουλειά»). Μέχρι που τελικά πήγα. Το χαμόγελο και η ζεστασιά της Κατερίνας έλυσαν τη γλώσσα μου και έκαναν την κουβέντα σημαντικά πιο εύκολη.
Όπως θα διαπιστώσετε και από την συνέντευξη που ακολουθεί, πέρα από τρομερή φωνή και σπουδαία καλλιτέχνις, η Κατερίνα είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος.
*Η Κατερίνα Μακαβού εμφανίζεται την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου στο Tiki Bar Athens. Θα σας δούμε εκεί!
Το Υπόγειο: Κατερίνα μας, καλώς ήρθες στο Υπόγειο. Είναι μεγάλη μας χαρά που είσαι εδώ μαζί μας. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο, από το “Τα χέρια τους σφιχτά”, για να ξεκινήσω την κουβέντα μας. Ένα υπέροχο τραγούδι, μακριά από την αισθητική της εποχής μας, μιας και μιλάει για ελπίδα, ομορφιά, για το μαζί που παλεύει καθημερινά με τα σκουπίδια που μαζεύει το μυαλό μας. Μίλησε μας για λίγο για την ιστορία πίσω από το κομμάτι.
Κατερίνα: Το τραγούδι το έγραψα πριν από 3 χρόνια περίπου, ένα βράδυ αργά στο σπίτι. Στην αρχή έπαιξα το riff της εισαγωγής και έπειτα πάνω σε αυτό άρχισαν να μου βγαίνουν και οι στίχοι του, σαν νερό. Με οδηγούσε μόνο του κάπως θα έλεγα και αυτή η αισιοδοξία που μου έβγαζε, ήταν ο δρόμος για να μιλήσω για δύο ανθρώπους που παλεύουν να βρουν την ομορφιά και την ελπίδα και που στέκονται γενναία απέναντι σε ένα κόσμο εχθρικό, σε κάθε τι όμορφο και διαφορετικό. Και αυτή η ελπίδα δεν μπορούσε παρά να έχει το πρόσωπο δύο παιδιών.
Το Υπόγειο: Πιάνομαι ξανά από την ελπίδα που μου ενέπνευσε το τραγούδι και θέλω να σε ρωτήσω, αν νιώθεις και εσύ ότι, παρά τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούν και κάνουν τη ζωή των μουσικών δύσκολη, όλο και ξεπηδούν ενδιαφέρουσες ιδέες, νέα σχήματα, δουλειές που αξίζουν και τελικά κερδίζουν την προσοχή.
Κατερίνα: Η δημιουργία και η μουσική πάντα θα υπάρχουν. Δεν έχει να κάνει ούτε με δυσμενείς συνθήκες ούτε με τίποτα. Ίσα ίσα που καμιά φορά, όσα περισσότερα εμπόδια αντιμετωπίζεις, τόσο πιο πολύ πεισμώνεις. Το βρίσκω λοιπόν, πολύ ελπιδοφόρο όλο αυτό που γίνεται με τους νέους μουσικούς και με χαροποιεί.
Το Υπόγειο: Τρίτος προσωπικός δίσκος στα σκαριά. Είχαν προηγηθεί τα “Μικρά Μυστικά” (2008) και το “Άλλη Μια Ώρα” (2012). Οι συνθέσεις όλων των κομματιών του νέου δίσκου σου ανήκουν ;
Κατερίνα: Στον δίσκο αυτό, εκτός από δικά μου τραγούδια, θα υπάρχουν και κάποια άλλα, που μου χάρισαν οι Θανάσης Dzingovic, Γιάννης Ευθυμιάδης και Νίκος Ξαρχάκος. Τους ευχαριστώ πολύ!
Το Υπόγειο: Θα σου κάνω μια αγαπημένη μας ερώτηση. Γιατί γράφεις μουσική;
Κατερίνα: Νομίζω είναι βασική ανάγκη του χαρακτήρα μου. Αν δεν ήμουν μουσικός μπορεί και να κατασκεύαζα κοσμήματα ή να σχεδίαζα ρούχα, ξέρω γω.. Πάντως θα έκανα κάτι που να μπορώ να δημιουργώ.
