Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Απρίλιος 2025
Ο Απρίλης έφυγε και καλύτερα να μην μιλήσω για αυτόν σε προσωπικό επίπεδο. Από τις 12 Απριλίου, από το Σάββατου του Λαζάρου, ως και το τέλος του μήνα, η ζωή μου ανηφόρισε και κατηφόρισε κλιμακωτά σε διάφορες περιπέτειες, τις οποίες τελικά κατέληξα πως δεν είναι της ώρας να αναφέρω εδώ. Θα πω μόνο το κλασικό μα πολύτιμο και αληθινό, σαν επιστέγασμα όσων συνέβησαν, υγεία πάνω απ’όλα και όλα τα άλλα έρχονται (και παρέρχονται).
Θα στραφώ, λοιπόν, περισσότερο σε άλλα Απριλιάτικα θέματα και σκέψεις μου. Χμ... Από μικρός -πολύ μικρός- ασχολιόμουν με το ποδόσφαιρο, έπαιζα άπειρες ώρες, έβλεπα άπειρες ώρες, ήξερα τα πάντα για ομάδες και ποδοσφαιριστές. Κάπου στα τέλη των 00’s, και όταν πια είχα φτάσει σχεδόν 35 χρονών, έκανα ένα διάλειμμα - έπαψα να παίζω μπάλα και έβλεπα πολύ λιγότερους αγώνες. Ίσως το γεγονός πως έκανα παιδιά και είχα λιγότερο ελεύθερο χρόνο, ίσως και κάπως να μπούκωσα και να χρειαζόμουν ένα μεγάλο διάλειμμα. Το διάλειμμα κράτησε σχεδόν μια δεκαετία, ως τον κορωνοιό και την πανδημία, τότε ήταν που σκάλωσε με την μπάλα ο γιος μου και γω σαν καλός μπαμπάς ακολούθησα και... στήριξα. Άλλο που δεν ήθελα.
Τα τελευταία χρόνια έχω επιστρέψει για τα καλά στην αρχέγονη εμμονή μου, σε σημείο που σκεφτόμουν με κάποιον τρόπο να συμπεριλάβω εδώ, στο ηρωικό Υπόγειο, μια στήλη για Αθλητικά. Ακόμα το σκέφτομαι, αν και δυο-τρεις πειραματικές/πιλοτικές δημοσιεύσεις μου, εν είδει άρθρων, στο προφίλ μου στο facebook, έφεραν τα αποτελέσματα που φοβόμουν: Ναι μεν μεγάλη αναγνωσιμότητα και debate, από την άλλη αρκετά σχόλια φθόνου και τσαμπουκά, ακόμα και από φίλους μου. Τρόμαξα να σου πω την αλήθεια, φαντάσου ήταν μετριοπαθή και ήπια κείμενο, πού να “σφίξουν τα γάλατα” και να ανοίξει και να επισημοποιηθεί η φάση, σκέψου τότε τι έχει να γίνει... Κάπως έτσι, σχεδόν την παράτησα την ιδέα. Η ιστορία του Declan Rice και της συζύγου του, που ξαναφούντωσε τον Απρίλη, με έπεισαν τελικά πως τα Αθλητικά δεν πρέπει να μπουν στο site, δεν πρέπει καν να μπουν σαν σταθερή συζήτηση στα ΜΚΔ μου.
Για όσους και όσες δεν γνωρίζετε, ο Rice είναι ένας 26χρονος υπερταλαντούχος Άγγλος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στην Arsenal. Ο Rice γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νοτιο-Δυτικό Λονδίνο και ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες της West Ham. Σε ηλικία 17 ετών γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, την Lauren Fryer, την οποία παντρεύτηκε. Το 2022 έκαναν και ένα παιδάκι. Όλα ήταν καλά, μέχρι που το Καλοκαίρι του 2023 ο Rice μεταγράφηκε από την West Ham στην Άρσεναλ με ποσό ρεκόρ για Βρετανό ποδοσφαιριστή, 116,6 εκατομμύρια λίρες. Και τότε, μαζί με τις αγωνιστικές απαιτήσεις, αυξήθηκαν στο Θεό και οι... celebrity προσδοκίες. Μόνο που ο Rice δεν ήταν, και ούτε ήθελε, να είναι ένα κανονικό celebrity, έπαιζε την μπάλα που ήξερε καλά και ως εκεί. Και ούτε το κορίτσι του, η Lauren, ήθελε να παίξει τον ρόλο της κλασικής κοπέλας/συζύγου διάσημου και πλούσιου ποδοσφαιριστή, μιας WAG δηλαδή και όπου WAG = Wives And Girlfriends. Και ούτε ήταν η κλασική WAG, ελαφριά και ακριβά ντυμένη, με αναλογίες μοντέλου, με κοσμική ζωή, showbiz πάρε-δώσε και τα ρέστα. Η Lauren ήταν μια απλή κοπέλα που δεν ήθελε και πολλά-πολλά, η οικογένειά της, ο Declan και ο μικρός Jude, της ήταν υπεραρκετά για την ευτυχία της.
