by Tasos Z. (29/12/2019)

20 Αγαπημένα Διεθνή Άλμπουμ

του 2019 (+10 Εγχώρια)

By Tasos Zannis

Κρατάω περήφανα στα χέρια μου το IT WON/T BE LIKE THIS ALL THE TIME των The Twilight Sad, άρτι αφιχθέν από Σκωτία (σε μπλε βινύλιο limited edition, ουάου!). Το πιο θαυμάσιο άλμπουμ για το 2019 μου.

[Όλη μου η ζωή, μια λίστα]

Υπάρχουν αυτοί που περιμένουν τον Δεκέμβρη για τα μελομακάρονα, υπάρχουμε κι εμείς που περιμένουμε τον Δεκέμβρη για τις λίστες. Κι εγώ, σαν γνήσιος… λιστάκιας, σιγά μην έλειπα.

Ξεκίνημα με μια διαφοροποίηση από τις άλλες χρονιές – αλλά μόνο στον τίτλο. Αγαπημένα, όχι καλύτερα. Υποκειμενικά, όχι αντικειμενικά. Αγάπη για τη μουσική, όχι προωθήσεις και μάρκετινγκ.

Λίστα Τάσου (1/4).

Όπως και πέρσι με το 7 των Beach House, έτσι και φέτος, την πρωτιά στα αγαπημένα μου άλμπουμ είχα αποφασίσει να τη δώσω από νωρίς μέσα στη χρονιά. Πέρσι ήταν Μάιος, φέτος Ιανουάριος. Τότε κυκλοφόρησε το περίφημο IT WON/T BE LIKE THIS ALL THE TIME των Σκωτσέζων The Twilight Sad (check review album here)

Όχι, εντάξει. Δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο κάθετος από τον πρώτο κιόλας μήνα του χρόνου. Είχα υποσχεθεί όμως στον εαυτό μου, ότι σε αυτή εδώ τη λίστα θα φιγουράρει σίγουρα στις πρώτες θέσεις.

18 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το άλμπουμ των Twilight Sad, ίδια μέρα ακριβώς με το υπέροχο Remind Me Tomorrow της Sharon Van Etten και η καρδιά μου ήταν σε σύγχυση για αρκετές μέρες.

Ο καιρός περνούσε. Μάρτιος, ο μήνας της Billie Eilish. Ο μήνας, ο χρόνος, ίσως και ό,τι ακολουθήσει να είναι δικό της. Η φοβερή , πριν κλείσει καν τα 18 της χρόνια, έβγαλε το πρώτο της άλμπουμ, When We All Fall Asleep, Where Do We Go? και σάρωσε τα πάντα στο διάβα της.

Απρίλιος. Σκάει σαν υπερηχητική βόμβα το χειμαρρώδες debut album των Ιρλανδών παιχταράδων Fontaines D.C. (Dogrel – check album review here) που, παρότι πρωτοεμφανιζόμενοι (check Nice To Meet You here), έπαιξαν μπάλα επιπέδου Champions League, και έφτασαν να διεκδικούν στα ίσα την πρωτιά στη λίστα μου. [Πέρσι Shame (Songs of Praise) και IDLES (Joy as an Act of Resistance), φέτος αυτά τα αγόρια, μαζί και με τους Twilight Sad. Ουάου! Πετάει φωτιές η post-punk σκηνή του Νησιού και της Ιρλανδίας (σ.σ. οι Fontaines D.C. υπέγραψαν φέτος στην Partisan Records όπου βρίσκονται και οι IDLES)].

Πριν καν προλάβω να πω ότι, ξέρεις, έχω ψιλοκαταλήξει στους δύο φετινούς φιναλίστ (γιατί τότε έτσι εύκολα νόμιζα ότι θα ξεμπέρδευα), τον Μάιο οι λατρεμένοι The National επέστρεψαν με το 8ο άλμπουμ τους, I Am Easy to Find, και για ακόμη μια φορά ο Matt ραγίζει γλυκά την καρδούλα μας («Days of brutalism and hairpin turns»). Αγαπάω τον τρόπο που με κάνουν να ερωτεύομαι τα τραγούδια τους... Τι έχουμε κάνει για να μας αξίζουν;

Το καλοκαιράκι άνοιξε υπέροχα με τις αιθέριες μουσικές της dream-pop κοριτσάρας και ασύλληπτα μεγάλης μου αδυναμίας, Hatchie, από το πρώτο της άλμπουμ, Keepsake, το οποίο ήταν και το τελευταίο που άκουσα με ηρεμία (μιας κι από τις αρχές του χρόνου απολάμβανα το τέλος της στρατιωτικής θητείας), καθώς ακολούθησαν διάφορα εγχειρήματα με φεστιβάλ στη Σύρο και ο χρόνος ήταν περιορισμένος.

