A Special Evening With
The National @ L'Olympia
Paris 16/04/2019
Είμαστε τυχεροί που ζούμε την εποχή που μεσουρανούν οι National. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας, θα έχουμε να το λέμε.
Η ιστορία μου με τους National κρατάει από αρκετά παλιά, αλλά όχι αρκετά βαθιά. Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι, είχα βρεθεί το 2005 στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Τότε ήταν της μόδας τα αντιγραμμένα CD, με τα κακής εκτύπωσης έγχρωμα εξώφυλλα. Είχα πάρει κάμποσα τότε, ελληνικά και ξένα, μεταξύ αυτών και το Alligator. Στον δρόμο του γυρισμού, έβαλα τα CD ένα ένα, να δω τι διάλεξα τέλος πάντων.
Το Alligator μου φαινόταν τότε λίγο ύπνος. Δεν έβρισκα το πώς θα μπορούσε να μου κάνει παρέα, ήμουν καλά, ήμουν νέος, άκουγα τότε Strokes, Franz Ferdinand, White Stripes, LCD, Kaiser Chiefs, δεν μου κολλούσε.
Πέρασαν μόνο λίγοι μήνες και σε μια περίοδο που ένιωσα - και τελικά ήμουν - σκατά, μου ήρθε μια αναλαμπή. Χρειαζόμουν τη μελωδία και το κλίμα του Alligator.
Από τότε κάνουμε στενή παρέα με τους National. Πλέον, όχι μόνο στα δύσκολα μου, αλλά και στα χαρούμενα μου (έχουν μείνει κάποια λίγα και απ´ αυτά, ναι). Γιατί τέτοια μπάντα είναι οι National, είναι πάντα εκεί όταν τους θες, στα σκοτεινά και στα φωτεινά. Απλά στα φωτεινά, εκεί που είσαι ανάλαφρος, με πόδια πάνω από το έδαφος, ενώ χοροπηδάς με ένα ποτήρι στο χέρι στο ρυθμό και θες να εκραγείς από ευτυχία, τα λόγια που βγάζει το στόμα σου είναι “The day I die, the day I die, where will we be?”. Είναι αυτή η μαγική αντίφαση που με γοητεύει.
Βασικά οι National, είναι για μένα εκείνος ο φίλος ή η φίλη, που άμα είσαι σκατά, θα σε βγάλει έξω, θα σε ρίξει, θα σε κάνει τρεις φορές χειρότερα, θα σε διαλύσει με τις πιο δύσκολες ερωτήσεις, αλλά θα σε γυρίσει σπίτι, θα σε βάλει για ύπνο και το πρωί που θα σηκωθείς, θα ξέρεις ότι ο πάτος ήταν χθες το βράδυ και πλέον μόνο προς τα πάνω μπορείς να πας.
Κάτι τέτοιο έγινε και στο Παρίσι την Τρίτη στις 16 Απριλίου.
Οι National είχαν ανακοινώσει 5 ιδιαίτερα shows, Special Evenings τα είπαν, σε Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Τοροντο και Λος Άντζελες. Στοιχειωδώς να είχε παρακολουθήσει κανείς τις ανακοινώσεις, τις περιγραφές του show, τις αναρτήσεις της μπάντας στα social media, θα καταλάβαινε τι είχε να περιμένει. Άνω τελεία και θα επανέλθω σε αυτό σε λιγάκι.
Η συναυλία των National στο Παρίσι είχε οριστεί να γίνει στο Olympia. Ένα πανέμορφο θέατρο, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του για πρώτη φορά το 1888 και βρίσκεται σε έναν δρόμο που ενώνει την Opera με την Madeleine. Το κτίριο έχει σχεδιαστεί από τους αρχιτέκτονες του Moulin Rouge.
Έχουν εμφανιστεί εκεί: Beatles, Pink Floyd, Cure, Billy Holiday, Nina Simone, Joan Baez, Mike’s Davis, Jimi Hendrix, Beach Boys, David Bowie, Ray Charles, Bjork, Rolling Stones, REM.. μιλάμε για ένα μουσείο μουσικής ιστορίας.
