Παιδί Τραύμα
@ Tiki Bar
11/2/2019
Δύο Υπόγειοι βρέθηκαν στο Tiki Bar την περασμένη Δευτέρα, για να δουν την παρθενική συναυλία του Παιδί Τραύμα, που με το ντεμπούτο του "Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις" μας πήρε και μας σήκωσε προς το τέλος του 2018. Εδώ τα κείμενα με τις εντυπώσεις τους.
George Dimitriadis
"Οι «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» είναι μια χορογραφία που αν εκτελεστεί σωστά, δίνει στο χορευτή υπερφυσικές δυνάμεις."
Το παραπάνω ήταν πέρα από αρκετό για να με κάνει να κατηφορίσω στο Tiki Bar, την Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου. Το sms του Mike την Κυριακή ήταν αυτό που το έκανε απόφαση: «Αύριο κατά τις 22.00 στο Tiki, να δούμε το Παιδί Τραύμα».
Στο Υπόγειο ξέρουμε καλά από υπερφυσικές δυνάμεις. Μετά από 12ωρα στη δουλειά, κάνουμε τη νύχτα μέρα και κόβουμε όλο και περισσότερο από τον ύπνο, προκειμένου να δούμε συναυλίες, να ακούσουμε δίσκους, να κάνουμε το κέφι μας. Κάτι τέτοιο κάνει και το Παιδί. Αργά το απόγευμα βγάζει το πουκάμισο και από μέσα έχει τη μαύρη στολή με τα αρχικά ΠΤ.
Ο δίσκος του, το ντεμπούτο με το οποίο μας συστήθηκε, ήταν/είναι/θα είναι μαγικός. Μας είχε ενημερώσει ο Mike, καιρό πριν, πριν από οποιονδήποτε άλλο. Στίχοι μαχαιριές, με νόημα που θα σε παιδέψει να το βρεις, όχι επιτηδευμένο όμως. Τραγούδι – Ομιλία – Απαγγελία αλά Στέρεο Νόβα, κιθάρες από τα Σπαθιά της περιόδου 97-99, βιωματικές ιστορίες από τα μέρη που μεγαλώνουν οι μικροί, γκάζια, φρένα, όλα απότομα.
Το live όμως είναι μια άλλη υπόθεση από τον δίσκο. Και εμείς θέλαμε να είμαστε εκεί στο πρώτο live του ΠΤ. Μαζί του στην σκηνή του Tiki ήταν η Φωτεινή Τσακνάκη – πλήκτρα, η Ρόλη Γιαμοπούλου – drums και ο Πέτρος Κρεμυζάκης – μπάσο.
Το Tiki είχε όσο κόσμο μπορούσε να χωρέσει, ίσως και λίγο παραπάνω. Μπορεί το Παιδί Τραύμα να μας έλεγε κάθε τόσο ότι έχει μεγάλο σόι, για αυτό και η τόσο μεγάλη προσέλευση, όμως όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Που δηλαδή, μπορεί να έχει μεγάλο σόι ο άνθρωπος, όμως το Tiki γέμισε γιατί το ΠΤ έχει κυκλοφορήσει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες, γαμάτους, αυθεντικούς δίσκους των τελευταίων ετών.
Μουσική για τσόγλανους με ευαίσθητα κουμπιά.
Οι "Όχθες του Ατλαντικού" και το "Μπολ" κράτησαν τα δικά μου πόδια, για κάμποση ώρα, πάνω από το πάτωμα. Έπαιξε και ένα κομμάτι εκτός δίσκου. Τον "παλιό το χρόνο". Είχα καιρό να ανατριχιάσω έτσι με λόγια. Τάσο, ισχύει ότι σου είπα μετά το live, μεταξύ μπύρας και ουίσκι. Έπαιξε και Σπαθιά. Με τον δικό του υπέροχο τρόπο.
Την Κυριακή παίζει στο Temple. Να πάτε.
Mike N.
To debut του Παιδί Τραύμα ήταν ο πιο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος για το 2018 (check list). Μέσα από αλλεπάλληλες ακροάσεις στο Υπόγειο επιχείρησα με τον δικό μου τρόπο να αποκρυπτογραφήσω τις "Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις" κι έτσι μπήκα σε έναν ξεχωριστό μουσικό κόσμο, που μέσα του βρήκα κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες και ολοζώντανες περιπέτειες, γεμάτες συναίσθημα και αλήθεια.
