Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Απρίλιος 2022
Πάει και ο Απρίλης, ο μήνας του πρώτου ήλιου και ο μήνας του Πάσχα.
Εγώ δεν χάρηκα και πολύ πρώτο ήλιο και καθόλου Πάσχα, μιας κι ύστερα από σχεδόν δυόμιση χρόνια ανελέητου κρυφτοκυνηγητού με βρήκε ο κόβιντ. “Καλώς τα αρχίδια μας τα δυο”, σκέφτηκα όταν είδα το self test μου να βγαίνει θετικό το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. “Για να σε δω τώρα μώρη λούλα, τι στο διάολο είσαι τελικά;”. Έτσι ρομαντικά ξεκίνησε η σχέση μας, που κράτησε σχεδόν μία εβδομάδα, και έτσι ρομαντικά και τρυφερά συνέχισε, με πυρετό, πονοκέφαλο, βήχα, συνάχι, κόπωση και αδυναμία, ολίγη αγευσία και ένα τεράστιο πιάσιμο στην πλάτη από την πολλή ξάπλα.
Το πρώτο μισό της καραντίνας μου το πέρασα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Καρδαμύλη - ο κορωνοϊός περίμενε να πάω διακοπές για να μου τα σκάσει. Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου το λάπτοπ και ακόμα πιο ευτυχώς το ξενοδοχείο είχε καλό wi-fi. Όσο λοιπόν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου αλώνιζαν στις παραλίες και στις ταβέρνες της Στούπας, εγώ ήμουν στο κρεβάτι αγκαλίτσα με το λαπιτόπι. Δεν μπορούσα να ακούσω (πολλή) μουσική εξαιτίας των πονοκεφάλων, οπότε έψαξα για ολόκληρες ταινίες που υπάρχουν στο YouTube και με χαρά διαπίστωσα πως είναι ανεβασμένες πολλές - ειδικά ελληνικές. Επιδόθηκα λοιπόν σε ένα φεστιβάλ (σχετικά) σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, ξεκινώντας από τα τέλη των 90’s και φτάνοντας ως το 2020. Είδα κάποιες ταινίες για πρώτη φορά, αλλά και κάποιες που είχα δει όταν είχαν πρωτοκυκλοφορήσει και χρειαζόμουν ένα rewatch. Έτσι, ύστερα από 20 και βάλε χρόνια, ξαναείδα και το “Όλα Είναι Δρόμος” του Παντελή Βούλγαρη.
Πριν 3-4 χρόνια είχα διαβάσει σε ένα άρθρο πως στο εξωτερικό έχουν φτιάξει ειδικούς χώρους -δωμάτια ή και ολόκληρα σπίτια- στα οποία πας, πλήρώνεις και τα... γκρεμίζεις. Τα σπας, από το πάτωμα ως το ταβάνι, με βαριοπούλες, γκασμάδες, σφυριά και ό,τι άλλο μπορείς να βρεις μπροστά σου. Ξεδίνεις από το άγχος και την ένταση της καθημερινότητας, βγάζεις από μέσα σου όλο τον θυμό και την οργή που αποθηκεύεις στην "κανονική" έξω ζωή σου. Η όλη φάση δρα θεραπευτικά, ανακουφίζει και ξαλαφρώνει την ψυχή σου, αυτό είναι το point της δημιουργίας αυτών των χώρων, των “demolition” ή “rage rooms”, όπως τα ονομάζουν. Μάλιστα, αφορμή για το άρθρο-αφιέρωμα που είχα τότε διαβάσει ήταν το πρώτο τέτοιο δωμάτιο που άνοιξε στην Αθήνα (αν ενδιαφέρεσαι, είναι στου Ψυρρή και ονόμαζεται "ΛΙΜΠΑ" - πόσο έπος όνομα!).
“Πού φτάσαμε;”, είχα μονολογήσει τότε που είχα διαβάσει το άρθρο και ο νους μου πήγε στον μεγάλο Μάκη από το “Όλα Είναι ο Δρόμος”, ο οποίος στην ταινία είχε γκρεμίσει ολόκληρο το "ΒΙΕΤΝΑΜ", το σκυλάδικο στη μέση του πουθενά του Κιλκίς, επειδή η γυναίκα του τον είχε παρατήσει, παίρνοντας μαζί και τα παιδιά τους.