Το Υπόγειο: Πότε να περιμένουμε την κυκλοφορία του νέου δίσκου; Έχει όνομα ή δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμα; Πάντως, αν κρίνω από το πρώτο δείγμα και από το γεγονός ότι ο Ορέστης έχει αναλάβει την ενορχήστρωση στον δίσκο, νομίζω ότι θα έχουμε να κάνουμε με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εγχώριες κυκλοφορίες.
Κατερίνα: Σε ευχαριστώ πολύ..Και χαίρομαι που αναφέρεις τον Ορέστη Μπενέκα γιατί πραγματικά έχει δώσει στη δουλειά αυτή και εργατοώρες και ταλέντο και αισθητική. Όπως επίσης και όλοι οι μουσικοί που έχουν ηχογραφήσει μέχρι στιγμής στον καινούργιο δίσκο και με κάποιους από αυτούς, παίζουμε μαζί και στα live, όπως ο Θανάσης Dzingovic, ο Διονύσης Μακρής, ο Δημήτρης Οικονόμου, και στην επιμέλεια ήχου ο Γιάννης Ταβουλάρης ο οποίος έχει αναλάβει και την συμπαραγωγή του δίσκου. Τους ευχαριστώ όλους πολύ! Ευελπιστώ η δουλειά να είναι έτοιμη μέσα στην Άνοιξη.
Το Υπόγειο: Ποιες είναι οι φιλοδοξίες και τα όνειρά σου από την εν λόγω κυκλοφορία; Σε ποιο σημείο θα είσαι ικανοποιημένη και χαρούμενη;
Κατερίνα: Είμαι χαρούμενη όταν το αποτέλεσμα του δίσκου με ικανοποιεί, όταν νιώθω γεμάτη και περήφανη για αυτό που θα παρουσιάσω. Μετά από αυτό όμως, η μεγαλύτερη χαρά έρχεται όταν αυτά τα τραγούδια αφορούν και «μιλάνε» και σε άλλους ανθρώπους. Όσο πιο πολλοί, τόσο μεγαλύτερη και η χαρά!
Το Υπόγειο: Ο προηγούμενος δίσκος σου, το “Άλλη Μια Ώρα” ήταν ένας εξαιρετικά ειλικρινής δίσκος, καθαρός. Ταξιδιάρικος με μπόλικη δόση μελαγχολίας, χωρίς να είναι βαρύς. Τώρα, στο “Τα χέρια τους σφιχτά” αισθάνομαι μια αλλαγή, μια ροπή προς την φωτεινότητα, ταξιδιάρικο κλίμα πάλι, αλλά σε πιο ηλιόλουστα μέρη; Είναι έτσι; Οι δίσκοι σου είναι μια φωτογραφική αποτύπωση της διάθεσής σου, αυτού που ζεις την εκάστοτε περίοδο;
Κατερίνα: Αυτό που λες, σίγουρα ισχύει. Κάθε δουλειά αποτυπώνει μια συγκεκριμένη μουσική περίοδο που περνάει ο δημιουργός της. Αυτό που επίσης ισχύει είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, μαθαίνουμε να ακούμε καλύτερα τον εαυτό μας και όχι τους γύρω μας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε πιο σίγουροι και ξεκάθαροι για το ποιοι είμαστε μουσικά και το τί θέλουμε να κάνουμε.
Το Υπόγειο: “Γυρίζω πίσω σε θαμμένα κουτιά και ξεσκονίζω τα μικρά κρυφά μυστικά αυτά που έκρυψα λίγο πριν τρελαθώ στα χαρίζω γιατί θέλω αυτό να σου πω.
Ό,τι πονάει καν’ το σύννεφο”. Οι στίχοι βγαίνουν καλύτερα στα σκοτάδια; Ξεπηδάνε οι στίχοι πιο εύκολα από τις πληγές; Πως γράφεις εσύ, αλήθεια;
Κατερίνα: Είμαι πολύ ανήσυχη όταν πρόκειται να γράψω κάτι, στριφογυρνάω και όλο κάτι μου φταίει. Το έχω μάθει όμως τώρα αυτό και δεν ξαφνιάζομαι, ούτε εγώ, ούτε οι γύρω μου. Και ναι, μέσα από τα σκοτάδια συνήθως βγαίνουν τραγούδια, κυρίως γιατί αποζητάς μία ησυχία σε μία τέτοια φάση και συνήθως απομακρύνεσαι κάπως από τους υπόλοιπους, δεν θες και πολλά πολλά.. Όταν είμαι καλά, θέλω απλά να το απολαμβάνω, να το ζω.
