Someone Who Isn't Me (2)
Η είσοδος των Someone Who Isn't Me -ή απλά SWIM- στα δρώμενα της εναλλακτικής ελληνικής μουσικής σκηνής χρονολογείται το Μάιο του 2018, όταν και κυκλοφόρησε το παρθενικό τους single, "Gomenaki". Και ήταν μια είσοδος εκκωφαντική, μιας και τόσο το κομμάτι όσο και το video clip που το συνόδευε, προκάλεσαν -δικαίως- ιδιαίτερη αίσθηση. Λίγο αργότερα ήρθε το δεύτερο single "Stop & Remember", ενώ το 2019 μας έδωσαν και το εξαιρετικό debut LP τους, "Dance With You".
H ντράμερ του σχήματος, Μαρία Χατζάκου, με κινηματογραφικές σπουδές στο London College of Printing του London Institute, αφού εργάστηκε επί σειρά ετών σαν παραγωγός σε πολύ σημαντικές ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, έφτιαξε -σενάριο/σκηνοθεσία- την πρώτη της ταινία μικρού μήκους. Η "Αμυγδαλή" έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι της στα κινηματογραφικά πανιά εγχώριων αλλά και διεθνών φεστιβάλ, αφήνοντας το ξεχωριστό αποτύπωμά της. Μαζί, και η μουσική της ταινίας σε σύνθεση της Μαριλένας Ορφανού, lead singer των SWIM. Το soundtrack "Amygdala" (out 5/11 via United We Fly), που βραβεύτηκε με ειδική μνεία πρωτότυπης μουσικής στο 44ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας, είναι απολαυστικό. Αποτελούμενο από 6 κομμάτια, 2 ορχηστρικά, 3 τραγούδια που ακούγονται στην ταινία και ένα bonus track, κατορθώνει να φτιάξει έναν αυτόνομο και συμπαγή δικό του κόσμο, έναν κόσμο βουτηγμένο σε μια γλυκόπικρη 80's νοσταλγική ατμόσφαιρα, αλλά και στο horror βασίλειο του μεγάλου John Carpenter.
Με χαρά, ενάμιση χρόνο έπειτα από την πρώτη έλευσή τους στο Υπόγειο (check video interview here) και λίγο πριν την εμφάνισή τους στο αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ (Σάββατο 18/12) στα πλαίσια του Underground Resistance Festival, καλωσορίζουμε και πάλι τις SWIM στις σελίδες μας.
Λίγα λόγια για την ταινία.
"Αμυγδαλή. Ξέρεις τι είναι;"
Δύο αδερφές, η Άννα και η Μελίνα, περνούν τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού στο εξοχικό τους, στη Νέα Μάκρη. Η Άννα κάνει πάρτυ για την ενηλικίωση της και το μόνο που θέλει είναι να περάσει την μέρα της με την Μαρία, το καλοκαιρινό της φλερτ. Η Μελίνα αγαπάει εμμονικά την Άννα και δεν καταλαβαίνει γιατί δεν είναι καλεσμένη στο πάρτυ. Ξέρει όμως ότι ως party crasher μπορεί να κάνει αυτό το βράδυ αξέχαστο για την μεγάλη της αδερφή.
AMYGDALA OST (out 5/11 via United We Fly)
Το Υπόγειο: SOMEONE WHO ISN’T ME σας (ξανα)καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Αφορμή για αυτή τη συνάντησή μας, η μικρού μήκους ταινία “Αμυγδαλή”. Πώς προέκυψε εξαρχής το πέρασμα από την παραγωγή στη σκηνοθεσία και το σενάριο και πώς πρωτοήρθε η ιδέα για τη δημιουργία της ταινίας;
Μαρία: Το πέρασμα ήταν τελείως φυσικό. Είμαι μες το σινεμά και τα γυρίσματα σχεδόν 12 χρόνια. Το σινεμά ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη με δεύτερη την μουσική.
Η ιδέα ήρθε από μια σκηνή που είχα στο μυαλό μου. Δύο αδερφές τσακώνονται. Η μικρή θέλει να πάει στο πάρτυ της μεγάλης και η μεγάλη δεν την θέλει. Η μικρή της λέει… "εύχομαι να πέθαιναν όλοι και να μέναμε μόνο εσύ και εγώ στον κόσμο". Απ’ αυτή τη σκηνή χτίστηκε όλο το σενάριο.