“Πού φτάσαμε;”, σκεφτόμουν ξαναβλέποντας την ταινία το βράδυ της Ανάστασης στο κρεβάτι της καραντίνας, μόνος και αποκαμωμένος, ψάχνοντας για ακόμα μια φορά τον χαμένο εδώ και τρία χρόνια εαυτό μου, χαμένο σε έναν περίεργο και δυστοπικό κόσμο που όταν ήμουν πιο μικρός ούτε που τον φανταζόμουν... Και πλάκα-πλάκα, ψηνόμουν εκείνο το βράδυ να το γκρεμίσω το δωμάτιο της καραντίνας μου κι ολόκληρο το ξενοδοχείο, ψηνόμουν να γκρεμίσω και την εκκλησία, που μου σπαγε το κεφάλι με τα βαρελότα και τις "γουρούνες" και τα τοιαύτα.
"Ρίχτο Ηλία! Ηλία ρίχτοοοοο!"
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Απρίλιο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. No One Deserves - Church of the Sea (2022)
To Αθηναϊκό doomgaze τρίο, που μας απασχόλησε πίσω στο 2018 με την κυκλοφορία του εξαιρετικού debut EP, “Anywhere But Desert”, επιτελους επέστρεψε (8/4) με νέα κυκλοφορία: “Odalisque”, ένα... βαρύ κι ασήκωτο δισκογράφημα, επικό και βαθύ σαν την άβυσσο. Το opening track “No One Deserves” είναι εκ των αντιπροσωπευτικότερων και γοητευτικότερων τραγουδιών του δίσκου...
2. Boo - Just Mustard (2018)
Έχω τον Θωμά τον Γιόρκη, κάτοικο Βαρκελώνης και πολύ καλό φίλο του Υπογείου, που συχνά πυκνά μου στελνει νέες μουσικές να ακούσω. Μες στον Απρίλιο μου έστειλε να δοκιμάσω... Just Mustard.
- Τους ξέρεις αυτούς;
- Νο.
- Άκουσέ τους!
Οπερ και έκανα και προσκύνησα. Από το Dundalk της Ιρλανδίας ορμώμενοι, με shoegaze και trip hop σκότος στις αποσκευές τους, αρκετό παραμορφωμένο και στοιχειωμένο θόρυβο να τρυπάει τους ενισχυτές και τα ηχεία τους, το πενταμελές σχήμα καθιστά εαυτόν ως πολύ σημαντικό και απείρως ξεχωριστό. Μέσα στο 2022 θα μας δώσουν τη sophomore κυκλοφορία τους μέσω της Partisan Records και τα τρία singles που προλογίζουν την κυκλοφορία είναι σούπερ. Εδώ, όμως, ακούτε το ανατριχιαστικό “Boo” από το debut LP, “Wednesday” του 2018.
3. In ár gCroíthe go deo - Fontaines D.C. (2022)
Το βράδυ της 13ης Δεκεμβρίου του 2018 ο Ολυμπιακός έπαιζε με την Μίλαν στο Καραϊσκάκη, τελευταία αγωνιστική Europa League, σε έναν αγώνα που θα έκρινε την πρόκρισή του στον επόμενο γύρο της διοργάνωσης. Καμια 20αρια χιλιόμετρα πιο βόρεια από τον Πειραιά, στο Death Disco της οδού Ωγύγου στο Μοναστηράκι, έπαιζε μια μπάντα που ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει LP, όμως από τα singles τους είχα εντυπωσιαστεί. Τους είχα ανακαλύψει 2-3 μέρες πριν, μεσω της δαιμόνιας Νατάσσας. Fontaines D.C.