Το Υπόγειο: Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο εμφανίστηκες σε Σταυρό του Νότου – Plus & Faust. Στις 26 Φεβρουαρίου θα σε δούμε στο Tiki, στο Κουκάκι. Θανάσης Dzingovic, Γιώργος Λαγογιάννης και Δημήτρης Οικονόμου, πιστοί συνοδοιπόροι επί σκηνής. Η αισθητική του live είναι δεδομένη. Φαντάζομαι θα ακούσουμε (και) τραγούδια από τον νέο δίσκο, αλλά καλύτερα μίλησέ μας εσύ για το πρόγραμμα που έχεις σκεφτεί.
Κατερίνα: Το πρόγραμμα που παρουσιάζω φέτος βασίζεται κυρίως στα δικά μου κομμάτια. Έτσι παίζω τραγούδια και από τις προηγούμενες δουλειές μου, αλλά και από τον επερχόμενο δίσκο. Πάντα όμως διαλέγω να πω και πολύ αγαπημένα μου τραγούδια άλλων, τα οποία με έχουν επηρεάσει μουσικά κατά καιρούς. Πολλές φορές μπορεί να τα πειράξουμε λίγο στα live, άλλωστε αυτός είναι και ένας τρόπος να δεις πώς «ακούει» κάποιος καλλιτέχνης, ένα άλλο τραγούδι, όχι δικό του.
Το Υπόγειο: Κατερίνα, ποιες μπάντες ή καλλιτέχνες θεωρείς σαν τις βασικές επιρροές του έργου σου; Τι μουσικές άκουγες μικρή και πώς πρωτοξεκίνησες να παίζεις μουσική;
Κατερίνα: Ο Leonard Cohen ήταν για μένα μία πολύ μεγάλη επιρροή πιστεύω. Πάντα με συγκινούσαν οι καλλιτέχνες που βγαίνανε και λέγανε την ιστορία τους με μία φωνή και μία κιθάρα. Μου φαινόταν πολύ ξεκάθαρο και δυνατό.
Ωστόσο μικρή άκουγα πολύ ροκ μουσική Doors, Rolling Stones, Beatles, Τρύπες και Μωρά στη Φωτιά, αργότερα Radiohead, Nick Drake, Van Morrison, Nina Simone, Billie Holiday, Χατζιδάκι και πολλά πολλά άλλα..
Το Υπόγειο: Με τι άλλο σου αρέσει να ασχολείσαι πέραν της μουσικής; Αν μένει καθόλου χρόνος, βέβαια, στο τέλος της ημέρας.
Κατερίνα: Συνήθως, μια και μένω στα Πετράλωνα, ανεβαίνω στον λόφο Φιλοπάππου και αράζω κάπου να βλέπω την πόλη από ψηλά. Μου αρέσει να κάνω και βόλτες στο κέντρο της πόλης, Κουκάκι, Θησείο, Πλάκα, Σύνταγμα…
Επίσης βλέπω ταινίες, πολλές ταινίες!
Το Υπόγειο: Μια μανία την έχουμε στο Υπόγειο με τις λίστες. Θα θέλαμε τις 10 αγαπημένες σου μπάντες/μουσικούς of all time μαζί με τους πιο αγαπημένους σου δίσκους τους.
Κατερίνα:
-
Leonard Cohen – Songs of Leonard Cohen / The essential L. Cohen
-
Radiohead – Hail to the thief
-
Van Morrison – Astral Weeks
-
The Doors – Waiting for the sun / Strange days
-
Nick Drake – Pink moon
-
Chet Baker – Chet Baker sings
-
The Velvet underground – The Velvet Underground & Nico
-
Μάνος Χατζιδάκις – Το χαμόγελο της Τζοκόντας
-
Οι ξέμπαρκοι – S/S Ιόνιον 1934
-
Δήμος Μούτσης – Ενέχυρο
Το Υπόγειο: Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να μου κάνει κάποιος είναι ο χρόνος του, μιας και αυτός δεν αναπληρώνεται ποτέ. Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες! Ήταν μεγάλη μας χαρά που κατέβηκες στο Υπόγειό μας.
Κατερίνα: Ήταν μεγάλη χαρά και για μένα! Σας εκτιμώ ιδιαιτέρως και σας ευχαριστώ πολύ!