Αρκετά αργότερα βρήκα ξανά τον χρόνο να ασχοληθώ με αυτά που έχασα, αν και στο μεσοδιάστημα, εκεί προς το σβήσιμο του καλοκαιριού, τέλη Αυγούστου, ήρθε το καταπληκτικό Norman Fucking Rockwell! της Lana Del Rey, η οποία ποζάρει στο artwork με τον Duke Nicholson (τον 20χρονο εγγονό του Jack Nicholson), και με στίχο στο ομώνυμο track «You fucked me so good that I almost said "I love you"», είμαι σε φάση «ναι, Lana μου, έχεις την προσοχή μου, πάμε κούκλα μου». Βέβαια, στο μυαλό μου είχε σφηνώσει το Doin' Time που είχε κυκλοφορήσει σαν single από τον Μάιο (το οποίο by the way είναι cover αλλά το έχει κάνει ολότελα δικό της) και έπαιζε στη λούπα όσο ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι σου αλλά και στο αυτοκίνητο όλο το καλοκαίρι.

Φτάνει με τα πολλά λόγια. Μια απαραίτητη εισαγωγή πιστεύω να την έκανα. Στη λίστα που ακολουθεί, ομολογώ ότι η απόσταση που χωρίζει τις θέσεις 1-7 μοιάζει στο μυαλό μου να είναι ελάχιστη. Το κάθε άλμπουμ έχει σίγουρα τη δική του δυναμική και ο αριθμός της θέσης δεν έχει και μεγάλη σημασία για μένα.

Η τελική κατάταξη αποφασίστηκε πριν λίγες ώρες. «Βασανίστηκα» αρκετά για να τα τοποθετήσω προσεκτικά και βάσει πάντα της έντασης των συναισθημάτων που μου προκάλεσε το καθένα.

Τα 20 πιο αγαπημένα μου άλμπουμ της χρονιάς, αυτά που πήρα μαζί μου κι αυτά που με πήραν μαζί τους (μ’ αρέσει να παίζω με τις λέξεις) και δημιουργήσαμε ξεχωριστές αναμνήσεις, χωρίς απαραιτήτως να είναι και τα καλύτερα του 2019. Εντέλει, ποιος ορίζει το καλό και ποιος το αξιολογεί; Ο καθένας το κάνει για τον εαυτό του.

Οι εναλλαγές ίσως να είναι απότομες και χαοτικές (Nick Cave, black midi, Deerhunter), χωρίς κάποια συγκεκριμένη συνοχή, αλλά απότομες ήταν και οι εναλλαγές των συναισθημάτων μου μες τη χρονιά, οπότε αυτή η λίστα μοιάζει πολύ με αυτό που λέω εγώ «Λίστα Τάσου».

Κατά τα λοιπά, επέμεινα ξανά στην indie (ως ένας indie pop lover που θέλω να θεωρούμαι). Το μουσικό μου ημερολόγιο για το 2019 ήταν γεμάτο:

- από γαλήνιες μελωδίες που ήρθαν και ηρέμησαν την ψυχή μου όταν το χρειάστηκα (Graham Coxon, Stereophoncs)
- από τον καθιερωμένο πόνο διαφορετικών μορφών (το αβάσταχτο βάρος του Nick Cave από τη μία και ο κρυστάλλινος ρομαντισμός του τρομερού Βρετανού Sam Fender που ήρθε να μείνει)
- από electropop μπιτάκια για να ξελασκάρω και να αποβάλλω την ένταση από μέσα μου (Foals, James Blake)
- κι από 2 EPs (Far Caspian, Féroces) που βρήκαν τον δρόμο για τη λίστα εντελώς απροσδόκητα και χωρίς να προσπαθήσουν ιδιαίτερα, με κέρδισαν με την απλότητά τους και έδωσαν περισσότερο φως και χρώμα στη χρονιά.

Και τα 20 είναι ξεχωριστά. Κάποια τα ανακάλυψα πριν λίγο καιρό αλλά η μουσική τους ήταν τόσο υποβλητική που με έπεισαν ότι αξίζουν μια θέση στη λίστα.

Οριακά εκτός λίστας έμεινε το MAGDALENE της FKA twigs, το All Mirrors της Angel Olsen και το Receiver των DIIV αλλά τα υπεραγαπώ κι ας μην κατάφερα να τα χωρέσω.

Δεν ξέρω τι αίσθηση αφήνει στον καθένα το 2019, δεν ξέρω αν είχε να προσφέρει κάτι πραγματικά ξεχωριστό και ποιοτικό στη μουσική, αλλά προσωπικά τα παρακάτω άλμπουμ με βοήθησαν να καταλάβω λίγο καλύτερα τον εαυτό μου και το ποιόν του χαρακτήρα μου. Αν υποθέσουμε ότι είμαι ένα indie παιδί, θέλω και το post-punk μου, θέλω και τα electro μου, θέλω και τα dark μου, θέλω και τα elegant μου. Ακόμη μια χρονιά πέρασε και έβαλα άλλα 20 άλμπουμ στο βαρύ σακούλι της 10ετίας που με διαμόρφωσε μουσικά.