Όταν λοιπόν σχόλασα από το γραφείο εκείνη την Πέμπτη του Δεκεμβρίου του 18, αντιμετώπισα το εξής δίλημμα: Συναυλία με ποτάκι, παρέα με Αντώνη και Άρτεμη, ή σπίτι, με σουβλάκια και γαύρο; Το δίλημμα έπαιζε μέχρι και την τελευταία στιγμή, τη στιγμή που μπήκα στο ταξί, όπου αναφώνησα με φωνή του στιλ «παράτα με και συ και ο γρύλλος σου», «Μοναστηράκι, Ωγύγου!». Και αυτή ήταν μια από τις καλύτερες μικρές αποφάσεις της ζωής μου, γιατί η συναυλία θα μου μείνει αξέχαστη. Κοιτούσα κλεφτά στο κινητό φυσικά και τα κατορθώματα του Ολυμπιακού, στο 3-1 του Φορτούνη, οι Fontaines έπαιζαν το “Hurricane Laughter” και μου χε έρθει να βουτήξω από το πατάρι στο stage.
Μεγάλη συναυλία, στην οποία τα lads από το Δουβλίνο είχαν προειδοποίησει πως έρχονται για πολύ μεγάλα πράγματα. Ένα τέτοιο, είναι σίγουρα ο νέος τους δίσκος ("Skinty Fia", out 22/4, check full album review here).
Θα σώσουν το ροκ εν ρολ; Μα το ροκ εν ρολ είναι σωσμένο από τότε που γεννήθηκε. Δεν θα πεθάνει ποτέ. Έχει ανάγκη όμως τέτοιες μπάντες και τέτοιους δίσκους...
Εδώ το opening track του Skinty Fia. Ψιλοέπος...
4. These Are The Days - Kae Tempest (2022)
Μιας και μιλάμε για δισκάρες και για έπη, ας αναφερθούμε και στο spoken word κομψοτέχνημα των Kae Tempest -η Βρετανίδα το 2020 καθόρισε εαυτόν ως non binary και μας ζήτησε να αναφερόμαστε στο πρόσωπό της ως they/them- “The Line Is A Curve” (check full album review here). Το album κυκλοφόρησε στις 8 Απριλίου και έκτοτε μου έχει τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Ενα περίστροφο που πυροβολά ασυστόλως στο ψαχνό της ψυχής. Λέξεις, ήχοι και η ποίηση των δαιμονισμένων 20´s στα ηχεία σου...
Το “These Are The Days” είναι εκ των πιο αγαπημένων μου από το δίσκο και έχει μια εισαγωγή που έχω ακούσει ήδη 352 φορές.
5. Unconditional I (Lookout Kid) - Arcade Fire (2022)
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το νέο πολυαναμενόμενο άλμπουμ των Arcade Fire, “WE”, έχει κυκλοφορήσει (check full album review here). Λίγο πριν, στα τέλη του Απρίλη, ήρθε το single “Unconditional I (Lookout Kid)”. Τις πρώτες φορές που το άκουσα είπα «μπααα... μάλλον αδιάφορο και κάπως γλυκανάλατο». Στην πορεία, όμως, μου αποκάλυψε μια γλυκειά, διακριτική μα απέραντη γοητεία και γι αυτό το βρίσκεις σε αυτήν εδώ τη λίστα. Πρόκειται για ένα γράμμα του Win Butler και της Regine Chassagne, ζευγάρι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, προς το παιδί τους...
6. The Heavy Wing - Red Hot Chili Peppers (2022)
Οι Peppers, με τον Frusciante ξανά στο line up, κυκλοφόρησαν το 12ο LP τους στην σχεδόν σαραντακονταετή δισκογραφική τους πορεία. Το “Unlimited Love” (out 1/4) είναι ένα φιλόδοξο, πληθωρικό και τεραστιο σε διάρκεια άλμπουμ (1 ώρα και 13 λεπτά), που -έτσι όπως το ακούω ως τώρα- χάνεται στο χάος του. Έχει, όμως, προφανώς τις στιγμές του με πρώτη και καλύτερη το “The Heavy Wing"...