Φτάσαμε στο Παρίσι την Τρίτη το πρωί, το τρένο μας πήγε σχετικά γρήγορα μέχρι το κέντρο, χωρίς να κάνει στάση στον σταθμό της Νοτρ Νταμ. Περπάτημα, βόλτες, η ώρα πέρασε όμορφα και πριν το καταλάβουμε, η ώρα είχε πάει 19:30 και πήραμε το δρόμο για το Olympia.
Η ουρά ήταν ήδη μεγάλη έξω από το θέατρο και μας πήρε περίπου μισή ώρα να καταφέρουμε να μπούμε, μετά από ένα ρεσιτάλ ελέγχων ασφαλείας και μια σειρά από οδηγίες για την συμπεριφορά μας μέσα στο θέατρο, όλες φυσικά στα γαλλικά. Τις κατάλαβα λίγο αργότερα, όχι ποτά, όχι τσιγάρα, δεν μιλάμε, δεν φωνάζουμε, απαγορεύονται δια ροπάλου φωτογραφίες και βίντεο.
Το εννοούσαν. Δυο τύπους που τους εντόπισαν να βγάζουν φωτογραφίες, τους πέταξαν έξω λίγα λεπτά αργότερα. Εγώ την γλίτωσα κάπως στο τσακ, οι φωτογραφίες βγήκαν με το κινητό αρκετά κολλημένο πάνω μου και με μπόλικο ζουμ. (Οι φωτο από το stage είναι από το Instagram των National).
Ο Matt Berninger βγήκε στη σκηνή λίγο μετά τις 20:00, άνετος και με ένα ποτήρι στο χέρι, μόνος του. Μας ευχαρίστησε που γεμίσαμε το θέατρο σε μια δύσκολη μέρα για το Παρίσι και μας ενημέρωσε για το προγραμμα της βραδιάς. «Αρχικά, θα δείτε όλο το mini movie που συνοδεύει τον δίσκο και είναι σκηνοθετημένο από τον Mike Mills. Μετά θα κάνουμε μια συζήτηση με τον Mike, θα σας πούμε την ιστορία για το πως γεννήθηκε αυτή η μικρού μήκους ταινία, ενώ θα κάνουμε και ένα Q&A session, θα μπορείτε να μας ρωτήσετε ο,τι θέλετε. Τέλος, θα ανέβουν και τα υπόλοιπα μέλη των National και θα σας παίξουμε μάλλον λάθος (almost incorrectly) όλο τον νέο δίσκο».
Χειροκροτήματα, φεύγει, σβήνουν τα φώτα, αρχίζει η προβολή του βίντεο.
Και εδώ είναι το σημείο που επανέρχομαι στην άνω τέλεια που έβαλα πριν. Ζώντας ανάμεσα σε Γάλλους για 3 χρόνια, είχα ικανοποιητικές εμπειρίες για να διαμορφώσω μια ασφαλή άποψη για δαύτους. Οι Γάλλοι είναι επιεικώς άξεστοι και αγενείς.
Είχαν έρθει εκεί, χωρίς να ασχοληθούν ή έστω να τους απασχολήσει γιατί το event είχε ονομαστεί A Special Evening With The National. Είχαν ενημερώσει οι διοργανωτές ότι θα γίνει προβολή της ταινίας και ουσιαστικά θα παρουσιαστεί ο νέος δίσκος τους. Ορισμένοι όμως είχαν την εντύπωση ότι θα έβλεπαν μια κανονική συναυλία σαν όλες, με τραγούδια από όλη την πορεία της μπάντας.
Όταν λοιπόν ο Matt κατέβηκε από τη σκηνή και μπήκε το βίντεο, άρχισαν να κράζουν, ορισμένοι έφυγαν (!) και οι χειρότεροι όλων αποφάσισαν να μείνουν για να μιλήσουν με τους φίλους τους και να πούνε τα νέα τους. Ναι, για όσους με ξέρετε, φυσικά τσακώθηκα, λέγοντας σε 3 τυπάκια αν μπορούν να σκάσουν για μερικά λεπτά. Με κοίταξαν λες και ήμουν εξωγήινος, ξεστόμισαν ένα merde και ένα desole και εγώ τους είπα κάτι για τη μαμά Γαλλία και ότι θα είναι πάντα πουρκουάδες.
