Sουπερ Sτερεο
Μπορεί ο τελευταίος δίσκος των Σούπερ Στέρεο (read full review here) να κυκλοφόρησε κάμποσους μήνες πριν (08/10/2018), όμως παραμένει επίκαιρος και φρέσκος. Ο δίσκος που με ξεχειμώνιασε, φαίνεται να είναι έτοιμος να με πάει μέχρι το καλοκαίρι (αν αυτό, βέβαια, αποφασίσει να έρθει ποτέ).
Και αν οι δίσκοι των Σούπερ Στέρεο χαρακτηρίζονται από υψηλής αισθητικής συνθέσεις, indie ρυθμούς και ψυχεδελικές διαθέσεις, η live εκδοχή τους είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Προσεγμένος ήχος, έμφαση στη λεπτομέρεια, γήινο παίξιμο, αυτοσαρκασμός από μικροφώνου, πειράγματα από τα μικρόφωνα που κρέμονται πάνω από τα τύμπανα του Δημήτρη, υπέροχα κουμπάκια, με λίγα λόγια, μια από τις καλύτερες και πιο συναρπαστικές μπάντες που μπορεί να δει κανείς live στα μέρη μας.
Την ερχόμενη Τετάρτη, 17/04/2019, οι Σούπερ Στέρεο ανεβαίνουν στην σκηνή του Tiki για μια ακόμα εμφάνιση στην Αθήνα, δύο και κάτι μήνες μετά την παρουσίαση του "3" στο Six Dogs. Σας συνιστούμε να μην τη χάσετε!
Όσοι πάτε, να κάνετε φασάρία, ε!
Με αφορμή την εμφάνιση αυτή, ο Θανάσης Τζίνκοβιτς μας έδωσε την χαρά να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του.
Θανάση γεια και καλώς ήρθες στο Υπόγειο. Δύο και κάτι μήνες μετά την παρουσίαση του «3» στην Αθήνα, ακόμα φέρνω στο νου μου εκείνη την νύχτα. Ήταν μια πολύ δυνατή συναυλία. Την ευχαριστηθήκατε και εσείς το ίδιο με εμάς από κάτω;
Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ μέρους όλων μας το υποδειγματικό κοινό της Αθήνας. Τέτοια ησυχία ούτε στο Μέγαρο Μουσικής! Κατά τα άλλα, ο κάθε ένας βιώνει διαφορετικά μια συναυλία, ακόμα και μέσα στην ίδια την μπάντα. Συχνά μπορεί να τελειώνει ένα live και ο ένας να λέει πως ήταν σούπερ και άλλος ότι δεν πέρασε καθόλου καλά. Πολύ σημαντικό επίσης είναι οι συνθήκες που υπάρχουν, όπως ο καλός ήχος (και πάνω στο stage), ο κόσμος πώς αντιδράει ή ακόμα και προσωπικοί λόγοι. Άλλες φορές πάλι όλα ξεκινάνε στραβά, αλλά πεισμώνεις τα δίνεις όλα και γίνεται ένα αξέχαστο live. Στην προκειμένη περίπτωση όλα ήταν στην θέση τους και τελειώνοντας όλοι αισθανθήκαμε γεμάτοι .Εμένα προσωπικά μου δίνει μεγάλη χαρά να βλέπω ανθρώπους να τραγουδάνε τα λόγια των τραγουδιών, με συγκινεί…έτσι ένιωσα εκείνο το βράδυ.
