LOU
Ελένη Παπαλίτσα
Λίγο καιρό πριν, έστειλα ένα inbox στην LOU. Ήθελα να της πω ότι άκουσα τον δίσκο της, ότι μου άρεσε πολύ, ότι την παρακολουθώ κάποιο καιρό τώρα και τη ρώτησα αν θα ήθελε να κάνουμε μια συνέντευξη παρέα, για το Υπόγειο. Το μήνυμα-απάντηση της Ελένης (aka LOU) και ταυτόχρονα τα πρώτα λόγια που μου είπε ποτέ ήταν δύο emoticons: μια μερίδα τηγανιτές πατάτες και μια καρδιά. Με αυτή τη σειρά. Ήξερα αμέσως ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος.
Πολύ γρήγορα, συμφωνήσαμε και οι δύο ότι δεν θέλουμε να κάνουμε ακόμα μια συνέντευξη, σαν όλες τις άλλες.
- Θα βρεθούμε από κοντά, ε;
- Εννοείται.
- Θες να κάνουμε ένα βίντεο;
- Ουάου, ναι!
Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να ανταλλάσουμε ιδέες, πολλή μουσική, πολλά βιντεάκια, όλες τις ώρες της ημέρας. Ώσπου συμφωνήσαμε στο πώς θέλαμε να μοιάζει το τελικό αποτέλεσμα.
Η μέρα βρέθηκε, η Βίλμα Κόκκα, ένα σούπερ ταλαντούχο κορίτσι, κλήθηκε να μας βοηθήσει στην φωτογραφία, τη λήψη του βίντεο, το μοντάζ, τον ήχο, τη σκηνοθεσία, όλα! Ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους μας!
Τα παιδιά στο LOT51 δέχτηκαν να μας φιλοξενήσουν και χαμογελούσαν σε ό,τι τους ζητούσαμε. Χαμηλώστε τη μουσική, δυναμώστε τη μουσική, μη φωνάζετε, κλείνετε λίγο την πόρτα; Να πάμε λίγο έξω; Να ανεβούμε λίγο πάνω; Ναι, σε όλα! Thanks guys!
- Baby, τι ώρα αύριο; ρώτησε η LOU.
- LOUλούδι, έχει καμία σημασία; Μουσικός είσαι, θα έρθεις την ώρα που θέλεις, είπα.
Όταν έφτασε η Ελένη, με την Βίλμα είχαμε πιει κανα-δυο καφέδες, εγώ είχα κάνει περίπου μισό πακέτο τσιγάρα, είχαμε στήσει τα πάντα (η Βίλμα).
Τέτοιο καθαρό βλέμμα, δυνατή αγκαλιά και θετική αύρα, σαν αυτά που έχει η LOU, έχω καιρό να συναντήσω σε άνθρωπο του χώρου.
Στο τέλος του κειμένου ακολουθεί το βίντεο με την ιδιότυπη, κάπως ξεχωριστή κουβέντα που είχαμε με την LOU. Μετά που έκλεισε η κάμερα, παραγγείλαμε χυμούς, σάντουιτς και άλλους καφέδες και είπαμε και άλλα. Πολλά ακόμα για μουσική, για σχέσεις, με την Βίλμα να μας ρωτάει με απορία, γιατί δεν είπαμε αυτά όλα στην συνέντευξη. Αυτά όμως θα μείνουν μεταξύ μας, ετσί LOU?
Περισσότερες απαντήσεις θα βρείτε στο debut self-titled album της, που κυκλοφορεί από την KLIK Records, καθώς και στο κείμενο που ακολουθεί.