Αρκετά με τους ανόητους, πάμε στα της ταινίας.
Το φιλμ, το οποίο έχει διάρκεια 24 λεπτών και στο οποίο πρωταγωνιστεί η Alicia Vikander είναι μια ασπρόμαυρη ιστορία, μια συλλογή 164 στιγμών, οι οποίες επιχειρούν να προσεγγίσουν με μια σκληρή, πραγματική μάτια τη ζωή μιας γυναίκας στο σήμερα. Γέννηση, ζωή στο σπίτι, προβληματικό σπίτι, καυγάδες γονιών, ενηλικίωση, αποτυχία, νέα προσπάθεια για ενηλικίωση, σπουδές, σύντροφος, προδοσία, νέος σύντροφος, μια μητέρα να σε κρίνει, ένας πατέρας απών, ο πατέρας που φεύγει και δεν πρόλαβες να κανείς τελικά αυτό που έλεγες ότι αύριο θα το κάμεις, δικά σου παιδιά, γάμος, γάμος σε τέλμα, θάλασσα, αρρώστια, τέλος.
Υπέροχο.
Στην στροφή αυτή που παίρνουν οι National, η γυναίκα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Συγκρατήστε το αυτό.
Μετά το τέλος, ανέβηκαν στην σκηνή οι Matt Berninger, Bryce Dessner και Mike Mills. Ακολούθησε μια κουβέντα γύρω από το φιλμ, το ζουμί της οποίας έλεγε ότι αρχικά η μπάντα έδωσε μια σειρά από τραγούδια στον Mills, προκειμένου αυτά να αποτελέσουν την αρχική έμπνευση για να τς κάνει εικόνες. Το φιλμ και ο δίσκος ήταν σε έναν ιδιότυπο διάλογο για περίπου ένα χρόνο, τραγούδια και εικόνες άλλαζαν θέσεις και μορφή, η μπάντα εμπνεόταν από εικόνες και έγραφε νέα μουσική και ο σκηνοθέτης άκουγε την μουσική και έφτιαχνε εικόνες. Το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό από αυτό που αρχικά είχε σχεδιαστεί, τραγούδια που θα είναι στο τελικό tracklist του δίσκου, δεν υπάρχουν στην ταινία, ενώ στην ταινία ακούγονται τραγούδια που δεν θα τα βρείτε στον δίσκο.
Ακολούθησαν ορισμένες ερωτήσεις από το κοινό, οι περισσότερες αδιάφορες, εκτός θέματος, ενώ υπήρχαν και κάποιες που διατυπώθηκαν στα γαλλικά, οι οποίες προφανώς έμειναν αναπάντητες, φέροντας το τελικό χτύπημα στον σοβινισμό των άσπονδων φίλων.
Μας χαιρετάνε, φεύγουν, περνάνε μερικά λίγα λεπτά και οι National με full line up ανεβαίνουν στην σκηνή του Olympia.
Μαζί τους 3 κυρίες, οι Sharon Van Etten, Lisa Hannigan, Mina Tindle που παίρνουν την θέση τους πίσω από τα μικρόφωνα.
Η μπάντα έχει εντάξει γυναικεία φωνητικά στα νέα τραγούδια, ανοίγοντας την πόρτα σε έναν νέο κόσμο.
Στην σκηνή επίσης, 4 βιολιά, 2 βιόλες, 1 τρομπέτα.
Μαζί τους, ένα κορίτσι αερικό που, τολμώ να πω, ότι έκλεψε τις εντυπώσεις εκείνο το βράδυ. Η τρομερή Sharon Eyal η οποία όργωνε τη σκηνή όλη την νύχτα, χορεύοντας απ΄άκρη σ΄άκρη, στον ρυθμό της μουσικής ή και όχι, δίνοντας επιπλέον θεατρικότητα σε ένα έτσι και αλλιώς φορτισμένο βράδυ.