Για τους εχθρούς όμως της Άρσεναλ, και άρα και του Rice, δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν, όμως, έτσι ούτε καν για τους φίλους της ομάδας του. Σχόλια στα MKΔ από τη μία μεριά, των εχθρών, χλεύαζαν την Lauren για τα παραπάνω κιλά της, ενώ και από την άλλη όχθη, των φίλων, έρχονταν σχόλια-προτροπες/συμβουλές προς τον Rice να κάνει upgrade (!) και να βρει μια πιο fit και ομορφότερη κοπέλα, μια κοπέλα που να πληροί τις πατροπαράδοτες προδιαγραφές μιας καθώς πρέπει WAG. Ντροπή θα πω εγω, ντροπή και κατάντια. Η Fryer, απηυδισμένη και ντροπιασμένη, πριν ένα χρόνο αναγκάστηκε να κατεβάσει όλες τις φωτογραφίες της από το Instagram. Κάπου εκεί η ιστορία πήρε μια κατ’ εμέ γαμάτη τροπή, καθώς ο ίδιος ο Declan Rice ανέλαβε δράση: «Η γυναίκα μου είναι ο έρωτας της ζωής μου και δεν υπάρχει καλύτερη γυναίκα για μένα. Είναι αληθινή, είναι αστεία, όμορφη και ευγενική και την αγαπάω περισσότερο απ’ό,τιδήποτε άλλο στον κόσμο». Τελεία.
Τον Απρίλιο, που ο Rice φόρτωσε με δύο σούπερ-γκολ την υπερομάδα, μα κακομαθημένη υπερομάδα, της Ρεάλ Μαδρίτης, οι φίλοι της Ισπανικής ομάδας έσπευσαν να συνεχίσουν την ιστορία από εκεί που την άφησαν 1-2 χρόνια πριν οι Βρετανοί “συνάδελφοί” τους. Χυδαίο cyber-bullying στην Lauren Fryer. Κάφροι και ούγκανοι...
Φυσικά, κάφροι δεν υπάρχουν μόνο στους κύκλους του ποδοσφαίρου. Έχω συναντήσει κάφρους που σπέρνουν μίσος σε faceboook ομάδες για ταινίες και σειρές, σε ομάδες για μουσική, σε ομάδες για... καρχαρίες, ακόμα και σε ομάδες για την Πάρνηθα και την άγρια φύση της Ελλάδας! Ω, ναι, παντού θα βρεις τύπους έτοιμους για τσαμπούκα και ειρωνεία, πανέτοιμους για beef και bullying.
Με θλίβει η κατάσταση και έτσι λυπήθηκα και τον Απρίλιο, τόσο με τις αθλητικές μου αναρτήσεις και τον αντίκτυπό τους όσο και με την ιστορία του συμπαθέστατου Declan Rice και της συζύγου του.
Αντιθέτως, πλάκα είχε τελικά η φάση με την Λένα Πλάτωνος και το κείμενό της για τον ΛΕΞ, αν και στην αρχή είχα φουλ νεύρα, περισσότερο με όσα ακολούθησαν παρά με την ίδια την Πλάτωνος. Πάντως, δεν καταλαβαίνω εξαρχής και εκ πρoοιμίου γιατί έπρεπε η Λένα Πλάτωνος να γράψει κάτι για τον ΛΕΞ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή - τη στιγμή που ο ΛΕΞ θα γεμίσει με 100.000 κόσμο το ΟΑΚΑ για την Καλοκαιρινή του συναυλία, που έκανε μάλιστα και σχεδόν ακαριαίο sold-out.. Μπήκε έτσι και αυτή στον τυχάρπαστο αχταρμά των “είδα φως και μπήκα” τύπων, που αναφέρονται στον Σαλονικιό ράπερ όποτε γεμίζει με χιλιάδες κόσμο μια συναυλία. Συνομοταξία Πορτοσάλτε κλπ.