Μεγάλωσα βλέποντας τις ταινίες του Lynch και του Carpenter και του Argento και ότι θρίλερ/horror υπήρχε στα 80’ς. Μετά άρχισα να ψάχνω τις γυναίκες δημιουργούς που έχουν πατήσει πάνω στο είδος. Είδα το Near Dark της Kathryn Bigelow και έπαθα πλάκα. Και φτάσαμε στην εποχή όπου μια γυναίκα σκηνοθέτης η Julia Ducournau με το Titane παίρνει Χρυσό Φοίνικα. Το μέλλον μας ανήκει.
Το Υπόγειο: Πόσο εύκολο ήταν να υλοποιηθεί το όλο project;
Μαρία: Εύκολο δεν ήταν αλλά ήμασταν πολύ αποτελεσματικές και έγινε γρήγορα και με πολύ αφοσίωση. Είχαμε και την στήριξη της ΕΡΤ (πρόγραμμα μικροφίλμ) και μετά ήρθε και η στήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Ξεκινήσαμε καστινγκ το καλοκαίρι του 2020, βρήκαμε και τον χώρο και το σπίτι. Όλο τον Σεπτέμβριο κάναμε πρόβες και προετοιμασία Τα γυρίσματα έγιναν τον προηγούμενο Οκτώβρη στη Νέα Μάκρη λίγες βδομάδες πριν το lockdown, Σ' όλο το lockdown κάναμε μοντάζ (με το Άλκη Παπασταθόπουλο που μόνταρε την ταινία) και η Λου έγραφε ασταμάτητα μουσική και κομμάτια.
Το Υπόγειο: Μιλήσέ μας λίγο για την ταινία αυτή καθαυτή, καθώς και για τους συνεργάτες που συνέβαλαν στη δημιουργία της...
Μαρία: Ήξερα ότι ήθελα να πατήσω πάνω στο είδος του horror και του θρίλερ και ήξερα ότι θα πρωταγωνιστούσαν γυναίκες. Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, εμμονικής αδερφικής αγάπης, σε μία καλοκαιρινή νύχτα στη Νέα Μάκρη. Με λίγο αίμα παραπάνω…
Οι συνεργάτες μου ήταν όλοι πολύτιμοι. Να αναφέρω ορισμένες. Οι υπέροχες Χριστίνα Μουμούρη στη Φωτογραφία, Βασιλεια Ροζάνα στα κοστούμια, Μαρία Βέττα στη σκηνογραφία, Νίκη Οβακογλου στο Μακιγιαζ και Special Make-Up Effects, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στον acting coaching, Αλκη Παπασταθόπουλο στο μοντάζ και φυσικά οι 3 πρωταγωνίστριες, Παναγιώτα Γιαγλή, Εύα Σαμιώτη, Ντόνα Πετροπολου . Femme Power.
Το Υπόγειο: Πώς βιώσατε την όλη εμπειρία - το δημιουργικό κομμάτι, τα γυρίσματα;
Μαρία: Μαγική θα έλεγα. Ειδικά όταν κάναμε τα σπέσιαλ εφέ με τα αίματα (με τον Προκόπη Βλασερό και την Νίκη Οβακογλου) ήταν υπέροχα.
Το Υπόγειο: Θα ακολουθήσουν και άλλες κινηματογραφικές απόπειρες; Ήταν η Αμυγδαλή μονάχα η αρχή;
Μαρία: Η Αμυγδαλή ήταν μόνο η αρχή! Ήδη έχω γράψει το σενάριο για τη δεύτερη μικρού μου μήκους ταινία "Starflyer". Πάλι στα όρια του horror. Ελπίζουμε να το γυρίσουμε μες την επόμενη χρονιά.
Το Υπόγειο: Η Αμυγδαλή προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας και πρόσφατα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Θα υπάρξει επόμενος σταθμός, ποιο είναι το επόμενο ραντεβού προβολής της;
Μαρία: Είχε επίσημη συμμετοχή στις Νύχτες Πρεμιέρας, στο Φεστιβάλ της Ολυμπίας για παιδιά και ενήλικους, στο WIFT 50/50, και σε λίγες μέρες θα ανακοινώσουμε τη συμμετοχή της σε ένα ακόμα μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ κινηματογράφου.