Ξεκίνημα με το You Had Your Soul With You. Όσοι δεν ήμασταν Γάλλοι, τραγουδούσαμε ήδη δυνατά τους στίχους, ενώ τα τύμπανα εξείχαν από παντού, ήταν σαν να άκουγε κανείς το studio version. Αδαμάντινο παίξιμο.
Συνέχεια με το Quiet Light, ένα όμορφο, ήσυχο, ατμοσφαιρικό κομμάτι.
Μετά έπαιξαν δυο κομμάτια, για τα οποία πιστεύω ότι θα είναι από τα highlights του νέου άλμπουμ. Roman Holiday, με σπαρακτική ερμηνεία και κάτι στίχους μαχαιριά (Roman Holiday, every time it rains, Roman Holiday, I took your shame away) και καπάκια το Oblivion Fear (ή σκέτο Oblivions, δεν έχει αποφασιστεί ακόμα). Στο Oblivion Fear κυριαρχούν τα γυναικεία φωνητικά. Βλέπεις τους National στην σκηνή, αναγνωρίζεις το παίξιμο τους, ακούς όμως κάτι καινούριο, δεν ακούς την μπάσα φωνή του Matt, αλλά μια νέα ομορφιά, θανάσιμη και απέραντη.
Το ίδιο έγινε και στο The Pull of You, όπου η Lisa Hannigan ήταν ανατριχιαστικά καλή.
Στη συνέχεια, Hey Rosey, το οποίο ο Matt αφιέρωσε στη γυναίκα του, η οποία έχει γράψει και τους στίχους.
Επόμενο το, I Am Easy To Find, ακόμα μια ιδιοφυής μπαλάντα των National, που μιλάει για τον παγωμένο χρόνο ή μάλλον για αυτούς που έχουν παγώσει το χρόνο και περιμένουν κάτι που δεν έρχεται ποτέ.
Μετά έπαιξαν το Where Is Her Head, το οποίο στην κυριολεξία σήκωσε το θέατρο στο πόδι. Δεν θυμάμαι να έχει στίχους, αλλά είναι μια καταπληκτική ιστορία, στην οποία ο καθένας μπορεί να φανταστεί τα λόγια.
So Far So Fast (έχεις ξανακούσει κάτι τέτοιο, no big deal).
Αμέσως μετά, το κατά National ευαγγέλιο του δίσκου:
Hairpin Turns
Rylan
Light Years
Μέσα σε έναν χαμό από χειροκροτήματα, φωνές, κλάματα και χαμόγελα, μας καληνύχτισαν λίγο μετά τις 23:30.
Φυσικά, επανήλθαν μετά από λίγο, μετά από παλλαϊκή απαίτηση.
Encore:
Not in Kansas (το έδωσε στον Mills ως σύνθεση 9 λεπτών και τον παρακάλεσε να το αφήσει ατόφιο. Πριν δυο βδομαδες του το γύρισε πίσω, με τη διάρκεια στα 6 λεπτά και με τους μισούς στίχους να λείπουν).
Bloodbuzz
I Need My Girl
Guilty Party
Fake Empire
Τα τελευταία 4 τραγούδια παίχτηκαν με τον κόσμο να έχει σηκωθεί από τις θέσεις του, με μπυρες στο χέρι, πολλοί πάνω στα καθίσματα, μιας και οι National έστησαν ένα μίνι πάρτυ, στο οποίο οι κανόνες πήγαν περίπατο.
Ο νέος δίσκος ακούγεται φρέσκος, η μπάντα κάνει τρομερές καινοτομίες, εισάγει γυναικεία φωνητικά σε πολλά τραγούδια, οι συνθέσεις είναι πιο τολμηρές, χωρίς να λείπουν και τραγούδια που ακολουθούν την γνωστή πετυχημένη συνταγή.
Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με αναλυτικό review, κατά τις 20/5 μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ και μετά από πολλαπλές ακροάσεις.
Φεύγοντας από το Olympia, στον δρόμο για το Mary Celeste (Βαγγέλη, thanks mate) είχα μπει και κοιτούσα το προγραμμα της μπάντας και σκεφτόμουν που μπορώ να πάω να τους δω ξανά σύντομα.