Για όσους δεν γνωρίζετε, το LOU βγαίνει από το τσαμπουκαλού. Και όχι, δεν κινδυνεύετε από την Ελένη, ούτε έχει κάποια σχέση με ο,τιδήποτε βίαιο ή αγενές. Απλά, τόσο από κοντά όσο και μέσα από τη μουσική της, τα λέει όλα όπως είναι. Δεν ωραιοποιεί, δεν λειαίνει τις γωνίες της, δεν κάνει δημόσιες σχέσεις, κοντράρεται όπου χρειαστεί, δεν τα έχει καλά με όλους, δεν χαμογελάει σε όλους, αλλά σε όσους από εμάς το έχει κάνει, μας έχει χαρίσει έναν νέο κόσμο. Με απλά λόγια, έχει προσωπικότητα το ίδιο μεγάλη, όπως και το τελέντο της.
A serious young adult!
Μια ακρόαση του δίσκου, αλλά και μια κουβέντα μαζί της, θα σας πείσει ότι η LOU ξέρει καντάρια μουσικής. Κάμποσα χρόνια σπουδών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στην Κέρκυρα, πάνω στο jazz τραγούδι και μετά μια υποτροφία στην περίφημη μουσική ακαδημία της Φινλανδίας, την Sibelius στο Ελσίνκι. Εκεί, στον μουντό βορρά άρχισε να παίζει με τον ήχο της, διαμορφώνοντας τις βάσεις της μουσικής της, μια ιδιαίτερη, μελαγχολική synth pop, με πολλά ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια για να χορεύεις.
Λίγο η μελαγχολική Αθήνα, λίγο η απότομη προσγείωση στην χώρα της κρίσης, πολύ οι έρωτες που δεν βγάζουν (συνήθως) πουθενά, η LOU ξεκίνησε να κάνει τα συναισθήματα και τις εμπειρίες της μουσική και στίχους.
Το πρώτο της κομμάτι, ever ήταν το "Feeling", ένα ερωτικό κομμάτι, την ιστορία του οποίου την έζησε πριν την γράψει. Οι πρώτες λέξεις της LOU εδώ είναι: "You are the pain in my chest, we agree that love hurts, you are a very special girl, but i haven't fucked you yet". Είναι ουσιαστικό το πρώτο κομμάτι του δίσκου, μετά από ένα ολιγόλεπτο ορχηστρικο, το "Intro_Japan". Και είναι ένα καταπληκτικό δέιγμα trip hop σύνθεσης, ενώ η άρθρωση της LOU κινείται στα όρια μεταξύ καύλας και θυμού. Εμένα μου θύμισε τις χρυσές μέρες των Air.
Το "Do U Want It" θα σας κάνει να σηκωθείτε να χορέψετε, ενώ το "Be The Girl You Loved", που είναι το αγαπημένο μου στον δίσκο, είναι η ιδανική παρέα για long rides στο αυτοκίνητο, με εκείνη δίπλα.
Το "I Don't Wanna Dance" και το "Love Is A Lie" είναι η επιτομή αυτού που κάνει η LOU. Ένα υπέροχο πάντρεμα της τζαζ με την ηλεκτρονική μουσική ή, ακόμα καλύτερα, το μουσικό παιδί που έκαναν οι XX με τον James Blake.
Συνέχεια με το "Athens to Berlin", ένα dream pop διαμάντι, απαλό στο αυτί, σκοτεινό στο μάτι, που πραγματεύεται ένα χάος υπέροχο και απέραντο. Έχει και ένα υπέροχο βίντεο κλιπ (check here).
Το άλμπουμ κλείνει με το "To My Mother", μια μπαλάντα με απόκοσμα synths και ένα θέρεμιν που κάνει σαν να μιμείται παιδικές κραυγές. Στοιχεία υψηλής μουσικής αισθητικής, που εφάμιλλά τους έχω συναντήσει σε τραγούδια των Darkside και Flying Lotus.
Η LOU είναι ένα αστέρι που δεν ντρέπεται να λάμψει.
Το Σάββατο 18/05 η LOU εμφανίζεται με το Παιδί Τραύμα στο six dogs και της έχω πει ότι θα με δει στην πρώτη γραμμή, μπροστά μπροστά.
