Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Οκτώβριος 2021
Οκτώβριος. Οι ειδήσεις γίναν χειρότερες και τα μέσα που τις μεταφέρουν ακόμα πιο αιμοδιψή. Θα διαβάζω τις χειρότερες ειδήσεις που έχω διαβάσει ποτέ, κάθε λεπτό και κάθε μέρα, και θα ναι σαν να μην τρέχει τίποτα. Θα διαβάζω για ανθρώπους που πέθαιναν, 50 και 100 και 1000 κάθε μέρα, με πνεύμονες χαλασμένους και άχρηστους, ανήμποροι σε ένα σκληρό στρώμα άσπρων δωματίων νοσοκομείων, και θα ναι σαν να μην τρέχει τίποτα. Θα διαβάζω για γυναίκες που τις σφάζουν ή τις εκτελούνε άντρες πίνοντας τον πρωινό καφέ μου, θα βλέπω τυχάρπαστους ήρωες των social media που λένε ανθρώπους χοντρούς κρυφά μα μπροστά στα μούτρα τους, δείχνοντας δίχως τη θέλησή τους το πρόσωπό τους, το σώμα τους, καλυμμένο με ριγέ μπλούζες -είναι δυνατόν, ριγέ;- θα το βλέπω στα βίντεο και θα τρώω τα made in delivery burger μου. Αναισθητοποίηση. Στοπ.
H αναισθητοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου είναι ένα θέμα, ναι. Και φοβάμαι πως είναι μόνο στην αρχή του.
Στις 25 Οκτωβρίου πέθανε και η Φώφη Γεννηματά. Η Φώφη. Λυπήθηκα εκείνη τη μέρα, μιλάμε και για μια αρρώστια που έχει θερίσει πολλούς ανθρώπους π'αγάπησα σε τούτη τη ζωή, πάει να πει πως ξύπνησαν και οι προσωπικοί μου του πένθους συνειρμοί. Μετά είδα κάτι περίεργο, που δεν το βλέπω συχνά, τους έλληνες πολιτικούς κάπως ενωμένους στο θάνατό της, αλλά και τους δημοσιογράφους, αλλά και τους αδυσώπητους σχολιαστές του facebook. Ενωμένοι όλοι αυτοί, για 2-3 μέρες, μα ήταν περίεργα και ωραία.
Ύστερα έγινε η παρέλαση, μετά κόπων και βασάνων ύστερα από δύο χρόνια, και όλα μπήκαν σε μια τάξη. Μπήκαν στη σειρά και στοιχήθηκαν, εν-δυο, εν δυο, ένα το αριστερό.
Κι έβρεξε τον Οκτώβριο πολύ και η πόλη προσπάθησε να εξιλεωθεί. Να πλύνει τον πόνο, έστω για μια μέρα μόνο.
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Οκτώβριο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Way Back Then - Jung Jae-il (2021)
Ανήκω και γω στους περίπου 200 εκατομμύρια (!) ανθρώπους που μέσα στον Οκτώβριο παρακολούθησαν τη σειρά "Squid Game". Η Κορεάτικη viral λαίλαπα άξιζε ως ένα βαθμό τον όλο θόρυβο, ήταν καλοφτιαγμένη, πολύ ενδιαφέρουσα και αρκούντως πρωτότυπη. Και όπως κάθε καλή σειρά που σέβεται τον εαυτό της, έχει ένα πολύ καλό opening theme. "Way Back Then", ορχηστρικό ιδιοφυές κομμάτι από τον 40χρονο Νοτιοκορεάτη Jung Jae-il, ο οποίος ήταν υπεύθυνος και τη μουσική επένδυση του αριστουργηματικού, Oscar winning, "Parasite".
2. Las Panteras - Los Bitchos (2021)
Η εκ Λονδίνου female band των Los Bitchos μας είχε βαρέως απασχολήσει το Νοέμβριο του 2019, όταν και είχε κυκλοφορήσει το super single "The Link Is About To Die". Δύο χρόνια μετά, το κουαρτέτο που "τριπάρει με τεκίλα και Κουβανέζικα vibes", είναι έτοιμο για την κυκλοφορία του debut LP του. Θα ονομάζεται "Let The Festivities Begin!" και θα μας έρθει στις 4 Φεβρουαρίου του 2022.