Εδώ το κείμενο:
Ω, μαλάκα, πόσο ανούσιο κείμενο; Από πού να το αφήσεις και πού να το πιάσεις; Θα πω το πιο απλό και θα φύγω, ούτως ή άλλως μακρηγόρησα για τα καλά και έχουμε και τα 10 Κομμάτια του Μήνα να παρουσιάσουμε. To τι είναι πνευματικότητα και τι εξυψώνει τον καθένα μας πνευματικά είναι μια μεγάλη κουβέντα, ως ένα πρώτο επιφανειακό βαθμό υποκειμενική και ως ενα μεγαλύτερο βαθύτερο βαθμό αντικειμενική. Δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα προχειρογραμμένο κείμενο, όπως αυτό της Πλάτωνος.
Έλα, πάμε να ξεκολλάμε τώρα - ακούμε και αγαπάμε ΛΕΞ και τα λέμε στις απανταχού αρένες, όπου εμείς οι πληβείοι εξυψωνόμεθα πνευματικά. Bye bye mates!
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Απρίλιο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Αυστραλία - The Boy (2025)
Το κομμάτι που έδωσε το όνομά του στο νέο δίσκο του The Boy ("Aυστραλία", album review here). Το κομμάτι που είναι σκοτεινό-θεοσκότεινο, σκληρό και κυνικό και σε κάποιον μπορεί να προκαλεί αποστροφή, ειδικά αν αγκιστρωθεί στον στίχο "Σκοτώνεται ένας αστυνομικός και η μαμάκα του κλαίει. Δεν με νοιάζει, δεν είμαι άνθρωπος". Φυσικά, οι στίχοι έχουν και συνέχεια ("ή μάλλον είμαι άνθρωπος πολύ, γι αυτό και δεν με νοιάζει") και το κομμάτι έχει και πριν και μετά, φαρμακερά πριν και συγκλονιστικά μετά, το κομμάτι έχει ένα πλέγμα πόνου και τρόμου που πάνω σε αυτό μπλέκεται (ερμηνεύεται) και ο... επίμαχος θάνατος του αστυνομικού. Και, όπως οι περίσσοτεροι στίχοι αυτού του μάταιου τούτου κόσμου, εμπεριέχουν και υπερβολή, αλληγορία, μεταφορές και άλλα εκφραστικά μέσα για να καταδείξουν το όποιο νόημά τους.
Δεν είχα, πάντως, επουδενί κανέναν σκοπό να αγορεύσω υπέρ των στίχων της "Αυστραλίας" - φαίνεται πως κάπως παρασύρθηκα, το μόνο που ήθελα ήταν να πω πόσο μα πόσο μου αρέσει το τραγούδι - ένα από τα πιο σκαλωματικά του Αλέξανδρου Βούλγαρη από την "Παραδουλεύτρα" και δώθε, αλλά και γενικώς...
2. Επιλεκτική Αμνησία - Lia Hide (2025)
Η one and only Lia Hide επανέρχεται στο δισκογραφικό προσκήνιο, τρία χρόνια ύστερα από το "The Missing Fourth Guest", και μάλιστα πρώτη φορά με ελληνικό στίχο. Η, στο γενικότερο σύνολό της, εκθαμβωτική "ARISTOPHOBIA NERVOSA" ξεκινάει με το αδιανόητο κομμάτι "Επιλεκτική Αμνησία" - μία κατά ριπάς καταιγιστική απαγγελία, γεμάτη εικόνες ολοζώντανες και συγκινητικές, παλλόμενη μέσα σε έναν αριστοτεχνικά σμιλεμένο ηχητικό πυρήνα. Μάστερπις.