7. Shedding My Velvet - Jack White (2022)
4ος solo δίσκος, "Fear of the Dawn" (out 8/4), για τον Mr White της μουσικής. Αφήνει κάπως στην άκρη τις country και folk εμμονές που τον και μας ταλαιπώρησαν στο δεύτερο μισό των 10's και επιστρέφει στη νέα δεκαετία αρκούντως ανανεωμένος και δυναμικός και με κάποιες ενδιαφέρουσες καινούριες ιδέες και συνθέσεις στις μπαρουτοκαπνισμένες αποσκευές του. Μία από αυτές είναι σίγουρα το "Shedding My Velvet".
8. Chaise Longue - Wet Leg (2022)
Λίγη ακόμα Βρετανία. Από το Isle of Wight καταφθάνουν τούτες οι δύο μαγκιόρες νεανίδες, που έπειτα από 10 χρόνια φιλίας αποφάσισαν να γίνουν μπάντα. Το ντουέτο τους ονομάστηκε Wet Leg και το self titled ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε στις 8 Απρίλη, κάνει ήδη θραύση. Το "Chaise Longue" είναι το πρώτο single που κυκλοφόρησαν ever (15/6/21) και δεν έχεις παρά να αφεθείς στον υπέροχα παλιομοδίτικο indie/alternative ήχο του, που σε στέλνει συστημένο στα ξέγνοιαστα 00's, ίσως και ακόμα πιο πίσω, στα 90's. Ακόυγονται, όμως, η Rhian Teasdale και η Hester Chambers, συγχρόνως φρέσκιες και δροσερές, γεμάτες ενέργεια και γοητευτική, σπάνια για τα 20's, αφέλεια...
9. Μετάλλαξη - Dury Dava (2022)
Οι Dury Dava επέστρεψαν με την sophomore κυκλοφορία τους, τρία χρόνια έπειτα από το s/t ντεμπούτο του 2019. To νέο LP τους ονομάζεται "Deluxe" και μας ήρθε στις 29 του Απρίλη από την Inner Ear.
Εδώ ακούτε το track που προλόγισε σαν single το δίσκο, την 7λεπτη "Μετάλλαξη". Μία πολυδαίδαλη και σχεδόν αποστομωτική σύνθεση, με μια αρχέγονη rock 'n' roll δυναμική, στην οποία οι στίχοι και οι ήχοι, μαεστρικά σφιχτοδεμένοι μεταξύ τους, πορεύονται με μιαν αγωνιώδη κλιμακωτή ένταση σε αυτό που ο τίτλος λέει, στη μετάλλαξη. Το track εν γένει σπέρνει και η μπάντα από την Αθήνα δείχνει να ανεβαίνει σε νέο επίπεδο...
10. Απόψε Είμαι Κοντά Σου - Φοίβος Δεληβοριάς (2022)
Στις αρχές Απριλίου, ο Φοίβος Δεληβοριάς μας έδωσε το πρώτο δείγμα από τον νέο δίσκο του "ΑΝΙΜΕ" (check article "Ένα απόγευμα στο Σπίτι Bar, με τον Φοίβο παρέα και το ΑΝΙΜΕ στα ηχεία"). Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει επίσημα (6/5 via Inner Ear) και έχει ήδη φτάσει στα αυτιά των απανταχού μουσικόφιλων.
Εστιάζοντας στο "Απόψε Είμαι Κοντά Σου", περί ου λόγος εδώ, παρόλο που μου ήταν γνωστό από τις συναυλίες του Φοίβου, τόσο στο Κύτταρο τον Φεβρουάριο του 20 όσο και τις πιο πρόσφατες στο Villa Vox, έχω να πω πως η studio version, όπως μας αυτή αποκαλύφθηκε στις 8 του Απρίλη, με εντυπωσίασε και με έκανε να αγαπήσω το κομμάτι ακόμα περισσότερο και με έναν διαφορετικό -πιο ουσιαστικό τρόπο. Η ethiopian jazz προσέγγιση, το σαξόφωνο του Θοδωρή Ρέλλου, τα πλήκτρα του Πράγματος και η παραγωγή εν γένει του Βασίλη Ντοκάκη απογείωσαν το track, δίνοντας του μια πιο βαθιά και διαχρονική διάσταση. Α! και το video clip του αλάνθαστου The Boy...
Τα 10 Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