Το δικό μου 2019 έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή των The Twilight Sad. Δεν ξέρω αν στις αρχές του χρόνου όντως πίστευα ότι θα βρω κάτι που να το ξεπερνάει στο σύνολό του, αλλά τελικά το εθιστικό IT WON/T BE LIKE THIS ALL THE TIME με έβγαλε από το σκοτάδι του μυαλού μου, ξέσκισε την καρδιά μου και με άφησε ολοκληρωτικά γυμνό μπροστά στη συνειδητοποίηση του πόσο δεδομένα θεωρούμε όλοι μας κάποια πράγματα στη ζωή. Γι’ αυτό κέρδισε επάξια την πρώτη θέση της λίστας και της (ξεσκισμένης) καρδιάς μου. Και ειλικρινά, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

20 Αγαπημένα Διεθνή Άλμπουμ

1. The Twilight Sad – IT WON/T BE LIKE THIS ALL THE TIME

2. Fontaines D.C. – Dogrel

3. The National – I Am Easy To Find

4. Hatchie – Keepsake

5. Billie Eilish – When We All Fall Asleep, Where Do We Go?

6. Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell!

7. Sharon Van Etten – Remind Me Tomorrow

8. Nick Cave & The Bad Seeds – Ghosteen

9. Sam Fender – Hypersonic Missiles

10. Vampire Weekend – Father Of The Bride

11. Foals - Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1

12. James Blake – Assume Form

13. black midi – schlagenheim

14. Graham Coxon – The End Of The F***ing World 2

15. Deerhunter – Why Hasn't Everything Already Disappeared?

16. Stereophonics – Kind

17. Better Oblivion Community Center – Better Oblivion Community Center

18. Big Thief – Two Hands

19. Féroces – Paul (EP)

20. Turnover – Altogether

* Bonus: Far Caspian – Between Days EP (κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2018 αλλά τους ανακάλυψα φέτος και δεν ήθελα να λείπουν αυτές οι λαμπερές indie pop μελωδίες που ερωτεύτηκα παράφορα – check Nice To Meet You here)

10 Αγαπημένα Ελληνικά Άλμπουμ

Στην εγχώρια σκηνή γίνονται πραγματάκια γενικά. Για ακόμη μια φορά, διέκρινα απίστευτο επαγγελματισμό και εκπληκτική δημιουργικότητα από τα παιδιά της underground ελληνικής σκηνής. Για τρίτη σερί χρονιά (όσο δηλαδή φτιάχνω λίστες εδώ στο Υπόγειο), ο Τζίμης Πολιούδης (check interview here) έχει καταφέρει να πάρει ισάξιες πρωτιές στα 10 αγαπημένα μου ελληνικά άλμπουμ. Δύο χρονιές με τους Vagina Lips και φέτος ήρθε η σειρά του άλλου… ελληνόστιχου project του. Έχοντας συστηθεί ως Mazoha, μετά το πρώτο του άλμπουμ (The Weight Of Existence, 2017), κυκλοφόρησε φέτος το Μπάσταρδο, το οποίο με πήρε και με σήκωσε με τη synthpunk καύλα του.

Η Παραδουλεύτρα του Boy, κάτι σαν αριστούργημα, μια tech-noir βύθιση από τα ΗΧΟΤΟΠΙΑ σε ταξίδια Χωρίς Ταχύτητα, διαγαλαξιακές ενορχηστρώσεις κάτω από τον κοινό ουρανό των Electric Litany (Under A Common Sky) και «Χορέψτε, χωριανοί. Villagers, κλαρίνο και τσίπουρο να γίνω» (Villagers Of Ioannina City – Age Of Aquarius).

Από την άλλη, Bazooka (Zero Hits) και Dury Dava (Dury Dava), ένα εκρηκτικό δίδυμο σε ένα απολαυστικό fusion πανκοψυχεδέλειας και εθιστικού χοροχρονικού τριπαρίσματος, ο φρέσκος ροκ εν ρολ δυναμίτης Modern Panic των Deaf Radio, η γροθιά στο στομάχι του 1 Ευρώ από τον Bloody Hawk κι ένα νέο όνομα στην Αθηναϊκή πιάτσα (Henry) με γλυκές νοσταλγικές κιθάρες βγαλμένες από εποχές που όλα έμοιαζαν αθώα (Henry EP).

Η όμορφη και πάντα δημιουργική Ελλάδα.