Οι «Άσχημοι Δρόμοι» είναι το καλύτερο intro που έχω ακούσει σε δίσκο από το 1997 και το «Ρομπότ» των Σπαθιών. Έχεις τη διάθεση να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία πίσω από το τραγούδι;
Υπάρχουν συνήθως δυο τρόποι που γράφω τα τραγούδια. Ο ένας είναι να έχω σκαρφιστεί ένα στίχο και μετά να ψάχνω την μουσική που θα τον συνοδεύσει. Ο άλλος να έχω κάποιο ριφ και να δοκιμάζω επάνω του στίχους που γράφω σε άσχετες φάσεις. Οι άσχημοι δρόμοι ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Τζαμάροντας λοιπόν μόνος στο σπίτι με τα πετάλια μου, ανακάλυψα το ριφ της κιθάρας το οποίο από την πρώτη στιγμή το φαντάστηκα και εγώ σαν intro δίσκου! Οι στίχοι δεν θυμάμαι αν γράφτηκαν πριν η μετά, θυμάμαι όμως ότι τριγύριζαν στο μυαλό μου κάνοντας την καθημερινή σχεδόν διαδρομή μου, σπίτι-στούντιο, περνώντας από το πάρκο που έπαιζα μικρός και αντικρίζοντας τα ερείπια των εμπορικών καταστημάτων που υπήρχαν κάποτε πάνω σε αυτόν το δρόμο. Φυσικά δεν μιλάω για αυτό. Αυτό είναι το έναυσμα. Για μένα αυτό το τραγούδι είναι και στιχουργικά το intro, γιατί μιλάει για το ποσό σκληρό και αδιάφορο με κάνει καμία φορά η πραγματικότητα και πόσο εγώ μπορεί άθελά μου να είμαι μέρος της πραγματικότητας που κριτικάρω. Και εγώ και ο καθένας μας. Μου άρεσε λοιπόν η ιδέα να ξεκινήσω με μια αυτοκριτική, όπως μου άρεσε να τελειώσω με μια ακόμα στο «Καθώς τινάζουν τα χάλια».
Στο «3» αισθάνθηκα κάτι διαφορετικό. Μια αλλαγή, μια ελαφρά στροφή. Και εξηγώ: ο δίσκος είναι πολύ άμεσος και σαφής. Άμεσος γιατί μιλάει για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και σαφής, γιατί μέσα από τους στίχους σου, φανερώνεται ξεκάθαρο το προσωπικό σου συναίσθημα, όσο άβολο και σκοτεινό και αν είναι. Μιλάω κυρίως για το «Μπορώ και Μιλάω», το «Αύριο» και την «Νύχτα των Άλλων». Υπάρχει αυτή η νέα κατεύθυνση ή είναι μια δική μου ανάγκη που την σκαρφίστηκα;
Ίσως ναι, αλλά όχι συνειδητά. Θέλω να πω πως δεν ξεκινάω με τη λογική ότι θα έχω αυτήν ή την άλλη κατεύθυνση. Οι δίσκοι αποτελούνται από τραγούδια που γράφονται συνήθως μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οι στίχοι είναι οι σκέψεις που έκανα την περίοδο αυτή. Σίγουρα όμως μου αρέσει να διαφέρουν οι δίσκοι μεταξύ τους και δεν θέλω να φοβάμαι να δοκιμάσω καινούρια πράγματα. Αυτός λοιπόν είναι, όπως είπες, λίγο πιο σκοτεινός από τον προηγούμενο, έτσι μας βγήκε…Μάλλον εγώ σκέφτηκα με λιγότερο χιούμορ. Δεν το έχασα όμως. Από την άλλη, δεν γράφω σχεδόν ποτέ για χαρούμενα πράγματα (εκτός από πόδια!). Τα αγαπημένα μου θέματα είναι οι ανασφάλειές μου. Συνήθως τις ξεμπροστιάζω και τις σατιρίζω. Σε αυτόν το δίσκο απλά δεν έκανα μόνο αυτό. Επιπλέον, αυτός ο δίσκος έχει και μια άλλη προσέγγιση όσο αναφορά στη μουσική και στον ήχο. Περνάει ο καιρός βλέπεις, και ανανεώνονται τα ακούσματά μας συνεχώς, οπότε εξελίσσεται και ο τρόπος που φτιάχνουμε τη μουσική μας.
Η Ανθή, η Εύα, ο Μπίλης και ο Δημήτρης είναι το καλύτερο line-up των Σούπερ Στέρεο;
Είναι σίγουρα το μακροβιότερο. Δεν θέλω να πω όμως πως είναι το καλύτερο γιατί θα ήταν σαν να υποτιμώ τους φίλους που έχουν περάσει στο παρελθόν από τους Σούπερ Στέρεο. Ο καθένας έχει αφήσει το αποτύπωμά του. Θα έλεγα όμως πως είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να είναι σήμερα. Όπως για το τέρας ήταν ο Ορέστης Μπενέκας, ο Αλέξης Ξανθόπουλος και ο Βασίλης Μπαχαριδης.
Η βάση όλων σας είναι στη Θεσσαλονίκη;
Ναι, εκτός από τον Δημήτρη Οικονόμου που τελευταία μετακινήθηκε στην Αθήνα. Χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα για την ενότητα της μπάντας.