Εδώ τα λόγια της ίδιας της Lia Hide για το κομμάτι από την πρόσφατη συνέντευξή της στο Υπόγειο:
"Η Επιλεκτική Αμνησία μιλά στην αρχή για τους συνεργάτες που μαζεύτηκαν δίπλα μου για να αποτελέσουν την μπάντα Lia Hide, ανά τα χρόνια – αυτά είναι τα πρώτα λεπτά της αφήγησης. Αυτοί θα καταλάβουν ποιό “θυμάσαι” αφορά τον καθένα τους, και την γνωριμία μας. Το υπόλοιπο είναι ενα αναδρομικό... καταδρομικό που πατάει πανω σε όλα αυτά που σαν κορίτσι με σμπαραλιάσανε λιγουλάκι μεγαλώνοντας και με κατέληξαν μία πολύ παρεξηγημένη (απ' ό,τι καταλαβαίνω καθημερινά) τελικά, και πολυ ευαίσθητη και εύθραυστη γυναίκα, και ας μην μου φαίνεται ώρες-ώρες. Έχει διάφορα “ευχαριστήρια” μουσικά ανέκδοτα μέσα, έχω προσπαθήσει να κοπιάρω, με σεβασμό παντα, και να παραθέσω, κάποια απο τα πιο εμβληματικά για μένα μουσικά ερεθίσματα που μορφοποιήσαν το Lia Hide, μνείας χάριν σε ανθρώπους που κατα καιρούς σταθήκαν πλάι μου, στην πορεία αυτή, και μου γνωρίσαν μουσικές που με χάραξαν βαθιά – όπως έχει διάσπαρτα και στον υπόλοιπο δίσκο.
(μια μικρή αναφορά την έχω ανάγκη... καθίσαμε και κοπιάσαμε να προσθέσουμε μέσα στο δίσκο ένα μουσικό φόρο τιμής στον αγαπημένο μας Ennio Morricone, πιο πολύ από όλα για να κάνουμε το φίλο μας τον Γιώργο Χαρωνίτη να χαμογελάσει όταν θα το ακούσει, μα ο Γιώργος μας έφυγε απο αυτόν τον κόσμο πριν λίγες μέρες και δεν πρόλαβε να το ακούσει, και -για πάντα πια- θα το ακούω και μέσα μου θα δακρύζω...)".
* Διάβασε ολόκληρη την συνέντευξη της Lia Hide στο Υπόγειο εδώ.
3. A Season In Hell - These New Puritans (2025)
Δεν είναι εύκολο να ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα τους These New Puritans. Μάης 2010, το κομμάτι "We Want War" από τον δεύτερο δίσκο τους, "Hidden", που είχε κυκλοφορήσει στην αρχή εκείνης της χρονιάς. Σοκ. Στα καπάκια φυσικά αγόρασα όλο το LP, παρέα με το debut τους, "Beat Pyramid".
Έκτοτε, το Βρετανικό (Southend) experimental industrial σχήμα, ο ιδρυτικός και συνθετικός πυρήνας του οποίου βρίσκεται στα δίδυμα αδέρφια Jack και George Barnett, κυκλοφόρησε άλλους δύο δίσκους, η αλήθεια είναι όχι και τόσο καλούς. "Field of Reeds" (2014) και "Inside The Rose" (2019). Έξι ολόκληρα χρόνια μετά, οι TNP επιστρέφουν με νέο δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει στις 23 Μαϊου από την Domino Records και θα ονομάζεται "Crooked Wing". H αρχή της προώθησης και παρουσίασης του δίσκου έγινε τον Μάρτιο με το διπλό single "Industrial Love Song" (καταπληκτικό, συμμετέχει η Caroline Polachek) και "Bells" (φλύαρο και όχι κάτι ιδιαίτερο), τα πράγματα όμως... ξέφυγαν στις 29 του περασμένου Απρίλη, όταν και κυκλοφόρησε το καταιγιστικό "A Season In Hell". "Μια Εποχή Στην Κόλαση", με σαφή αναφορά στο εμβληματικό ποίημα του Αρθούρ Ρεμπώ (1873).
4. Know Yourself - Kae Tempest (2025)
'Ενα μήνα ύστερα από το εξαιρετικό "Statue In The Square", καταφθάνει το single No2 για το Kae Tempest, προπομπός για το νέο album του που θα ονομάζεται "Self Titled" και θα κυκλοφορήσει στις 4 Ιούλη.