Δεν θα μπορούσα να λείψω και από το συναυλιακό debut του Παιδιού, την περασμένη Δευτέρα (11/2) στο Tiki Bar. Το οποίο ήταν κατάμεστο κατά τις 10 που έφτασα εκεί, καρφί μετά τη δουλειά. Η συναυλία είχε ξεκινήσει λίγο πριν και καθώς περπατούσα πλάι στις τζαμαρίες του Tiki για να φτάσω στην είσοδο, μπορούσα να ακούσω τη φωνή του Τραύματος, ανοιχτή πληγή γεμάτη λέξεις και εικόνες, ανοιχτή ψυχή γεμάτη αστικούς κώδικες για περιπλανώμενα στην πόλη πρόσωπα, αγοριών και κοριτσιών, ανθρώπων που με τα βήματά τους περπατούν τις ζωές τους στο χρόνο.
Άνοιξα την πόρτα του bar και το ωστικό κύμα της χτισμένης ήδη, από το Παιδί και την μπάντα και από το κοινό, ενέργειας με πήρε υπέροχα από τα μούτρα. Γρήγορα εντόπισα τον Υπόγειο comrade Γιώργο και πήγα δίπλα του. Σύντομα βρήκα και τον Αντώνη και την Άρεμις...
Το Παιδί Τραύμα έπλεκε με μαεστρία τις ιστορίες του, ενώ η μπάντα που ανέλαβε να ακολουθήσει το project ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη. Η Ξύλινα Σπαθιά αισθητική και επιρροή, που ήταν εμφανής εξαρχής στο άλμπουμ, ήταν ακόμα πιο παρούσα στην live εκδοχή του. Ακόμα και οι κινήσεις του Παιδιού απάνω στη σκηνή θύμιζαν τον Παυλίδη της "χρυσής εποχής", όσοι (...παππούδες πια) προλάβαμε τις συναυλίες των Σπαθιών στα 90's το νιώσαμε αυτό. Φυσικά, και αυτό πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο, οι εν λόγω επιρροές είναι μόνο το εφαλτήριο, και όχι ένα στείρο εισιτήριο, για τη δημιουργία εντέλει μιας ξεχωριστής μουσικής ταυτότητας. Το Παιδί Τραύμα έχει τη δική του μοναδική οντότητα, την οποία επιβλητικά όρισε και όρθωσε με την πρώτη ever ζωντανή του εμφάνιση. Από τη "Νερατζιά" ως το "Μπολ" και απ' τη "Βεράντα" ως τον "Ιχθύ" (με τη συμμετοχή της Κίκα που τραγούδησε σαν την πιο γλυκειά νεράιδα) όλα ήταν μεστά και υπέροχα και δεν άργησε να έρθει η στιγμή που όλοι μας από κάτω φωνάζαμε τους στίχους και ξεκινήσαμε τις δικές μας "μυστικές χορευτικές κινήσεις" μπας και αποκτήσουμε "υπερφυσικές δυνάμεις". Θεωρώ πως τις αποκτήσαμε. Ο καθένας με το δικό του τρόπο και με βάση τις δικές του ανάγκες/ελλείψεις. Τα τραύματα γιατρεύτηκαν.
Στο κοινό προεξείχε (είναι ψηλό... κτίριο!) η φιγούρα του Κτίρια (τη Νύχτα). Ο παραγωγός, καθώς και "παίχτης" όλων των μουσικών οργάνων στο δίσκο. Είμαι σίγουρος πως καμάρωνε για το Παιδί, είμαι σίγουρος πως θα το χάρηκε και θα ήταν παραπάνω από ικανοποιημένος για το πώς αποτυπώθηκε συναυλιακά το άλμπουμ, κάτι το οποίο εξαρχής δεν ήταν πολύ εύκολο. Μπράβο σε όλους, στο Παιδί και στην μπάντα, για ένα πανέμορφο και συγκινητικό συναυλιακό βράδυ. Ραντεβού την Κυριακή (17/2)στο Temple, όπου το Παιδί Τραύμα θα εμφανιστεί μαζί με τον Prins Obi.
* All photos by Mariza Kapsabeli