Αυτό που μου αρέσει με τους Σούπερ Στέρεο είναι ότι είναι μια πολύ δεμένη παικτικά ομάδα, με εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς, που συνθέτουν ένα υπέροχο σύνολο και την ίδια στιγμή υπάρχει η αίσθηση ότι είναι το solo project του Τζίνγκοβιτς, με την έννοια ότι υπάρχει η ταυτότητα σου στο τελικό αποτέλεσμα. Τί είναι για σένα οι Σούπερ Στέρεο;
Είναι ό,τι πιο κοντά υπάρχει σε μένα και τον τρόπο που σκέφτομαι. Κυρίως για τους στίχους. Γιατί έχω παίξει και έχω γράψει μουσική και σε αλλά project αλλά τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο σαφές και άμεσο από τον λόγο. Αυτά που γράφω στους Στέρεο είναι αυτά που πιστεύω και νοιώθω για την πραγματικότητα που με περιβάλει και για μένα. Και αυτή είναι η βάση της μπάντας. Φυσικά και μουσικά είναι για μένα ότι πιο αντιπροσωπευτικό αφού γράφω τη μουσική, κάνω την παραγωγή και συμμετέχω γενικά σε όλα τα στάδια. Τελικά όμως όλο αυτό είναι και μια μπάντα καθώς οι άνθρωποι που παίζουμε μαζί είναι ένα είδος μουσικής οικογένειας. Έχουμε κοινό τρόπο που βλέπουμε την μουσική και όχι μόνο. Τέλος μπορεί να μην κάνει ο καθένας την ίδια δουλειά μέσα σε αυτή την ομάδα αλλά μοιραζόμαστε όλοι εξ ίσου το όποιο κέρδος μπορεί να υπάρξει. Και αυτός είναι βασικός κανόνας για να είναι κάποιοι μπάντα κυριολεκτικά και όχι απλά ονομαστικά. Εν κατακλείδι μπορώ να πω πως οι Σούπερ Στέρεο δεν θα υπήρχαν χωρίς εμένα αλλά σίγουρα δεν θα υπήρχαν και χωρίς όλους αυτούς που έχουν στηρίξει αυτό το εγχείρημα ως τώρα, είτε παίζοντας είτε κάνοντας τα γραφιστικά είτε βοηθώντας με οποιοδήποτε τρόπο ώστε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Πολύ πιθανόν δεν θα τους ήξερε κανείς εκτός από μένα και το τετρακάναλο κασετόφωνο μου...άντε και η μάνα μου...
photo by Eri Avramidou
Η Ανθή Κύρκου, η Nalyssa Green, o Man From Managra (Coti K), οι Bazooka έβγαλαν πολύ όμορφους δίσκους το προηγούμενο διάστημα. Παρακολουθείς τα δρώμενα στην ελληνική σκηνή; Έχεις το χρόνο να καθίσεις να ακούσεις δίσκους;
Δεν ακούω μεγάλο αριθμό δίσκων κάθε χρόνο. Αλλά αυτά που μου αρέσουν τα ακούω επανειλημμένα και με προσοχή. Οι συγκεκριμένοι δίσκοι, κι όχι μόνο, είναι όντως απ’ αυτούς που μου τράβηξαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον.
Η κιθάρα σου μου λείπει από τους B-Movies. Σου λείπει εκείνη η περίοδος; Ή μάλλον, πως την σκέφτεσαι τώρα πια;
Τα χρόνια που ήμουν στους B-Movies είναι για μένα μια σημαντική περίοδος της ζωής μου. Περάσαμε πολλά με αυτήν την ομάδα, παίξαμε πολλή μουσική και δεθήκαμε παικτικά και συναισθηματικά μεταξύ μας. Η περίοδος αυτή ήταν έντονη για μένα και σε προσωπικό επίπεδο. Θυμάμαι με νοσταλγία στιγμές από τότε και σίγουρα οι B-Movies μου ήταν κάτι πολύ ταιριαστό μέσα από το οποίο έμαθα πολλά. Τα πράγματα όμως κάνουν κύκλους, μικρούς και μεγάλους. Έτσι αυτός ο μεγάλος κύκλος έφτασε μια στιγμή που έκλεισε. Όταν κλείνει ένας κύκλος όμως αρχίζει ένας άλλος, και υπάρχει μια ομορφιά σε αυτό. Εν τέλει αισθάνομαι τυχερός που υπήρξα μέλος αυτής της ομάδας και ένα κομμάτι μου διαμορφώθηκε μέσα από αυτή.