Το Υπόγειο: Εστιάζοντας στο soundtrack, δεν έχουμε παρά να σας συγχαρούμε για τη διάκρισή του στο φεστιβάλ της Δράμας. Αλλά και πέρα από την εν λόγω διάκριση, να σας συγχαρούμε ούτως ή άλλως, διότι είναι εξαιρετικό! Η...εϊτίλα σφύζει και μας προκαλεί μια γλυκιά νοσταλγία. Ήταν προσχεδιασμένες τούτες οι αναφορές στα 80’s ή ήλθαν από μόνες τους - ακούσια και ασυνείδητα;
Μαριλένα: Είναι συνδυασμός…όταν έβλεπα την ταινία και έγραφα τη μουσική επάνω στις σκηνές η τρυφερότητα που ένιωθα με οδήγησε στα ακούσματα της παιδικής μου ηλικίας που δεν ήταν αλλά από τη συνθ ποπ που άκουγα τότε. Τα ορχηστρικά κομμάτια είναι εμπνευσμένα από τη μεγάλη μας αγάπη, τον John Carpenter.
Το Υπόγειο: Πώς γεννήθηκαν τα κομμάτια, ποια ήταν η διαδικασία σύνθεσής τους;
Μαριλένα: Σε απόλυτη συνεργασία με τη Μαρία και τις συμβουλές της, έβλεπα και ξαναέβλεπα τα cut της ταινιας, την κάθε σκηνή ξεχωριστά και δοκίμαζα διάφορα themes που έγραφα κατά τη διάρκεια της καραντίνας μέχρι να καταλήξω σε αυτό που μας αρέσει περισσότερο και που ταιριάζει στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Σκηνή σκηνή, κομμάτι κομμάτι και έγινε! Η σκηνή του μακελειού ήταν αυτή που με ενθουσίασε περισσότερο, γιατί ήθελα να γράψω ένα dark theme σε συνδυασμό με ένα sound design από έγχορδα και μπάσους ήχους που θα το απογείωνε. Τα τραγούδια του εφηβικού πάρτι και της σκηνής στο σπιτάκι δε θα μπορούσαν να είναι κατι πέρα από την 80ιλα που ανέφερες πριν.
Το Υπόγειο: Ποια η διαφορά και ποια η κοινή συνισταμένη του κινηματογράφου και της μουσικής ως καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης;
SWIM: Η μουσική είναι μια τέχνη που βγαίνει με μεγαλύτερη ευκολία και ταχύτητα λόγω της φύσης της. Μπαίνεις μόνη σου σε ένα στούντιο και ξεκινάς να γράφεις, ηχογραφείς, μιξάρεις, τραγουδάς και έγινε! Το σινεμά είναι πιο δύσκολο. Θέλει χρόνο και λεφτά. Θελει πολλούς συνεργάτες για να πραγματοποιηθεί. Είναι πολύπλοκη τέχνη και τόσο μαγική.
Το Υπόγειο: Ποια τα επόμενα σχέδια των SOMEONE WHO ISN’T ME και πώς επηρεάζονται από την πανδημία;
SWIM: Τελειώνουμε το δεύτερο δίσκο, το μιξάρουμε μαζί με τη Σελήνη, πολύτιμη συνεργάτις μας, έχουμε ήδη γράψει και τον τρίτο. Ετοιμάζουμε τα βιντεοκλίπ που θα βγουν τους επόμενους μήνες και ήδη σκεπτόμαστε το σάουντρακ της επόμενης ταινίας μας. Γυρίσαμε το βίντεο του "Never Let Me Go" πριν λίγες μέρες, σε σκηνοθεσία της Μαρίας και τώρα είναι στο στάδιο του μοντάζ. Ετοιμάζεται και το βιντεοκλίπ «Σαν Πτώματα», το ελληνόφωνο κομμάτι του σάουντρακ. Η πανδημία μας έκοψε κυριολεκτικά από τα λάιβ που είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε στο εξωτερικό. Καθώς και την προσπάθειά μας να βγάλουμε κάτι εκτός Ελλάδας.
Το Υπόγειο: Γενικά, πώς βιώνετε αυτήν την κατάσταση και πώς έχει επηρεάσει τις ζωές και την καλλιτεχνική σας πορεία ως τώρα;
SWIM: Βιώσαμε μεγάλη εσωστρέφεια κατά τη διάρκεια της πανδημίας με τις απαγορεέσεις κυκλοφορίας και των συναυλιών και ακόμα προσπαθούμε να συνέλθουμε. Ήταν μια πολύ σκληρή περίοδος για όλες μας και αυτό δεν έχει σταματήσει. Είμαστε εντελώς αντίθετες με τους διαχωρισμούς των πολιτών που εχει επιβάλλει η δεξιά κυβέρνηση που έχουμε, ακόμα κι αν αυτό γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι εποχές είναι σκοταδιστικές και δεν βλέπουμε φως.
Το Υπόγειο: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ κι ευχόμαστε τα καλύτερα σε όλα τα πεδία δράσης και έκφρασής σας!
