The Smashing Pumpkins, Tom Morello
Empowered by Plissken Festival
@ ΣΕΦ, 16/7/2024
photo from Plissken Festival official page
Μετά αδελφού και υιού πέρασα την πύλη της αρένας του ΣΕΦ και όταν έκανα 2-3 βήματα προς τα μπρος παρατήρησα μία εμφανή διαφορά θερμοκρασίας του έξω με το μέσα - ναι, δούλευαν air condition στο στάδιο και τα άμοιρα με κόπο μετέτρεπαν τον έξω καύσωνα σε απλή ζέστη. Είχε ζέστη στο χώρο, αλλά όχι αφόρητη...
Ευθεία μπροστά και πάνω στη σκηνή βρισκόταν ο θρυλικός Tom Morello και η μπάντα του, η οποία αποδείχθηκε έξτρα ταλαντούχα στο να στηρίξει το τίμιο solo έργο του Αμερικανού κιθαρίστα των Rage Against The Machine, αλλά και στο να παίξει -μαζί με τον Morello φυσικά- τραγούδια των Audioslave, αλλά και κάποιους ύμνους των RATM, συμπεριλαμβανομένων των "Bombtrack", "Bulls On Parade", "Take The Power Back" και -προφανώς ω,ναι!- "Bullet In The Head" και "Killing In The Name". Μου φάνηκε πολύ περίεργο, μα και συγχρόνως συγκινητικό, που ο Morello επίλεξε να παρουσιάσει τα τραγούδια των Rage Against The Machine ορχηστρικά, χωρίς να τραγουδάει τους στίχους, τιμώντας και αφήνοντας ανέγγιχτες τις αναπανάληπτες ερμηνείες του Zach De La Rocha. Χμ, τούτη η προσωπική μου ανάγνωση του θέματος είναι η πιο ρομαντική, υπάρχει όμως το ενδεχόμενο ο La Rocha να μην επιτρέπει την αναπαραγωγή των στίχων του σε συναυλίες του Morello έχοντας τοποθετήσει και κάποιες νομικές ρήτρες επί του θέματος. Τελοσπάντων, ελπίζω να ισχύει η πρώτη εκδοχή, εμείς πάντως από κάτω προασπαθήσαμε να βοηθήσουμε στο όλο ζήτημα, τραγουδώντας/ουρλιάζοντας "and you do what they told ya" ή "και του το πα του πούστη" κλπ. Να σημειωθεί πως στη σκηνή εμφανίστηκε και ο 13χρονος γιος του Morello, o Roman, κιθαρίστας βεβαίως-βεβαίως, ο οποίος έκανε παπάδες. Συμπαθέστατη και τίμια γενικά η φάση, περάσαμε αρκετά καλά ως και λίγο πριν τις 9.
Το επόμενο μισάωρο περιλάμβανε λίγο PR και αρκετό μπίρι-μπίρι, μα κάπου εκεί εγώ συνειδητοποίησα για τα καλά πως σε λίγο θα ξαναδώ τους Pumpkins, μία από τις πιο αγαπημένες μπάντες της ζωής μου, 24 χρόνια έπειτα από την αποχαιρετηστήρια συναυλία τους στο Wembley, λίγους μήνες πριν και επίσημα διαλυθούν.