Η ανακοίνωση του δίσκου συνοδεύτηκε και από ένα γαμάτο single. Το "Las Panteras" (Οι Πάνθηρες) είναι ένα ορχηστρικό νεο-ψυχεδελικό διαμαντάκι που έρχεται περαιτέρω να σχηματοποιήσει και να χαρακτηρίσει τον ξεχωριστό ήχο της μπάντας, με μεγάλο μέρος της ευθύνης για το συγκεκριμένο ζήτημα να "χρεώνεται" ο αγαπημενος μας Alex Kapranos (Franz Ferdinand), ο οποίος ήταν ο παραγωγός του track, αλλά και ολόκληρου του επερχόμενου δίσκου. To κομμάτι συνοδεύεται από σούπερ spy-movies-inspired video clip...
3. I.5.C.A. - Little Barry (2017)
Οι Little Barrie, τούτη η γαμάτη μπάντα από το Nottingham της Βρετανίας, στα 10's απλά ξαναγεννήθηκε! Έπειτα από τη δισκάρα "Shadow" του 2013, κυκλοφόρησαν το εξίσου σπουδαίο "Death Express" το 2017 και από εκεί το πορωτικό, υπέροχα παλιομοδίτικο "I.5.C.A.". Ο τίτλος παραπέμπει στον τεράστιο δρόμο Ι5, ο οποίος συνδέει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική, και συγκεκριμένα το Νότιο κομμάτι του, στην περιοχή της Καλιφόρνια. Ο ιθύνων νους της μπάντας, Barrie Cadogan, παράγει μια σειρά από δαιμονισμένα κιθαριστικά riffs, τα bandmates του χτίζουν ένα συμπαγές σαν τσιμέντο τείχος ρυθμού και εδώ ένα κομμάτι για να γουστάρεις απέραντα και άνευ όρων...
4. Love In A Trashcan - The Raveonettes (2005)
Άνευ όρων και η βουτιά στα μέσα των 00's, οπότε και το εκ Κοπεγχάγης ντουέτο των Raveonettes κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του "Pretty In Black". Μία δισκάρα εν γένει, που στα αυλάκια του έκρυβε και ένα από τα πιο επιτυχημένα singles που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Δικαίως, διότι το "Love In A Trashcan" είναι μεγαλοφυώς catchy, υπερμπνευσμένο indie anthem της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, που συνόδευσε αμέτρητα βράδια μου τότε, νύχτες ευφορίας και αδιαπραγμάτευτης ξεγνοιασιάς μέσα στον μπερδεμένο αστικό ιστό της φλεγόμενης Αθήνας...
5. WING - Duran Duran (2021)
Οι θρυλικοί Duran Duran κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ ("Future Past", 22/10) κι έχω να πω πως είναι τίμιο και αξιοπρεπές, αντάξιο ως έναν βαθμό του ονόματος της μπάντας από το Birmingham (πάμε ρε Aston Villa!) της Αγγλίας. Μεγάλο όπλο, και αυτή τη φορά, η απέθαντη φωνάρα του -63χρονου σήμερα- Simon Le Bon. Η οποία φωνή απογειώνει και απογειώνεται στην εξαιρετική σύνθεση του "WING", του καλύτερου -κατά τη γνώμη μου- κομματιού που βρίσκουμε στο "Future Past".
6. Who Are They - Danai Nielsen (2021)
Για όσους την είχαν εντοπίσει από πριν, την αεικίνητη υπερταλαντούχα Danai Nielsen, το ντεμπούτο της θα ήταν ένας από τους πιο πολυαναμενόμενους εγχώριους δίσκους της χρονιάς. Εντέλει, το "Who Are They", που κυκλοφόρησε στις 22 Οκτωβρίου από τη United We Fly, συνάντησε τις προσδοκίες πανηγυρικά, μιας και πρόκειται για μία καθώς πρέπει δισκάρα, η οποία βρίθει πρωτότυπων εθιστικών συνθέσεων, τραγουδισμένων από την σπάνιας κοπής φωνή της Ελληνοδανέζας δημιουργού.