Με την ευκαιρία της αναφοράς στους B-Movies, θέλω να μοιραστώ μαζί σου μια σκέψη μου. Εκτός Σούπερ Στέρεο, όταν αναλαμβάνεις μόνο το κιθαριστικό μέρος, σε έχω δει να κάνεις απίστευτους αυτοσχεδιασμούς, να είσαι πιο ελεύθερος, σχεδόν ασφαλής. Είναι πιο δύσκολο να έχεις στους ώμους σου και το τραγουδιστικό μέρος; Θυμάμαι και τον Παύλο, όταν είχε έρθει στα Σπαθιά ο Κώστας Παντέλης ως δεύτερος κιθαρίστας, να λέει πόσο τον απελευθέρωσε αυτό. Ισχύει αυτό για σένα;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι που μου αρέσει να προσεγγίζω την μουσική. Άλλοτε παίζοντας κιθάρα, άλλοτε τραγουδώντας, γράφοντας, ενορχηστρώνοντας η κάνοντας την παραγωγή. Οι Σούπερ Στέρεο είναι το μέρος που ασχολούμαι με όλα τα παραπάνω και προσπαθώ να βρω μια ισορροπία μεταξύ τους. Κατά συνέπεια δεν σκέφτομαι μόνο σαν κιθαρίστας. Πόσο περισσότερο στις συναυλίες που εκεί το πιο βασικό είναι ότι τραγουδάω. Δεν σου κρύβω όμως πως έχω σκεφτεί πως θα ήταν αν είχαμε μια κιθάρα ακόμα. Θα παίζαμε αλλιώς κάποια πράγματα αλλά δεν πιστεύω πως θα έπαιζα κάτι άλλο από αυτό που παίζω τώρα. Περισσότερο νομίζω πως θα βοηθούσε ηχητικά.
Αλλά δεν μας παίρνει που λένε...για την ώρα τουλάχιστον.
Σε λίγες μέρες, στις 17 Απριλίου θα ανεβείτε στην σκηνή του Tiki για μια ακόμα εμφάνιση στην Αθήνα. Να περιμένουμε αλλαγές στο setlist ? Τί μας έχετε ετοιμάσει;
Μικρές θα έλεγα μιας και για μας είναι ακόμα φρέσκος ο δίσκος και κατά κάποιο τρόπο ακόμα τον παρουσιάζουμε. Από την άλλη, όλο και κάτι θα παίξουμε από τα παλιά που δεν παίξαμε την τελευταία φορά. Το intro πάντως θα ναι το ίδιο γιατί δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο στην θέση του...
Υπάρχει περίπτωση να δουλεύεις – έστω σε αρχικό στάδιο – νέο υλικό ή ο στόχος είναι όσες περισσότερες συναυλίες γίνεται;
Πάντα έχω κάτι στα σκαριά. Τώρα που βγήκε το 3 και έκλεισε ένας κύκλος, ίσως αρχίζει ένας άλλος…Όσο αφορά τις συναυλίες δεν μας ενδιαφέρει να είναι πολλές, αλλά να είναι καλές, δηλαδή σε χώρους που μας αρέσουν με όσο το δυνατόν καλύτερο ήχο και ζεστό κοινό, έτσι ώστε να καταφέρνουμε να περνάμε καλά και εμείς.
Θα πας στην συναυλία των dEUS στα τέλη Μαΐου;
Έχω πάρει εισιτήριο ! Είναι από τις πολύ αγαπημένες μπάντες των 90s.
Στο Υπόγειο έχουμε μια μανία με τις λίστες. Θέλουμε να σου ζητήσουμε να μας αναφέρεις του 5 αγαπημένους δίσκους, ever.
1.White album- The Beatles
2. Brighten the Corners - Pavement
3. Odelay - Βeck
4. Φλου - Παύλος Σιδηρόπουλος και Σπυριδούλα
5. Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος - Δημήτρης Πουλικάκος
Είναι οι δίσκοι που έχω ακούσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου.
Θανάση σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου. Ήταν μεγάλη μας χαρά να σε έχουμε μαζί μας.
Η χαρά ήταν δικιά μου, σε ευχαριστώ για τις εύστοχες ερωτήσεις, που μου δίνουν την ευκαιρία να μοιραστώ τις σκέψεις μου.