Στις 9.25 το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή, με τον Corgan να φοράει τις late 90's κάπες του - ναι, όλα θα πάνε καλά, σκέφτηκα. Τα πράγματα, όμως δεν ξεκίνησαν καθόλου καλά, ο ήχος στα δύο πρώτα κομμάτια ήταν τόσο κακός, που νόμιζες πως τα όργανα χρειάζονται κούρδισμα και πως ο Corgan φαλτσάρει. Τα "Everlasting Cage" και "Doomsday Clock" ήταν σαν να μην ακούστηκαν ποτέ. Ακολούθησε η παράταιρη και άστοχη διασκευή στο "Zoo Station" των U2 και έμοιαζε εντελώς αχρείαστη, κι όμως αποδείχθηκε πως το κομμάτι ήταν το... πείραμα και το πέρασμα για να να στρώσει ο ήχος, οι κιθάρες "γέμισαν", οι φωνές του Corgan και της Katie Cole (φωνητικά) συντονίστηκαν με τη μουσική, τα ιερά τύμπανα του Chamberlain μαλάκωσαν. Η εξαγνιστική έφοδος των "Today" και "Thru The Eyes of Ruby" στο setlist ήταν η απαρχή μιας εντέλει γαμάτης συναυλίας. Οι Smashing Pumpkins από κει και έπειτα ξεδίπλωσαν στο ταλαιπωρημένο από τον χρόνο ΣΕΦ όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν μία από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες του πλανήτη πίσω στα μακρινά πια 90's. Κομματάρες-ύμνοι διαδέχονταν η μία την άλλη, τρελά παιξίματα από τον βασικό πυρήνα (Corgan και Iha κιθάρες, Chamberlain τύμπανα), αλλά και από τους υπόλοιπους του group, ενέργεια, δύναμη, πόρωση. Η love or hate -για εμένα παντοτινό "love"- φωνή του Corgan ήταν εκεί, ακούραστη και αγέραστη, ακόμα και στα πιο δύσκολα και απαιτητικά για τις φωνητικές χορδές τραγούδια. Καταπληκτικός και εκθαμβωτικός, χωρίς υπερβολές, ο φωτισμός καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, για τον οποίο υπεύθυνος ήταν ο Luke Stratton.
Μέσα σε αυτό το σφιχτό και αψεγάδιαστο πλέγμα, να προσθέσω πως τα κομμάτια που οι Pumpkins επέλεξαν να παίξουν ήταν (σχεδόν) ένα κι ένα - προφανώς και ευτυχώς τα αριστουργήματα των 90's ήταν σε πρώτο πλάνο. Να πω πως από τα 11 κομμάτια που είχα διαλέξει στο ηρωικό πρώτο Top-11 του Υπογείου, τα 7 ακούστηκαν στο ΣΕΦ την περασμένη Τρίτη. Ε, βάλε κι άλλα τόσα εξίσου ιστορικά και υπέροχα, και σχεδόν σου βγήκε όλη η συναυλία. Κανένα παράπονο για το setlist - επικό setlist, το οποίο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να ζήσουμε μια παντοδύναμη συναυλιακή βραδιά, από αυτές που χαρακτηρίζεις "αξέχαστη".
Ήταν η 4η φορά που τους είδα και παρόλο που οι προηγούμενες τρεις χρονολογούνται στα ντουζένια της μπάντας (αλλά και στα δικά μου), τολμώ να πω -θου κύριε φυλακήν τω στόματι μου!- πως τούτη την ευχαριστήθηκα περισσότερο απ'όλες. Προφανώς, η φάση ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, κρατούσα εδώ και μήνες -απ'όταν ανακοινώθηκε το event- μικρό καλάθι, όμως τελικά το καλάθι μου γέμισε και με το παραπάνω. Γέμισε με μουσικάρες, με δυνατές εικόνες και απέραντα μονάκριβα συναισθήματα. Well done Pumpkins!
Στα μόνα αρνητικά στοιχεία του live, οκέι το αρχικό μπέρδεμα και η αναμονή στις ουρές για το μπαρ και τις τουαλέτες - δεν πειράζει όμως συμβαίνουν αυτά. Ο ήχος - παρόλο που, όπως προαναφέρθηκε, από ένα σημείο κι ύστερα έστρωσε, δεν ήταν και ο ιδανικός. Α, και τα κινητά! Έλεος ρε παιδιά - ξαναδιαβάστε αυτό.
If You Like This, Check Also This: Thru The Eyes of Ruby: 3000 Λέξεις για τους 'Κανονικούς' The Smashing Pumpkins
photo from Plissken Festival official page