Το ομώνυμο "Who Are They" είναι απλά υπέροχο, ρέει σαν ποτάμι στο μυαλό και στην ψυχή σου, πλημμυρίζει τα σωθικά σου στο καταπληκτικό ρεφρέν, σου στέλνει λέξεις πολύτιμες. μια στα αγγλικά και μια στα ελληνικά - μια δοκιμή που φαντάζει... περίεργη και γεμάτη ρίσκο, πέτυχε όμως στο 100%, οι δύο γλώσσες "έδεσαν" με περισσή αρμονία.
Σούπερ και το clip που συνοδεύει το track, σε σκηνοθεσία του Ιωάννη Νικηφόρου, γυρισμένο στον 19ο όροφο του επιβλητικού Πύργου του Πειραιά.
7. The Lovers - Rosey Blue (2021)
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η Αθηναία Rosey Blue μόλις έχει κυκλοφορήσει τον πρώτο της δίσκο. Ονομάζεται "Swans" και μας ήρθε στις 5 Νοεμβρίου από την Inner Ear. Η Rosey Blue έχει αιθέρια αλάνθαστη φωνή και παρουσιάζει καλοφτιαγμένο αμερικάνικο folk, διϋλισμένο με μαγικές και ευφάνταστες ενορχηστρώσεις.
Το "The Lovers" είναι ένα απαλό τρυφερό χάδι και έφτασε στα αυτιά μας ως ο δεύτερος προάγγελος του δίσκου της στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη (είχε προηγηθεί το "The Fool" τον Ιούνιο).
8. Apricot Jive - Prins Obi (2021)
Οι εμβληματικοί Baby Guru συμπληρώνουν πια 4ετία σε hiatus, όμως ο τραγουδιστής της μπάντας, Prins Obi, προχωράει ακάθεκτος με έναν ακόμα solo δίσκο, τον 4ο κατά σειρά. Το πολύ ενδιαφέρον "The Grasshopper Lies Heavy" κυκλοφορεί ανάμεσά μας από τις 22 του περασμένου Οκτώβρη μέσω της Inner Ear και μ'αρέσει. Όμως το opening track, "Apricot Jive", δεν μου αρέσει απλώς, τούτο το κομμάτι με ταράζει και με γκρεμίζει ολοσχερώς! Το Beatles-oriented εισαγωγικό part σε παγιδεύει στη μεθυστική αργόσυρτη μελωδία του, ώσπου στο 2'45" ξεκινάει -πιάνοντάς σε εντελώς απροετοίμαστο και εξαπήνης!- ένα εκστατικό πιανιστικό θέμα που για τα επόμενα περίπου 80 δευτερόλεπτα σε καθηλώνει μέχρι δακρύων. Hats off...
9. Μια Πεταλούδα - ΜΕΝΤΑ feat. Παύλος Παυλίδης (2021)
Οι ΜΕΝΤΑ είχαν την φαεινή, όπως εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε, ιδέα να αναθέσουν σε φίλους τους μουσικούς τη στιχουργική και φωνητική επένδυση του -ούτως ή άλλως- καταπληκτικού "Teleferique" του 2015. Εξαιρετικός δίσκος το νέο "Τελεφερίκ" (check album review here), με την "Πεταλούδα" του Παυλίδη κάπως να ξεχωρίζει και να με γονατίζει, τόσο στο στίχο όσο και στην ερμηνεία του Παύλου. Υπόγειο νεύρο και υποδόρια (υπερ)ένταση, τυλιγμένη μέσα σε μια αψεγάδιαστη ηλεκτροφόρα σύνθεση.
"το μόνο που χρειάζεται ο κόσμος για να αλλάξει, είναι να αφήσουν την ψυχή τους να πετάξει"...
10. Πόλεις-Θηρία - Λάμδα (2021)
Η σκοτεινή γραφή και αισθητική των Λάμδα μου ταιριάζει. Από το χέρι με αρπάζει και με οδηγεί σε γκρίζους τοίχους και μισάνοιχτες πόρτες, σε έρημους δρόμους και μελαγχολικά παγωμένα στενά.
Ο τρίτος τους δίσκος, "Τρία", που ήρθε έξι ολόκληρα χρόνια έπειτα από την "Επόμενη Μέρα" του 2015 είναι από τους καλύτερους της χρονιάς (check album review here) και οι "Πόλεις-Θηρία" είναι μια κλειστοφοβική ποιητική διήγηση, μια κοφτερή ματιά στο ταλαιπωρημένο άστυ, με λέξεις μαχαίρια και κιθάρες ξυράφια.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