To νέο τραγούδι ονομάζεται "Know Yourself" και είναι ψιλοέπος. Μία θεσπέσια και εθιστική μελωδική γέφυρα, που ανάμεσά της ορθώνεται το επιβλητικό και αφοπλιστικό spoken word ανάστημα του Kae Tempest, με λέξεις ως συνήθως ξυράφια. Στο repeat...
5. Year Of The Snake - Arcade Fire (2025)
Στη σκιά των καταγγελιών και των δικαστικών περιπετειών εις βάρος του Win Butler για σεξουαλική ανάρμοστη συμπεριφορά, οι πάλαι ποτέ κραταιοί Arcade Fire επιστρέφουν, 4 χρόνια ύστερα από το μέτριο "WE". Το "Year of The Snake" (out 8/4) ήταν το πρώτο single από τον επερχόμενο δίσκο τους, ο οποίος ονομάζεται "Pink Elephant" και την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις έχει ήδη κυκλοφορήσει (9/5). Και, ω ναι, μου φαίνεται ακόμα πιο αδύναμος από τον άμεσο προ τετραετίας πρόγονό του. Όσο ετοιμάζω το αναλύτικο review μου, ακούμε το "Year of The Snake", ένα από τα λίγα αξιοπρεπή tracks του album.
6. Spike Island - Pulp (2025)
Νοσταλγία και Ευτυχία...
Να, λοιπόν, που η πρόσφατη επανένωση και το συνοδευόμενο tour των Pulp (που περιλάμβανε και την Αθήνα - live review here), θα συνδυαστεί τελικά και με νέα μουσική!
Εδώ το άρτι αφιχθέν single/video "Spike Island" και προετοιμαστείτε... for more, μιας και στις 6 Ιουνίου έρχεται και ο νέος δίσκος, που θα ονομάζεται "More". Στην παραγωγή ο όποια-πέτρα-κι-αν-σηκώσεις-από-κάτω-θα-με-βρεις κύριος James Ford.
7. Before You I Just Forget - Fontaines D.C. (2025)
To συναυλιακό Καλοκαίρι πλησιάζει... επικίνδυνα και ήρθε η ώρα να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο mood. Οι Fontaines, που θα ανέβουν στη σκηνή του Release αυτήν τη φορά ως headliners (27/6), κυκλοφόρησαν στις 16 του περασμένου Απρίλη την deluxe edition του υπερεπιτυχημένου 4ου δίσκου τους, "Romance"/2024, και εκεί βρίσκεις και το ακυκλοφόρητο -κομψότατο και άκρως γοητευτικό- "Before You I Just Forget"...
8. Angel - NewDad (2024)
Από το Δουβλίνο, γενέτειρα των προαναφερθέντων Fontaines D.C., μεταφερόμαστε 185 χιλιόμετρα Δυτικά, στην απέναντι όχθη της Ιρλανδίας, και πάμε στο Galway για να ασχοληθούμε (επισταμένως!) με μία μπάντα που για τα καλά μου ξέφυγε τη χρονιά που πέρασε. Μιλάω για τους NewDad, που πέρυσι κυκλοφόρησαν έναν εξαιρετικό debut δίσκο, το "MADRA". Εδώ το πιο αγαπημένο από το album, το opening track "Angel".
9. Luv - Sugar For The Pill (2025)
Στις 23 του Μάη κυκλοφορεί ο πολυαναμενόμενος δεύτερος δίσκος των αγαπημένων Sugar For The Pill. Κι αν το leading single "Anelia" μας έψησε για τα καλά, το δεύτερο κομμάτι που η Αθηναϊκή shoegaze μπάντα μοιράστηκε μαζί μας, μας απογείωσε... Ονομάζεται "Luv" και έχει δώσει και το όνομά του και στην επερχόμενη νέα κυκλοφορία.
10. Apartment - Messier 13 (2025)
Ένα στιβαρό απροσπέλαστο και πορωτικό ηχητικό τείχος, φωνητικά που μου θύμισαν Sigur Ros, στίχοι τυλιγμένοι σε τσαλακωμένο μετάξι, ένα εξαιρετικό track από εναν εξίσου εξαιρετικό δίσκο. "Apartment", από το debut LP των Αθηναίων Messier 13, "Stay For A While", που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς (24/1) μέσω της Inner Ear.
* Διάβασε την πρόσφατη συνέντευξη της μπάντας στο Υπόγειο εδώ.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
